Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Pomimo tego, że sam tom zatytułowany jest “Powrót Kida Flasha” (proszę, nie spolszczajcie w ten sposób), tak temu wątkowi, jak i samemu speedsterowi, poświęcono niewiele miejsca. Jest to jedynie zaczątek całej historii, która później rozdziela się na kilka rozgałęzień. Centrum wszystkiego są natomiast emocje towarzyszące bohaterom, od miłości, po zazdrość i gniew. Jak we wcześniejszych dwóch tomach część członków drużyny pogodziła się z tym, kim są, uświadomili sobie, gdzie jest ich miejsce na świecie, tak teraz problem natury egzystencjalnej dotyka Starfire i Beast Boya. 

Rozterką pierwszej z tej dwójki poświęcono tylko jeden rozdział, ale był świetny pod względem zarysu fabularnego. Pozwalał on rzucić okiem na pewien element kultury Tamaranu, rodzinnej planety Starfire, jak i na wrogi jej gatunek, który za cel nadrzędny stawiał sobie eksperymentowanie na Tamaranach. Pamiętajcie tylko, wiek dla niej jest naprawdę drażliwą kwestią. 

Natomiast co się tyczy zielonego chłopaczka – cały tom powinien być zatytułowany “Piękna i Bestia”, jeżeli za prawa autorskie nikt by nie ścigał autorów. Spowodowane jest to tym, że tak naprawdę większa część komiksu jest poświęcona właśnie Beast Boyowi, który czuje, że zupełnie nie pasuje do drużyny Tytanów, jako jedyny nie ma domu, do którego mógłby się udać w sytuacji, gdy ich siedziba przestanie istnieć, odczuwa całkowity brak zrozumienia. Najlepszą opcją wydaje mu się ucieczka w krainę fantazji, w miejsce, gdzie każdy jest odmieńcem i nie pasuje do społeczeństwa. Z odrobiną kontroli umysłu. Tak pokrótce można opisać połowę historii zawartej w “Powrocie Kida Flasha”. 

Poza samymi głównymi bohaterami pojawiają się też gościnnie herosi znani z innych serii, dostają oni niewiele miejsca, acz Emiko odznaczyła się w interesujący sposób na kartach komiksu, gdzie wystąpienie Green Arrow było tylko dodatkiem – w końcu musiał zająć przynajmniej jeden kadr, kiedy jego siostra bierze udział w jakiejś większej akcji. 

Ciężko natomiast jednoznacznie powiedzieć coś o złoczyńcach, był Onomatopeja, który miał niewielki epizod, byli kosmici. Jednak to tylko niewielki fragment całości. Czytelnik bez wątpienia domyśli się kto będzie “głównym złym”, którego nie można usprawiedliwiać, a jednak… Można poczuć do tej postaci pewną dozę sympatii? Chyba będzie to odpowiednie słowo. Zagubiona istota, która chcąc dobra, czyniła zło. Jednak niezaprzeczalny jest fakt, że sam środek, który wykorzystywała do celu, kontrola umysłów, był czymś nieakceptowalnym. No i było nawiązanie do Piotrusia Pana! Nibylandia, chociaż pozornie mogła wydawać się czymś dobrym, po chwili zastanowienia i zbliżając się do końca historii, wykreowana została bardziej na wzór antyutopii. Jednak czy nie każdy miał chwilę, w której chciałby jednak pozostać dzieckiem? 

Fabularnie Benjamin Percy zrobił świetną robotę. Czytając, było widać, że maczał palce również przy „Green Arrow”. Romans wyważony, wrzucony tam, gdzie być powinien, delikatnie, nienachalnie. Beast Boy to dalej Beast Boy, którego wszyscy mogą znać z kreskówki, chociaż tutaj był bliższy każdemu z nas – nie był niepoprawnym śmieszkiem, przynajmniej nie przez cały czas. Pozostali bohaterowie – byli sobą, a Aqualad nie przodował w idiotycznej, nachalnej propagandzie (o czym wspomniałem w recenzji poprzedniego tomu). Scenariuszowy epizod zaliczył Marva Wolfman, współautor Starfire, który odpowiada za wcześniej wspomniany jeden rozdział poświęcony właśnie tej postaci, w którymś z powyższych akapitów wspomniałem, co o nim myślę, więc tylko dodam – no cóż, wyszła na obrażoną gwiazdeczkę, która zawsze musi być w centrum uwagi, a plany każdego muszą obejmować też ją, chociaż ostatecznie wyszła na prostą. 

Warstwa wizualna stoi na wysokim poziomie, chociaż czasami odnosiłem wrażenie, że największą uwagę jednak poświęcano Zmiennokształtnemu, ale to może przez to, że statystycznie to on miał najwięcej miejsca przeznaczonego tylko i wyłącznie dla niego. Walka Goliatha z GoliathBeastem, chociaż zajmująca może z cztery kadry, była piękna. Jon Snow mógłby się uczyć walki na bestiach, może walka z Nocnym Królem inaczej by się skończyła dla jego smoka. Khoi Pham i Scot Eaton – zróbcie jakiś poradnik smoczych walk! 

Kończąc krótko: Myśleliście kiedyś, że zupełnie nie pasujecie do miejsca, w którym jesteście? Myśleliście, że powinniście zniknąć / uciec / wyjechać w Bieszczady? Może to być dla was świetna lektura. Nie spotkały was takie myśli? Również polecam, z samej miłości, jaką darzyć można Nastoletnich Tytanów. No i gdyby nie to, że dziwnie byłoby mi skanować jedną z okładek to fapfolder, którego oczywiście nie mam, zostałby uzupełniony o jedną ze Starfire. 

Artykuł [Recenzja]: „Powrót Kida Flasha” czyli problemy wieku nastoletniego! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Poprzedni tom zakończył się wyruszeniem Green Arrowa w podróż do innych miejsc działań Dantego i jego organizacji. Obecny natomiast rozpoczyna się od wizyty głównego bohatera na pierwszej ze „stacji” jego podróży, a więc zachowana jest ciągłość wydarzeń, co bardzo cenię.

Jak łatwo się domyślić, fabuła skupiona jest wokół wcześniej wspomnianej podróży Olivera, a każde odwiedzane przez niego miejsce ma „swojego” bohatera. Gotham z Batmanem, Metropolis z Supermanem oraz kilka innych miast, które pojedynczy członkowie Ligi Sprawiedliwości mogą uznawać za swój dom. Zbieżność interesów Green Arrowa z innymi postaciami doprowadza do powstawania tymczasowych duetów, które rządzą się własnymi prawami, jak i konfliktami – gdyż nie każdy z bohaterów ufa Szmaragdowemu Łucznikowi, co wynika z wydarzeń mających miejsce w tomie czwartym.

Jeżeli ktoś jest fanem kobiecych, niezależnych postaci to… dobra wiadomość! Sporo miejsca w komiksie otrzymał duet Black Canary – Red Arrow (Emiko), które dbają o to, by w Star City wszystko funkcjonowało, jak należy, pomimo wszechobecnych łap Dziewiątego Kręgu. No i oczywiście to właśnie one muszą dopilnować, aby Oliver miał dokąd wrócić, przecież każdy dzień zbliża go do rozprawy sądowej, gdzie ważyć się będą jego dalsze losy, zarzut morderstwa to nie byle co! O tym, skąd się to oskarżenie wzięło, możecie przeczytać w „Powstanie Star City”, które recenzowałem dla was przed paroma miesiącami,

Wydarzenia w sądzie zaprezentowane lepiej niż to miało w kochanym, serialowym „Flashu”, acz do pewnych drobiazgów mógłbym się przyczepić – przecież nawet ślepy by się zorientował, że ten Oliver Queen to nie zwykły paniczyk, po tym, jakie wsparcie on otrzymał.

Są też pewne powroty starych znajomych, acz o nich nic więcej nie powiem – no bo bez przesady, nie zdradzę wam każdego bohatera, który się tu przejawia.

Za scenariusz odpowiada Benjamin Percy, który, jak też wspominałem przy wcześniejszej recenzji, świetnie się spisał. Odpowiednia ilość akcji, poprowadzenie większości wątków w sposób należyty, chociaż niekoniecznie zaskakujący – głupota (lub naiwność) niektórych bohaterów mogła momentami zaboleć, ale nie było to nic, co miałoby zaważyć na ocenie całości… Pomijając to, jak pociągnięto dalej wątek postaci, której pojawienie się wieńczyło poprzedni tom, cholera Panie Percy, to dało się zrobić lepiej.

Patrząc na stronę artystyczną – jest po prostu pięknie. Doskonale dobrana kolorystyka, nawet na kadrach gdzie postaci jest multum. Wszystko zagrało, to też wiele wypisywać tu nie będę – Bombel mówił, że to piękna rysunkowo seria i tak też jest. Co najważniejsze – cały czas trzymany jest stabilny poziom, żadna z osób odpowiedzialnych za rysunki nie odstaje w żaden sposób poziomem od pozostałych, acz imiennie wymienię tylko jedną osobę – Otto Schmidt, bardzo podoba mi się jego okładka. Niewiele się na niej dzieje, stoi w olbrzymim kontraście względem poprzedniego tomu, ale jest po prostu świetna, a zarazem spoileruje wizytę jednego z bohaterów (niewymienionego w tekście).

Polecam każdemu, a zwłaszcza fanom Green Arrow (także serialowego, choćby po to, by zobaczyć jak wygląda komiksowy Dziewiąty Krąg) oraz tym, którzy uwielbiają Ligę Sprawiedliwości – bo sporo jej członków się przewija przez karty tego komiksu.

Artykuł [Recenzja]: „Konstelacja Strachu” – Ostatni tom przygód rebirthowego Green Arrow! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Za marzenia przecież nie karzą! Prawda? Jednak o rozszerzonej wyżej wymienionego filmu możemy  tylko pomarzyć. Całe szczęście, że na świecie istnieją komiksy. Czemu? Bo na tej płaszczyźnie, Suicide Squad sprawuje się bardzo dobrze. Zapraszam do recenzji 4 tomu!

Kliknij >TUTAJ< i kup komiks w sklepie internetowym Egmont.pl

Cała historia kręci się wokół jednego z najpotężniejszych przeciwników Supermana, samego Generała Zoda. Pierwsze dwa numery przedstawiają nam próbę kradzieży kryptonitu z twierdzy Lexa Luthora. Co mogło pójść nie tak, wysyłając na taką misję bandę pokrak i nieudaczników?

Po co w ogóle Amandzie Waller kryptonit? Bardzo proste, aby spełnić jej kolejny chory plan, czyli…włączyć Zoda do legionu, montując kryptonitową bombę w jego głowie. Szalone? Tak. Czy wyszło? Nie do końca.

Fabularnie jest bardzo ok, bez zbędnych ekscesów, całość (no prawie…) jest bardzo przemyślana, poszczególni bohaterowie otrzymują wystarczająco dużo czasu ‘na antenie’, więc nie powinniście odczuć braku któregoś z „bohaterów”. Osobiście najbardziej przypadł mi do gustu humor, którego w całej powieści nie brakuje, w szczególności chodzi mi o pannę Moone, znaną również jako Enchantress. Spokojnie, w komiksie jest dużo ciekawszą postacią, niż to, co otrzymaliśmy w filmie. Dodam także, że pairing Killer Croc i June jest jednym z moich ulubionych! A jakie urocz panele czekają na was pod koniec tomu!

Trzeba również przyznać, że akcji tu nie brakuje, mógłbym zaryzykować stwierdzenie, że ¾ tomu to walka. Czy to coś złego? Wręcz przeciwnie. Doskonale to pasuje do tonu całego Suicide Squad.

Największym minusem jest dla mnie…zakończenie. Jest strasznie niesatysfakcjonujące, mimo niemałego plot-twistu, jednakże jestem przekonany, że większość czytelników odbierze to w ten sam sposób, co ja. Nie chciałbym po prostu zdradzać konkretnych szczegółów, a tymi byłyby nawet aliasy pewnych postaci.

Jak ‘Ziemianie w ogniu’ sprawdzają się pod względem graficznym? Również bardzo w porządku. Nie jest to oczywiście najpiękniejsza seria z Rebirth, ale do brzydkiej również jej daleko. Rysunki Tony’ego S. Daniela naprawdę dają radę, a gościnnie występują jeszcze Neil Edwards i Stjepan Sejic, również utalentowani ilustratorzy, jednakże styl tego drugiego zdecydowanie bardziej pasuje do Aquamana. Niemniej, całość jest bardzo przyjemna dla oka, panele są pełne żywych kolorów, co świetnie sprawdza się w tak ‘szalonej’ serii, którą jest Suicide Squad.

Kliknij >TUTAJ< i kup komiks w sklepie internetowym Egmont.pl

Podsumowując. Czwarty tom przygód Legionu samobójców to krótka (zaledwie 108 stron!) jednak bardzo przyjemna lektura, skierowana dosłownie do każdego. (no może poza młodszym gronem odbiorców…) Dobrze napisane postaci, nieprzynudzająca historia, oprawiona w ładną oprawę graficzną oraz mnóstwo akcji i humoru. Jeżeli widzieliście potencjał w filmowym Suicide Squad, to na pewno sięgnijcie po poszczególne tomu komiksu, to właśnie wy będziecie bawić się najlepiej. Jest to także bardzo dobra pozycja dla ludzi szukających po prostu czegoś lekkiego.

Tytuł oryginalny: Suicide Squad Vol. 4: Earthlings on fire
Scenariusz: Rob Williams
Rysunki: Tony S. Daniel, Neil Edwards, Sandu Florea, Stjepan Šejić
Tłumaczenie: Tomasz Sidorkiewicz
Wydawca: Egmont 2019
Liczba stron: 108

Artykuł Ziemianie w ogniu! Recenzja 4 tomu Suicide Squad pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Jak do tej pory z serialu wiemy tyle, że Emiko Queen to córka Roberta Queena i siostra Olivera Queena, jednak nie znamy jej matki. Fanów komiksów to mogło trochę zdziwić, gdyż tożsamość jej matki tam jest doskonale znana.

Emiko Queen po raz pierwszy pojawiła się w komiksie Green Arrow (tom 5. #18) autorstwa Jeffa Lemire’a i Andrei Sorrentino, który wydany został w 2013 roku. Emiko była przyszywaną siostrą Olivera, a także córką Roberta Queena i Shado. Jako dziecko zostaje porwana przez Komodo/ Simona Lacroixa, który wychował ją w przekonaniu, że jest jej ojcem. W końcu krzyżuje swoją ścieżkę z Oliverem i staje u jego boku.

Młoda Queen w końcu poznaje prawdę i zabija swojego przybranego ojca. Zamieszkuje z Oliverem w Seattle i na jakiś czas przyjmuje miano Red Arrowa. Dzieje się tak w momencie, kiedy Oliver zostaje zaatakowany przez Longbow Hunters.

W serii komiksów pod szyldem „DC Odrodzenie” Emiko pojawia się ponownie. Dalej zamieszkuje z Oliverem w Seattle, uczy się w liceum i pomaga bratu w łapaniu przestępców. Dalej przybiera czerwony strój, a więc przyjmuje ksywkę Red Arrow. W pewnym momencie zaczyna współpracować ze swoją matką, która jest lojalna organizacji zwanej Dziewiątym Kręgiem. W taki sposób, wraz z Shado, pokonują Olivera i zostawiają jego ciało na środku oceanu. Kłócąc się z matką odkrywa, że cały czas jest wierna bratu.

Później mamy tylko współpracę z Green Arrowem oraz Black Canary. Emiko zakłada strój Roya Harpera, aby pomagać uciemiężonym. Dalej działa jako Red Arrow. Jej historia dobrnęła do momentu, aż dołączyła do Młodych Tytanów.

Według fanów historia Emiko z komiksów jest inspiracją dla Thei Queen, co sprawia, że ta postać jest jeszcze bardziej interesująca. Według showrunnera Arrowa, Beth Schwartz, historia Emiko Queen z serialu będzie miała własną drogę i rozwój.

Nowe odcinki Arrowa w każdy wtorek (czasu polskiego).

Artykuł [Arrow]: Kim jest Emiko Queen? pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl! 

“Powstanie Star City” przedstawia zdecydowanie bardziej intrygującą genezę nazwy tego miasta, niż można było to zobaczyć w serialu “Arrow”. Oczywiście, zapewne wiadome wam jest, że w wielu rzeczach serial wymija się ze swoim pierwowzorem, także odniesienie do aktorskiego wydania jest niemalże nieuniknione, bo przecież to takie wygodne i obrazowe.

Choć nie będę zdradzał wam jak to się stało, w końcu po ten komiks naprawdę warto sięgnąć! 

Dlaczego? Na początku weźmy pod ostrzał bohaterów, których dane nam jest ujrzeć w komiksie. Wraca Roy Harper znany również jako Arsenal, czyli 'Robin’ Olivera! Mamy Black Canary, która jest… No cóż, po prostu Black Canary, powrót tej postaci zdecydowanie pozytywnie wpłynął na komiks. Gdyby tylko w serialu odwzorowano jej strój jeden do jednego, to pewnie nie tylko fani klimatów superhero by wzięli się za oglądanie. Wiecie o czym mówię Oczywiście jest też sam Oliver Queen,  bogacz, chociaż obecnie już tak jakby nie do końca, a także superbohater z dowódczymi zapędami. Warto również wspomnieć, że prawdopodobnie (na co wskazuje najnowszy odcinek “Arrow”) fałszywym Green Arrow jest Emiko Queen, to też komiks staje się świetnym sposobem przybliżenia sobie nowej bohaterki.

Jednak o czym tak właściwie jest czwarty tom? Poznajemy początki Roya Harpera jako Arsenala, jak i jego życie przed poznaniem Olivera, a cała historia nie jest wrzucona od tak, co by zapchać tom. Ma to znaczenie w późniejszej części opowieści, pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć relację, czasem napiętą, między oboma bohaterami. No i oczywiście, zdecydowanie różni się to od tego co mogliśmy ujrzeć w serialu i pseudonim “Arsenal” nabiera znacznie więcej sensu. 

Dodatkowo pojawia się też grupa złoczyńców wezwana przez Dziewiąty Krąg, aby pozbyć się Green Arrowa raz na zawsze. Czwórka, tak właściwie składająca się z trzech osób o jakimkolwiek bojowym potencjale, a czwartym koniem (czy też jeźdźcem) jest Broderick, czyli prezes Queen Industries, niegdyś przyjaciel Olivera. Kim więc jest pozostała trójka? Daniel Brickwell, który w the CW się pojawił. Tak! Jest to Brick, którego dużo było w scenach więziennych, i nie. Danny w komiksach nie jest takim zwykłym kryminalistą. Druga postać również pojawiła się w serialu, a był to Edward Fyers, który pojawiał się we flashbackach w pierwszym sezonie serialu, jako jeden z jednostki najemników znajdującej się na Lian Yu. Więc kto jest ostatni? Cheshire, płatny zabójca (a właściwie zabójczyni) wykorzystująca w walce złote pazury, nierzadko nasączone trucizną. Nawet śmiałbym powiedzieć, że dla zobaczenia ich walki z Green Arrow jest warto sięgnąć po ten komiks. 

Obecna jest też spora ilość mistycyzmu, który świetnie wpasowany był w wydarzenia tej serii, od tomu pierwszego po tom czwarty wskazująca wielkość rodziny Queenów jak i znaczenia Seattle. Doskonale pasujące do “Star City” i złoczyńców zwanych Dziewiątym Kręgiem. 

Nie brakuje też zwrotów akcji czy po prostu zaskakujących scen, które sprawiają, że aż chce się wrzucić mem z futuramy i podpisem “Take my money” byle tylko dostać następny tom szybciej niż ustawa przewiduje. 

Za scenariusz odpowiedzialny jest Benjamin Percy, który również maczał palce w “Nastoletnich Tytanach” i zrobił świetną robotę. Co prawda są momenty, gdzie można się przyczepić do pewnych rzeczy, które miały miejsce na kartach komiksu, ale… Kto wie co się zadzieje w następnych tomach i czy nie wyjaśni to tego, czego teraz mógłbym się przyczepić? Tak, piszę o Tobie Henry. 

Rysunki natomiast są robotą aż czterech autorów. Juana Ferreyry, Eleonory Carlini, Mirka Andolfo i Otto Schmidta. Jak w poprzedniej recenzji pisałem, że zmiana rysownika jest praktycznie niezauważalna, tak tutaj nie trzeba się szczególnie przyglądać by zobaczyć różnice. Poziom rysunków może wydawać się nierówny, ale nawet te “gorsze” kadry są po prostu… ładne. Przed jakimkolwiek napoczęciem tej serii doszły mnie słuchy, że to najpiękniejsza seria Odrodzenia i, nawet bez zapoznania się z większością Rebirtha, mogę się z tym zgodzić. Niektóre rysunki, zwłaszcza te przedstawiające samego Olivera lub w towarzystwie Black Canary są naprawdę piękne, aż chciałoby się wrzucić to na tapetę komputera by udawało czyjś piękny fanart. Nie wiem niestety kto jest autorem ilustracji na okładce, ale Dinah na niej jest po prostu przepiękna. 

Sam natomiast z czystym sumieniem mogę polecić zarówno fanom Green Arrow, jak i fanom Black Canary czy dobrego rysunku. Są nawet rozgrywki polityczne i medialne, romans jest oczywistością. Ot, każdy znajdzie coś dla siebie. No i wielbiciele cięższego klimatu, bez chwili wytchnienia dla głównych bohaterów… Zapraszam!

Artykuł „Powstanie Star City”. Recenzja czwartego tomu Green Arrow! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Niebawem jesienią tego roku, w większej mierze w Nowym Jorku, rozpoczną się zdjęcia do produkcji, która ma być poświęcona, rozwijać się wokół sylwetki zrodzonego z obłąkańczego, zatracającego osobowość pomieszania zmysłów, Jokera, w którego wcieli się Joaquin Phoenix; a co istotne aktor ten, tak jak Ledger, czy grający w ujmujący sposób w serialu „Gotham” Jerome’a i Jeremiaha Valeskę Cameron Monaghan, ma ogromny potencjał, który koniecznie trzeba w tym przyszłym dziele wykorzystać.

Opinie, głosy i inne wszelakie wypowiedzi na temat obrazu kinowego z Uniwersum DC, który przedstawiałby mroczną w nieco „suchym”, surowym gangsterskim stylu genezę, a potem ewolucję sylwetki Jokera, są podzielone. Niektórzy z miłośników komiksów i weteranów wśród znawców historii i dorobku Uniwersum DC uważa, że taki film nie jest wcale komiksowym adaptacjom potrzebny, gdyż tego typu postaci, jaką jest okryty trudną do zdarcia warstwą niezrozumiałego i nie mieszczącego się w górnych i dolnych granicach szaleństwa, Joker, jest tak nieprzeniknioną i specyficzną postacią, że nie powinna mieć ona konkretnej i stałej genezy. Niespójność jego kreacji, czyli klauna wśród zbrodniarzy, jak i paradoksalnie zbrodniarza pośród klaunów, o czym wspominałem wyżej była widoczna w filmach i serialach, lecz podobnie jest w komiksach, gdzie nawet sam Joker niewiele o sobie pamięta, gdyż dla tak spaczonego umysłu jego własna przeszłość kompletnie go nie interesowała.

Niezwykle ciekawe jest to, jak wśród ogólnej rzeszy widzów, w tym fanów historii obrazkowych i sympatyków kinowego Uniwersum DC, przyjmie się film o Jokerze z Joaquinem Phoenixem w roli głównej. Czy dzieło to zostanie zaszufladkowane do Kanonu tego Uniwersum, i idąc konsekwentnie, sylwetce Jokera przypisze się jedną, stałą przynajmniej w tej rzeczywistości genezę? Czy może będzie wręcz przeciwnie i ów obraz zostanie uznany za kolejną „jakąś tam” komiksową adaptację od DC?

Z budżetem szacowanym na 55 mln dolarów i czasem akcji osadzonym w smętnych kryminalno-gangsterskich latach 80-tych, będący obecnie na etapie preprodukcji, film o Jokerze prezentuje się niezwykle ciekawie. Już sama kwota przeznaczona na wydatki w najdrobniejszych szczegółach związanych ze wszystkim, co ta produkcja angażuje, sugerują nam, że będzie tam kolosalnie dużo mniej technologii: CGI, Blue i Green-screenów, motion capture i innych efektów specjalnych niż we współczesnym kinie sci-fi, gdzie prawie co drugi film to wysokobudżetowa produkcja, a komiksowe adaptacje „MCU” to z ekonomicznej perspektywy maszynka do zarabiania pieniędzy. Jednakże w zamian w „Joker Movie” dostalibyśmy bardziej rozwiniętą, dużo bogatszą, zmuszającą artystów do większego zaangażowania grę aktorską oraz mocno zaakcentowane wątki pomiędzy poszczególnymi postaciami.

Sam Jeff Sneider – dziennikarz i scenarzysta; osobistość, która ze światem kina jest na bieżąco – został ostatnio zapytany o to, kto mógłby pojawić się obok Joaquina Phoenixa w tym filmie, i czy nie znalazłoby się tam miejsce dla charyzmatycznego Roberta DeNiro. Sneider odpowiedział: „Nie sądzę, aby DeNiro z racji swojego dorobku i stylu wcielania się w poszczególne role mógłby zagrać kogoś tak kanonicznego i istotnego, kogo można by umieścić koło Jokera. Wyobrażałbym sobie go jako angażującego się w skromną rolę aktora, np. dziennikarza, prezentera TV, który informowałby obywateli Gotham i także widza o poczynaniach Jokera w metropolii i okolicy”. Nie jest to do końca jasna i konkretna wypowiedź Jeffa Sneidera odnośnie angaży w „Joker Movie”, jak zresztą wszystko, co z tą produkcją jest związane, gdyż wiele informacji wokół niej owiniętych wciąż trzymanych jest w tajemnicy.

Ostatnimi czasy dość intensywnie mówi się o pojawieniu się Thomasa Wayne’a w „jokerowskim” dziele, o czym co nieco wspomniał Sneider: „Wiem jedno na pewno, że pewna postać oprócz samego Jokera odegra tu istotną rolę, a będzie to Thomas Wayne.” Pojawienie się Thomasa Wayne’a w kinowej adaptacji genezy i ewolucji postaci Jokera będzie bardzo istotne, gdyż jak dobrze wiemy, do tej pory ojciec Bruce’a aka Batmana znany był głównie z kreacji specyficznych scen i momentów, np. wychodząc z gmachu Teatru w Gotham, zaraz po wieczornym przedstawieniu Thomas wraz z synem i żoną Marthą przechodził koło zapuszczonej ulicy, gdy nagle zaskoczył ich opryszek z bronią w ręku i przez „przypadek” go zastrzelił, jak i jego żonę Marthę również. Całe zajście widział Bruce, który jako jedyny wyszedł z tego cało. Od tej pory życie młodego Wayne’a będzie wyglądało inaczej. W jego głowie zasiały się pierwsze myśli i postanowienia, z których w przyszłości narodzi się „Mroczny Rycerz”. Natomiast drugim motywem, dzięki któremu szerzej poznaliśmy Thomasa Wayne’a, jest komiksowy event „Flashpoint” i jego pełnometrażowa adaptacja: „Justice League: The Flashpoint Paradox„. To tam w wytworzonej przez Flasha alternatywnej rzeczywistości Thomas nie zginął, lecz życie stracił za to jego syn, Bruce. Nie narodził się Batman jakiego znamy, czego konsekwencją było pojawienie się innej, bardziej bezwzględnej i brutalnej wersji nietoperzastego bohatera, którą stał się Thomas Wayne. W filmie o Jokerze, którego praca na planie zdjęciowym ruszy za kilka miesięcy, dużo wskazuje na to, że ojciec Bruce’a będzie przedstawiany jako twórca „Wayne Enterprises”, jako czołowy, liczący się w Gotham Biznesmen, lub kto wie, może jako najpotężniejsza i najbardziej wpływowa postać w tym mieście, przy której stale gdzieś przy boku będzie kręcił się młody Bruce.

A Wy, jako fani „DC Comics” i przyszli odbiorcy tego filmu, co sądzicie o pojawieniu się Thomasa Wayne’a w tym filmie i o samym filmie zarazem?  Jak Waszym zdaniem wypadnie w nim Joker i czy będzie to ten właściwy wiecznie uśmiechnięty mistrz zbrodni jakiego chcemy?

Artykuł Thomas Wayne w solowym filmie o Jokerze? Główne role i odpowiedzi Jeffa Sneidera pochodzi z serwisu FLARROW.pl.