Stosunkowo niedawno scenarzysta produkcji, czyli Seth Grahame-Smith potwierdził, iż projekt wciąż jest aktualny i stanowi jedno z największych przedsięwzięć aktorskiego DC Comics. Teraz, dzięki The Illuminerdi dowiedzieliśmy się, że Zielone Latarnie będą klimatem bliżone do kultowych Strażników, niżeli do pozostałych dzieł spod szyldu niebieskich.

To tylko plotka, jednakże nietrudno sobie wyobrazić show poświęcone Zielonym Latarniom w nieco „cięższym” wydaniu – jednym ze świetnych przykładów jest np. świetnie oceniany run Granta Morrisona. Poza tym w samym uniwersum ich nie brakuje i każdy z ludzkich dzierżycieli pierścienia dźwiga ze sobą spory bagaż doświadczeń. Jeżeli ubierze się to wszystko w nieco mroku, to faktycznie może wyjść coś ciekawego.

Na ten moment wiemy, że w serialu na pewno pojawi się Guy Gardner, którego odegra znany m.in. z American Horror Story Finn Wittrock. Poza tym na pewno możemy spodziewać się Alana Scotta – w tej roli Jeremy Irvine (Czas Wojny, Droga do zapomnienia). Na dodatek plotkuje się, jakoby w show mieli pojawić się Jessica Cruz oraz Simon Baz.

Finn w jednym z ostatnich wywiadów, które udzielił dla Entertainment Weekly opowiedział:

„Fabuła będzie epicka i bardzo rozległa. Sporo będzie tu kosmosu i motywu podróży w czasie. Zdecydowanie daleko temu będzie od zwyczajnego serialu superhero…”

Miejmy nadzieję, że już niedługo pojawi się nieco więcej i bardziej konkretnych informacji na temat serialu. Zielone Latarnie to produkcja, na którą czeka mnóstwo osób, ale chyba warto nieco dłużej poczekać, niż dostać powtórkę z 2011 roku.

Czekacie na najnowsze Zielone Latarnie? Jeżeli tak, to jakie macie oczekiwania co do tego serialu? To dalej jedna wielka niewiadoma – czy pojawi się Hal Jordan i John Stewart? Kto będzie głównym złym? Miejmy nadzieję, że niedługo się dowiemy!

Artykuł Zielone Latarnie – serial mroczniejszy niż przypuszczano? Tak głoszą plotki pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Wprawdzie Marc od 2018 roku pełnił wyłącznie funkcję konsultanta, z wyjątkiem zeszłorocznego crossoveru, czyli „Kryzysu na Nieskończonych Ziemiach”. Sam event przyjął się bardzo pozytywnie, także Guggenheim uznał, że to najlepsza pora, aby pożegnać się z Arrowverse.

W trakcie panelu na Comic Con International współtwórca Arrow i Legends of Tomorrow oficjalnie ogłosił, iż kończy swoją przygodę z wyżej wymienionym uniwersum, aby w pełni skupić się na nadchodzącym serialu poświęconym Zielonym Latarniom.

„W momencie zakończenia Arrow i dokańczaniu Kryzysu na Nieskończonych Ziemiach, zdecydowałem, że zrobiłem wszystko, co mogłem zrobić i to najlepszy moment, aby zamknąć ten rozdział w swoim życiu. Jak już wszyscy wiedzą – jestem teraz zaangażowany w serial o Zielonych Latarniach, który emitowany będzie na HBO Max, więc nigdzie tak naprawdę nie uciekam, a jedynie nieco zmieniam otoczenie”

Choć sporo można powiedzieć o obecnej jakości większości z show tego uniwersum, to nie da się ująć dorobku, który Guggenheim po sobie pozostawił. Jest jedną z osób, które zapoczątkowały jedno z największych aktorskich uniwersum, gdyż przypominamy, iż właśnie w „Kryzysie na Nieskończonych Ziemiach” cały dotychczasowy serialowo-filmowy dorobek DC Comics okazał się jednym wielkim multiwersum i koegzystować ze sobą.

Dlatego dziękujemy Panu Marcowi za mnóstwo wspomnień, mniej lub bardziej pozytywnych. Z niecierpliwością czekamy na premierę Zielonych Latarni i trzymamy kciuki za kolejny sukces!

Artykuł Wielkie zmiany w Arrowverse! Odchodzi Marc Guggenheim. pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początku chcielibyśmy serdecznie podziękować wydawnictwu Egmont za użyczenie nam kopii komiksu do recenzji! Zachęcamy was do wspierania polskiego rynku i kupowania na Egmont.pl.

Muszę przyznać, że z uwagi na to jakim mistycznym wręcz zachwytem owiana była Najczarniejsza Noc, trochę bałem się za nią zabrać –  bynajmniej nie ze względu na rozmieszczone po całej okładce zzombifikowane wersje bohaterów i złoczyńców DC. W życiu nie trzymałem wcześniej w rękach komiksu o Zielonych Latarniach – jasne, coś tam kojarzyłem z kreskówek z dzieciństwa, coś tam z samego faktu obracania się po grupkach komiksowych, konwentach i prelekcjach, coś tam z tragicznego filmu z Ryanem Reynoldsem (który ponadto powstawał mniej więcej w okresie oryginalnego wydania tego komiksu, więc zarówno w przed- jak i w posłowiu czytamy o tym, jak to świetnie to wygląda na planie i jak genialny film o Latarniach zobaczymy niedługo w kinach. Cóż, wyszło jak wyszło.), ale praktycznie cały mythos postaci zarówno z licznych korpusów, jak i z samego uniwersum DC – a przewija ich się tu multum – był mi praktycznie obcy. Ale co zrobić, jak zaczynać, to z przytupem.

Co ciekawe Egmont zdecydował się od wydania trzeciej części czegoś uważanego za Zielono-latarniowską trylogię Johnsa, pomijając Green Lantern: Rebirth i Sinestro Corps War. To w tych dwóch historiach Johns wprowadził po raz pierwszy wszystkie pozostałe korpusy z emocjonalnego spektrum kolorów – Czerwone, Żółte, Pomarańczowe i Niebieskie Latarnie, Star Saphires i plemię Indygo,  a także podłożył podwaliny pod przepowiadaną od tysięcy lat Najczarniejszą Noc. Ten tom zaś już na początku wrzuca nas w atmosferę, która będzie panowała już do końca komiksu – oto ciemną nocą na cmentarzu Hal Jordan stoi nad grobem zmarłego Batmana, a po chwili dołącza do niego niedawno ożywiony (a przez to będący równie mocno w tyle z poprzednimi wydarzeniami z uniwersum DC co ja) Flash i dwójka znajomych zaczyna wspominać stare czasy i wszystkich, których ostatnio stracili – a oprócz Bruce’a Wayne’a byli to choćby Marsjanin Łowca, Aquaman, Elongated Man i jego żona, Sue Dibny czy połowa Firtestorma. Gdy bohaterowie opuszczają cmentarz, z cienia wyłania się ożywiony przez Czarny Pierścień Black Hand, stary wróg Hala Jordana i Latarni, i przy akompaniamencie makabrycznej przysięgi Czarnych Latarni wykopuje on czaszkę Batmana i zaczyna ją… lizać. Wtem widzimy jak przez kosmos niczym szarańcza przelatuje chmara Czarnych Pierścieni – tak zaczyna się Najczarniejsza Noc, koniec wszelkiego światła i początek wiecznej śmierci.

Jak sprawić, byśmy przejmowali się śmiercią w komiksach superbohaterskich, medium, które zwyczajnie z niej kpi? Nieważne, jakiego bohatera lubisz najbardziej, istnieje 99%-owa szansa, że umarł co najmniej raz – i że co najmniej raz w jakiś sposób się odrodził, czy to fingując własną śmierć, czy to przez magię, czy to podróż międzywymiarową lub w czasie, zderzenie uniwersów czy inny skomplikowany sposób. Sam Hal Jordan w momencie akcji Najczarniejszej Nocy nie tak dawno temu był martwy, to samo tyczy się Flasha czy Green Arrowa. Czy w takim wypadku czytelnik może w ogóle bać się komiksowej kostuchy? Cóż, jeśli zrobi się z niej gigantyczną, niezabijalną armię zombiaków rozsianych po całym wszechświecie i wyrywających żywym serca, by ładować nimi gigantyczną Latarnię napędzaną przez truchło Antymonitora, okazuje się, że można. Armia umarłych Johnsa wydaje się nie mieć słabości: nie tylko wykorzystuje fakt, że każdy jej żołnierz ma historię i emocjonalne powiązania z przeróżnymi żywymi bohaterami, toteż umarlaki co chwilę manipulują bohaterami, wypominają im fakt, że nie uratowali ukochanych przed śmiercią i wyciągają brudy z przeszłości, ale też gdy tylko uda im się kogoś zabić – a uwierzcie, udaje się często – z czaszki Batmana Black Hand od razu wyjmuje następne Czarne Pierścienie. Bohaterowie więc popadają w coraz większą desperację i gdy czytając co stronę widzimy, jak nasi ukochani bohaterowie dosłownie tracą serca, udziela się ona również nam. Gdy po raz pierwszy dowiadujemy się, do czego zdolni są ożywieńcy, kiedy to żywe trupy o twarzach Sue Dibny i jej męża, Elongated Mana atakują Hawkmana i Hawkgirl, przepełnia nas nie tylko strach przed powykręcanymi i wyschniętymi ciałami dawnych herosów, ale i smutek – bo w za chwilę w tragicznej scenie widzimy, że Czarne Latarnie nie będą miały żadnej litości dla dawnych przyjaciół. Śmierci i wzruszeń zatem będzie tu wiele (uwaga, dam tutaj mały spoiler: moment, gdy ginie Gen, ukochana Jasona, nowego Firestorma, który nie może nic na to poradzić, bo sam siedzi w ciele jednego z zombiaków i praktycznie własnymi rękami zabija własną narzeczoną, co niemiłosiernie ciągnie się przez kilka stron, nawet mną wzdrygnął, a wcześniej nie miałem nawet pojęcia o istnieniu tej dwójki kochanków), ponadto Johns nie szczędzi od makabry – krew się leje, kolejne postacie są przebijane, rozczłonkowywane i rozrywane, a krawędziowe teksty o nadchodzącej śmierci, która pochłonie wszystko i wszystkich, rzucane są z każdej możliwej strony.

I chociaż z początku ta horrorowa atmosfera świetnie mi pasowała, zwłaszcza, gdy skupialiśmy się praktycznie tylko na czterech postaciach – Halu Jordanie, Flashu, Merze i Atomie, komiks szybko przypomina nam, że mimo wszystko jest wielkim crossoverowym eventów, i w związku z tym zalicza każdy punkt z listy wad towarzyszących każdemu gigantycznemu wydarzeniu. Co chwilę więc pojawiają się nowe postacie, które zaraz albo znowu znikają, albo giną, a im dalej w las, tym bardziej przepełnienie bohaterami i umarlakami daje się we znaki. W ostatnich zeszytach Johns dał chyba rysownikowi Ivanowi Reissowi wyzwanie, by upchnąć jak najwięcej rozkładówek z jak największą ilością postaci, jak to tylko możliwe. I chociaż wychodzi mu to zaskakująco dobrze, to momentami oczopląsu można dostać w kolorowym chaosie Latarni we wszystkich kolorach tęczy, bohaterów, złoczyńców i zgniłoszarych zombiaków. Oprócz tego co rusz rzuca się w nas zwrotem akcji za zwrotem akcji, cliffhangerem za cliffhangerem, aż w końcu następuje ich przesyt i niektóre momenty nie zaskakują aż tak, jak powinny. Ponadto wręcz biją nas po oczach momenty, które mają ewidentnie służyć jako wielka tabliczka z napisem „Podoba się? No to kup tie-iny, bo tutaj się więcej nie dowiesz!”, przez co dochodzi do tak kuriozalnych rzeczy ja to, gdy Hal Jordan, teoretycznie główny bohater całości, znika na praktycznie dwa zeszyty, czy gdy Spectre zostaje zmieniony w Czarną Latarnię – czemu towarzyszy genialnie narysowana pionowa rozkładówka na dwie strony – deklaruje, że idzie po Hala Jordana, po czym… nigdy więcej go nie widzimy.

Z perspektywy całości są to jednak tylko niewielkie zgrzyty, bo jak na tak ambitny event, Najczarniejsza Noc wypada zaskakująco schludnie i ani na moment nie zwalnia tempa – bohaterowie co chwilę uciekają przed kolejnymi tabunami żywych trupów, zbierają pozostałych, reorganizują się, szukają sposobu na pokonanie armii umarlaków i przy tym starają się nie załamać przez spotykające ich na każdym zakręcie tragedie. W tle cały natomiast czas widzimy tajemnicze ładowanie procentów mocy Czarnej Latarni, co bardzo sprawnie buduje napięcie i gdy w końcu dochodzi ono do stu, to wiemy, że czeka nas porządna rozwałka – i tak właśnie się dzieje.  Do tego w ostatnich zeszytach praktycznie co chwilę mamy, czasami może i dość tanie, ale i tak epickie i bardzo satysfakcjonujące momenty, przy których aż krzyczeć się chce „hell yeah!”, a w końcu takie jest główne zadanie wielkich eventów – dawanie czytelnikowi prostej i skutecznej frajdy z oglądania gigantycznych bitew i patrzenia na swoich ukochanych herosów w akcji. Pochwalić tez trzeba tu odpowiedzialnego za rysunki Ivana Reissa, któremu chyba przy pracy nad Najczarniejszą Nocą musiały odpaść obie ręce – ilość szczegółów i postaci pojawiąjących się momentami na kartach komiksu przyprawia czasem o ból głowy, w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczenia. Reiss świetnie oddaje przytłaczające bohaterów emocje – gdy Flash po raz pierwszy słyszy o wszystkich bliskich mu ludziach, którzy zginęli w trakcie, gdy on sam był uwięziony w Speed Force, widzimy wszystko, co czuje – ból, smutek, żal, wręcz rozpacz. Gdy pędzi co sił, by pomóc swoim przyjaciołom w walce, na jego twarzy maluje się mistrzowsko narysowany grymas zmęczenia i determinacji. Ponadto wszystkie projekty zarówno Czarnych Latarni, jak i paru innych kostiumów, które naszym bohaterom udaje się przywdziać na łamach komiksu są przemyślane i świetnie wykonane, a sama wizualna narracja jest spójna i klarowna, co pomaga nie zgubić się w wypchanej po brzegi historii. Ponadto kiedy nadchodzi szczególny moment, czy to cliffhanger na koniec zeszytu, czy to triumf jednej ze stron konfliktu życia ze śmiercią, dwustronowe pionowe rozkładówki Reissa, niezwykle bogate w szczegóły i przytłaczające swoją skalą spisują się idealnie. Warto też wspomnieć o dodatkach, które w swoim wydaniu dołożył Egmont – dla laików takich jak ja mamy krótkie wprowadzenie, na koniec  też możemy poczytać komentarze i przemyślenia twórców do każdego z ośmiu zeszytów, czeka na nas również galeria okładek, szkice koncepcyjne i, co ciekawe, scenariusze do usuniętych scen.

Chociaż Najczarniejsza Noc to żadne dzieło filozoficzne dywagujące na temat życia i śmierci, to ta pełna akcji, humoru i wzruszenia ciekawa wariacja na temat opowieści o apokalipsie zombie nie tylko niezwykle mi się podobała, ale i zachęciła do sięgnięcia po inne historie Johnsa o Latarniach. Jeśli w Polsce zostanie wydana kontynuacja tej opowieści, Brightest Day, a na razie się na to niestety nie zapowiada, z chęcią zobaczę, jaka boska kosmiczna siła tym razem utrudni życie Hala Jordana i reszty korpusu.

Artykuł (Najczarniejsza) Noc żywych trupów – recenzja komiksu! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Poprzedni tom przygód Hala Jordana i Korpusu Zielonych Latarni oceniłem bardzo pozytywnie,  wychwalając go zarówno pod względem fabularnym, jak i graficznym. W ramach przypomnienia, chodzi o tę recenzję:

W poszukiwaniu nadziei! Hal Jordan i Korpus Zielonych Latarni – Tom 3 

Czy te same emocje towarzyszyły mi przy lekturze najnowszego tomu? Poniekąd tak! Całość składa się z dwóch historii – tytułowego Rozłamu oraz Upadku Bogów. Pierwsza z nich przedstawia postępy we współpracy świeżego sojuszu zielonych z żółtymi. Jeszcze niedawni rywale dogadują się świetnie, korpusy działają doskonale, ale nic co dobre, nie może trwać wiecznie prawda?

Tutaj do gry wchodzą konsekwencje czynów Kyle’a Rayner’a, który w poprzednim tomie dowiedział się smutnej prawdy na temat wroga z którym korpusowi było wtedy walczyć.

Aby nie spoilerować, zdradzę, że była to osobista sprawa dotycząca byłej Białej Latarni oraz przywódcy żółtych – Soranik. Niestety prawda wyszła na jaw, co strasznie rozwścieczyło córkę Sinestro, a ‘wybryk’ jednego z zielonych (uwaga, będzie śledztwo!!!) wcale nie polepszył sytuacji, co doprowadziło do rozłamu sojuszu.

Kliknij >TUTAJ< i kup komiks w sklepie internetowym Egmont.pl

Nie trwało to zbyt długo prawda? Chociaż Venditti udowodnił już, że wie jak pisać Zielone Latarnie oraz, że świetnie rozumie poszczególne postaci, przedstawiając nam ciekawe historie, co z resztą zrobił ponownie, bo cały tom czyta się po prostu bardzo przyjemnie i czas zlatuje bardzo szybko, tak wydaje się, że wszystko nastąpiło zbyt nagle,  sojusz mógłby przetrwać jeszcze przynajmniej jeden tom, albo nawet kilka zeszytów. Sam powód furii Soranik także nie należy do zbyt przekonujących, aby miało się stać, to co się w tomie wydarzyło.

Na te same błędy cierpi druga zawarta opowieść, Upadek Bogów. Cała historia jest bardzo interesująca oraz ciekawa, w skrócie: Wielkie golemy stworzone z metalu Nth starają się unicestwić Potomków Yung Khana, a w tym przypadku chodzi o Oriona, Lightraya i Wszech-Ojca. Wróg okazuje się bardzo potężny, niestety, dość szybko znaleziono sposób na unicestwienie kreatur, co także pozostawia pewien niesmak, bo przecież spokojnie dałoby radę rozwinąć ten wątek. Jednak bardzo pozytywne wrażenie pozostawił po mnie moment rozmowy Hala z… Jego martwym ojcem! Chwyta za serducho.

Wizualnie ponownie jest świetnie, zarówno rysunki jak i kolory są śliczne, co z resztą możecie zobaczyć na zawartych w artykule zdjęciach. Ponownie jestem zachwycony jakością całego tomu i jestem pewien, że wy również będziecie.

Kliknij >TUTAJ< i kup komiks w sklepie internetowym Egmont.pl

Podsumowując: „Rozlam”, mimo powyżej wymienionych zgryzów, to dalej kawał bardzo wciągającego i pięknie zilustrowanego tomu oraz po prostu dobra kontynuacja rebirthowego runu przygód Hala Jordana. Wszak całość przeczytałem za jednym zamachem, a to chyba dobrze świadczy o tej pozycji. Osobiście seria ta jest jedną z moich ulubionych, jeżeli chodzi o Odrodzenie i z czystym sumieniem poleciłbym ją każdemu zainteresowanemu. W szczególności, że w Polsce dostępny jest ta „lepsza” seria o Zielonych

Tytuł oryginalny: Hal Jordan and the Green Lantern Corps Vol 4: Fracture
Scenariusz: Robert Venditti
Rysunki: Ethan Van Sciver, Rafa Sandoval, Jordi Tarragona
Tłumaczenie: Marek Starosta
Wydawca: Egmont 2018
Liczba stron: 180

Artykuł Rozłam! Recenzja 4 Tomu Hala Jordana i Korpusu Zielonych Latarni. pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

WB planowało na początku wydać film w 2020 roku, jednak przez wszystkie zamieszania związane z solowym filmem o Batmanie i Flashu, prawdopodobnie uległo to zmianie już jakiś czas temu. Na chwilę obecną nie jest nam wiadome nic więcej poza tym, że film powstaje, jednakże istnieją podejrzenia, że ujrzymy któregoś z członka korpusu w nadchodzącej lidze sprawiedliwych.

Na chwilę obecną istnieje kilka plotek o Zielonych Latarniach w DCEU. Jedna mówi o tym, że Hal Jordan będzie już nieco starszy i pełniłby on rolę mentora Johna Stewarta. Inna natomiast mówi, że filmową zieloną latarnią nie będzie nawet człowiek. Kolejną plotką jest to, że odtwórcą roli Hala Jordana miałby być Armie Hammer, którego wielu ludzi bardzo chętnie widziałoby go w tej roli i sam aktor najwidoczniej jest bardzo nakręcony na taką rolę.

SDCC już się skończyło, więc na ten moment nic więcej się nie dowiemy. Pozostaje nam tylko czekać do premiery Ligi Sprawiedliwych by się dowiedzieć, czy na trailerze faktycznie było widać zielone latarnie.

Cóż – miejmy nadzieję, że WB nas nie zawiedzie. Solowy film o Wonder Woman przywrócił wiarę w filmy DC, a o poprzedniej produkcji poświęconej korpusom latarni, fani chcieliby prawdopodobnie zapomnieć

Artykuł Warner Bros w końcu oficjalnie zapowiedziało film o Zielonych Latarniach! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.