W księgarniach od 18 maja, dostępna już teraz w przedsprzedaży!

Dean Burnett, ceniony neurobiolog i autor bestsellera „Dlaczego rodzice tak cię wkurzają i co z tym zrobić”, wraca z nową książką, w całości dedykowaną zdrowiu psychicznemu. Można w niej przeczytać o logice psychiki. O „Psycho-logice”.

„Dlaczego rodzice tak cię wkurzają”, książka wydana przez Insignis w 2020 roku, okazała się gigantycznym bestsellerem i zagościła w wielu polskich domach. Ułatwia zrozumienie zachowań młodych ludzi – im samym, ale też ich rodzicom, nauczycielom czy terapeutom. Wyjaśnia przystępnie i z humorem, jak się przebudowują i jak działają mózgi nastolatków. Napisana bez tabu i krzywdzących stereotypów, za to z wyrozumiałością, zawiera mnóstwo konkretnych i przydatnych wskazówek, jak unikać typowych „usterek” w codziennym funkcjonowaniu i porozumiewaniu się. 

W równie życzliwy sposób Dean Burnett, „doktor od mózgu”, podchodzi do dorosłych czytelników w nowej książce: „Psycho-logika. Skąd biorą się problemy ze zdrowiem psychicznym i jak je zrozumieć”. Podtytuł świetnie nakreśla treść. Burnett – umiejętnie wykorzystując ogrom swojej wiedzy, ale i zapadające w pamięć analogie (nie zgadniecie, kiedy mózg można porównać do małej mieściny, w której właśnie otwarto olbrzymi stadion piłkarski – sprawdźcie dalej!), w zajmujący sposób tłumaczy, jakie zmiany zachodzą w mózgu (i czasem reszcie ciała), kiedy zdrowie psychiczne podupada, i dlaczego wiele problemów ze zdrowiem psychicznym daje wyraźne objawy fizyczne. Autor pisze też o przyczynach powszechności zaburzeń psychicznych we współczesnym świecie i wskazuje, dlaczego tym problemom nadal towarzyszy mnóstwo nieporozumień oraz stygmatyzacja. Jest to tak logiczne i racjonalne spojrzenie na problemy psychiczne, jak to tylko możliwe, co z kolei idealnie oddaje tytuł. Taki jasno wyłożony konkret, stelaż z wiedzy medycznej, w połączeniu z empatią autora to nie tylko solidna dawka fascynującej wiedzy, ale i solidne oparcie. 

Zamów książkę w przedsprzedaży w najlepszej cenie już dzisiaj!

https://bit.ly/psychologika

Co prawda od dłuższego czasu świadomość dotycząca takich problemów psychicznych jak depresja, stany lękowe czy uzależnienia rośnie, jednak ona sama – jak przekonuje autor „Psycho-logiki” – nie przekłada się automatycznie na zrozumienie. A to do spraw, których nie rozumiemy, podchodzimy zazwyczaj z większym lękiem i podejrzliwością. Mimo że zdrowie psychiczne jest bardziej nieuchwytne i trudniejsze do zdefiniowania niż zdrowie fizyczne, mając więcej informacji i wiedzy, można łatwiej pojąć, dlaczego i w jaki sposób rodzą się problemy psychiczne. I tu wchodzi „Psycho-logika”, cała na biało… to znaczy na niebiesko-żółto i z mnóstwem piłeczek pingpongowych, w różny sposób pogniecionych – chyba już domyślacie się dlaczego.

• Co dzieje się w ludzkim mózgu po zażyciu narkotyków?
• Witaj w miasteczku Mózg, w którym nagle pojawił się ogromny stadion! A czy można powiedzieć, że mózg przypomina komputer?
• Czym są neuroprzekaźniki i co mają wspólnego z jeziorem?
• Czy lęk ma jakieś zalety?
• I czy za depresję odpowiada konkretna część mózgu?
  To tylko garść z wielu zagadnień, które w „Psycho-logice” porusza Dean Burnett. 

Oprócz wiedzy wynikającej ze zgłębiania tajników mózgu zawarł w tej książce także spostrzeżenia i przemyślenia osób – od aktorów i komików po blogerki erotyczne i asystentów nauczyciela – które z powodu rozmaitych poważnych problemów psychicznych korzystały z różnych form pomocy. To również pomaga, bo jesteśmy stworzeniami społecznymi, w związku z czym często przyswajamy więcej informacji i czerpiemy większą otuchę z opowieści innych osób o tym, jak przechodzą czy przechodziły przez to samo, co spotyka nas lub naszych bliskich. 

Dean Burnett − doktor neurobiologii, popularyzator nauki, autor książek „Dlaczego rodzice tak cię wkurzają i co z tym zrobić”, „Gupi muzg”, „Happy mózg”, oraz niezliczonych wpisów na blogu, artykułów i innych prac poświęconych dziwnym i niesamowitym właściwościom ludzkiego mózgu. W ramach hobby występuje jako stand-uper, a żarcikami i zabawnymi anegdotami okrasza też wszystkie swoje książki.

Artykuł [ZAPOWIEDŹ]: „Psycho-Logika” Dean Burnett pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

W dzisiejszych czasach, gdy jesteś bombardowani różnymi fake newsami, głupkowatymi memami, czy odmóżdżaczami telewizyjnymi (coś w stylu naszych ulubionych bohaterskich seriali), mózg w bardzo łatwy sposób się rozluźnia. Jeszcze jak w parze idzie zakończenie nauki, np. w mojej osobie – gdy już jestem absolwentem studiów, to czasami odczuwam brak obowiązków nauki, co nie jest nadto korzystne dla mózgu. Dlatego najczęściej wybieram gry, które wymagają logicznego myślenia.

Cortex: Wyzwania to gra idealna na domówki, czy spotkania z rodziną. Oczywiście w dobie epidemii koronawirusa może być to bardzo ograniczone i trzeba zachować pewną ostrożność. Podczas mojej pierwszej rozgrywki miałem okazję sprawdzić grę tylko z jednym przeciwnikiem, aczkolwiek tak był naprawdę gorący pojedynek!

Informacje o grze

„Wytężcie umysł w znakomitej grze, która sprawdzi Wasze rozumowanie, pamięć i szybkość!. Myślicie, że jesteście bystrzejsi od swoich znajomych? Podejmijcie się 8 różnych testów, które rozwiną funkcję Waszych mózgów. Przygotujcie się na szukanie par, odnajdywanie wyjścia z labiryntów, określanie faktury za pomocą dotyku oraz wiele innych zadań”. – taka informacja zapisana na odwrocie pudełka zachęca nas do zakupu tej gry!

Autorzy gry: Johan Benvenuto, Nicolas Bourgoin
Ilustracje: Sébastien Lopez
Wydawnictwo: Rebel
Liczba graczy: 2-6
Czas gry: 15 minut
Ranking BGG: ogólny – 5768
Wiek: 8+
Mechaniki w grze: Memory, Pattern Recognition

Zawartość

W niewielkim, kwadratowym pudełku znajduje się 90 kart (w tym 74 karty testów, 6 kart wyzwań, 10 kart faktur z wytłoczeniami), 6 układanek  z obrazkiem mózgu (razem 24 części). Karty testów (punkty od 1 do 7 w punkcie rodzaje testów) potrzebne nam są do rywalizacji, w której to odsłaniamy kartę, aby zobaczyć zadanie do rozwiązania. Natomiast 6 kart wyzwań służą do otrzymania przez innego gracza specjalnego wyzwania, mowa o otrzymaniu jednej z 10 kart faktur (jak np. truskawki, brzoskwini, itp.), które każdy gracz musi w ciągu 10 sekund zamkniętymi oczami odkryć dotykiem co przedstawia dana faktura. Jest to naprawdę super rozwiązanie, chociaż pewnie po którejś tam rozgrywce gracze wyuczą się na pamięć co przedstawia dana faktura. No i oczywiście w pudełku nie może zabraknąć instrukcji gry!

Rodzaje testów

1. Pamięć – zakrywamy kartę dłonią i wymieniamy 5 rzeczy, które się na niej znajdują.
2. Labirynt – zakrywamy kartę dłonią i musimy wskazać drogę wyjścia z labiryntu.
3. Kolor – zakrywamy kartę dłonią i wskazujemy kolor, którego nazwa się z nim zgadza.
4. Koordynacja – na rewersie znajduje się informacja, która ręka jaki ma kolor oraz o cyfrach przypisanych poszczególnym palcom. Po zakryciu odpowiednią dłonią karty, drugą ręką (tą właściwą) musimy dotknąć odpowiedniego miejsca na twarzy, danymi palcami – wskazuje nam na to kolor i cyfra.
5. Para – po zakryciu karty dłonią, musimy wskazać parę obrazków ukrywającą się pośród reszty rysunków.
6. Częstotliwość – po zakryciu karty dłonią, wskazujemy, który element występuje na karcie najczęściej.
7. Rozumowanie – zakryj kartę dłonią i wskaż, który element pasuje do reszty.
8. Wyzwanie – gdy pojawi się karta z tym symbolem gracz, który ostatni udzielił poprawnej odpowiedzi będzie brał udział w dodatkowym wyzwaniu. Pozostali gracze wybierają jedną z 10 kart z wytłoczeniem, a następnie premiowany gracz zamyka oczy i w ciągu 10 sekund poprzez dotyk musi ustalić co znajduje się na karcie.

Rozgrywka

Przed rozpoczęciem rozgrywki należy na stole umieścić 10 kart ze specjalnymi wytłoczeniami i od tego momentu, wszyscy gracze mają jednocześnie około 30 sekund na ich oglądanie i dotykanie. Dzięki temu każdy z graczy ma szansę poznać fakturę tych kart, ponieważ podczas rozgrywki, gdy gracze będą musieli stanąć przed wyzwaniem (numer 8), otrzymaną fakturę należy dotykać z zamkniętymi oczami i podać odpowiedź tuż po 10 sekundach, co nie jest łatwe! Po przeglądzie tych kart z fakturami, należy je odłożyć odwrotnie, by były zakryte. Pozostałe karty tasujemy i tworzymy z nich na środku stołu stos odwrotem do góry. Od tej chwili możemy przyglądać się danej karcie, a widniejący na niej znaczek określa jaki rodzaj wyzwania na nas czeka po drugiej stronie karty. Mamy 8 wyzwań (testów), które wymieniłem powyżej.

Za każdym razem gdy gracz odwróci kartę, wszyscy gracze mają szanse podjąć wyzwanie. Osoba, która jako pierwsza zakryje kartę dłonią, musi podać poprawną odpowiedź. Taka rozgrywka może doprowadzić do paru stłuczek ręki, gdy wszyscy nagle o jednym czasie rzucą się na kartę, ałaa! Gdy gracz udzieli poprawnej odpowiedzi to zabiera daną kartę i kładzie ją u siebie rewersem do góry. Ważne jest to, że gracz może posiadać przed sobą tylko 4 karty. Aby zdobyć jedną z części układanki, gracz musi odrzucić dwie karty o takim samym symbolu. W przypadku udzielenia niepoprawnej odpowiedzi, gracz nie zdobywa karty i odrzuca ją, a dodatkowo nie bierze udziału w kolejnej rundzie.

Poniższy filmik w bardzo prosty sposób przedstawia jak wygląda przebieg gry:

Podsumowanie

Gra Cortex: Wyzwanie nieco przypomina Dobble, czy gry typu 5 sekund. Podczas rozgrywki liczy się czas reakcji i logiczne myślenie. To właśnie tak można dojść do sukcesu i zebrać cztery kawałki mózgu, by wygrać grę i pokonać pozostałych graczy. Gra jest idealna na małe spotkania lub imprezy, a ilość różnych ciekawych testów naprawdę nie zanudza i spokojnie można do Cortexu wracać. Chociaż wiadomo jako właściciel gry, grając z nowymi graczami w jakiś sposób ma się przewagę, z pewnością przy kartach wyzwania, w których to można wyuczyć się faktur. Chociaż mech, czy brzoskwinie są bardzo do siebie podobne. Grę na spokojnie testowałem również na dzieciach w wieku 5-12 lat i przyznam szczerze, że niektóre karty w dosyć szybki sposób potrafili rozwiązać, także nie musi to być rozgrywka tylko dla wytężonych umysłów! Inni gracze narzekali na dziwny zabieg z angielskim nazewnictwem kolorów, chociaż gdy cała gra jest po polsku jak i samo wyzwanie nazywa się „Kolor”, to dlaczego pojawiają się na nim angielskie nazwy?! Trochę bezsensu… Ale na coś niestety trzeba ponarzekać, bo gra i tak zbiera dobre opinie znajomych, a także można ją zakupić w bardzo rozsądnej cenie ok. 41 zł.

Bardzo dziękuję księgarni internetowej Gandalf za udostępnienie gry do recenzji!

Artykuł *Myślenie nie boli!* Recenzja gry Cortex: Wyzwania pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

“Co by było gdyby…” to seria, którą poprowadzimy my, para geeków z Flarrow – Manuela i Filip. Razem spędzając czas przy komiksach i serialach od zawsze zastanawialiśmy się nad różnymi dziwnymi możliwościami i machinacjami uniwersum, a teraz postanowiliśmy przelać nasze przemyślenia na artykuły, które pojawiać się będą w każdy poniedziałek i piątek. Wzięliśmy na warsztat postacie ze świata Marvela, wspomagając się klasycznymi seriami komiksów tego wydawnictwa. Od bardzo długiego czasu intensywnie myśleliśmy nad wspólnymi artykułami i w końcu się do tego zabraliśmy – z wielkim hukiem! Nie pozostało wam nic, jak tylko wkroczyć z nami w świat alternatywnych linii czasowych… Zapraszamy!

Co by było gdyby… Fantastyczna Czwórka była fantastyczna inaczej

Nasz kolejny artykuł opiera się na komiksie What If #6 – What if the Fantastic Four had different super-powers? Zeszyt opowiada alternatywną wersję dobrze nam znanej Fantastycznej Czwórki. Historia zaczyna się tak, jak w klasycznej wersji – Reed Richards wraz ze swoją załogą udają się w kosmos i napotykają tam tajemnicze promieniowanie, które pozbawia ich przytomności, zmusza do awaryjnego lądowania i… daje supermoce. Tutaj wersje zaczynają się rozdwajać, ponieważ dostają oni zupełnie inne rodzaje mutacji niż w pierwowzorze.

Tym oto sposobem The Thing, Mister Fantastic, Invisible Girl oraz Human Torch stali się bohaterami o pseudonimach: Dragonfly, Big Brain, Ultra-Woman i Mandroid! Ben Grimm nie staje się kamiennym potworkiem, zamiast tego dostając smocze skrzydła. Tym razem to nie Reed Richards posiada moc rozciągania ciała, a w klasycznej wersji niewidzialna, Susan. John Storm zamiast zajmować się ogniem, staje się czymś w rodzaju żywego robota, pokrywa się dziwnym metalem i wygląda trochę jak Colossus z X-Men. Najlepsze na koniec… Reed Richards zamienia się w mózg. Tak, dosłownie.

Ale czym byłaby Fantastyczna Czwórka bez występu jednego z najbardziej ikonicznych złoczyńców Marvela? Mowa oczywiście o Doktorze Doomie, który próbuje zemścić się na Richardsie za to, że nie pomógł mu z czarną magią, a przez to jego twarz została oszpecona i musi nosić maskę. Doom wpada z wizytą, a wielki mózg wyrusza mu na spotkanie przemieszczając się po bazie Fantastycznej Czwórki w jakimś… przezroczystym rurociągu, który nazywa swoim ciałem. To trzeba zobaczyć.

Kontynuując, reszta drużyny też się nie nudzi. Dragonfly, dość ignorancki pseudonim, jak dla człowieka ze smoczymi skrzydłami, zajmuje się budowaniem prywatnego fan clubu. Mandroid również postanawia się świetnie bawić, korzystając z kolejnej ze swoich mocy sterowania sprzętem elektrycznym, ogłusza parę nastolatków. Ha. Ha. Ha. Jak zabawnie. Susan Storm mimo, że kochała Reeda Richardsa, to nie będzie miała zbyt wiele pożytku z bezcielesnego bytu jakim stał się po przemianie w wielki mózg, więc swoje uczucia zaczyna przekierowywać w stronę opiekuńczego Bena, co zupełnie zmienia naszą klasyczną historię. Co prowadzi nas prosto do najbardziej absurdalnego momentu w tym zeszycie – Sue wykorzystuje swoje nowe moce, by zmienić się w karuzelę i marzy o zrobieniu czegoś podobnego ze swoimi dziećmi w przyszłości.

Podczas, gdy reszta ekipy świetnie się bawi, Reed ucina sobie psychologiczną pogawędkę z Doktorem Doomem. Po wymianie żali, rozterek i porad od serca, Doom oferuje Richardsowi pomoc w odzyskaniu ciała, by mógł znów zdobyć miłość Susan Storm. Pomoc wymaga jednak podróży do zamku nowego przyjaciela, więc wielki mózg opuszcza rurociąg i pakuje się do czegoś w rodzaju pojemnika. Zauważa to młody Storm i toczy walkę z Doomem, by odzyskać przyjaciela, przegrywa jednak, a pojemnik okazuje się być pułapką blokującą moce Reeda. Wraz ze złoczyńcą opuszczają siedzibę FF i udają się do jego zamku, Mandroid natomiast traci przytomność. Po pewnym czasie mówi o tym Sue i Benowi, no i oczywiście postanawiają go ratować z opresji udając się do ponurego zamczyska szalonego naukowca. Tam czeka na nich wiele pułapek do pokonania, które zobaczyć będziecie mogli sami, gdy złapiecie za ten numer, a naprawdę warto. Jak kończy się ta historia? Podczas, gdy Doom jest zajęty stawianiem oporu części drużyny, Reed wykorzystuje moment dostają się do jego umysłu i… przejmując jego ciało. Koniec końców, Doktor Doom dotrzymał obietnicy. Tak właśnie powstała Nowa Fantastyczna Czwórka, a Richards przyjął znany nam pseudonim – Mister Fantastic!

Opinie, spostrzeżenia i inne wynurzenia

Manu

Ten artykuł można było nazwać “Co by było gdyby… Manu i Filip polubili Fantastyczną Czwórkę”. Zeszyt jest naprawdę świetny, przypuszczalnie jeden z lepszych w serii What If. Fabuła wciąga od samego początku, trudno się oderwać. Nie ma zapychaczy, zbędnych wtrąceń, ani nadmiaru wątków. Wzorowy złoczyńca i fantastyczna Fantastyczna Czwórka. Doktor Doom zasługuje na drugą szansę w kinowym uniwersum. I te moce! Ben Grimm ze smoczymi skrzydłami, nazwany… ważką? Wyższy poziom ignorancji, ale pasujący do klimatu komiksu. W pierwszej chwili nie zachwyciły mnie moce Susan, bo przecież już to znamy, ale moment, w którym zmieniła się w żywą karuzelę – choćby dla tego momentu warto zajrzeć do zeszytu. Co do Mandroida, nie zachwyciła mnie zbytnio ta postać, rzeczywiście wygląda trochę jak Colossus i moim zdaniem nie robi szału. Mojego ulubieńca zostawiam na koniec – Reed Richards jako mózg. Ten pomysł rozłożył mnie na łopatki. Jakby tego było mało, Reed w nowej postaci wygląda, jak kulka makaronu spaghetti albo mięso mielone, na domiar wszystkiego przemieszcza się w plastikowym/szklanym rurociągu. Coś świetnego, polecam każdemu!

Filip

Manu, zostaniesz moją Ultra-Karuzelą? (Manu: nie) A teraz na poważnie… Nigdy nie byłem wielkim fanem Fantastycznej Czwórki, a kinowe uniwersum pokazujące te postacie wcale mnie do tego nie zachęcało. Zawsze mi się wydawało, że gdy tylko upychano gdzieś te postacie w komiksach, to tylko po to, by je zareklamować. Miałem takie wrażenie nawet w pierwszych zeszytach The Amazing Spider-Man, gdzie jeszcze nikt go nie znał, a i tak to on był dla mnie zabiegiem marketingowym, by FF stała się bardziej popularna. Sama historia naprawdę godna uwagi i to nie tylko ze względu na zmianę mocy głównych postaci, ale także na genialnie napisanego złoczyńcę. Postać Viktora Von Dooma zawsze mnie zachwycała. Pokazywała takiego klasycznego wroga, złego do szpiku kości, ale jednocześnie niesamowicie genialnego i będącego 2 kroki przed bohaterami. Nawet tutaj mimo, że Reed Richards miał wzmocniony intelekt dzięki promieniowaniu, to mógł mu się oprzeć siłą własnego umysłu. Niesamowite! Upchnięto troszkę wątku miłosnego, ale historia zakończyła się tak, że możemy się tylko zastanawiać, czy Sue pokocha Richardsa w oszpeconym ciele Dooma, czy jednak pozostanie przy opiekuńczym Benie. Myślę, że jednak dusza wygrywa z ciałem i Reed w końcu i tak połączyłby się ze swoją miłością. Z wielką chęcią obejrzałbym powrót Fantastycznej Czwórki na ekran, tym razem w godnym restarcie serii i umieszczeniem ich w MCU, gdzie mogliby współpracować z, między innymi, Spider-Manem. To tyle z mojej pogadanki, po prostu – warto sięgnąć i przeczytać!

Zapraszamy do przeczytania poprzednich artykułów!

Artykuł #4 Co by było gdyby… Fantastyczna Czwórka była fantastyczna inaczej pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

“Co by było gdyby…” to seria, którą poprowadzimy my, para geeków z Flarrow – Manuela i Filip. Razem spędzając czas przy komiksach i serialach od zawsze zastanawialiśmy się nad różnymi dziwnymi możliwościami i machinacjami uniwersum, a teraz postanowiliśmy przelać nasze przemyślenia na artykuły, które pojawiać się będą w każdy poniedziałek i piątek. Wzięliśmy na warsztat postacie ze świata Marvela, wspomagając się klasycznymi seriami komiksów tego wydawnictwa. Od bardzo długiego czasu intensywnie myśleliśmy nad wspólnymi artykułami i w końcu się do tego zabraliśmy – z wielkim hukiem! Nie pozostało wam nic, jak tylko wkroczyć z nami w świat alternatywnych linii czasowych… Zapraszamy!

Co by było gdyby… mięśnie były genialne

Na samym początku zdradziliśmy wam, o czym będziemy dziś mówić. W zeszycie What If? #2 – What if The Hulk had the brain of Bruce Banner? zobaczymy wielowątkową historię dobrze znanego nam młodego naukowca, któremu towarzyszyć będą inni uczeni z uniwersum. Na początku widzimy historię, którą dobrze znamy, nierozumiany przez nikogo Hulk ucieka w miejsce odosobnienia przed próbującymi go zgładzić policjantami i wojskowymi, gdzie próbuje myśleć, lecz jak to na naszego zielonego stwora przystało, nie wychodzi mu to zbyt dobrze, wtedy do przenosimy się do alternatywnej historii. Oczywiście wszystko zaczyna się w zupełnie ten sam sposób, co w oryginalnym komiksie The Incredible Hulk #1 z 1962 roku.

Młody naukowiec pracuje nad zupełnie nową generacją bomby wykorzystującej promieniowanie gamma. Podczas testów na zagrożony skażeniem teren dostaje się młody chłopak o imieniu Rick, którego dr Banner postanawia ratować i wstrzymuje próby. Jeden z techników jednak nie dostał rozkazu, by zatrzymać odpalenie bomby i wysadza ją, penetrując tym samym Bruce’a ogromną ilością promieni gamma. Budzi się on w bazie, dokąd zabrał go uratowany przez niego młodzieniec i obaj zostają zamknięci na obserwacje. W nocy coś jest nie tak, Banner zaczyna się dziwnie czuć, a po chwili zamienia się w wielkiego, zielonego stwora. Dochodzi do wniosku, że promieniowanie wpłynęło na jego ciało, ale nie na… i tu mamy pewną zmianę… jego genialny umysł.

Banner ucieka z więzienia, by dowiedzieć się co się z nim stało i wynaleźć antidotum. Jego dalsze przygody pokazują ile zmienia fakt posiadania przez Hulka umysłu Bruce’a Bannera. Gargoyle, który próbował go zaatakować zostaje jego przyjacielem i wraca spokojnie skąd przybył! Banner/Hulk odnajduje miłość swojego życia i niemal wiedzie już spokojne życie, jako Bruce za dnia i Hulk nocą, gdy zgłasza się do niego Fantastyczna Czwórka. Wspólnie z Reedem Richardsem opracowują eksperymentalny sposób, który ma zamienić The Thing z powrotem w Bena Grimma, na zawsze. Eksperyment wykorzystujący promieniowanie gamma kończy się sukcesem. Ben nie posiadając dłużej super mocy opuszcza grupę, co doprowadza do rozpadu Fantastycznej Czwórki.

Hulk wpadł w oko nie tylko słynnej drużynie. Zainteresował nim się także sam Loki! Bo kto by się nie pokusił na dużego, umięśnionego i zielonego potworka… Asgardczykowi nie udało się jednak oszukać genialnego umysłu Bannera, przez co nie doszło do walki między nim, a Thorem, Ant-Manem, Wasp i Iron Manem. Skutki jednak były jeszcze bardziej przerażające. Przez to, że pojedynek ten został zaniechany, nigdy nie powstała grupa znana nam jako Avengers.

Po jakimś czasie Bruce otrzymał telegram od Reeda Richardsa, czy nie zechciałby przeprowadzić z nim badań związanych z mutacjami. Banner, jak i jego żona są podekscytowani tym, że dostali szansę na opracowanie formuły, która pomogłaby im się pozbyć zielonego potwora z ich życia, więc bez wahania opuszczają swój zaciszny zakątek i przeprowadzają się do Nowego Jorku. Tam dołączył do nich nikt inny, jak Profesor Charles Xavier, który był bardzo chętny na współpracę przy badaniach związanych z mutantami. Zafascynowany nowym zajęciem Profesor X nie otwiera szkoły dla młodych mutantów, przez co nie powstają też X-Men. Połączenie tych trzech intelektów dało im owoc w postaci maszyny o nazwie Cerebro, która mogła znajdować każdy byt obdarzony jakąkolwiek mocą, nie tylko mutantów, jak to było w oryginalnej wersji.

Niestety, sprzęt jak to sprzęt, czasem jest awaryjny i przez jedną z tych awarii Ziemia zwraca na siebie uwagę potężnego Galactusa, który postanawia pożywić się naszą planetą. Jest to także powodem, dla którego nigdy nie pojawi się tutaj Silver Surfer, ponieważ to nie on znalazł tu pożywienie dla swojego pana. Po bezskutecznych próbach pokonania wielkiego kosmity trójka geniuszy postanawia połączyć się dzięki urządzeniu, które wynaleźli. Stają się nadczłowiekiem, który nazywa siebie X-Manem. Jednak do laboratorium przychodzi niczego nieświadomy Ben Grimm i wchodzi w drogę potężnemu mutantowi. Niesamowicie silny X-Man staje w szranki z Galactusem.

Tocząc psychiczną walkę, niszczyciel zdaje sobie sprawę, że nie może sobie na to pozwolić i ucieka w kosmos, by pozbyć się głodu karmiąc się innymi planetami lub gwiazdami. Na szczęście dla naszych bohaterów, ponieważ naszych trzech geniuszy znów staje się sobą Czeka ich jednak niemiła niespodzianka, każdy traci swoją moc. Kolejną niespodzianką, również nieprzyjemną, jest to, że Ben Grimm to znów The Thing, tylko tym razem przemiana zabiera mu całe jego człowieczeństwo i staje się zły, nie można go opanować i ucieka, jak to w oryginalnej wersji miał w zwyczaju Hulk.

Opinie, spostrzeżenia i inne wynurzenia

Manu

Nie chcę powiedzieć, że jestem zawiedziona, ale… trochę jestem. Widząc tytuł What If? #2 – What if The Hulk had the brain of Bruce Banner? pomyślałam – to będzie genialne! Jednak nie było. Nigdy nie miałam nic przeciwko Hulkowi, ale czytanie tego zeszytu trochę mnie męczyło. Przynajmniej 3 razy myślałam, że temat zamknięty, koniec zeszytu, ale nie! Koniec? To dorzućmy jeszcze Fantastyczną Czwórkę, później Xaviera i jeszcze Galactusa! Teraz to już musi być koniec… ale nie! Jeszcze odbierzemy im moce i zamieńmy Bena Grimma w pseudo-Hulka. Zbyt wiele wątków w jednym zeszycie, zdecydowanie. To mogło być naprawdę coś dobrego, a wyszło niemal jak z serialowym Flashpointem upchniętym w jeden odcinek. Od przybytku jednak głowa boli. Czytając drugi zeszyt z serii What If? i kilka pierwszych zeszytów Amazing Spider-Man naszła mnie pewna refleksja. W początkach Marvela Fantastyczna Czwórka była naprawdę potężną i szanowaną grupą. Kim są teraz? Nikt nie ma ochoty nawet oglądać ich filmów, Fox – czas się ogarnąć.

Filip

Według mnie, numer ten miał na siebie pomysł, lecz pokuszono się o zbyt wiele wątków w tak krótkim zeszycie. Nigdy nie byłem wielkim fanem Bruce’a Bannera, a Hulk z jego mózgiem przestał być tym, co sobie wyobrażamy, gdy usłyszymy to imię. Wielki zielony stwór, który jest geniuszem traci według mnie troszkę sens. Gdzie moje ulubione “HULK SMASH”? W tamtym świecie odeszło bezpowrotnie. Najbardziej spodobał mi się wątek współpracy trzech geniuszy, gdzie mogło się to skończyć tym, że wszyscy zostali wyleczeni ze swoich mutacji, ale co tam… lepiej dorzucić kosmicznego pożeracza – Galactusa i The Thing z charakterem oryginalnego Hulka. Nie chcę umniejszać wcale twórcom, którymi są Roy Thomas i Herb Trimpe, ale ponad połowa tej historii mnie strasznie znudziła. Były wzloty i upadki, ale głównie upadki. Mimo wszystko jak najbardziej polecam zajrzeć i zapoznać się choć troszkę z oferowaną klasyką. Nie zachwyciło mnie to, jak produkcje Foxa umieszczone w uniwersum Marvela (no, może prócz Deadpoola). Z mojej strony to chyba wszystko, było bez szału.

Artykuł #2 Co by było gdyby… mięśnie były genialne pochodzi z serwisu FLARROW.pl.