Zło z dobrem toczą odwieczną walkę, a jednocześnie nie mogą bez siebie istnieć. Przyciągają się wzajemnie pomimo przeciwieństw. To właśnie dzieje się w niewielkim miasteczku Tensas w okresie Bożego Narodzenia. Śnieg, lampki i przygotowania mieszkańców do świąt nie powinny zwodzić czytelnika przyjemnym nastrojem. Mroczne i tajemnicze ciągi zdarzeń zaburzają magiczny okres świąt. Nagle, w całkowicie nieoczekiwany sposób, splatają się losy siedmiu osób. Połączy ich jeden istotny szczegół- wizje małej dziewczynki oraz chłopiec, który za wszelką cenę dąży do zła, zwłaszcza zniszczenia i śmierci. Nikt nie potrafi znaleźć logicznej odpowiedzi na to co się dzieje… a w tych okolicznościach wszechobecnego chaosu stoi niepozorna lampa uliczna, którą mieszkańcy nazywają Migotką. Czas na bitwę czerni z bielą. Rozpoczyna się próba sił.

Tajemnice i mrok prowadzące do… przeznaczenia?

Uwielbiam mrok, tajemnice i elementy zjawisk paranormalnych w powieściach, jednak to nie dlatego ta pozycja mnie kupiła. Najmocniejszym elementem było wprowadzenie do „Próby Sił” wyjątkowych bohaterów, z czego każdy prezentował inny status w szerokim przekroju społeczeństwa. Każda z postaci również musi się zmierzyć ze swoimi wewnętrznymi demonami. Jest Samantha, ekskluzywna prostytutka. Rob to geek i fan Gwiezdnych Wojen. Tony jest bezlitosnym kryminalistą, szefem mafii i alfonsem. Jest też kochająca się rodzina Abramsów. Zalicza się do niej wiekowa babcia Rose, będąca osobą z niepełnosprawnością, a także Amy, Kate i Stephen. Pojawia się również Eddie, który jest właścicielem wspaniałego rottweilera, będący wdowcem walczącym ze stratą ukochanej i z ciągiem alkoholowym. Każda część książki to nowi główni bohaterowie i ich punkt widzenia. To świetny zabieg, poprzez który możemy dogłębnie poznać każdą z postaci i zdecydować kto nam przypadł do gustu, a kto niekoniecznie.

„Próba Sił” to aura tajemniczości do ostatniej kropki

Książka jest debiutem Tomasza Sablika, który ukrywa się pod pseudonimem T.S. Tomson. Szczerze twierdzę, że jak na debiut to jest naprawdę dobrze. Klimat oddany przez autora jest tak autentyczny, że czytając powieść czułam ten sam niepokój, niepewność i rollercoaster emocji, co bohaterowie. Napięcie budowane już od pierwszych stron powoduje, że nie można się oderwać od historii. Wręcz uświadamiając sobie, że jestem już przy końcu książki, chciałam by się ona nie kończyła. „Próba Sił” pobudziła moją wyobraźnię zakończeniem. Autor sprytnie zagrał z nabudowanym u czytelnika zaangażowaniem i postanowił nie zamykać do końca drzwi zakończenia. Zostawił je lekko uchylone. Sablik nie prowadzi czytelnika za rączkę, więc nie podaje na tacy rozwiązań fabularnych tajemnic. Miałam przez to wiele pytań, jednak nie dostałam jednoznacznych odpowiedzi. Nie ukrywam, że to bardzo mi się spodobało! To skłoniło mnie do głębokich refleksji, więc myślę, że był to celowy i dobrze przemyślany zamiar twórcy – własna interpretacja i rozważenie pewnej symboliki.

Krótko mówiąc- chyba nie przesadzę twierdząc, że trafiłam na prawdziwą perełkę w polskiej literaturze grozy. Ten klimat jest prawie tak samo genialny, jak u samego mistrza Stephena Kinga.

Artykuł [RECENZJA]: „Próba Sił” – T.S. Tomson pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

„Świat był podłym miejscem. Zbyt podłym, by go naprawić, ale dość dobrym, by podłożyć ogień i patrzeć, jak płonie.”
– Maya Szymańska, „Ostatnia Wiedźma”

Ostra bezpośredniość, groza wymieszana z psychologiczną głębią ludzkiego umysłu, a to wszystko doprawione sztuką samodoskonalenia. No i nie zapominajmy o zjawiskach nadprzyrodzonych w tle! Czy „Ostatnia Wiedźma” wniosła coś do mojego życia? Wniosła, jednak tak jak życie samej bohaterki, była to niełatwa i wyboista droga.

„Dzień po dniu staje się kimś innym; kimś, kto nie jest już człowiekiem”

Alicję poznajemy jako małą dziewczynkę, której dzieciństwo zostało brutalnie wstrzymane wraz ze śmiercią jej rodziców. Okazuje się, że bohaterka w spadku po ukochanych otrzymała dom. Trafia pod opiekę pozornie zwykłego, starszego małżeństwa, które ów dom zamieszkuje. Jednak to nie oni są jej prawdziwymi, nowymi opiekunami. Świat Alicji jeszcze bardziej się komplikuje, gdy okazuje się, że faktycznym opiekunem dziewczyny jest tajemniczy i zły do szpiku kości mężczyzna – Nielekarz.

Alicja nigdy nie była zwykłym dzieckiem. Od zawsze była wrażliwa, inna, obdarowana talentem do stanowienia połączeń między światem duchowym. Jej świat zupełnie stanął na głowie, bowiem Nielekarz staje się jej mentorem i uczy ją korzystać z jej daru. Wraz z odkrywaniem swoich możliwości pojawiają się tarapaty, wraz z tarapatami pojawiają się coraz mroczniejsze odmęty umysłu i duszy Alicji. Rozpoczyna się podróż ostatniej wiedźmy w ratowanie ludzi z nawiedzonych mieszkań, odsyłanie zabłąkanych dusz do Nieba oraz chęć oczyszczenia świata ze zła. Czy się udaje? To już musicie przekonać się sami!

Głębsze refleksje

Wspomniałam, że „Ostatnia Wiedźma” wniosła coś do mojego życia. Świat jest podły, ludzie często okrutni, zło wszechobecne. Maya Szymańska między wierszami (świadomie, bądź też nie) zawarła refleksję- czy to jaką ścieżkę w życiu obierzemy, zdefiniuje nas bardziej niż nasze głębokie marzenia, wewnętrzne pragnienia i uczucia? Czy nas los jest z góry zaplanowany i nie mamy na nic większego wpływu? Czy świat wyłącznie dąży do tego byśmy przestawali widzieć dobro? Zanim jednak odkryłam i następnie zrozumiałam ukryty przekaz, musiałam się trochę pomęczyć. Książka ma wzloty i upadki. Czasami akcja była wartka i fabułę pochłaniałam jak Alicja eteryczne energie, a czasami bardzo się ciągła i była mdła. Mimo wszystko uważam, że było warto.

Książka porusza w bardzo bezpieczny sposób zagadnienia z obszaru stosunków Niebo-Piekło. Nie odnajdujemy tam mocnej ideologii związanej z religiami, jednak historia pokazuje pewne korelacje, bardziej psychologiczne niżeli związane z samym wyznaniem. Dla mnie subiektywnie jest to aspekt mocno na plus. Autorka opracowała bardzo wielowymiarowe postacie pierwszo- i drugoplanowe oraz epizodyczne. Nic nie jest jednoznacznie białe, ani czarne. Odnajdujemy tu wiele odcieni szarości. Szymańska pokazuje, że główny bohater nie zawsze musi być dobry, nie zawsze jest postacią wykazującą się wyłącznie zrozumieniem, współczuciem, empatią i braterskością.

Niejednoznaczność górą!

Alicja, książkowa wiedźma, jest zlepkiem antagonisty i protagonisty. Jest inna, nieidealna, jest zwyczajnie sobą- na przekór utartym szablonom znanych, literackich postaci. Ma humorki, przeklina, często ma zaburzony schemat odżywiania, nie chce się jej chodzić na uczelnię, z ludzi drwi ale zwierzęta kocha. Książki również. Tak jak wielu z nas, pozornie sprawia wrażenie silnej, przybiera maskę niezależnej, niezłomnej osoby ale w środku toczy walkę z samą sobą. Czasami rzuca ludziom kłody pod nogi, szczególnie jeśli ktoś na to zasłużył. Innym razem jednak próbuje na swój sposób być osobą pełną wsparcia. Rekompensuje swoje moralne „grzechy” np. nie pobierając zapłaty za wypędzenie ducha, który prześladował kobietę ledwo wiążącą koniec z końcem.

Bohaterka często, dobitnie i dumnie głosi „Jestem ostatnią wiedźmą na tym łez padole”, jednakże swoim zachowaniem obnaża czytelnikowi swoją cząstkę człowieczą – wbrew jej nadprzyrodzonym mocom. Jej najzwyklejszy ludzki pierwiastek jest mimo wszystko jej częścią składową. To jest znakomite w tej książce – dostajemy całkiem ludzką wersję fantastycznej, magicznej postaci.

„Ostatnia Wiedźma” nie jest niesamowicie wybitną pozycją. Jest zwyczajnie dobrą książką, odpowiednią na deszczowe wieczory przy kubku gorącej herbaty. Nie żałuję, że ją przeczytałam. W opisanych losach Alicji znajdują się bardzo nieliczne, drobne niedopracowania, jednak nie przeszkadzają one w czytaniu. Nie jest to książka idealna, ale spodobał mi się koncept fabuły. To był dobry pomysł na historię.

Książka jest dostępna m.in. na stronie internetowej autorki.

Artykuł [RECENZJA]: Magia, duchy i podróż w głąb siebie – „Ostatnia Wiedźma” Mai Szymańskiej pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Z lekkim zawstydzeniem muszę przyznać, że bardzo często w swoich recenzjach popełniam nieoczywiste, ale jadnak nazwijmy je wprost – spoilery. Powód jest jeden, chce by czytelnicy upewnili się, że to książka właśnie dla nich, nie chce marnować ich czasu na nieodpowiednią lekturę. W wypadku tej książki nie mam serca zdradzić NICZEGO, bo po tę książkę trzeba po prostu siegnąć.
To lektura obowiązkowa w naszym życiu.

Autor pisze: „Mam nadzieję, że dzięki życiowym lekcjom, z którymi zapoznasz się na tych stronach, zyskasz możliwość wykorzystania w pełni swojego talentu i wniesiesz cenny wkład w życie ludzi wokół.”

Ten utwór literacki poleciłabym każdej osobie bliskiej mojemu sercu. To nie jest poradnik w stylu „just do it”, to niezobowiązujące lekcje, które czyta się tak lekko jak lekkim piórem zostały napisane. Czy będziesz chciał wykorzystać w swoim życiu jedną lekcje ze 101, okej, up to you, jeśli skorzystasz z 30%… okej! Ty decydujesz, autora potraktuj jako drogowskaz, który umówmy się, może przydać się na krętej ścieżce zwanej życiem. Spróbuj zrozumieć jak wielkie znaczenie w kreowaniu rzeczywistości mają Twoje myśli. One są pędzlem, który barwi każdy twój dzień w odpowiednio wymarzone przez Ciebie kolory. Jednocześnie pamiętaj, że sam autor w lekcji 78 podkreśla: „nie wszystkie książki musisz doczytać do końca”. Gdy uznasz, że to nie dla Ciebie – okej.

Jeśli z reguły widzisz szklankę wody do połowy pełną – nie zawiedziesz się. Jeśli widzisz szklankę do połowy pustą, może dasz się namówić i zmienisz percepcję. To ile Ty wyniesiesz z niedługich, ale jak ważnych zapisków zależy tylko od Ciebie. 

Na zakończenie… Lekcja 28 – zawsze noś przy sobie książkę – jeśli obecnie nie masz pomysłu jaką publikacje zabrać ze sobą do pociągu, to zdecydowanie wybierz: „Kto zapłacze nad Twoim grobem” Robina Sharma.

Artykuł [RECENZJA]: Kto zapłacze nad twoim grobem? pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Wspólna kawa z interesującą postacią – mogłabym popaść w uzależnienie. Kruchość ludzkiego życia w niewielkiej pigułce. Absolutnie finezyjna opowieść, przeplatana duszą autora. Autora, który jest niebanalny, dlatego sądzę, że to wartość dodana tej lektury. Prawdziwość zdarzeń łaskocze wyobraźnię.

Dr Richard Shepherd popełnił książkę, w której opowiadając o ludzkim ciele w sposób lekki uchwycił anatomiczny ciąg przyczynowo-skutkowy prowadzący do nieuchronnego końca. Przez co my laicy świetnie odnajdziemy się w naszym wyobrażeniu stojąc przy nienamacalnym stole sekcyjnym. 

Jeżeli jeszcze Was nie przekonałam, to ten niepokaźny kawałek tortu książki „Siedem wieków śmierci” musi Was zachęcić…

• Tlenek węgla to śmiercionośny, bezwonny gaz, uwielbiający hemoglobinę – znamy go wszyscy, ale czy dokładnie wiesz w jaki sposób pozbawia nas życia?
• O kole tętniczym Willisa, które ma więcej kantów, niż można by oczekiwać od koła.
• Czy ktoś z Was pamięta czasy kwadratowych okien w samolocie i wie, dlaczego doprowadzały do katastrof? 
• Nerw błędny jest częścią autonomicznego układu nerwowego, kontroluje on rzeczy, o których nie myślimy, np. rytm serca. Czy jeden wycelowany w niego cios może wywołać natychmiastową śmierć?
• Jak wygląda krwotok podpajęczynówkowy?
• W jaki sposób wchłaniamy alkohol? O przeładowanych tłuszczem wątrobach. 
• Zwyrodnienia, starość, sklerotyzacja podchrzęstna.
• Jak czytać szkielet człowieka pod względem płci.
• Czym jest mały „tatuaż” w jelitach pozostawiony przez chirurga?
• Czy podczas jednej niefortunnej bójki, lub kradzieży, która zakończyła się dla uczestnika najgorszym z możliwych wyroków, możemy zostać posądzeni o usiłowanie zabójstwa?

Merytoryczne kawałki tortu, razem z tymi mniej lub bardziej przerażającymi historiami ludzkich końców żywota to fenomenalny, całościowy czekoladowy tort. Kto nie lubi czekoladowych tortów? Przerażają mnie ludzie, którzy nie znoszą czekolady. 

A więc, czy można wyciągnąć lekcje od nieboszczyka? Absolutnie tak! Nasze ciała po śmierci to historia błędów żywieniowych, historia poprawnych nawyków żywieniowych, to splot wielu wydarzeń losowych, czy też celowego działania, którego konsekwencji się nie spodziewaliśmy. Podobno najlepiej uczymy się na własnych błędach, aczkolwiek warto czasem posłuchać historii osób, które już nigdy nie przemówią. 

Kup książkę i usiądź z kubkiem gorącej kawy, posmakuj czekoladowego tortu, który zaserwował nam lekarz medycyny sądowej. Przysięgam – warto. 

Dziękujemy Wydawnictwu Insignis za udostępnienie lektury!

Artykuł [RECENZJA]: Siedem Wieków Śmierci – opowieść lekarza medycyny sądowej pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Minęły zaledwie dwie dekady, a firma SpaceX stała się główną firmą oferującą transport na orbitę ziemii. Książka Eric’a Berger’a pozwala nam obserwować poczynania SpaceX, przedsiębiorstwa które wyznacza nowe standardy w branży kosmonautyki.

Do meritum, o czym przeczytamy w książce?

• O pierwszym prototypie rakiety marsjańskiej, powszechnie znanej jako Starhopper.
• O tym w jaki sposób Musk rekrutuje swoich kandydatów.
• O etapach pracy nad rakietą Falcon 1. Btw. 27 maja rakieta Falcon 1 ożyła po raz pierwszy, tym samym odbierając życie jednej ofierze. Co tam się wydarzyło? 
• Jak wyglądały relacje pomiędzy Siłami Powietrznymi a SpaceX?
• O wojskowej wersji raju.
• O tym jak podczas wypompowywania paliwa doszło do katastrofy.
• O wielozadaniowości do potęgi entej Muska. 
• O tym jak płonące fragmenty rakiety spadały do oceanu.
• O odparzeniach między udami Bjeldego – uroki Kwajalein – największego atolu w archipelagu Wysp Marshalla – tak tak to te szczegóły o których piszę poniżej.
• O goryczy porażek – fiasko trzeciego startu. 
• O rozmontowaniu całej rakiety w ciągu tygodnia. 

Aż wreszcie zadajmy sobie dwa pytania: Czy udało się za czwartym razem wystartować? Czy będziemy w stanie stworzyć z Czerwonej Planety zielony Eden? Pozostawię Was z pewną dozą niepewności.

Po przeczytaniu tej książki nauczyłam się jednego – warto pozbyć się strachu przed niepowodzeniem. Elon świetnie to pokazuje – nie chciał ponieść porażki, ale też się jej nie obawiał. Zastanówmy się… ile razy powstrzymujemy się od działania tylko i wyłącznie ze względu na towarzyszący strach przed popełnieniem błędu, czy porażki. 

Co dokładnie myślę o książce? Drobiazg drobiazgiem pogania. Opisy są bardzo szczegółowe. Zdecydowanie za mało Elona w Elonie, liczyłam na personalny spacer, który okazał się grupową wycieczką. Ale czy to źle? Wszystko spoczywa na barkach oczekiwań czytelnika. Czy warto po nią sięgnąć? ZDECYDOWANIE. SpaceX to wielki krok dla człowieka i wielki krok dla ludzkości. Chylę czoła i podziwiam. Zachęcam do lektury!

Dziękujemy Wydawnictwu Kompania Mediowa za udostępnienie lektury!

Artykuł [RECENZJA]: O tym jak Musk zamarzył sobie, aby na Marsie zbudować miasto. pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Zastanawiałeś się kiedyś, jak często niepotrzebnie zwiększasz aktywność i liczbę połączeń nerwowych w ciele migdałowatym? Powiesz: niby jak? Zamartwiając się! Chronicznego stresu nie potrzebujemy w życiu. Ba!  Nie tylko chronicznego, nawet ten niewinny stresik bywa nie do zniesienia.

Do rzeczy… „Gdybyś chciał się nauczyć grać na fortepianie, nie obwiniałbyś się o to, że nie jesteś w stanie odtworzyć żadnej melodii, skoro zaledwie raz przy nim usiadłeś. [PRAWDA?] A to dlatego, że gra na fortepianie jest powszechnie uznawana za umiejętność. Nikt nie oczekuje, że będziesz w stanie zagrać sonatę Księżycową Beethovena bez wcześniejszych ćwiczeń. Jednak z jakiegoś powodu myślimy, że relaksacja czy dieta nie wymagają praktyki.” ROZWIĄZYWANIE PROBLEMÓW (którymi przeważnie się martwimy) TAKŻE JEST UMIEJĘTNOŚCIĄ. A więc czy można przestać się martwić z dnia na dzień? Zdecydowanie nie.

Przedstawione w książce techniki pomogą Ci skutecznie radzić sobie z problemami, pomogą spojrzeć na troski z lepszej perspektywy. Sama znajomość zasad oczywiście nie wystarczy – musisz praktykować wcielanie ich w życie.

Spójrzmy na zmartwienie z pomysłem. Ból podpowiada nam, że coś jest nie tak. Nakłania nas do tego, aby udać się do lekarza, który na jego podstawie stawia diagnozę. Pomimo tego, że ból postrzegamy negatywnie – on ratuje nam życie. Zamartwianie się powinniśmy traktować jako sygnał, który podpowiada nam, że powinniśmy zdiagnozować problem. Zatem kiedy będziesz się zamartwiać przypomnij sobie, że ten rodzaj myśli daje Ci sygnał. Nie czekaj aż zmartwienie stanie się natrętne. Rozpoznaj je i spróbuj się z nim uporać – „im dłużej będziesz podejmować decyzje, co zrobić, tym dłużej będziesz się zamartwiał i znosił tego konsekwencje.”

Powtarzam: nie bądź prokrastynatorem! Sięgnij po książkę i zniweluj poziom kortyzolu w swoim organizmie. Jego nadmiar to strata połączeń synaptycznych między neuronami, kurczenie się kory przedczołowej – części mózgu mającej wpływ na koncentracje, podejmowanie decyzji, ocenę sytuacji, społeczne integracje! Uff, tego również nie potrzebujemy w swoim życiu.

W książce „Jak przestać się martwić” dr Franka Tallis’a znajdziesz nie tylko dobre rady, ale także przykłady życiem inspirowane, które zobrazują pewne założenia. Ta książka to nie porada w pigułce, to raczej 174 stronnicowy syrop – moim zdaniem sama esencja nie wymaga aż tylu zdań, aczkolwiek każdy odbierze to na swój sposób i to jest piękne.

Na koniec słowa autora: „Miejmy nadzieję, że po przeczytaniu tej książki dostrzeżesz, że zmartwienie się bardziej pomaga niż szkodzi.” Żeby zrozumieć co autor miał na myśli – ponownie wysyłam Cię do lektury. Miłego czytania! Jestem ciekawa, czy znajdziesz tam coś wartościowego dla siebie.

Dziękujemy Wydawnictwu Insignis za udostępnienie książki!

Artykuł [RECENZJA]: Jak przestać się martwić? dr FRANK TALLIS pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Kto nie lubi historii i zombiakach? Wiem, że nie każdy, więc nie nawołuję do „rzucania kamieniem”. Historie a’la Resident Evil mają dużo odbiorców zawsze chcących więcej, ale też niemało zagorzałych antyfanów. Ja z kolei jestem trzecim typem człowieka – nie omijam tematu szerokim łukiem, jednak nie ubótwiam jakoś wybitnie opowieści o mózgożercach. Z tego powodu z dość dużym dystansem podszedłem do powyższego motywu w superbohaterskim uniwersum DC. Obecna światowa sytuacja dodatkowo zniechęca do sięgania po zeszyty z tłem pandemiczno-apokaliptycznym, w końcu taką wersję superlight mamy za oknem już od ponad roku. A jednak ciekawość wygrała i nawet obrzydliwy design Batmana z okładki pierwszego tomu mnie nie odrzucił. Otworzyłem zeszyt… i po chwili go zamknąłem. Szczerze to nie pamiętam kiedy ostatnio łyknąłem taką grubą komiksową cegiełkę w ciągu godziny! Bo tyle zajęło mi przejście przez napakowane akcją potyczki największych herosów na Ziemi z armią nieumarłych ludzi skażonych tajemniczą zarazą Darkseida. Pochłaniałem kolejne strony szybciej niż wirus antyżycia kolejnych bohaterów. Zaciekawienie było pompowane szokiem spowodowanym śmiercią Batmana (i to już na początku) transformacją Black Canary, czy zarażeniem Supermana czy Wonder Woman. A jeszcze drugie tyle było przede mną. Także z pozoru infantylny i przeżarty pomysł na fabułę sprawił, że pobiłem chyba rekord w szybkości przerzucanych kartek. Akcja nie zwalniała ani na chwilę, choć pojedynków nie było aż tyle. Kluczem było zaciekawienie czytelnika tym, co jeszcze się tu odstawi.

Tyle o zakończonej sad-endem części pierwszej – przyszedł czas na dokładkę. Chociaż z drugiej strony DCEased: Niezniszczalni nie tyle kontynuuje opowieść, co ją rozszerza. Bo zamiast dowiedzieć się, czy Superman faktycznie rozłupie Ziemię, dowiadujemy się co w międzyczasie porabiali nasi ulubieni antagoniści i antybohaterowie, podczas gdy Liga Sprawiedliwości odstawiała komiksową Arkę Noego. A całość skupia się wokół Deathstroke’a oraz Red Hooda, którzy po przetrwaniu pierwszej fali inwazji starają się zebrać jak najwięcej ocalałych lub – w przypadku Slade’a Wilsona – po prostu przetrwać. Obaj trafiają na kolejnych sojuszników – Slade nawiązuje współpracę z Vandallem Savage, Bane’m, Cheetach i kilkoma innymi, natomiast Jason Todd w towarzystwie Jima Gordona i Cassandry Cain trafiają na sierociniec pełen ocalałych dzieci i tworzą z niego ostatni bastion. Nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności dwie drużyny łączą siły, a my dostajemy wątek dość ograny: sojusz dobrych i złych i pojawienie się nici porozumienia po latach walki. I jest to wątek tak na tyle dobrze napisany, że zasługuje na szacunek mimo swojego „oklepania”. W złych pojawiają się ludzkie odruchy, a dobrzy zaczynają rozumieć praktyki antagonistów. Te praktyki skądinąd okazują się niezbędne, gdy już cała idylla się kończy, a rozpoczyna nieustanna walka z napierającymi falami zombiaków. Akcji jest tutaj dużo więcej niż w poprzedniej części, jednak wszystko co się dzieje nie pozwala oderwać się od kartek. Jest kilka bardzo trafionych zwrotów akcji, dostajemy też od każdego herosa to za co lubimy go najbardziej. A to co wyjątkowo rzuciło mi się w oczy to fakt, iż mimo natłoku bohaterów, nie ma tak, że większość stanowi nieme tło dla dwóch naczelnych bad-assów. Praktycznie każdy ma swoje 5 minut, i zazwyczaj jest to wyjątkowe 5 minut (lub mniej). Inaczej mówiąc – każdy bohater uczestniczy w interakcji i dokłada swoje 5 groszy. To dobrze, bo obawiałem się, że ikoniczne postacie będą sprowadzone do poziomu wspomnianego tła tylko dlatego, że nie są przewodnikami swojej drużyny.

Wspomniałem już o akcji? To wspomnę jeszcze raz, bo to główny punkt dodatni, który sprawia, że tak dobrze pochłania się ten tom. Po pierwsze wszystkie pojedynki są bardzo dobrze rozrysowane, i czytelnik nie gubi się w natłoku wydarzeń, a każdy uczestnik prezentuje swoje najlepsze skille. Po drugie jest tutaj masa nieoczekiwanych zwrotów, mile odrywających od rozróby. Te zwroty, które często owocują śmiercią kolejnych bohaterów przywodziły mi na myśl niektóre komiksy z „Suicide Squad„, gdzie jakiś złoczyńca pojawił się w zeszycie, bo po jednej akcji na kilku stronach najzwyczajniej wykitować. I tutaj tak się dzieje. Gdy w nietypowy sposób uśmiercane są ikony takie jak ******, ****, czy ********** (unikam spoilerów jak mogę!) to takie niespodzianki naprawdę urozmaicają lekturę, Chociaż, jeżeli twórcy zdecydowali się już na początku uśmiercić Gacka, to w sumie chyba wszystkiego można by się spodziewać…

Lecz mimo to obie części Dceased są warte uwagi i z całą szczerością polecam fanom DC Comics, nawet tym, którzy nie do końca są fanami zombie-historii. Nawet jeżeli temat przewodni sam w sobie nie jest lekki i przyjemny, to poziom rozwałki oraz połączenie sił niedobitków dobrych i złych w nietypowych czasach sprawia, że czytanie tej historii to dobra rozrywka na jeden wieczór. Taki seans w stylu „Wyłącz myślenie i ciesz gałki oczne”. Ja wyczekuję kontynuacji, bo czuję, że mimo tylu zgonów jeszcze sporo się tu wydarzy…

Artykuł Recenzja „DCEased: Niezniszczalni”, czyli Superherosi w stylu #postapo, vol.2 pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Lektura popularno-naukowa. Chociaż nie wiem czy to nie za dużo powiedziane, autor z pewnością popularyzuje naukę i mobilizuje do zainteresowania się nią, ale… nie jest typowa. Jeśli poszukujesz naukowych rozdziałów proponowałabym zajrzeć do książek tego samego autora pt.: „Astrofizyka dla zabieganych” lub „Kosmiczne rozterki”. Omawiana lektura jest spisem korespondencji, zapiski nie są więc uszeregowane i spójne, ale jak dla mnie taki problem, to nie problem. Neil od lat odpowiada na listy, które są adresowane od jego fanów, anty-fanów, a także ludzi pragnących pogłębić swoją wiedzę. Tematyka jest dość obszerna – religia, nauka, teorie spiskowe, fakty, mity. Neil de Grasse Tyson w „Listach od Astrofizyka” to ktoś więcej niż tylko naukowiec, to ten typ nauczyciela, któremu nie boimy się zadać trywialnego, lub fundamentalnego pytania, a on pospieszy nam z rzetelną informacją, nie oceniając nas. A najpiękniejsze w tym wszystkim jest to, że nie wielu potrafi popularyzować naukę, mówić o rzeczach wielkich i skomplikowanych w sposób prosty i przystępny. Dlatego Neil to najbardziej lubiany naukowiec na świecie.

Nie bądźmy gołosłowni – przejdźmy do treści. Złapcie oddech, trochę tego będzie… Wiecie, że gdyby nie program kosmiczny to z naszych domów zniknęłyby układy scalone z całej elektroniki, kanał z prognoza pogody nie byłby dostępny, tak jak i mapy satelitarne, z garażu zniknęłyby wszystkie narzędzia akumulatorowe, a szansy na życie nie dostałyby niektóre osoby chorujące na raka piersi, ponieważ nie mogłyby skorzystać z algorytmu rekonstrukcji obrazu pozwalającego wykryć komórki rakowe wcześniej niż dowolna z wcześniej stosowanych metod, z samochodów zniknąłby system ostrzegania o kolizji i nie tylko – ale spojlerów nikt nie lubi. Pamiętasz może, kto po raz pierwszy znalazł się na orbicie okołoziemskiej? Zerknąłeś kiedyś na niesamowite zdjęcia wykonane przez Teleskop Hubble’a? A może chcesz poznać zdanie naukowca na temat UFO? Co astronauta może zobaczyć za oknem statku kosmicznego – i nie mam tutaj na myśli przepięknych widoków planet. Jakie zdanie ma Neil na temat przepowiadanych końców świata? Czy na marsie faktycznie istniała inteligentna cywilizacja? Jak to się stało, że satyryk Jonathan Swift w swojej najsłynniejszej powieści – Podróże Guliwera – wiedział, że Mars ma dwa księżyce, na 160 lat przed ich odkryciem. Czy istnieje gwiazda zbudowana z samego, czystego diamentu? Jak długo leciałoby się na Japet trzeci co do wielkości księżyc Saturna? A co z drogą powrotną, skoro potrzeba jeszcze więcej paliwa niż na dotarcie do celu? Jaki to film o kosmosie, który łamie więcej prawi fizyki (na minutę) niż jakikolwiek inny film we wszechświecie? Czy na księżycu kiedykolwiek występowała woda w stanie ciekłym? Czy wiesz, że 13 kwietnia 2029 roku w niewielkiej odległości minie nas asteroida Apophis. Najnowsze badania z 2020 roku donoszą, że po raz kolejny zbliżenie nastąpi w 2068r. Oczywiście to nie wszystko – na koniec dodam, że zaskakujący opis zdarzenia pod Word Trade Center chętnie przeczytałabym w osobnej książce, niezwykle poruszająca relacja, miałam gęsią skórkę, przysięgam.

Podsumowując. Jeden z fanów napisał: „Te trzy giga wydają się zbyt małą ilością danych, żeby regulować zachowanie stu miliardów neuronów i biliardów synaps w moim mózgu.”, na co Neil odpowiedział: „A co powiesz na to, że cały wszechświat zbudowany jest z zaledwie 92 pierwiastków?[…] Możesz więc trwać w podziwie dla złożoności świata albo zwyczajnie zadziwić się tym, jakie to wszystko proste.”
Zapraszam do lektury!

Niech nam Syriusz najjaśniej świeci, a wszyscy naukowcy będą podobni do Neila.

Z pozdrowieniami,
Patrycja Strzelczyk

PS: „Chciałbym, żeby określenie: „szczególnie uzdolnione” zostało zmienione na: „dzieci, które ciężko pracują” – Neil de Grasse Tyson. Ja również!

Dziękujemy Wydawnictwu Insignis za udostępnienie książki.

Artykuł [RECENZJA]: Listy od Astrofizyka – Myślę, więc wątpię pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Przed Wami szaleńcza jazda bez trzymanki! Każdy kto zna Clarksona z kultowego programu Top Gear na pewno wie co mam na myśli. Osobiście kiedy tylko zobaczyłam zapowiedź tej książki, miałam ciarki na całym ciele. Ten błyskotliwy felietonista w swojej książce serwuje niezliczoną ilość niesamowitych metafor, absurdalnych skojarzeń, nieszablonowych porównań. Ta cała mieszanka wybuchowa, charakterystyczny rozmach Clarksona zwieńczony jest zdroworozsądkowym podejściem do życia, które nie opuszcza autora od lat.

Uwaga! Niepoprawne politycznie opinie o rzeczywistości, absurdy współczesnego świata, supersamochody i  te mniej „super” – wrzucamy pierwszy bieg i ruszamy z piskiem opon! Jeremy pędząc przed siebie roztrząsa ważne kwestie! Przed  nami 130 gorących felietonów z okresu 3 lat, które dla pocieszenia zabieganych można czytać na raty, bez straty w odbiorze. Tak się zastanawiam… 3 lata… Nie chce nic mówić, ale to oznacza tylko jedno – Jeremy w ciągu niespełna trzech lat woził swoje zacne cztery litery w minimum 130 wozach, które miał przyjemność testować. Kto nie zazdrości niech pierwszy rzuci kamień! Sama czuje autentyczną zazdrość.

Do sedna Clarkson w sposób bezpośredni wręcz ceremonialny obwieszcza swoje poglądy – tutaj przedsmaczek. Czy rozważaliście kiedyś zakup samochodu przyjaznego środowisku? W 2015 roku w jednym ze swoich felietonów Jeremy pisze jasno: „Hybryda może i emituje z rury wydechowej mniej dwutlenku węgla niż normalny samochód, ale planeta musi ponieść ogromny koszt produkcji tych wydmuchanych silników i baterii. Każdy, kto kupuje samochód hybrydowy z powodów ekologicznych, daje światu do zrozumienia, że jest idiotą.” Zgadzacie się? Mamy rok 2020, minęło kolejnych 5 lat intensywnego rozwoju w tej kwestii, myślicie, że Clarkson zmienił zdanie? Skoro o ekologii mowa – globalne ocieplenie, dziura ozonowa, smog, kwaśne deszcze, a niedźwiedź polarny? Który samochód pomoże ocalić niedźwiedzie polarne? Autor w swoim otwartym umyśle chyba znalazł odpowiedź.

Apropo zmieniającego się świata, pół żartem pół serio Jeremi odkrył, dlaczego kiedyś tak trudno było o dobre miejsce do wyciskania z siebie siódmych potów – „Parkowanie tyłem w ciasnym miejscu pochłaniało około godziny i czterech tysięcy kalorii. Dlatego w tamtych czasach nie istniało coś takiego jak siłownie.”

Trendy trendy trendy, ładnie brzmiące słowa, czysty marketing, a wiesz co to Bauhausowska stylistyka? Nie? Dobrze – Clarkson też nie ma pojęcia. Walter Gropious (założyciel uczelni artystycznej Bauhaus) pewnie miałby teraz zniesmaczoną minę, ale może byłby zadowolony, że chociaż tak wiele przedstawicieli samochodów pomimo braku wiedzy, po prostu powtarzało te słowa. Czego się nie zrobi dla podkręcenia sprzedaży…

Teraz czas na pytania pozostawione bez odpowiedzi. Jakie auto stworzone jest dla stewardess? Jeremi gwarantuje, że odkrył jaki to samochód. Czy wiesz jakie to auto którego nikt nie kupi? A może wiesz, że są samochody w zamyśle spore, przestronne, ale jak zauważa autor – tylko w momencie, w którym głowę i nogi pozostawisz poza samochodem. I dalej, w jakim samochodzie życie było, aż tak nieznośne, że Clarkson z zazdrością spoglądał na pasażerów autobusu? Dlaczego ludzie przestają widzieć w samochodzie jedno ze swoich marzeń? Jaki to wóz który ładnie mruczy, a później krwawią uszy? Wóz jakże piękny i jakże ciężko z niego wyjść? Który samochód według Clarksona ma własna osobowość, przez co jest nieprzewidywalny? Czy istnieje samochód, który do 2020 roku będzie najbezpieczniejszy na rynku? Zdradzę wam tylko tyle, że to Volvo rzuciło na stół rękawicę około 2012 roku, dzisiaj podobno efekty możemy zobaczyć w statystykach. Następnie… jacy „imbecyle” przyznali racje „biadolącym rowerowym lobbystom”? Czyli jak pogodzić motoryzację z ochroną środowiska. Na szczęście – „Nadchodzi era samochodów elektrycznych. Nie miejcie co do tego złudzeń.” Skoro tak, to: Tesla czy Jaguar I-Peace? Czy niedługo większość z nas będzie cierpiała na fobię zasięgową? I wreszcie: od jakiego rodzaju hamulców należy trzymać się z daleka, ponieważ w jednej chwili jedziecie sobie normalnie, a w następnej łamie wam się nos? Dlaczego? Ponieważ działają na zasadzie natychmiastowej redukcji dowolnej prędkości do zera. To tylko część pytań, na które znajdziecie odpowiedź w omawianym tomiszczu.

Oprócz recenzji samochodów, na które i tak większości z nas nie stać (a mimo to czyta się świetnie i przy okazji snuje marzenia), bardzo wartościowe jest zwracanie uwagi autora na sprawy istotne, tutaj przytoczę parę słów – sprawa dotyczy drastycznych wypadków z udziałem supersamochodów, sportowych, pełnych mocny, niebezpiecznych dla ludzi bez wyobraźni: „Przyczyną tych wypadków nie jest tylko szybkość i moc, ale również to, że dziś supersamochody nie są trudniejsze w obsłudze niż nóż i widelec. W lamborghini z lat siedemdziesiątych człowiek musiał się naprawdę mocno napracować. Sprzęgło wciskało się, jakby było osadzone w betonie, we wnętrzu panował ukrop niczym we wnętrzu gwiazdy, układ kierowniczy był cięższy niż ciemna materia i przeciętny użytkownik umierał z przegrzania, zanim udało mu się wycofać do garażu. Nowoczesne samochody nie są ani trochę takie.” Idąc dalej: „…żyjemy w świecie, w którym do nabycia jednego z nich wystarczą pieniądze. Rząd nie upiera się, żeby przejść specjalne szkolenie. Pyta tylko czy potrafcie zawrócić po łuku. Jeśli udowodnicie, że owszem, to wolno wam nabyć samochód, który potrafi rozpędzić się do 400 km/h.” Trafne spostrzeżenie, nieprawdaż?

Recenzje 130 samochodów na 600 stronach. Czy tylko ja po raz kolejny odczuwam igiełki zazdrości, że ktoś w niespełna 3 lata miał okazje sprawdzić, aż tyle samochodów? Aż strach myśleć o łącznej sumie aut w których siedział. Facet ewidentnie zna się na rzeczy. Do tego ta zabawa słowem – czysta poezja, którą czyta się z lekkością.

Jak zwykle ironiczny Jeremy Clarkson, pod kurtyną zabawnych porównań skrył prawdę w najprawdziwszej postaci. Zrobił kawał dobrej roboty. Zapraszam Cię w podróż po stronach w towarzystwie najlepszych i najgorszych samochodów! Ruszaj po książkę!

Dziękuję Wydawnictwu Insings za udostępnienie książki!

Artykuł [Recenzja]: Naprawdę? Jeremy Clarkson – Fani motoryzacji zapinajcie pasy! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na portalu Rotten Tomatoes, Iron Fist nie sprostał oczekiwaniom otrzymując żenującą ocenę. Pierwsze recenzje zostawiają serial z marnymi 14%, a krytycy wprost mówią, że jest to najsłabszy produkt współpracy Netflix/Marvel.

Odtwórca głównej roli, Finn Jones, w ostatnim z wywiadów został zapytany o zdanie w kwestii nieprzychylnych opinii:

„Myślę, że ma na to wpływ wiele czynników. Uważam jednak, że te seriale nie są tworzone dla krytyków, są w pierwszej kolejności, przede wszystkim tworzone dla fanów. Myślę także, że niektóre z recenzji, które widzieliśmy były pisane z konkretnej perspektywy, sądzę, że fani świata Marvel/Netflix i fani komiksów widzą serial z perspektywy obejrzenia produkcji o superbohaterze i spodoba im się to, co zobaczą. Myślę, że to fantastyczny serial, który bez wątpienia dorównuje pozostałym z serii Defenders.”

Fanom pozostaje jedynie czekać do 17 marca i ocenić, czy opinie krytyków na temat serialu Iron Fist były uzasadnione. Przedpremierowe recenzje oparte są na 6 odcinkach, więc wciąż istnieje szansa, że są one niesprawiedliwe, a produkcja rozwija się w drugiej połowie.

Artykuł Iron Fist: Finn Jones odpowiada na negatywne recenzje pochodzi z serwisu FLARROW.pl.