Dziennik podróżniczy, Carter Hall.

Pragnę podziękować wydawnictwu Egmont za dostarczenie nam komiksu do recenzji! 

Komiks jest zbiorem wielu historii w tym tie-inów itd., dlatego nie będę wspominał o autorach imiennie.

Lektura zaczyna się od mojego wstępu i wyrywków z dziennika, w których opowiadam o tym, jak zostałem Hawkmanem. Głównym czynnikiem napędowym kryzysu, jak się okazuje, jest enty metal, który pojawił się już w starożytności i sprawił, że jestem w stanie dosępować reinkarnacji po każdej śmierci

W całym uniwersum jest wiele rodzajów metali: Dionizjum, który przywrócił Batmana i Jokera do życia, Batmaium, Elektrum, Prometium lub dziewiąty metal. Jego „enty” gatunek sprawia, że uniwersum jest w niebezpieczeństwie, a ziemscy bohaterowie muszę przygotować się na najazd wrogich… Batmanów.

Motyw nietoperza i dziedzictwo Batmana jest głównym spiritus movens opowieści, ponieważ to właśnie złe wersje tej postaci robią inwazję na nasz świat za pośrednictwem demona Barbatosa, dzięki użyciu przez Bruce’a Wayne’a 5 metali.

Oczywiście to wszystko jest dużym uogólnieniem i bardzo się zdziwicie, jak daleko i jak bardzo ta historia jest rozwinięta, ponieważ pierwszy tom to tak naprawdę początek tego, na co musi się przygotować całe Uniwersum DC.

Opowieść ociera się o wiele różnych gatunków, od horroru po komedię, gdyż znajdziemy tu mrożące krew w żyłach kadry, zapowiadające nadchodzące wydarzenie, ale też nie zabrakło miejsca na motyw humorystyczny i żarciki, głównie za sprawą Flasha. Jednakże przez większość czasu, jesteśmy wręcz straszeni wizją nadciągającego kryzysu, co skutecznie potrafi wzbudzić w nas zaniepokojenie, przerażenie i rosnące z każdą stroną napięcie.

Naprawdę jestem pod wrażeniem rozpisania dalogów i sposobu wypowiadania się bohaterów. W połączeniu z rysunkami (o których powiem więcej później) tworzą one magiczną mieszankę. Herosi, mimo swojej potęgi naprawdę się dziwią i niepokoją, a wręcz boją i to świetnie widać, a najlepsze w tym to, że im dalej końca jesteśmy, tym ten strach coraz bardziej odciska swoje piętno na postaciach.

Jest to komiks zdecydowanie dziwny, wybijający się pomysłowością pośród klonów, które masowo produkuje rynek. No bo jak zrobić coś świeżego z czegoś starego? Scott Snyder, główny pomysłodawca dał Batmanom moce, które zdobyli na różne sposoby (niezbyt miłe). Są to moce innych bohaterów i złoczyńców m.in: Batman Drowned – Aquaman, Batman The Dawnbreaker – Green Lantern, Batman The Red Death – Flash oraz dowodzący nimi Batman Who Laughs – Joker, a to jeszcze nie wszystko, ponieważ pominąłem kilka zwariowanych kreacji, o któych dowiecie się podczas lektury i które dogłębnie poznacie dopiero w tomie 2., który będzie miał premierę 22 maja.

Przejdźmy do oprawy graficznej, bo tu muszę jednocześnie pochwalić autorów i ponarzekać. Niektórzy odwalili kawał dobrej roboty, ale znalezły się tutaj czarne owce. Tak, o ciebie mi chodzi Johnie Romito Juniorze!

Komiks rysowało wielu osób, ale jednak ten jeden słodki cukiereczek zasługuje na wspomnienie (i nie po to, żeby go pochwalić). Od dawna wiadomo, że John Romita Jr. nie jest wybitnym rysownikiem, a od poziomu Millera czy Portera dzieli go cienka linia. Tutaj widzimy świetny przykład: nienaturalnie wyglądające twarze, dziwna mimika bohaterów, jakieś dzikie proporcje postury postaci, mała szczegółowość i wiele wiele więcej.

Na uznanie, albo przynajmniej pochwałę zasługuje każdy inny rysownik (szczególnie Greg Capullo), którzy bardzo dobrze wykonali swoją robotę godnie prezentując bohaterów i – jak wspominałem wcześniej – idealnie pokazują trwogę i strach.

Do kolorów nie mogę się specjalnie przyczepić, aczkolwiek czasami są one za jasne, albo raczej wyblakłe i na niektórych kadrach Superman wygląda jakby miał siwe lub jasno-niebieskie, wręcz podchodzące pod zielony włosy.

Podsumowując, jest to komiks często mrożący krew w żyłach, ale z dozą humoru i akcji dodanej w boskich wręcz proporcjach. Jest to pomysł jak odświeżyć starego bohatera i zrobić z tego wydarzenie, które naprawdę zmieni DC i nie będzie tylko bezsensownym gadaniem bez żadnego wiekszego wpływu na uniwersum. Oprawa wizualna nie jest na poziomie mistrzowskim. Nie spodziewajmy się tutaj dzieł sztuki pokroju rysunków Tony’ego Harrisa czy Dave’a McKeana, ale porządnych grafik z kilkoma mankamentami w postaci Johna Romity Juniora. Całość dopełniają przyzwoite kolory i majestatyczne plansze.  Polecam szczególnie, zwłaszcza za Egmontową cenę. Ja tymczasem zmierzam do portalu, który zaprowadzi mnie do minusowego multiwersum. Ktokolwiek znajdzie ten dziennik, proszę, nie podążajcie za mną…

                                                             Podpisano: Carter Hall.

Wydawnictwo: Egmont
4/2019
Tytuł oryginalny: Dark Nights: Metal
Wydawca oryginalny: DC Comics
Rok wydania oryginału: 2019
Liczba stron: 232
Format: 170×260 mm
Oprawa: twarda
Papier: kredowy

Artykuł Demon – Batman: Metal TOM. 1 [RECENZJA PÓŁ SPOILEROWA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na samym początku pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za przesłanie nam komiksu do recenzji!

KLIKNIJ ABY KUPIĆ KOMIKS! 

Jak wyżej wspomniałem, opowieść tę napisał Brian K. Vaughan (Paper Girls), a narysowali Tony Harris (Starman) oraz John Paul Leon (RoboCop), co nie było dobrym rozwiązaniem, ale o tym później.

Historia zaczyna się od pościgu Wielkiej Machiny za drobnymi handlarzami narkotyków, po czym płynnie przechodzi do ratusza, gdzie trwają debaty odnośnie legalizacji publicznej sprzedaży marihuany. Cała opowieść spisana w pierwszych zeszytach, rozgrywa się w około tego pozwolenia i jak widać, nie jest to do końca łatwe. Z jednej strony Mitchella, czyli burmistrza Nowego Jorku oraz byłego superbohatera ograniczają przepisy, a z drugiej media. Pomijając sam fakt bycia superbohaterem, komiks pokazuje nam świetny thriller polityczny pełny psychologicznych zachowań, ujawnia nam krztę działań, jakie są na codzień podejmowane w amerykańskim rządzie oraz mentalność urzędników.

Śmiem twierdzić że własnie w tym tkwi piękno tego komiksu, w tych wszystkich dylematach politycznych, potyczkach i co najważniejsze w bezpośredniości. Dawno nie widziałem dzieła, które w taki bezpardonowy sposób odnosi się do widza. Mamy tam pełno niepochlebnych nazw na różne grupy społeczne, od afroamerykanów po homoseksualistów (i uwierzcie, rzadko są to miłe albo lekkie epitety), pełno przekleństw, rzucania w siebie mięsem i czarnego humoru, to pokazuje jak bardzo poprawność polityczna wniknęła w społeczeństwo podczas ostatnich kilku lat, bo dzisiaj używanie takich sforumułowań byłoby niedopuszczalne i spotkało się z wielkim linczem.

Oczywiście temat trawki to tylko wierzchołek góry lodowej, ponieważ w tym albumie czeka nas jeszcze spotkanie z… podróżnikiem z innego wymiaru! Wymiaru w którym np. nie wydarzył się atak na WCC. Powiem tak, uniwersum Ex Machiny zadziwiało mnie już od dawna, ale jak to zobaczyłem to po prostu oniemiałem. Serio, sami powinniście to zobaczyć.

Przechodząc dalej, jeśli czytaliście poprzednie tomy to pamiętacie Bradbury’ego, nie? Ten barczysty ochroniarz Hundreda. Nie zastanawiała Was nigdy jego historia? O tym jak został przyjacielem Mitcha, kim był i tak dalej? Jeśli tak, to mam dobrą wiadomość, jest kilka stron, jak nie cały zeszyt poświęcony historii życia Ricka Bradbury’ego, a jeśli zupełnie Was ten aspekt nie unteresuje, to i tak będzie fajnie, obiecuję.

Dodatkowo dostajemy zagadkę napadów, za którymi rzekomo stoi straż pożarna, mocna historia, jedna z najlepszych w tym tomie, moim zdaniem.

Co do minusów historii, to raczej tylko ze strony technicznej, a mianowicie, czasem wydaje się, jakby wątek był całkowicie urwany, a kolejna strona przedstawiała nową historię, przez co mozna się troszkę pogubić. Co śmiesznie, gdzieś po środku są dwie strony, jak Hundred gada z jakimś śmiesznym psem, jest w transie albo coś w tym rodzaju, choć za cholerę nie wiem co ta strona znaczyła, bo była tak śmiesznie wyrwana z kontekstu xD.

Choć drugi tom troszkę przynudził, a poziom spadł, to na szczęście obecna historia przywróciła najlepszą serię DC Vertigo na nogi!

Przejdźmy od rysunków, co by tu dużo mówić, jak zwykle są najwyższych lotów, a Harris sprawdził się genialnie, idealnie pokazał wyrazy twarzy bohaterów, a przede wszystkim wyraził ich uczucia w danej chwili. Kolorystyka jest idealna w każdym calu, tuszowanie również, w sumie, to do żadnego z trzech tomów nie mogę się przyczepić jeśli chodzi o jakość wykonania, choć jest jedna rzecz, a mianowicie Bradbury czasami wygląda jak Hundred i to tyle. Niekiedy śmiesznie to wygląda. Miałem wspomnieć o Leonie, który przyłożył się do pracy nad ostatnią częścią albumu, a mianowicie krótkiej na kilkanaście stron historyjce o pozwoleniu KKK na wiec w Nowym Jorku. Powiem tak, nie były to złe rysunki, ba, nawet całkiem niezłe, ale odstawały stylem od reszty materiału i to było trochę fuj.

Na koniec warto wspomnieć o dodatkach, które są całkiem solidne, bo zamiast standardowych okładek zeszytów otrzymujemy posłowie Tony’ego Harrisa, opisany po krótce proces tworzenia komiksu na przykładzie 6 pierwszych plansz 26 zeszytu, bodajże. Dowiadujemy się stamtąd jak wygląda praca rysownika, kim są aktorzy, którzy dali swoje twarze postaciom z Ex Machiny (tak, bo oni nie powstali znikąd). Bardzo ciekawe do poczytania.

Podsumowując: Jest to porządny kawał historii, a właściwie kilku opowieści, często luźno ze sobą połączonych, albo wcale, poza jedną, tą z podróżnikiem, która będzie miała wpływ na całe uniwersum. Rysunki jak zwykle super, oprócz ostatniego zeszytu, gdzie rysował Leon, choć nie były brzydkie, to przez odmienność stylu, źle się to prezentowało. Dostajemy dodatkowo potężny dodatek w formie „za kulis” Ex Machiny. Warto zakupić i jeszcze raz warto, zwłaszcza dla fanów polityki i wszystkiego, co z nią związane (+ w końcu pokazali Ex Machinę podczas ataku 11 września <3).

KLIKNIJ ABY KUPIĆ KOMIKS! 

Wydawnictwo: Egmont
Tytuł oryginalny: Ex Machina Book Three
Wydawca oryginalny: DC Comics – Vertigo
Rok wydania oryginału: 2014
Liczba stron: 276
Format: 170×260 mm
Oprawa: twarda
Papier: kredowy
Druk: kolor

Artykuł Weźmiesz buszka? – Ex Machina TOM. 3 [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za udostępnienie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego kupując na Ich stronie Egmont.pl!

KLIKNIJ TUTAJ ABY KUPIĆ KOMIKS NA EGMONT.PL! 

Autorami komiksu są Brian K. Vaughan („Y: Ostatni z Mężczyzn, Saga”), który odpowiada za scenariusz, Tony Harris („Seria JSA, Starman”), stojący za rysunkami oraz dopełniający to wszystko kolorami J.D. Mettler („Supernatural: Origins”, „H-E-R-O”).

Zacznijmy od fabuły. Ostatnio przeczytałem dość sporo rzeczy, a samą Ex Machinę poznałem stosunkowo dość późno, bo jeszcze w tym roku. Nigdy nie miałem parcia na tę serię, aż pewnego nudnego dnia przysiadłem do niej i cóż… Już wiedziałem, że nie będzie to zwykłe czytadło, a seria, którą z przyjemnością będę otwierał i to nie raz. Czytając drugi tom moje stanowisko tylko się upewniło, jest to masterpiece, arcydzieło, po prostu solidny kawał historii i literatury.

Komiks opowiada dalszą historię mężczyzny, Mitchella Hundreda, architekta, który rozwiązując zagadkę dziwnego obiektu w rzece  Hudson (nie jestem pewien nazwy rzeki) padł ofiarą wybuchu, przez co jego jego twarz została okaleczona i oszpecona, a on sam posiadł niezwykłą moc… rozmawiania z maszynami. Czy to silniki, bronie, czy laptopy, on potrafi się z nimi dogadać.
Trochę po ataku na World Trade Center, którego nie udało mu się do końca powstrzymać jako Wielka Machina, postanawia porzucić ścieżkę samotnego mściciela (w sumie nie takiego samotnego, miał dwóch pomocników!) i zostać burmistrzem Nowego Jorku, co z resztą mu się udaje!

Mitchell jest fanem komiksów, także bardzo często możemy zetknąć się z nawiązanami do komiksów DC z przełomu poprzedniego wieku. Oprócz niego mamy całą gamę postaci, takich jak chociażby Bradbury, lojalny ochroniarz oraz Kreml, mentor, który odegrał w życiu Mitchella rolę ojca. Oboje byli pomocnikami Wielkiej Machony w krucjacie przeciwko złu. Poza tym, Journal Moore, sympatyczna sekretarka Mitchella, później minister ds. młodzieży czy nieznośna i wredna Kapitan Amy Angotti, która grozi Mitchellowi więzieniem za każde choćby napomknięcie o jego zdolnościach (Coś jak obecnie Dinah w Arrow).

Opowieść sprawnie lawiruje między heroicznymi wyczynami naszego głównego bohatera, a jego rządami jako burmistrz Nowego Jorku, także dostajemy nie tylko superbohaterswto, które swoją drogą jest w tym komiksie inne niż to, które widzimy chociażby we wszelkiej maści Batmanach albo innych Supermanach, ale też intrygi polityczne oraz próby związania końca z końcem nie poddając się amerykańskiemu systemowi władzy. Fabuła szybko się rozwija a całość jest idealnie wyważona między dwoma wyżej wymienionymi elementami.
Oczywiście komiks nie jest dla każdego, bo polityczne aspekty, których jest baaardzo dużo mogą niektórych znużyć, choć myślę, że są na tyle ciekawe, że warto!

Kolejnym aspektem są rysunki i kolory, które znowu są świetne! (Ten komiks chyba nie ma minusów, albo takie niezauważalnie malutkie :D)
Rysunki wykonane przez Tonego Harrisa są świetne, a autor przeszedł samego siebie. Wszystko wygląda strasznie naturalnie, a twarze oddają smutek, radość czy zakłopotanie. Fajnie, że autor nie bał się pokazać niekórych intymnch części ciała, przez co komiks wydaje się jescze bardziej brudny, taki wiecie, jak Nowy Jork! Na koniec rysunków warto wspomnieć o kolorzyście J.D Mettlerze, który ogólnikowo wykonał swoją robotę na 5-. Wszystko byłoby okej, super, luks, gdyby nie to, że czasami zdarza się, że miejsca, które powinny być ciemniejsze, bardziej oddawać mroć, są zbyt jasne, a miejsca, które powinny oddawać taką wiecie, jasność, radość są zbyt ciemne, takie jest moje zdanie na ten temat.

Dodatkowo do komiksu dostajemy cały scenariusz oraz kilka naszkicowanych plansz.

Podsumowując: Fabuła idzie sprawnie i sprytnie lawiruje między thrillerem politycznym a superbohaterkimi wyczynami, rysunki są świetne, genialnie okazują ludzie miny, zachowania albo reakcje.
Kolory mogłby być w niektórych miejscach nieco inne, ale to taki drobny minusik. Jak pisałem wcześniej, jest to arcydzieło i z całego serca namawiam do przeczytania go!

KLIKNIJ TUTAJ ABY KUPIĆ KOMIKS NA EGMONT.PL! 

• Format:170×260 mm
• Liczba stron:252
• Oprawa:twarda
• Papier:kredowy
• Druk:kolor
• ISBN-13:9788328134515
• Data wydania: 17 październik 2018

Artykuł Wielka Machina, coś się kończy, coś się zaczyna – Ex Machina TOM 2. [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.