„Klątwa Białego Rycerza” z początku mnie zniechęcała. Nieszczególnie jestem fanem tej kreski, chociaż po pewnym czasie można się do niej przyzwyczaić, a nawet ją docenić. Kontynuacja tomu „Biały Rycerz” wciąż ujmuje jednak dobrą historią. Mam wrażenie że fabularnie stoi ciut wyżej od poprzedniej części. Porusza inne aspekty, bardziej odwołuje się do przeszłości Bruce’a Wayne’a, mimo to wypada to bardzo dobrze. Na tyle dobrze, że jak już wgryzłem się w przedstawione wydarzenia, ciężko było mi uwierzyć, że koniec nadszedł tak szybko. Trzeba przyznać, że to co dzieje się na kartach raz za razem wciąga coraz bardziej.

Poza samą historią w całej serii bardzo dobrą rzeczą jest ukazanie postaci „lata później”. Nie będę sypał spoilerami, jeżeli ktoś po te części nie sięgał, bo zepsuję całą zabawę. Jednak ten dość nietypowy zabieg jest wręcz świetny. To co już znamy nie zaskakuje i nie wywołuje uśmiechu, a to, w jakim kierunku skierowane zostały ścieżki niektórych bohaterów, bardzo urozmaica lekturę. Dodatkowym plusem są smaczki w postaci Batmobilu z ‘89 roku, czy Tumbler z serii Nolana, czy superzbroja głównego antagonisty. Jednym słowem – miodzio. Miło było na to popatrzeć. Jednak jak w przypadku tego typu smaczków wymaga jest znajomość wielu innych historii i ekranizacji, by móc się takimi momentami cieszyć.

A to co co spodobało mi się najbardziej i naprawdę urzekło to scenariusz – dialogi i monologi były po prostu w punkt. Nie były górnolotne, przegadane, czy po prostu niepotrzebnie rozwleczone. Nie było to też minimum tekstu, uzupełnione przez niepotrzebne onomatopeje. Rozmowy bohaterów nadawały im charakteru i chemii. Dzięki tym dialogom czułem sympatię do większości postaci. Niestety – poza tą kluczową. Akurat sam Batman nie przekonał mnie do siebie. Może i był na swój sposób sobą, ale jego wybuchy złości, raz za razem mieszane z patetycznymi tekstami i postanowieniami wywoływały u mnie przewrót gałek ocznych, od razu miałem chęć zrobienia sobie przerwy w czytaniu. W przypadku tytułowej postaci jest to ogromny minus, bo pierwszy raz w opowieści o Mrocznym Rycerzu, najbardziej przeszkadzał mi… Mroczny Rycerz.

Historia jest odważna i często niekonwencjonalna, ukazując nietypowe historie znanych nam postaci i odwołując się do nieznanej, oraz mrocznej, historii komiksowego Gotham City. Pojawienie się brutalnego Azraela i jego działania w mieście przenoszą na zupełnie inny level zmagania Batmana z poprzedniej części. Historia oferuje czytelnikowi kilka niespodziewanych zwrotów akcji, tym bardziej wciągających w prezentowane wydarzenia.

„Klątwa…” mimo początkowych niechęci wywołała u mnie pozytywne emocje i sprawiła, że czekam na kolejne epizody tej serii. Mimo to bardzo się cieszą, że zdecydowałem się na sięgnięcie po drugi tom tej opowieści. Z czystym sercem mogę przyznać, że mnie nie zawiodła.

Artykuł Batman kontra 'Bicz Boży’ – recenzja komiksu „Klątwa Białego Rycerza” pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Choć Vertigo przestało istnieć, to w jego miejsce powstała nowa linia wydawnicza komiksów spod szyldu DC – Black Label, które działa na podobnej zasadzie, ale skupia się typowo na bohaterach niebieskich, a „White Knight” jest pierwszym tytułem, który został wydany właśnie w ramach tej serii.

Oczywiście całość nie wlicza się w oficjalny kanon, także twórca miał nieco więcej wolności w pisaniu scenariusza. „Biały Rycerz” nie stroni od czerpania najlepszego z uniwersum Batmana, jednakże większość przekłada na „swój sposób”.

Jack Napier, bo na nim skupia się fabuła powieści, to nikt inny jak „ludzkie” alter-ego Jokera. Dla niektórych z was nazwisko to może brzmieć znajomo, gdyż zdarzało się, że Błazeński Książe zbrodni używał tej tożsamości jako przykrywki dla swoich niegodziwych działań. Nigdy wcześniej nie uznawał Napiera za drugą osobowość arch-nemezis Batmana, więc Sean Murphy uznał, że można to ciekawie wykorzystać. Zadziałało? Jak najbardziej.

Całość zaczyna się spektakularnym pościgiem Gacka za Jokerem, która kończy się brutalnym pobiciem tego drugiego i wpakowaniem mu tabletek do gardła. Śmieszek budzi się w Azylu Arkham jako zwykły człowiek. Chociaż to mało powiedziane, bo okazuje się, iż Napier jest geniuszem. Następnie wyprowadza sprawę przeciwko…całemu miastu, policji i Batmanowi, który jak się okazuje, pozostawia po sobie kosztowne zniszczenia.

Murphy ciekawie bawi się tym uniwersum Mrocznego Rycerza, koncepcją jego świata. W jednej chwili czyni Jokera bohaterem, uwielbianego przez mieszkańców Gotham, a zakapturzony mściciel staje się niezwykle odpychającym, wręcz złym charakterem, znienawidzony przez ogół.

Do innych zmian należy zaliczyć „kolejność” Robinów. Nightwing wyjawia, iż to Jason Todd był pierwszym wspólnikiem Batmana,  który został uprowadzony przez Błazna i katowany, prawie że na śmierć. Tę historię znacie, jednak i ona została poddana kilku zmianom.

W tym świecie istnieją także dwie Harley Quinn, pierwsza, klasyczna, którą jest znana nam bardzo dobrze Harleen Quinzel, a druga, wystylizowana niczym w „Suicide Squad” podróbka, zastępstwo za oryginał. Okazuje się, że jednej z nich bardzo odpowiada zmiana Jokera, a druga stara się dokonać wszystkiego, aby ten szaleniec powrócił, stając się przy okazji nowym problemem dla Gotham, Neo-Jokerem.

Z resztą ukochana Napiera okazuje się być bardzo ważnym elementem całości i mogę zdradzić tylko tyle, że na pewno nie raz się zaskoczycie.

Scenariuszowo jest po prostu w porządku, nie brakuje tu słabszych, wręcz kiczowatych elementów, jednak akcja jest na tyle ciekawa, że wciąga od początku, do końca. Całość może nieco zrazić zatwardziałych fanów Mrocznego Rycerza, ale nie można Seanowi zarzucić braku oryginalności. Najważniejsze, że wciąga.

Wydaje się, że docenili to sami czytelnicy, gdyż na Amerykańskim rynku pojawiają się właśnie dwie kolejne serie, które są osadzone właśnie w tym wykreowanym przez Murphy’ego świecie.

Na specjalną uwagę zasługuje tutaj szata graficzna powieści. Za rysunki odpowiadał sam scenarzysta, w kolorach wspomógł go Matt Hollingsworth. Panowie wykonali kawał świetnej roboty. Styl Seana jest dość charakterystyczny. Nie jest on zbytnio dokładny, ale nie na tyle, by to przeszkadzało. Jego mocna, ciężka kreska niesamowicie wpasowuje się w klimat całej produkcji, a kolory bardzo dobrze oddają klimat tego skorumpowanego, skołowanego miasta Gotham.

„Biały Rycerz” to dość odważne podejście ze strony scenarzysty, ale Black Label miało właśnie wydawać niecodzienne serie. Może nieco dręczyć fakt, iż w teorii całość jest skierowana do starszego czytelnika, wszakże taki jest zamysł całej linii wydawniczej, jednak okazuje się, że wielu z fanów Batmana ma wielki problem…z nagością. W innej serii, którą dane nam będzie przeczytać w listopadzie (Batman: Przeklęty) przedstawiono całkowicie nagiego Bruce’a Wayne’a, jednakże ze względu na negatywny odbiór tego kadru, został on ocenzurowany w następnych wydaniach.

Podobna sytuacja miała miejsce właśnie w recenzowanej powieści. W jednej ze scen Harley Quinn była początkowo pozbawiona ubrań, co musiało jednak zostać „załatane”. Nie są to istotne elementy, nie powinny na dobrą sprawę nikogo obchodzić, ale po prostu bawi fakt, jak wrażliwi są czytelnicy pod tym aspektem, natomiast flaki mogą wręcz wylatywać z kadrów.

Jeżeli zależy wam na czymś „świeżym”, to sięgnijcie po tę historię. Niestety nie jest to tak jak „Mroczny Książe z bajki”, lektura dla wszystkich. Poleciłbym ją zdecydowanie komuś bardziej rozeznanemu w temacie, który wyciągnie z niej wszystko co, najlepsze. Smaczków tu nie brakuje. Zdecydowanie warto, aby postawić ten tom na półce. Coś czuję, że szybko zdobędzie status kultowego.

Artykuł Co by było, gdyby Joker był normalny? Recenzja „Batman: Biały Rycerz” pochodzi z serwisu FLARROW.pl.