Siedzę wygodnie na moim niebieskim szezlongu, trzymam książkę blisko serca i próbuje złapać oddech… oszczędne rozdziały, epilog, podziękowania, kurtyna. W tym momencie absolutnie nie żałuję, że na ponad dwusetnej stronie postanowiłam zaufać autorce i zarekomendowałam książkę moim ukochanym przyjaciółkom.

Jestem oczarowana – to chyba jedyne dobre słowo. 

Opowieść z perspektywy 6 bohaterów… kto o tym nie marzył? Halo, czy ktoś z Was nie fantazjował, aby poznać niesfałszowane intencje i namacalne myśli osób, które akurat stanęły na naszej drodze? W tej fikcji możemy tego zakosztować. Migawkowe rozdziały sprawiają, że książkę pochłaniasz w mgnieniu oka. Lubisz romanse? W konsekwencji jeśli udźwigniesz, aż trzy niebanalne historie miłosne na 477 stronach – kupuj, nie wahaj się. Niech nie zwiedzie Cię powolny rozwój wydarzeń. Pomyśl jaką cierpliwością trzeba się wykazać, aby wjechać na szczyt rollercostera i rozważ, jakie emocje czekają na Ciebie na samym szczycie kolejki górskiej.

Długie jesienne wieczory przed nami, ciepła herbata przy kominku no i książka. „Zjazd rodzinny” jest idealnym wyborem. Zapraszam do lektury niezobowiązującej, świeżej, wyszukanej i z pewnością nieschematycznej. Jednocześnie twórczyni dedykuje tę książkę swojej nieidealnej rodzinie – przyznać należy, że każda rodzina ma swoje wzloty i upadki. Natomiast Meghan Quinn uważa, że dopóki panuje w nas zrozumienie wszystko przezwyciężymy. Przekonajcie się czy bohaterzy książki uporają się z rodzinnymi perturbacjami.

”Jej komedie romantyczne i współczesne romanse za każdym razem dostarczają czytelniczkom idealnej dawki emocji, humoru i pikanterii.”

Mam szczerą nadzieję, że każdy kto sięgnie po tę opowieść doświadczy tego tak jak doświadczyły tego moje oczy i serce. Czytelnicy – życzę Wam tego samego.

Polecam, polecam, polecam!
Premiera już jutro – 27 września 2023 !

Kliknij po więcej informacji:

MQ_Zjazd rodzinny_infopack

Artykuł [RECENZJA]: Zjazd rodzinny – Meghan Quinn pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Z lekkim zawstydzeniem muszę przyznać, że bardzo często w swoich recenzjach popełniam nieoczywiste, ale jadnak nazwijmy je wprost – spoilery. Powód jest jeden, chce by czytelnicy upewnili się, że to książka właśnie dla nich, nie chce marnować ich czasu na nieodpowiednią lekturę. W wypadku tej książki nie mam serca zdradzić NICZEGO, bo po tę książkę trzeba po prostu siegnąć.
To lektura obowiązkowa w naszym życiu.

Autor pisze: „Mam nadzieję, że dzięki życiowym lekcjom, z którymi zapoznasz się na tych stronach, zyskasz możliwość wykorzystania w pełni swojego talentu i wniesiesz cenny wkład w życie ludzi wokół.”

Ten utwór literacki poleciłabym każdej osobie bliskiej mojemu sercu. To nie jest poradnik w stylu „just do it”, to niezobowiązujące lekcje, które czyta się tak lekko jak lekkim piórem zostały napisane. Czy będziesz chciał wykorzystać w swoim życiu jedną lekcje ze 101, okej, up to you, jeśli skorzystasz z 30%… okej! Ty decydujesz, autora potraktuj jako drogowskaz, który umówmy się, może przydać się na krętej ścieżce zwanej życiem. Spróbuj zrozumieć jak wielkie znaczenie w kreowaniu rzeczywistości mają Twoje myśli. One są pędzlem, który barwi każdy twój dzień w odpowiednio wymarzone przez Ciebie kolory. Jednocześnie pamiętaj, że sam autor w lekcji 78 podkreśla: „nie wszystkie książki musisz doczytać do końca”. Gdy uznasz, że to nie dla Ciebie – okej.

Jeśli z reguły widzisz szklankę wody do połowy pełną – nie zawiedziesz się. Jeśli widzisz szklankę do połowy pustą, może dasz się namówić i zmienisz percepcję. To ile Ty wyniesiesz z niedługich, ale jak ważnych zapisków zależy tylko od Ciebie. 

Na zakończenie… Lekcja 28 – zawsze noś przy sobie książkę – jeśli obecnie nie masz pomysłu jaką publikacje zabrać ze sobą do pociągu, to zdecydowanie wybierz: „Kto zapłacze nad Twoim grobem” Robina Sharma.

Artykuł [RECENZJA]: Kto zapłacze nad twoim grobem? pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Wspólna kawa z interesującą postacią – mogłabym popaść w uzależnienie. Kruchość ludzkiego życia w niewielkiej pigułce. Absolutnie finezyjna opowieść, przeplatana duszą autora. Autora, który jest niebanalny, dlatego sądzę, że to wartość dodana tej lektury. Prawdziwość zdarzeń łaskocze wyobraźnię.

Dr Richard Shepherd popełnił książkę, w której opowiadając o ludzkim ciele w sposób lekki uchwycił anatomiczny ciąg przyczynowo-skutkowy prowadzący do nieuchronnego końca. Przez co my laicy świetnie odnajdziemy się w naszym wyobrażeniu stojąc przy nienamacalnym stole sekcyjnym. 

Jeżeli jeszcze Was nie przekonałam, to ten niepokaźny kawałek tortu książki „Siedem wieków śmierci” musi Was zachęcić…

• Tlenek węgla to śmiercionośny, bezwonny gaz, uwielbiający hemoglobinę – znamy go wszyscy, ale czy dokładnie wiesz w jaki sposób pozbawia nas życia?
• O kole tętniczym Willisa, które ma więcej kantów, niż można by oczekiwać od koła.
• Czy ktoś z Was pamięta czasy kwadratowych okien w samolocie i wie, dlaczego doprowadzały do katastrof? 
• Nerw błędny jest częścią autonomicznego układu nerwowego, kontroluje on rzeczy, o których nie myślimy, np. rytm serca. Czy jeden wycelowany w niego cios może wywołać natychmiastową śmierć?
• Jak wygląda krwotok podpajęczynówkowy?
• W jaki sposób wchłaniamy alkohol? O przeładowanych tłuszczem wątrobach. 
• Zwyrodnienia, starość, sklerotyzacja podchrzęstna.
• Jak czytać szkielet człowieka pod względem płci.
• Czym jest mały „tatuaż” w jelitach pozostawiony przez chirurga?
• Czy podczas jednej niefortunnej bójki, lub kradzieży, która zakończyła się dla uczestnika najgorszym z możliwych wyroków, możemy zostać posądzeni o usiłowanie zabójstwa?

Merytoryczne kawałki tortu, razem z tymi mniej lub bardziej przerażającymi historiami ludzkich końców żywota to fenomenalny, całościowy czekoladowy tort. Kto nie lubi czekoladowych tortów? Przerażają mnie ludzie, którzy nie znoszą czekolady. 

A więc, czy można wyciągnąć lekcje od nieboszczyka? Absolutnie tak! Nasze ciała po śmierci to historia błędów żywieniowych, historia poprawnych nawyków żywieniowych, to splot wielu wydarzeń losowych, czy też celowego działania, którego konsekwencji się nie spodziewaliśmy. Podobno najlepiej uczymy się na własnych błędach, aczkolwiek warto czasem posłuchać historii osób, które już nigdy nie przemówią. 

Kup książkę i usiądź z kubkiem gorącej kawy, posmakuj czekoladowego tortu, który zaserwował nam lekarz medycyny sądowej. Przysięgam – warto. 

Dziękujemy Wydawnictwu Insignis za udostępnienie lektury!

Artykuł [RECENZJA]: Siedem Wieków Śmierci – opowieść lekarza medycyny sądowej pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Minęły zaledwie dwie dekady, a firma SpaceX stała się główną firmą oferującą transport na orbitę ziemii. Książka Eric’a Berger’a pozwala nam obserwować poczynania SpaceX, przedsiębiorstwa które wyznacza nowe standardy w branży kosmonautyki.

Do meritum, o czym przeczytamy w książce?

• O pierwszym prototypie rakiety marsjańskiej, powszechnie znanej jako Starhopper.
• O tym w jaki sposób Musk rekrutuje swoich kandydatów.
• O etapach pracy nad rakietą Falcon 1. Btw. 27 maja rakieta Falcon 1 ożyła po raz pierwszy, tym samym odbierając życie jednej ofierze. Co tam się wydarzyło? 
• Jak wyglądały relacje pomiędzy Siłami Powietrznymi a SpaceX?
• O wojskowej wersji raju.
• O tym jak podczas wypompowywania paliwa doszło do katastrofy.
• O wielozadaniowości do potęgi entej Muska. 
• O tym jak płonące fragmenty rakiety spadały do oceanu.
• O odparzeniach między udami Bjeldego – uroki Kwajalein – największego atolu w archipelagu Wysp Marshalla – tak tak to te szczegóły o których piszę poniżej.
• O goryczy porażek – fiasko trzeciego startu. 
• O rozmontowaniu całej rakiety w ciągu tygodnia. 

Aż wreszcie zadajmy sobie dwa pytania: Czy udało się za czwartym razem wystartować? Czy będziemy w stanie stworzyć z Czerwonej Planety zielony Eden? Pozostawię Was z pewną dozą niepewności.

Po przeczytaniu tej książki nauczyłam się jednego – warto pozbyć się strachu przed niepowodzeniem. Elon świetnie to pokazuje – nie chciał ponieść porażki, ale też się jej nie obawiał. Zastanówmy się… ile razy powstrzymujemy się od działania tylko i wyłącznie ze względu na towarzyszący strach przed popełnieniem błędu, czy porażki. 

Co dokładnie myślę o książce? Drobiazg drobiazgiem pogania. Opisy są bardzo szczegółowe. Zdecydowanie za mało Elona w Elonie, liczyłam na personalny spacer, który okazał się grupową wycieczką. Ale czy to źle? Wszystko spoczywa na barkach oczekiwań czytelnika. Czy warto po nią sięgnąć? ZDECYDOWANIE. SpaceX to wielki krok dla człowieka i wielki krok dla ludzkości. Chylę czoła i podziwiam. Zachęcam do lektury!

Dziękujemy Wydawnictwu Kompania Mediowa za udostępnienie lektury!

Artykuł [RECENZJA]: O tym jak Musk zamarzył sobie, aby na Marsie zbudować miasto. pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Myśle o takiej tabletce, którą połknie każdy, a na jego twarzy pojawi się ogólny grymas zadowolenia. Myślicie, że da się zadowolić każdego?

Moje pierwsze spotkanie z filozofią zaliczyłam na sporej auli Uniwersytetu Śląskiego – lubię sobie pofilozofować, ale te spotkania były dla mnie traumatyczne. Pare lat później trafiłam na tę drobną, niepozorną książkę pt. „Filozofia dla zabieganych” autorstwa Jonny’ego Thomson’a.

Przepadłam. Książka pochłonęła mnie w całości. Zachłysnęłam się nią tak bardzo, że podczas naszej comiesięcznej debaty przy herbacie zmusiłam młodzież szkolną do analizy fragmentów – podobało im się. Swój egzemplarz zabrałam także w krótką podróż samolotem i nie pożałowałam.

Spotkałam się z opinią, że książka posiada sporo merytorycznych błędów – nie wiem, nie jestem ekspertem. Czytałam także, że posiada wiele literówek – owszem, parę zauważyłam. Natomiast do rzeczy, czy polecam ją dla każdego? Myślę, że filozof z prawdziwego zdarzenia mógłby zabawić się w poszukiwanie skarbów (czyt. błędów), a zwykły laik? Może dzięki niej spróbuje doszukać się prawdy i dzięki temu tak niechętnie studiowana dziedzina zyska na popularności? Kto wie… 

Książka skłania nie tylko do refleksji nad wielkimi słowami myślicieli. Przede wszystkim zachęca do pochylenia się nad tematem etyki, egzystencjalizmu, sztuki, literatury, polityki, religii, człowieczeństwa, tego czy jesteśmy „dobrymi” ludźmi. Oczywiście relatywnie dobrymi – definicje bywają różne. Rozważania często pozostawiają nas bez klarownych odpowiedzi – dla mnie to atut. Poszukajmy odpowiedzi z kimś bliskim lub dalszym naszemu sercu. Książka jest dobrym pretekstem do rozpoczęcia konwersacji na wiele tematów. Nie rozumiem z jakiego powodu niektórzy uznali ją za złą, tylko dlatego, że zmusza do myślenia, a niekoniecznie podaje wszystko na tacy. Uważam, że takie książki też są potrzebne!

Zdradzę rąbek tajemnicy rozważań:

• A co gdyby wszyscy tak postępowali? Kant
• O złotym środku. Arystoteles
• O byciu silnym. Nietzche
• O rozładowaniu emocji. Arystoteles
• O źle ukierunkowanej namiętności. Montaigne
• O dyscyplinie. Foucault
• O patrzeniu na drzewa. Husserl
• O myślących ołówkach. Chalmers
• Etc.

Zapraszam Cię do przeczytania esencjonalnego wprowadzenia do filozofii – połknięcia niewielkiej pigułki z drobnymi niedociągnięciami.

Dziękujemy Wydawnictwu Insignis za udostępnienie lektury!

Artykuł [RECENZJA]: Filozofia dla zabieganych, Jonny Thomson – połknij niewielką tabletkę… pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Jak rodzi się zło?

Reportaż Magdy Omilianowicz. Portret człowieka, który przyznał się do 67 morderstw, z czego osądzono go tylko za zabójstwo i gwałt. Czy to konfabulacje? Czy znając takie szczegóły zbrodni, Lesio mógł po prostu tylko kłamać?

Książka oparta jest na rozmowach z Pękalskim, z jego bliskim, policjantami, a także specjalistami między innymi z dziedziny psychiatrii. 

Wampir z Bytowa swoich morderstw nigdy nie nazywał po imieniu, zawsze mówił „miałem zdarzenie”, „zagrażałem”, kiedy dziewczęta (i nie tylko) wygaszały jawny sprzeciw Lesiu uderzał je kijem „i nie żyła już wtedy ona, Żal, bo ładna ona była.” Jego atutem oprawcy był fakt, że on nigdy nie wzbudzał strachu, wzbudzał litość i na tym bazował.

Dopuszczał się czynów, które wymykają się ludzkiej wyobraźni. Natomiast czy sam zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji? Pewnego dnia, na więziennej pryczy Pękalski postanowił napisać list do Prezydenta, w którym prosił o ułaskawienie, gdyż wyrok był dla niego zbyt wielkim ciężarem, dodatkowo lata mu uciekają, a on chciałby żonę i jakieś potomstwo. Desperacko szukał ciepła, szukał matczynej miłości, której nigdy nie zaznał – „Bardzo źle wspominam dzieciństwo moje. Ciągle głodny byłem, bity, poniewierany.” U Leszka rozpoznano organiczne uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego, a także podkorowy zanik mózgu znacznego stopnia oraz zanik korowy. Biologia w tym wypadku nie pomagała mu myśleć w humanitarny, poprawny sposób. Czy można mu współczuć, skoro zachowaniem przypomina bestie?

Dwadzieścia pięć lat pozbawienia wolności, dziewięć tysięcy sto dwadzieścia pięć dni, dwieście dziewiętnaście tysięcy godzin, trzynaście milionów sto czterdzieści tysięcy minut – tyle czasu Leszek spędził za kratkami. „W grudniu 2017 r. Pękalski zakończył odbywanie kary. Istniała duża obawa, że po wyjściu na wolność nadal może stanowić zagrożenie”…

• Gdzie znajduje się teraz? Odsyłam Was do lektury.
• Czy podczas zabójstw był poczytalny? Odsyłam Was do lektury.
• Czy kiedykolwiek dowiemy się ile zbrodni popełnił? Michał Fajbusiewicz twórca programu „Magazyn Kryminalny 997” ma swoją teorię… Zatem, ponownie – odsyłam Was do lektury.

Natomiast jak oceniam książkę? Pisząc recenzje na mojej skórze nadal widnieje gęsia skórka. Jestem osobą wysoko-wrażliwą, a lektura nie należy do lekkich. Pani Magdzie należą się gromkie oklaski, za to, że próbowała ZROZUMIEĆ postać Leszka Pękalskiego. Książka jest rzetelna, zawiera fragmenty akt sprawy poszczególnych morderstw, autorka zachowała charakterystyczny sposób wypowiedzi oskarżonego, co zdecydowanie pobudza wyobraźnie czytelnika.

Jedyne co mogę napisać to – POLECAM, mimo że trudno utrzymać nerwy na wodzy. Książka jest przerażająca ze względu na tematykę, ale jest równie przerażająco dobra. 

Jeśli chcesz kupić książkę, odsyłam Cię do linku zakupowego: 

https://bit.ly/wamipirjakrodzisiezlo

Artykuł [RECENZJA]: Gęsia skórka gwarantowana – Magda Omilianowicz „Wampir. Jak rodzi się zło” pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Tunel Standedge w Mardsen istnieje naprawdę. Czy istnieje również prawdziwy zabójca piątki przyjaciół? Czy morderstwa dopuścił się jedyny słuszny podejrzany – Matthew McConnell? W końcu tylko on wypłynął z tunelu żywy.

Jedno jest pewne, ten kryminał pozornie i tylko początkowo wolno się rozkręca, później, z każdą kolejną stroną – gwarantuje – nie będziesz mógł oderwać się od tej historii. Zapraszam Cię na wycieczkę po krętych uliczkach Anglii, będzie się działo. Jestem ciekawa, czy będziesz w stanie rozwikłać tajemnice zanim autor uroni jej rąbek. Czy będziesz na tyle przebiegły, aby poznać sekret małej społeczności? Jestem niezwykle ciekawa jakie myśli będą Ci towarzyszyły podczas podróży z niebanalnymi bohaterami książki – fani psychologii, tutaj uśmiech w waszą stronę, analiza psychologiczna postaci to miód na serce. Obyś czuł się jak na prawdziwym rollercosterze ekstremalnie różnych doznań. Tego Ci życzę drogi czytelniku i zapraszam do czytania!

Nietuzinkowa, bardzo oryginalna lektura. Autor zgrabnie posługuje się językiem, dzięki czemu czytanie tej książki staje się jeszcze przyjemniejsze. Dodatkowym atutem jest umiejscowienie historii w realnym miejscu, co znacznie pobudza wyobraźnie odbiorcy.

Polecam polecam polecam!

Dziękujemy wydawnictwu Insignis za udostępnienie lektury!

Artykuł [RECENZJA]: Jeszcze mnie widzisz – Chris McGeorge pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Temat przewodni czyli brak tolerancji wobec mutantów od zawsze towarzyszył tym opowieściom i czasem zbytnio przytłaczał. W nowym komiksie nadchodzi czas na ostateczny kontratak z ręki Jean Grey. Chociaż kontratak jest trochę za mocnym określeniem na próbę polepszenia życia mutantom, to wyeksponowanie tego jak bardzo nietolerancyjne jest społeczeństwo wobec naszych bohaterów wyszło bardzo dobrze. Pojawia się tu wiele dramatycznych i niebezpiecznych sytuacji związanych z osaczeniem ludzi ze specjalnymi talentami przez małych szarych obywateli. I wszystko, łącznie z samą intrygą, trzymałoby się kupy, gdyby Marvel nie poleciał zbyt wysoko w chmurki w kwestii gadaniny o równości i tolerancji oraz „życiu w lepszym świecie”.

Poziom patetyzmu i powtarzalności pewnych kwestii porównałbym do pierwszych komiksów o Kapitanie Ameryce, gdzie też można było – mówiąc absolutnie wprost – RZYGAĆ gwiazdkami i pasami z amerykańskiej flagi. Tak samo jest tutaj. Jean Grey mimo wielu fajnych i mocnych momentów, kreujących ją na „twardą babkę” tak często wypowiada kwestie na temat „walki o lepsze jutro” że robi się to nudne już w połowie pierwszej części. A można to było ugryźć dużo lepiej i bardziej te teksty wyważyć. Czytając wiele wypowiedzi, czułem, jakby ktoś wałkował mantrę 10-latkowi.

Wiadome jest, że te motywy jasno odnoszą się do realnego świata, w którym też toczy się walka o równość (mimo, że mutantów u nas nie ma). Dosadne zobrazowanie tego do czego prowadzi nienawiść zawsze pomaga w zrozumieniu problemu. Jednak wszędzie musi być umiar. Gdyby w komiksie, który porusza taki temat w nieco odmienny sposób pozostawić tylko te mocne momenty, takie jak ‘bad-ass Jean Grey’, zagrało by to koncertowo i było dużo bardziej przekonujące.

Przechodząc do plusów, gdy już przełknie się kwestie mdłej patetyczności, muszę oddać tej historii to, że czyta wręcz błyskawicznie. Akcja szybko posuwa się naprzód, bardzo szybko można wniknąć w wydarzenia prezentowane na kartach. Nie spotkałem się z czymś, czego najbardziej się obawiałem – konieczności znajomości fabuły i komiksów bezpośrednio poprzedzających wydarzenia z „Czerwonych”. Jak wspomniałem, nie jestem z X-Menami na bieżąco, staram się śledzić to co się dzieje w tej części Marvela, jednak nie jestem super oblatany w temacie teraźniejszych mutantów. I bardzo się cieszę, że nie utrudniło mi to czytania tego zeszytu. Dialogi na spokojnie potrafią podrzucić wskazówki co działo się wcześniej – i to w zupełności wystarcza, żeby ogarnąć chociażby relacje między poszczególnymi bohaterami.

Ciężko mi ogólnie ocenić ten komiks. Fajna fabuła, niewymagająca zbyt dużo od czytelnika, obrazowo i dosadnie przedstawione trudne wydarzenia. Brak zbędnej paplaniny i, nie licząc wspomnianych tekstów o tolerancji i nienawiści, konkretne, nieprzeciągnięte wypowiedzi to coś co zawsze zaliczam na plus – również tutaj. Historia jest raczej prosta – przewidywalna i mało zaskakująca, aczkolwiek nie zaliczam tego do wad. Jest to jeden z powodów, dzięki którym sprawnie płynie się przez ten komiks. A więc reasumując – komiks „X-Men: Czerwoni” mojego świata nie zamiótł, aczkolwiek nie uważam czytania go za jakąś drogę przez mękę. Ot lektura na jeden wieczór – góra dwa, jak ktoś ma mniejszą tolerancję do powtarzalności wypowiadanych przez protagonistkę patetyzmów.

Artykuł Nadzwyczajni i nadzwyczajnie znienawidzeni – recenzja komiksu „X-MEN: Czerwoni” pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Ludzie tuszują pomyłki wprowadzają się tym samym w błędne koło. Dzisiejszy świat tuszuje wszystko, zakładamy filtry nie tylko na nasze twarze, ale także na nasze czyny – skutek szoku wizerunkowego nie wydaje się taki straszny, w zestawieniu z podaniem złego leku, ponieważ fiolki były identyczne, ale zawartość już nie.

Wyobraźmy sobie, w jakim miejscu byłaby obecnie medycyna, gdyby nie postęp, gdyby nie przyznawanie się do błędów i szukanie nowych, lepszych rozwiązań. Tutaj zostawię tylko krótką informację – upuszczenie krwi z organizmu. Działania zupełnie niepoparte badaniami klinicznymi, co więcej niejaki doktor Benjamin Rush jeszcze w 1810 roku miał zwyczaj utaczać krew swoim pacjentom, którzy rzecz jasna w tym momencie najbardziej potrzebowali jej życiodajnej energii. Na szczęście odeszliśmy od teorii Galena na rzecz cudów w rodzaju terapii genetycznych.

Ciekawi mnie, czy sprawdzaliście kiedyś statystyki? Ponoć każdego dnia lekarze rozbijają dwa jumbo jety pełne pacjentów. Zaś raz na dwa miesiące dochodzi do nowego ataku na World Trade Center. Dodatkowo szacuje się, że pacjentów borykających się z poważnymi powikłaniami jest dziesięciokrotnie więcej niż ofiar śmiertelnych. „Źródłem tego spustoszenia nie jest wcale mała grupa szalonych, żądnych krwi czy też niekompetentnych lekarzy. Częstotliwość występowania błędów medycznych podlega rozkładowi normalnemu. Zwykle błędy popełniają nie osoby znudzone, leniwe lub pełne złych intencji, lecz postępujące z uwagą i troską, jakiej oczekujemy od przedstawicieli zawodów medycznych.”

Dlaczego więc dochodzi do tylu pomyłek? Odsyłam Was do lektury, tam poznacie wiele czynników, ja chciałabym skupić się na jednym. Mianowicie – kultura błędu. Nastawienie do porażek jest fundamentem wszelkiego powodzenia. Zastanawialiście się może czy jawne raporty poparte szczerą oceną nie pomogłyby dokonać reform uniemożliwiających powtarzanie pewnych błędów? I nie mówimy tutaj tylko o medycynie, ale także o wielu, wielu innych zawodach.

Przykładowo, czy zastanawialiście się kiedyś jak lotnictwo, które ma najkrótszą historię w dziejach człowieka stało się najbezpieczniejszym środkiem transportu? W pierwszych szkołach lotniczych niemal jeden na czterech kandydatów nie dożywał końca szkolenia. Czy może pomogło to…? Załącznik 13 do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym głosi, że badanie wypadku lub incydentu nie może być prowadzone w celu wykazania winy czy odpowiedzialności, a jego jedynym celem jest poprawa lotów. W Polsce statystycznie liczba wypadków ze skutkiem śmiertelnym utrzymuje się na stałym poziomie 14, w obecnych czasach pandemii, być może spadła jeszcze bardziej.

Jedno jest pewne w naszym codziennym życiu zawodowym, zbyt często zamiatamy po dywan informacje, które są niezbędne do tego, aby zrozumieć pewne mechanizmy. Istnieje bowiem nierozerwalna relacja między porażką, a powodzeniem. My natomiast reinterpretujemy fakty, odsiewamy niewygodne szczegóły, odwracamy kota ogonem, chronimy wygodne założenia, boimy się stracić wiarygodność w oczach innych, a przecież nikt nie jest nieomylny. Dopuszczamy się niesamowitych akrobacji umysłowych, aby zatuszować błędy.

Ale jak mówi Amy Edmondson z Harvard Business School… „Nauka na błędach jest pozornie prosta. Mało która firma wykazuje odpowiednie nastawienie i podejmuje działania potrzebne by skutecznie wykrywać i analizować błędy. Brakuje też świadomości, że strategie uczenia się muszą być dopasowane do kontekstu. Wnioski, które się dziś wyciąga, są więc banalne. Organizacje potrzebują nowych, lepszych narzędzi.”

Chciałabym Wam przedstawić kroplę w morzu ciekawych przykładów podanych przez autora książki, aby jeszcze bardziej zachęcić do przeczytania omawianej lektury. Naprawdę nie pożałujecie! Piszę to z ręką na sercu.

Zacznijmy od lat czterdziestych XX wieku – słynne bombowce Boeing B-17 z tajemniczych powodów często rozbijały się podczas lądowania. Okazało się, że przyczyna jest dość banalna – chcesz ją poznać? Zapraszam do lektury.

Chcesz dowiedzieć się jakie spostrzeżenie Walda wywarło dalekosiężny wpływ zarówno na decyzje dowództwa sił lotniczych, jak i na wynik ogółu działań wojennych – zapraszam do lektury.

Cud na rzeką Hudson – „Cała wiedza, jaką dysponujemy w lotnictwie, wszystkie punkty Regulaminu, wszystkie procedury, które stosujemy, wzięły się stąd, że ktoś kiedyś gdzieś zginął (…) odebraliśmy olbrzymim kosztem, dosłownie obkupiliśmy krwią lekcje, które musimy zachować dla przyszłych pokoleń w postaci fachowej wiedzy. Nie możemy sobie pozwolić na moralną porażkę, którą byłoby zapomnieć to wszystko i uczyć się tego od nowa.” komentuje pilot tego dramatycznego lotu. Chcesz poznać więcej szczegółów? Zapraszam do lektury.

Chcesz poznać jedną z najskuteczniejszych technik zarządzania w historii przemysłu? Czy wiesz, że jeden z dyrektorów szpitala wprowadził TPS do swojego zakładu opieki zdrowotnej?

A co z teoriami, chociaż nie przydatnymi, lecz które pomogły nam dotrzeć do lepszych wyjaśnień rzeczywistości i posługujemy się nimi do dziś? Przenieśmy się do Włoch, do XVI wieku kiedy rozumieniem praw fizyki rządziły niekwestionowane od stuleci teorie Arystotelesa, traktowano je z podobnym nabożeństwem co myśl Galena w medycynie, a każda próba zakwestionowania teorii traktowana była jako przejaw impertynencji. Kto zadał bolesny cios ówczesnym wyznawcom Arystotelesa i wykonał pewien eksperyment, który sprawił, że to nauka założyła wieniec laurowy. Kto odważył się zweryfikować pewne założenie? Zapraszam do lektury!

Nie tylko ta tajemnicza koncepcja wypadła z obiegu, jakie jeszcze?  Teoria wzroku oparta na emisji promieni przez oczy, prawo załamania światła Ptolemeusza, teoria eteru światło nośnego, teoria pustej Ziemi, model chmury elektronowej, teoria cieplika, teoria floginstonowa, teoria miazm jako nośnika chorób, a także dziesiątki innych – chcesz poznać jakie? Zapraszam do lektury.

A co z teorią psychoterapii Adolfa Adlera, która brzmi: koncepcja kompleksu niższości? Czy woda zawsze wrze w temperaturze 100 stopni? Jak to było z bronią masowego rażenia w Iraku? Kim była Dorothy Martin? Dlaczego tak wiele osób mimo braku namacalnych dowodów porzuciło swoje dotychczasowe prace, a nawet miejsce zamieszkania?

Sprawa Juana Rivery? Niewinnego skazanego w wieku 19 lat za zgwałcenie i zabójstwo 11 latki – absurdalne interpretacje oskarżycieli z ramienia stanu. Ciekawy przypadek, chcesz poznać więcej szczegółów? Standardowo, zapraszam do lektury!

A co z naszym głęboko zakorzeniony mechanizmem ludzkiej psychiki – dysonansem poznawczym? Czy im bardziej uzależniamy poczucie własnej wartości od tego, czy mamy rację, tym staranniej jesteśmy w stanie przeinaczać dowody na nie słuszność naszych decyzji?

To oczywiście nie wszystkie przykłady, myślę że to około 1/4 całej zawartości. Autor wykazuje się ogromną wiedzą, w sposób niebanalny porusza się między różnymi wątkami i łączy je w znakomitą całość. Jestem pod ogromnym wrażeniem ilości informacji zgromadzonej na 452 stronach.

Teoria jest bez wątpienia bardzo piękna i powinna być wdrażana na każdym kroku naszego życia. Niestety w wielu miejscach, rzeczywistość nie zachęca do przyznawania się do porażek, boimy się oceny, boimy się publicznego linczu, który w obliczu pozornej anonimowości internetowej nie jest niczym trudnym, dla naszego idealnie postępującego społeczeństwa. Potrzebujemy rewolucji, w której nasze błędy nie będą stygmatyzowane. Znajdźmy złoty środek, wykażmy się empatią, bądźmy dla siebie wsparciem. Ile razy słyszałeś „na swoim stanowisku, nie możesz popełniać błędów! To karygodne!” owszem, powinniśmy ich unikać, ale nikt z nas nie jest nieomylny i jeśli ktoś z nas popełnił błąd, zróbmy wszystko, aby wyciągnąć lekcję zarówno dla siebie jak i innych, na przyszłość. Pamiętajmy również, że w sytuacjach ekstremalnych, zawęża się nasza percepcja rzeczywistości, a wtedy łatwo popełnić błąd.

Na koniec tych długich rozważań umieszczę przepiękne słowa Joanny Chmielewskiej:
„Człowiek powinien się uczyć na cudzych błędach, bo sam wszystkich popełnić nie zdoła.”

Uważam, że ta książka to skarb. Posunę się nawet do daleko  idącego wniosku, że powinna być obowiązkową lekturą szkolną, edukacje nauki na błędach warto zacząć już w wieku nastoletnim, ponieważ stanowi integralną część kultury KROPKA.

Książkę możesz zakupić tutaj.

Z całego serca dziękuję Wydawnictwu Insignis za udostępnienie tak niebagatelnie wartościowej lektury!

Artykuł [RECENZJA]: Metoda czarnej skrzynki – Matthew Skyed pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Dzięki Egmontowi za udostępnienie kopii do recenzji (i jednoczesne zmotywowanie mnie do powrotu do komiksów superbohaterskich!).

Początki w DC są ciężkie, nie oszukujmy się. Infinite Frontiery, Flashpointy, Nieskończone Ziemie, Nowi Bogowie, kanony, head-kanony i inne pierdoły, które skutecznie zniechęcają nawet starych wyjadaczy, którzy powracają z urlopu komiksowego. Mimo ciągłych komplikacji Egmont wydaje pozycje, które choć trochę ułatwiają start. Chociażby wydany jakiś czas temu Superman: Amerykański Obcy czy, właśnie, omawiany tutaj Rok Pierwszy.

Flash: Rok Pierwszy jest, na dobrą sprawę, fillerem (wypełniaczem?) w runie Williamsona. Jak wiecie (lub też nie, to nic złego!) komiksy w USA wydawane są domyślnie w formie zeszytów (około 25 stronicowych). Jeden polski album składa się z około 5 zeszytów danej serii (które mają zazwyczaj około 100). Absolutnie nie mam pojęcia, dlaczego twórca stwierdził, że historia o początkach speedstera w samym środku serii jest dobrym pomysłem, ale w ogólnym rozrachunku wyszło to na plus nowym czytelnikom, którzy — tak jak my — czytają wydawane w Polsce albumy.

Historię rozpoczynamy dość — myślę — standardowo. Chwila z dzieciństwa, poznajemy odrobinę charakteru Allena, zajęcia i osoby będące w jego otoczeniu. Rzeczą, która może przykuć uwagę, jest dynamizm i duża ilość piorunów. Co ma w zwyczaju robić Flash? No biegać, szybko, wzium. I takie właśnie odczucia towarzyszą podczas czytania. Po prostu czuć, że jest piekielnie prędko, a Barry ma problemy z prawidłowym używaniem mocy.

Oczywiście widać, że jest to komiks stworzony w środku, jako chwilowy byt, zapełniacz. Opisany rozwój jest szybki, skokowy. Jedna strona poświęcona na strój – pyk. Druga na jakieś relacje rodzinne – pyk. Trzecia na naukę biegania – pyk. Niekoniecznie w tej kolejności i w takim stylu, ale rozumiecie, o co mi chodzi. Szybkie przybliżenie nam ewolucji, aby doprowadzić do zawiązania akcji – czyli pierwszego WIELKIEGO ZŁOCZYŃCY.

No i do tej pory wszystko było naprawdę, rzekłbym, na tip top. I pierwszym zgrzytem jest niesławny Żółw. XDD. Tak, Żółw. Na szczęście jego pseudonimu nie przetłumaczono, ale Turtle nie brzmi epicko. W każdym razie jest to chyba najnudniejszy villain, jakiego miałem okazje obserwować na kartach komiksów. Wielki, potężny dziad metalowiec w zielonej zbroi. Tak szczerze mówiąc to brak mu zarówno charyzmy, jak i ciekawych supermocy. Jedynie jego historia może zainteresować do pewnego momentu, bo jest chwytająca za serce.

Początkowo wątek złola bardzo szybko się zatrzymuje i dostajemy ciekawy trik manipulujący czujnością czytelnika. Później historia rozgrywa się dość standardowo. Barry trochę wygrywa, po czym ponosi sromotną klęskę, ale siłą dobroci, nadziei i innych ładnych hasełek wygrywa bitwę, bla, bla, bla. Nic wybitnego, ale też nic okropnego. Walki bezpośrednie w zasadzie nie występują, ale Williamson całkiem klawo zastępuje ją mocami speedforce, umiejętnościami speedstera (np. tornada) i zabawą czasem.

Właśnie — zabawa czasem. Jest to niezbywalny element KAŻDEGO komiksu z Flashem w roli głównej. Czy to jako poboczny dodatek, czy główny element fabularny. Niestety nie mamy w Roku Pierwszym do czynienia z zawirowanymi paradoksami czasowymi czy relacjami międzywymiarowymi, a prostą podróż w czasie i spotkanie… niezwykłego gościa. Nie mogę mówić, co to za gość (choć już duża część pewnie wpadła na trop), aczkolwiek jest świetnym motywatorem, usprawiedliwieniem działań Barry’ego i, poniekąd, wytłumaczeniem pochodzenia pewnych jego cech.

W każdym razie, czy komiks spełnia swoją funkcję (tj. wyjaśnienie originu Flasha)? Jak najbardziej, jeszcze jak, parafrazując słowa Jana Pawła II. Do bardzo ogólnikowej wiedzy jest to mega przydatne narzędzie. Powiem więcej — bodaj na trzech stronach elegancko wyjaśniono moce rudowłosego Wally’ego Westa i kim jest czarnoskóry West (czego nie potrafiłem, swego czasu, pojąć). Jednakowoż nie potrafię stwierdzić czy wpasowuje się w dzisiejszy kanon (bo oryginał miał amerykańską premierę bodajże z półtora roku temu).

Jeśli chodzi o warstwę wizualną (tutaj zawsze najkrócej, bo nie jestem grafikiem…) to Porter zaskakuje. Powiem prosto z mostu — nie lubię tego autora. Niejednokrotnie wyrażałem rozczarowanie jego pracami. Nie dość, że nie podoba mi się styl Portera, to uważam, że popełnia zazwyczaj grafomaństwo. Tak czy inaczej, Rok Pierwszy został namalowany rewelacyjnie. Oprócz koślawych twarzy, które z każdym kadrem wyglądają inaczej (tego chyba nigdy się nie oduczy) jest… komiksowo. Po prostu. Myślisz komiks i widzisz, na przykład, to:

Urzeka mnie — choć nie wiem czy to dobre określenie — ostra kreska. Taka dość ciężka. Przywołująca na myśl starsze gry od Telltale. Po przeczytaniu jestem w ciężkim szoku i piszę to drżącymi rękami oblany potem: Panie Porter — popełniłeś wyjątkowo pierwszorzędną robotę!

Zanim zakończę, chciałbym jeszcze na sekundkę zatrzymać Was przy pewnym elemencie, który jest — od jakiegoś czasu — wielkim mankamentem, a zdaje mi się, że nikt nie zwraca na niego uwagi. Chodzi mi tutaj dokładnie o tłumaczenie. Nie wiem nawet, czy to reguła dotycząca wszystkich komiksów. Nie wiem, czy dotyczy wszystkich wydawanych od DC, ale zawiodłem się kolejny raz. I to naprawdę srogo. Czegokolwiek od niebieskich bym nie tknął, to zawsze będzie miało skopane tłumaczenie. Po prostu. Jest złe. Oczywiście jego jakość jest o wiele lepsza od tego z Dark Knights Metal, aczkolwiek, ehh… aż ciężko się to czyta. Może marudzę, ale nie pamiętam, żebym przy badaniu oryginału tak źle odbierał dialogi czy myśli. Do tego albumu tłumaczenie wykonał pan Tomasz Kłoszewski i mam nadzieję, że te koślawe teksty są dziełem edytorów albo jest to tylko niefortunna gafa w dorobku pana Tomasza.

Podsumowując, polecę ten komiks tylko jednej, konkretnej grupie — świeżakom. Jeśli startujesz z DC, to świetnie, życzę powodzenia. Przeczytaj ten komiks, zajrzyj na Wikipedię, nabierz sobie wiedzy. Rok Pierwszy odgrywa swoją rolę. Jeśli jednak znasz postać Flasha, ogarniasz genezę, to po prostu sobie odpuść i idź poczytać, nie wiem, starszą serię z Nowego DC albo run Geoffa Johnnsa. Nie jest to komiks ani rewolucyjny, ani nawet ze wciągającą fabułą. Właściwie to proste, czyste origin story. Jednakowoż bardzo mnie cieszy, że zostało to wydane jako osobny byt i myślę, że nie jednemu czytelnikowi pomoże rozjaśnić ciemną ścieżkę DC Comics.

TUTAJ KUPISZ KOMIKS! 

Artykuł Flash: Rok Pierwszy – czy to dobry start? [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.