Zło z dobrem toczą odwieczną walkę, a jednocześnie nie mogą bez siebie istnieć. Przyciągają się wzajemnie pomimo przeciwieństw. To właśnie dzieje się w niewielkim miasteczku Tensas w okresie Bożego Narodzenia. Śnieg, lampki i przygotowania mieszkańców do świąt nie powinny zwodzić czytelnika przyjemnym nastrojem. Mroczne i tajemnicze ciągi zdarzeń zaburzają magiczny okres świąt. Nagle, w całkowicie nieoczekiwany sposób, splatają się losy siedmiu osób. Połączy ich jeden istotny szczegół- wizje małej dziewczynki oraz chłopiec, który za wszelką cenę dąży do zła, zwłaszcza zniszczenia i śmierci. Nikt nie potrafi znaleźć logicznej odpowiedzi na to co się dzieje… a w tych okolicznościach wszechobecnego chaosu stoi niepozorna lampa uliczna, którą mieszkańcy nazywają Migotką. Czas na bitwę czerni z bielą. Rozpoczyna się próba sił.

Tajemnice i mrok prowadzące do… przeznaczenia?

Uwielbiam mrok, tajemnice i elementy zjawisk paranormalnych w powieściach, jednak to nie dlatego ta pozycja mnie kupiła. Najmocniejszym elementem było wprowadzenie do „Próby Sił” wyjątkowych bohaterów, z czego każdy prezentował inny status w szerokim przekroju społeczeństwa. Każda z postaci również musi się zmierzyć ze swoimi wewnętrznymi demonami. Jest Samantha, ekskluzywna prostytutka. Rob to geek i fan Gwiezdnych Wojen. Tony jest bezlitosnym kryminalistą, szefem mafii i alfonsem. Jest też kochająca się rodzina Abramsów. Zalicza się do niej wiekowa babcia Rose, będąca osobą z niepełnosprawnością, a także Amy, Kate i Stephen. Pojawia się również Eddie, który jest właścicielem wspaniałego rottweilera, będący wdowcem walczącym ze stratą ukochanej i z ciągiem alkoholowym. Każda część książki to nowi główni bohaterowie i ich punkt widzenia. To świetny zabieg, poprzez który możemy dogłębnie poznać każdą z postaci i zdecydować kto nam przypadł do gustu, a kto niekoniecznie.

„Próba Sił” to aura tajemniczości do ostatniej kropki

Książka jest debiutem Tomasza Sablika, który ukrywa się pod pseudonimem T.S. Tomson. Szczerze twierdzę, że jak na debiut to jest naprawdę dobrze. Klimat oddany przez autora jest tak autentyczny, że czytając powieść czułam ten sam niepokój, niepewność i rollercoaster emocji, co bohaterowie. Napięcie budowane już od pierwszych stron powoduje, że nie można się oderwać od historii. Wręcz uświadamiając sobie, że jestem już przy końcu książki, chciałam by się ona nie kończyła. „Próba Sił” pobudziła moją wyobraźnię zakończeniem. Autor sprytnie zagrał z nabudowanym u czytelnika zaangażowaniem i postanowił nie zamykać do końca drzwi zakończenia. Zostawił je lekko uchylone. Sablik nie prowadzi czytelnika za rączkę, więc nie podaje na tacy rozwiązań fabularnych tajemnic. Miałam przez to wiele pytań, jednak nie dostałam jednoznacznych odpowiedzi. Nie ukrywam, że to bardzo mi się spodobało! To skłoniło mnie do głębokich refleksji, więc myślę, że był to celowy i dobrze przemyślany zamiar twórcy – własna interpretacja i rozważenie pewnej symboliki.

Krótko mówiąc- chyba nie przesadzę twierdząc, że trafiłam na prawdziwą perełkę w polskiej literaturze grozy. Ten klimat jest prawie tak samo genialny, jak u samego mistrza Stephena Kinga.

Artykuł [RECENZJA]: „Próba Sił” – T.S. Tomson pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

„Świat był podłym miejscem. Zbyt podłym, by go naprawić, ale dość dobrym, by podłożyć ogień i patrzeć, jak płonie.”
– Maya Szymańska, „Ostatnia Wiedźma”

Ostra bezpośredniość, groza wymieszana z psychologiczną głębią ludzkiego umysłu, a to wszystko doprawione sztuką samodoskonalenia. No i nie zapominajmy o zjawiskach nadprzyrodzonych w tle! Czy „Ostatnia Wiedźma” wniosła coś do mojego życia? Wniosła, jednak tak jak życie samej bohaterki, była to niełatwa i wyboista droga.

„Dzień po dniu staje się kimś innym; kimś, kto nie jest już człowiekiem”

Alicję poznajemy jako małą dziewczynkę, której dzieciństwo zostało brutalnie wstrzymane wraz ze śmiercią jej rodziców. Okazuje się, że bohaterka w spadku po ukochanych otrzymała dom. Trafia pod opiekę pozornie zwykłego, starszego małżeństwa, które ów dom zamieszkuje. Jednak to nie oni są jej prawdziwymi, nowymi opiekunami. Świat Alicji jeszcze bardziej się komplikuje, gdy okazuje się, że faktycznym opiekunem dziewczyny jest tajemniczy i zły do szpiku kości mężczyzna – Nielekarz.

Alicja nigdy nie była zwykłym dzieckiem. Od zawsze była wrażliwa, inna, obdarowana talentem do stanowienia połączeń między światem duchowym. Jej świat zupełnie stanął na głowie, bowiem Nielekarz staje się jej mentorem i uczy ją korzystać z jej daru. Wraz z odkrywaniem swoich możliwości pojawiają się tarapaty, wraz z tarapatami pojawiają się coraz mroczniejsze odmęty umysłu i duszy Alicji. Rozpoczyna się podróż ostatniej wiedźmy w ratowanie ludzi z nawiedzonych mieszkań, odsyłanie zabłąkanych dusz do Nieba oraz chęć oczyszczenia świata ze zła. Czy się udaje? To już musicie przekonać się sami!

Głębsze refleksje

Wspomniałam, że „Ostatnia Wiedźma” wniosła coś do mojego życia. Świat jest podły, ludzie często okrutni, zło wszechobecne. Maya Szymańska między wierszami (świadomie, bądź też nie) zawarła refleksję- czy to jaką ścieżkę w życiu obierzemy, zdefiniuje nas bardziej niż nasze głębokie marzenia, wewnętrzne pragnienia i uczucia? Czy nas los jest z góry zaplanowany i nie mamy na nic większego wpływu? Czy świat wyłącznie dąży do tego byśmy przestawali widzieć dobro? Zanim jednak odkryłam i następnie zrozumiałam ukryty przekaz, musiałam się trochę pomęczyć. Książka ma wzloty i upadki. Czasami akcja była wartka i fabułę pochłaniałam jak Alicja eteryczne energie, a czasami bardzo się ciągła i była mdła. Mimo wszystko uważam, że było warto.

Książka porusza w bardzo bezpieczny sposób zagadnienia z obszaru stosunków Niebo-Piekło. Nie odnajdujemy tam mocnej ideologii związanej z religiami, jednak historia pokazuje pewne korelacje, bardziej psychologiczne niżeli związane z samym wyznaniem. Dla mnie subiektywnie jest to aspekt mocno na plus. Autorka opracowała bardzo wielowymiarowe postacie pierwszo- i drugoplanowe oraz epizodyczne. Nic nie jest jednoznacznie białe, ani czarne. Odnajdujemy tu wiele odcieni szarości. Szymańska pokazuje, że główny bohater nie zawsze musi być dobry, nie zawsze jest postacią wykazującą się wyłącznie zrozumieniem, współczuciem, empatią i braterskością.

Niejednoznaczność górą!

Alicja, książkowa wiedźma, jest zlepkiem antagonisty i protagonisty. Jest inna, nieidealna, jest zwyczajnie sobą- na przekór utartym szablonom znanych, literackich postaci. Ma humorki, przeklina, często ma zaburzony schemat odżywiania, nie chce się jej chodzić na uczelnię, z ludzi drwi ale zwierzęta kocha. Książki również. Tak jak wielu z nas, pozornie sprawia wrażenie silnej, przybiera maskę niezależnej, niezłomnej osoby ale w środku toczy walkę z samą sobą. Czasami rzuca ludziom kłody pod nogi, szczególnie jeśli ktoś na to zasłużył. Innym razem jednak próbuje na swój sposób być osobą pełną wsparcia. Rekompensuje swoje moralne „grzechy” np. nie pobierając zapłaty za wypędzenie ducha, który prześladował kobietę ledwo wiążącą koniec z końcem.

Bohaterka często, dobitnie i dumnie głosi „Jestem ostatnią wiedźmą na tym łez padole”, jednakże swoim zachowaniem obnaża czytelnikowi swoją cząstkę człowieczą – wbrew jej nadprzyrodzonym mocom. Jej najzwyklejszy ludzki pierwiastek jest mimo wszystko jej częścią składową. To jest znakomite w tej książce – dostajemy całkiem ludzką wersję fantastycznej, magicznej postaci.

„Ostatnia Wiedźma” nie jest niesamowicie wybitną pozycją. Jest zwyczajnie dobrą książką, odpowiednią na deszczowe wieczory przy kubku gorącej herbaty. Nie żałuję, że ją przeczytałam. W opisanych losach Alicji znajdują się bardzo nieliczne, drobne niedopracowania, jednak nie przeszkadzają one w czytaniu. Nie jest to książka idealna, ale spodobał mi się koncept fabuły. To był dobry pomysł na historię.

Książka jest dostępna m.in. na stronie internetowej autorki.

Artykuł [RECENZJA]: Magia, duchy i podróż w głąb siebie – „Ostatnia Wiedźma” Mai Szymańskiej pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Assassin’s Creed: Valhalla nie ma już przed tobą żadnych tajemnic? Oczekiwanie na Assassin’s Creed: Mirage, kolejną odsłonę serii bestsellerowych gier komputerowych, dłuży ci się niemiłosiernie? Sięgnij po najnowszą książkę z uniwersum Assasins’s Creed – tym razem zupełnie niezależną i nie związaną z żadną grą.

Epoka wiktoriańska czaruje stukotem końskich kopyt o bruk mglistych ulic, światłem gazowych latarni rozjaśniającym mroki ponurych miast i kłębami pary dobywającymi się z maszyn coraz liczniejszych fabryk i hut. Ale dziewiętnasty wiek to nie nastrojowe dekoracje, to stulecie przemysłu, politycznych intryg i knowań. Wiedzą o tym bohaterowie powieści Assassin’s Creed: Spisek Maga, czarujący awanturnicy: Pierrette Arnaund i Simeon Price.

Tę dwójkę dzieli przeszłość tak odmienna, jak to tylko możliwe. Pierrette jest młodą akrobatką, cyrkową artystką z wędrownej trupy, marzącą, by jej imię trafiło na usta mieszkańców Paryża, Londynu, Wiednia – każdego znaczącego centrum towarzyskiego ówczesnego świata. Simeon zaś, to żołnierz, który u wybrzeży Południowej Afryki cudem uszedł z życiem z tonącego HMS „Birkenhead” i sfingował własną śmierć, by za namową tajemniczego jegomościa w pelerynie wyruszyć w podróż do Wiednia. Tam ma odnaleźć bractwo hołdujące jakże bliskim mu zasadom…

Nic nie jest prawdziwe, wszystko jest dozwolone.

Kieruj się sumieniem.

Ani Pierrette, ani Simeon nie mają pojęcia, że los połączy ich za sprawą znajomości z Adą Lovelace, hrabiną i córką słynnego lorda Byrona, ale przede wszystkim genialną matematyczką z niefartowną słabością do wyścigów konnych i… piekielnie niebezpiecznych wynalazków. Dawna przyjaciółka Simeona, zawdzięcza życie Pierrette, która bez zastanowienia wyswobodziła ją z rąk oprychów w trakcie jednego ze swoich brawurowych występów scenicznych.

Nieuleczalnie chora Ada Lovelace zna tajemnicę, rzucającą ponury cień na rzeczywistość: Szaleniec i enigmatyczny naukowiec, którego tożsamość skrywa się pod pseudonimem „Mag”, podobno opracował broń tak potężną, że może zmienić układ sił na świecie. By go powstrzymać, Pierrette musi odnaleźć Simeona i odczytać zakodowane notatki z dziennika swojej przyjaciółki…

Ważą się losy Europy, a siły, które mogą na nie wpływać, skrywa cień…

Zanurz się w wiktoriańskim świecie, ale uważaj – stronnictwa, które kształtują rzeczywistość, mogą uderzyć w każdym momencie. I zrobią to bez ostrzeżenia.

Czy Pierrette odnajdzie Simeona, dezertera, który oficjalnie poniósł śmierć na morzu? A może jej podróż po Europie razem z cyrkową trupą okaże się bezowocna? Kim jest Mag i jaką bronią dysponuje?

Odpowiedź na te pytania poznasz z kart powieści Assassin’s Creed: Spisek Maga, która trafi do księgarń już 22 marca! Przed tobą nowy rozdział historii odwiecznej wojny asasynów i templariuszy!

Link do przedsprzedaży:
https://bit.ly/ac-spisek-maga 

Artykuł [ZAPOWIEDŹ]: „Assassin’s Creed: Spisek Maga” Kate Heartfield pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Znacie Jima Carreya? To świetny, wszechstronnie utalentowany aktor, hiperruchliwy komik o niezwykłej mimice, niezrównany naśladowca i stand-uper, a od niedawna również pisarz. Może jednak tak Wam się tylko wydaje, a prawdziwy Jim Carrey po prostu… nie istnieje?…

Bohater powieści, znany i uwielbiany „tytan Hollywood” Jim Carrey, przeżywa kryzys emocjonalny. Sukcesy ma daleko za sobą i obezwładnia go lęk przed śmiercią, zagładą świata i zapomnieniem. Wkrótce jednak za sprawą gwałtownego romansu z Georgie („aktorką kategorii C, a może nawet D”) i propozycji zagrania roli Mao Zedonga, jego życie nabiera rumieńców. Jeszcze nie wie, że razem ze swoimi przyjaciółmi celebrytami za niedługo będzie musiał zmierzyć się ze znacznie poważniejszym zagrożeniem.

 „Wspomnienia i dezinformacja” autorstwa Jima Carreya i Dany Vachona to znakomita parodia Hollywood, poznawanie środowiska znanych gwiazd od podszewki, a zarazem wnikliwa analiza życia i podróż w głąb duszy samego głównego bohatera. Intrygująca opowieść o apokalipsie świata i jednostki z elementami science fiction. 

W tej oryginalnej i szalonej historii utrzymanej w surrealistycznym klimacie prawda miesza się z fikcją – sami będziecie musieli odgadnąć, co jest czym. Pod fabularną powłoką kryją się pytania o miejsce człowieka we wszechświecie, o mechanizmy osiągania sukcesu, o problemy takie jak próżność i egoizm.

Gwiazdy kina i znane osobistości, takie chociażby jak Nicolas Cage, Gwyneth Paltrow, Tom Hanks czy Anthony Hopkins, zaprezentują się Wam w dotychczas nieznanych, zupełnie nietypowych, karykaturalnych rolach. Tego nie można przegapić! 

Napisana w świetnym stylu, niewiarygodnie zabawna, szalona, ale momentami też pełna gorzkich refleksji na temat otaczającego Carreya świata – ta książka to doskonałe zestawienie szalonego humoru Carreya i poetyckości Vachona. Coś dla miłośników czarnej komedii i metafizycznych klimatów.

Czy uda Wam się poznać Jima Carreya? Przekonajcie się sami. Pamiętacie jednak, że to wspomnienia, ale i… dezinformacja. Premiera książki już 22 marca. Dobra zabawa podczas lektury gwarantowana! 

Link do przedsprzedaży:

https://bit.ly/carrey-wspomnienia 

Artykuł [ZAPOWIEDŹ]:  „Wspomnienia i dezinformacja” autorstwa Jima Carreya i Dany Vachona pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

„Ostatnia Wiedźma” to historia Alicji – ostatniej wiedźmy na ziemskim padole, która po stracie rodziców, jako mała dziewczynka trafia pod opiekę duchów. Do świata magii i nadprzyrodzonych mocy wprowadza ją Nielekarz. Bohaterka z każdym dniem zdobywa nowe umiejętności i przechodzi wyjątkową przemianę. Zostaje ostatnią wiedźmą, przed którą postawiono tajemniczą misję. Z czasem uczy się panować nad energią otoczenia, a jej moc przyjmuje niewyobrażalną siłę. Przeciwnicy wiedźmy z kolei nie przebierają ani w krwawych środkach, ani w mocnych słowach. W drugim tomie Al przestaje działać w pojedynkę i w walce z niebezpiecznym demonem towarzyszy jej tytułowa piromanka.

Cykl „Ostatnia Wiedźma” to tetralogia i dotychczas ukazały się dwa tomy powieści. Dzięki reedycji, obie książki poprawiono i nadano im nową szatę graficzną.  Są dostępne w wersji papierowej, jak również elektronicznej. Premiera kolejnej części jest zaplanowana na początek 2023 roku.

Już wkrótce na naszym portalu pojawi się recenzja Ostatniej Wiedźmy. Wyczekujcie!

Ostatnia Wiedźma oraz Piromanka są dostępne na oficjalnej stronie internetowej pisarki: https://mayaszymanska.com/kup-ksiazki

Artykuł Cykl „Ostatnia Wiedźma” powrócił w nowym wydaniu! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Z lekkim zawstydzeniem muszę przyznać, że bardzo często w swoich recenzjach popełniam nieoczywiste, ale jadnak nazwijmy je wprost – spoilery. Powód jest jeden, chce by czytelnicy upewnili się, że to książka właśnie dla nich, nie chce marnować ich czasu na nieodpowiednią lekturę. W wypadku tej książki nie mam serca zdradzić NICZEGO, bo po tę książkę trzeba po prostu siegnąć.
To lektura obowiązkowa w naszym życiu.

Autor pisze: „Mam nadzieję, że dzięki życiowym lekcjom, z którymi zapoznasz się na tych stronach, zyskasz możliwość wykorzystania w pełni swojego talentu i wniesiesz cenny wkład w życie ludzi wokół.”

Ten utwór literacki poleciłabym każdej osobie bliskiej mojemu sercu. To nie jest poradnik w stylu „just do it”, to niezobowiązujące lekcje, które czyta się tak lekko jak lekkim piórem zostały napisane. Czy będziesz chciał wykorzystać w swoim życiu jedną lekcje ze 101, okej, up to you, jeśli skorzystasz z 30%… okej! Ty decydujesz, autora potraktuj jako drogowskaz, który umówmy się, może przydać się na krętej ścieżce zwanej życiem. Spróbuj zrozumieć jak wielkie znaczenie w kreowaniu rzeczywistości mają Twoje myśli. One są pędzlem, który barwi każdy twój dzień w odpowiednio wymarzone przez Ciebie kolory. Jednocześnie pamiętaj, że sam autor w lekcji 78 podkreśla: „nie wszystkie książki musisz doczytać do końca”. Gdy uznasz, że to nie dla Ciebie – okej.

Jeśli z reguły widzisz szklankę wody do połowy pełną – nie zawiedziesz się. Jeśli widzisz szklankę do połowy pustą, może dasz się namówić i zmienisz percepcję. To ile Ty wyniesiesz z niedługich, ale jak ważnych zapisków zależy tylko od Ciebie. 

Na zakończenie… Lekcja 28 – zawsze noś przy sobie książkę – jeśli obecnie nie masz pomysłu jaką publikacje zabrać ze sobą do pociągu, to zdecydowanie wybierz: „Kto zapłacze nad Twoim grobem” Robina Sharma.

Artykuł [RECENZJA]: Kto zapłacze nad twoim grobem? pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

22 lutego 2023 roku do polskich księgarń trafiają „Opowieści o Ojczyźnie” – pierwsza książka Dmitrija Glukhovsky’ego publikowana w Polsce po wybuchu rosyjskiej agresji na Ukrainę. Pisarz, znany w Polsce przede wszystkim z bestsellerów „Metro 2033” i „Futu.re”, dorobił się w tym czasie w Rosji tytułu „agenta obcego wpływu” za to, że od samego początku publicznie przeciwstawiał się rozpętanej przez swój kraj wojnie i bezpardonowo krytykował jego rząd. Książki Glukhovsky’ego w rosyjskich księgarniach najpierw zaczęły być oznaczane stosowną zawieszką, by potem zupełnie z nich zniknąć. Sam Glukhovsky jest poszukiwany przez putinowski reżim listem gończym. Czytając „Opowieści o Ojczyźnie”, nie sposób nie zrozumieć, dlaczego.

W spowitym siarkową mgłą Norylsku – zamkniętym mieście położonym trzysta kilometrów za kołem podbiegunowym – pogrzebani przywołują do siebie żywych. „Niewinna” reforma rządowa sprawia, że w Rosji przestaje płynąć czas. Pluszowy miś negocjuje z prezydentem zmianę polityki Federacji Rosyjskiej. Samotny ojciec szuka w budynkach moskiewskiej administracji sprawiedliwości po tym, jak jego syn został potrącony przez gangsterskie BMW X5, należące do wysoko postawionego policjanta. Etniczna sprzeczka żołnierzy w rosyjskiej bazie wojskowej na wschodnich rubieżach Azji grozi światu zagładą jądrową. Komunia, w której zamiast wina przyjmuje się… wódkę. Winda, którą trzeba karmić workami z milionami rubli. Sysadmin sterujący mechaniką wyborów, któremu zabrakło pomysłów na przedwyborczy show. Robotyczni sędziowie. Wszechobecne makiety. A także śmiercionośna dla pacjentów symbioza służby zdrowia i policji, które to instytucje skracając życie niektórym Bogu ducha winnym obywatelom… wydłużają je innym – wszak statystyki muszą się zgadzać!

Te z pozoru odległe sytuacje łączy nie tylko ich absurdalność. Ich wspólnym mianownikiem jest Rosja – a raczej to, jak wyklęty przez Putina Rosjanin, Dmitry Glukhovsky, postrzega swoją Ojczyznę. 

„Opowieści o Ojczyźnie” to literacki tour de force Glukhovsky’ego, w Polsce najbardziej znanego z powieści „Metro 2033”, „Futu.re”, „Outpost” i „Tekst”. To dwanaście opowiadań, które bawią i smucą – ale przede wszystkim skłaniają do gorzkiej refleksji i żalu. Zawiedzione nadzieje, wszechobecne kłamstwo, rządy oligarchów, fasadowy prezydent – to dla Polaków nic nowego. Stan państwa rosyjskiego nie jest dla nas tajemnicą, potrafimy go trafnie zdiagnozować, ocenić i ostrzec świat przed jego konsekwencjami (inna sprawa, że nas nie wysłuchano). Jednak u Glukhovsky’ego rosyjska duszność, rosyjska klaustrofobia państwowości i urzędów staje się namacalna: można jej dotknąć, można ją poczuć. Spod mistrzowskiego pióra rosyjskiego pisarza wychodzi strumień metafor tak celnych, że wyobraźnia sama podpowiada nam odpowiednie obrazy, a wielość rozmaitych sytuacji sprawia, że mamy niepowtarzalną okazję przyjrzeć się piętnowanej przez autora tytułowej Ojczyźnie z rozmaitych punktów widzenia i perspektyw: z samego szczytu łańcucha pokarmowego, gdzie zasiadają samce alfa (rząd, oligarchia), ale i z dołu, tam gdzie toczy się prawdziwe, znojne życie, tam, gdzie swymi bezlitosnymi trybami drakoński system ściera w pył każdego szarego obywatela.

„Opowieści o Ojczyźnie” to w pewnym sensie słowiańska odmiana realizmu magicznego, taka trochę niechlujna, trochę przesadzona, trochę zakrapiana, ale na pewno niesamowicie sugestywna – gdyby nie on, czytalibyśmy historie, które od literatury faktu dzieliłaby naprawdę cienka granica. Tymczasem Glukhovsky, który w poprzednim zbiorze opowiadań, „Witajcie w Rosji”, uciekał się do lekkich motywów fantastyczno-naukowych, w „Opowieściach” czerpie z realizmu magicznego pełnymi garściami. Ożywają zabawki, baśniowe postaci przekraczają granicę między rzeczywistością a fikcją, magiczne eliksiry otwierają wrota świadomości na inne – choć zawsze stuprocentowo rosyjskie – wymiary, zatrzymuje się czas. A wszystko to w przaśnej rosyjskiej rzeczywistości, tyleż komicznej, co okrutnej. 

Połączenie tych elementów stanowi o wielkiej sile narracji. Z jednej strony jest boleśnie rzeczywista, z drugiej – gorzko fantastyczna. Te dwie domeny mieszają się w tyglu zwanym Rosją. Bo Rosja to nie państwo, to nawet nie Ojczyzna, to stan umysłu. I o tym stanie umysłu pisze jak nikt inny na świecie ktoś, kto dobrze go zna, ktoś, kto go czuje – aż do bólu. „Agent obcego wpływu” – człowiek, który od początku rosyjskiej agresji jej się sprzeciwiał, który się jej wstydził, za nią przepraszał, który z Ukraińcami stał jak z braćmi. Dmitry Glukhovsky. Prorok, któremu tak trudno nawracać jego własny kraj, i mistrz czułego, emocjonalnego pióra.

Zamów książkę w najlepszej cenie w przedsprzedaży już dzisiaj!

Link do przedsprzedaży w Empiku: https://bit.ly/opowiesci-o-ojczyznie-empik

Link do przedsprzedaży w Świecie Książki: https://bit.ly/opowiesci-o-ojczyznie-sk

Artykuł [ZAPOWIEDŹ]: „Opowieści o Ojczyźnie” to literacki tour de force Glukhovsky’ego pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Oficjalnie Netflix ogłosił zakończenie serialu na szóstym sezonie, który prawdopodobnie pojawi się na platformie na przełomie jesieni/lata tego roku. Cobra Kai swoją popularność zdobyła dopiero po przejściu na Netflix z YouTube Red i później Premium. Pierwszy sezon zadebiutował w 2018 r., kolejny rok później. Płatne subskrypcje YT nie są tak popularne jak Netflix, dlatego też serial nie zdobył wiele oglądalności. Dlatego też platforma YT w bardzo łatwy sposób pozbyła się praw na rzecz Netflixa.

Debiut na Netflixie stworzył pewne Miyagiverse, którego producenci nadal chcą utrzymać. Więc istnieje szansa na spinoffy Cobra Kai. A poniżej oświadczenie producentów.

Artykuł Oficjalnie serial „Cobra Kai” zakończy się na szóstym sezonie! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.