Historia rozpoczyna się od prywatnego spotkania wielkiego admirała Thrawna i Mrocznego Lorda z Imperatorem Palpatine’em. Okazuje się, że wszechmocny władca Imperium wyczuł niepokojące go zakłócenie w Mocy dochodzące z położonej na Zewnętrznych Rubieżach planecie Batuu. Na nieszczęście dwóch głównych jegomościów, kluczem do rozwiązania zagadki miała być… ich współpraca, zlecona przez samego Imperatora. Thrawn nawet próbował się w jakiś sposób wybronić z powierzanej mu misji, argumentując, iż gdzie indziej jego obecność miałaby być bardziej istotna, ale w starciu z potrzebą wielkiego władcy na nic się to zdało. W efekcie mężczyźni zostali odesłani na wspólną misję, w której to mieli zmierzyć się z przyszłością i przeszłością.

Dalej cała historia zatacza bardzo wiele kręgów, a wszystko opiera się na animozjach pomiędzy Chissem i Lordem Sithów. Ich relacja zmienia się na przestrzeni stronic, a czytelnik uzyskuje dodatkowy kontekst dzięki szczegółowemu opisaniu podobnej historii między tymi dwoma postaciami, tyle że dziejącej się w przeszłości, z udziałem Anakina Skywalkera. Do bardzo charakterystycznych momentów należą wielokrotnie wytykana Thrawnowi solenna przegrana z rebeliantami na Atollonie niczym sztylet wbijany między żebra Chissa przez zirytowanego Dartha Vadera oraz kilkukrotne, pewne siebie prośby niebieskoskórego obcego o zaufanie Lorda, w bardzo skomplikowanych chwilach. Tak naprawdę od dwójki profesjonalistów nieco rywalizujących ze sobą o autorytet, zostają przekształceni w całkiem sprawnie funkcjonujący razem zespół. Nawet początkowe niesnaski pomiędzy szturmowcami z Legionu Pierwszego dowodzonego przez Vadera a załogą „Chimaery” należącej do Thrawna przerodziły się we współpracę. Bohaterowie nie mieli innego wyboru, jeżeli chcieli odnieść sukces na powierzonej im przez Imperatora Palpatine’a misji. Był to bowiem ciężki kawałek chleba i efekt końcowy dowiódł, iż bez znakomitego umysłu taktycznego admirała Thrawna i sposobu funkcjonowania jego załogi, który z nimi wypracował oraz nadzwyczajnych zdolności Dartha Vadera, w tym pilotażowych, ale również umiejętności zarządzania swoimi ludźmi, nie udałoby im się odnaleźć niezidentyfikowanego zakłócenia w Mocy, a tym samym zniwelowania zagrożenia dla wszystkich.

Podobnie jak w poprzedniej części, autor mistrzowsko łączy ze sobą odległe wątki, tym razem osadzone w różnych miejscach na osi czasu uniwersum. Czytając te powiązania i zmiany akcji, pozostawiające mnie w wyczekiwaniu, odnosiłam wrażenie, że Timothy Zahn umiłował sobie po prostu styl pisania powieści labiryntem. Początkowo sądziłam, że z jednej tej książki można by było utworzyć dwie oddzielne, aczkolwiek im dalej wartka akcja popychała mnie swym nurtem ku końcowi, tym bardziej zauważałam, jak wydarzenia się przenikają, a przede wszystkim osobowości i decyzje bohaterów. Zaczęłam doceniać, jak płynnie przedstawione czytelnikowi sytuacje z okresu ówcześnie teraźniejszego oraz te osadzone w przeszłości prezentują niesamowitą historię, mianując swymi głównymi bohaterami Thrawna i Dartha Vadera… lub Anakina Skywalkera.

Książka „Thrawn. Sojusze” to mimo wszystko dość specyficzna pozycja. Specjalnie pominęłam tu bardziej szczegółowy opis drugiej części historii, opisującej losy niespodziewanej współpracy między Chissem a generałem Skywalkerem, ponieważ są to wydarzenia, o których nie usłyszeliśmy nigdzie wcześniej. Czyta się to z zainteresowaniem, a nawet z uśmiechem na ustach podczas niektórych rozmów Chissa z Vaderem. Sam Lord dostał w tej powieści nieco więcej życia niż mgły owianej tajemnicą jego niesamowitej potęgi i pochodzenia oraz nieprzyjemnej aparycji, z którymi można się spotkać w większości źródeł z jego udziałem. Osobiście intryguje mnie postać samego Thrawna, dlatego z chęcią śledziłam jego kolejne zawiłe decyzje taktyczne, które niezmiennie przynosiły zamierzony przez niego skutek.

Sam pomysł stworzenia sojuszu pomiędzy Chissem a Lordem Sithów jest wystarczająco… intrygujący, czy może nawet dziwny, aby sięgnąć po tę książkę i przekonać się samemu, jak udało im się nie zawieść swojego Mistrza i wodza. Serdecznie polecam każdemu, kogo interesują losy niebieskoskórego admirała lub pasjonuje się życiem sagowego Wybrańca, ale przede wszystkim tym, którzy lubią czytać historie pisane nieprzewidywalnie. Dla fana Star Wars to też bardzo dobry pomysł na prezent!

Artykuł Co łączy wielkiego admirała Thrawna i Dartha Vadera? – „Thrawn. Sojusze” [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

W 1991 powstała powieść o podtytule „Dziedzic Imperium”, który szybko stał się klasykiem wśród pisanych Star Warsów, a osobiście uważam, że jest to świetna pozycja dla wszystkich, którzy chcą zacząć obcować z książkami tego uniwersum, szczególnie że w trakcie lektury napotkamy wielu bohaterów, których kojarzymy z większych lub mniejszych ekranów.

Bardzo chcielibyśmy podziękować wydawnictwu Uroboros za dostarczenie książki do recenzji. Gorąco zachęcamy do zapoznania się z ich bogatą ofertą literatury.

Akcja książki autorstwa Timothy’ego Zahna ma miejsce pięć lat po wydarzeniach, które miały miejsce w „Powrocie Jedi”, czyli triumfie Sojuszu Rebeliantów. Darth Vader i imperator pokonani, Gwiazda Śmierci zniszczona, resztki sił nikczemników przepędzone, także wydawałoby się, że przez długi czas będzie spokój. Han Solo i Leia oficjalnie stali się małżeństwem i oczekują narodzin dziecka, a Luke stara się przywrócić chwałę zakonu Jedi. Niestety sielanka nie trwała zbyt długo.

Okazuje się, że gdzieś w odległych zakątkach galaktyki ostatni z władców Palapatine’a, Admirał Thrawn, przejął dowodzenie nad flotą i przygotował ją do wojny z Nową Republiką.  Szykują się kłopoty! To niezwykle uzdolniony strateg, który słynie ze swoich niekonwencjonalnych metod działania.

W międzyczasie Leia odbywa u swojego brata szkolenie Jedi, aby nauczyć się kontrolować swoją moc. Nie jest to łatwe zadanie, gdyż ma na głowie jeszcze mnóstwo „papierologii”. Nie zapominajmy, że wszakże jest księżniczką. Poza tym okazuje się, że polują na nią bliżej niezidentyfikowani zabójcy, chociaż nie tylko na nią.

Pewna nieznajoma, która zowie się Mara Jade, ma wyznaczony jeden konkretny cel – unicestwić Luke’a Skywalkera. Dlaczego? Tego dowiadujemy się w kolejnych tomach, tu niestety odpowiedzi nie uzyskamy.

To niezwykle pasjonująca i emocjonująca lektura, którą czyta się w iście błyskawicznym tempie. Pomimo szczegółowych opisów, które mają za zadanie jak najlepiej zobrazować nam całość, to scen akcji zdecydowanie tu nie brakuje. Bohaterowie powieści rozpisani są bardzo dobrze i autor świetnie oddaje ich charakter, który znamy z filmowych produkcji.

Poza tym za pomocą retardacji Timothy Zahn idealnie oddaje tenże kosmiczny klimat, za który Gwiezdne Wojny uwielbiamy. Bitwy nakreślone są bardzo ciekawie i w trakcie lektury nie trudno jest wręcz poczuć się, jak byśmy oglądali kolejny film w kinie lub na telewizorze, szczególnie że jak wspomniałem na samym początku – nie brakuje tu tych samych bohaterów, których stamtąd znamy.

Autor zawarł także sporo nawiązań do innych dzieł ze świata Star Wars, które na pewno zostaną docenione przez wielbicieli marki.

Wielki plus należy się także za narrację i styl prowadzenia książki, gdyż pomimo sporej ilości akcji, to całość nie jest chaotyczna, a przemyślana i ułożona, także nie ma mowy o zawrotach głowy i większym google’owaniu z powodu dezorientacji po lekturze. Pisarz doskonale rozumie postaci, które zostały mu powierzone i mistrzowsko przekłada ich na formę pisemną.

Jeżeli jesteście fanami Gwiezdnych Wojen, a nie przyszło wam jeszcze zapoznać się z jakąkolwiek książką tejże marki, to gorąco zachęcam do sięgnięcia po „Dziedzica Imperium”. Pozostali już mają raczej to dzieło za sobą, także im raczej nie trzeba rekomendacji.

Artykuł „Star Wars: Dziedzic Imperium” – Recenzja Książki pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować grupie wydawniczej Foksal za podesłanie nam książki do recenzji!

Historia, jak można się domyślić, koncentruje się głównie wokół tytułowego niebieskoskórego obcego, aczkolwiek pojawiają się w niej również postaci niezbędne Thrawnowi do osiągania swoich celów. Śledzimy zatem także losy Elego Vanto, którego wymarzona, dokładnie opracowana przyszłość zostaje wywrócona do góry nogami z dniem skrzyżowania się dróg jego oraz przyszłego wielkiego admirała Floty Imperialnej. Ukazana jest również postać bezwzględnej Arihndy Pryce, pnącej się po szczeblach władzy w równie bezwzględnym świecie Coruscant. Choć jej wątek przedstawiony jest najpierw nieco oddzielnie, to idealnie wpasowuje się w główną historię niczym brakujący element układanki, jaką jest cała fabuła książki.

Oczywiście występuje tu również masa innych postaci, tworzących struktury Imperium. Thrawn, wrzucony nieco na głęboką wodę, okazuje się prawdziwym zaskoczeniem dla imperialnych dowódców i rozpoczyna karierę we Flocie Imperialnej, osiągając w dużo krótszym czasie niż podręcznikowy kolejne awanse, psując krew najwyższemu dowództwu. Nikt jednak nie może zarzucić mu efektów, które są wynikiem jego bezbłędnej logiki oraz umiejętności taktycznych, przewyższających zdolności wszystkich wokół.

Fascynująca jest obserwacja ze strony czytelnika, jak Chiss porzucony przez swój lud w Dzikiej Przestrzeni i odnaleziony przez Imperium, konsekwentnie zyskuje kolejną, coraz to wyższą rangę, a wraz z nią nowy statek, załogę i prestiż, by na końcu powieści nareszcie otrzymać plakietkę wielkiego admirała.

Jednak czym byłaby historia głównego bohatera, jeśli nie miałby on godnego uwagi przeciwnika, z którym mógłby się zmierzyć? Tak naprawdę to dzięki zagrywkom Nocnego Łabędzia, Thrawn ma ciągle ręce pełne roboty, a głowę pogrążoną w głębokich myślach o jego kolejnym posunięciu. Choć misje, do których Chiss jest przydzielany, na pierwszy rzut oka wyglądają na niezwiązane z operacjami prowadzonymi przez tajemniczego jegomościa, to Thrawn zawsze odnajduje swoje prawidłowości i powiązania nowych sytuacji z odległymi. Nocny Łabędź jest jedną z niewielu osób, które rzeczywiście mogą równać się z naszym obcym, zatem czy i tym razem uda mu się przechytrzyć swą nienaganną logiką oraz umiejętnym podejmowaniem decyzji swego przeciwnika, by odnieść kolejny sukces dla Imperium? Warto sprawdzić to osobiście.

Sama książka napisana jest w interesujący sposób, naturalnie przyciągając odbiorcę. Swoją przygodę rozpoczynamy poprzez wejście w myśli samego Thrawna, a dokładniej czytając fragment jego dziennika. Wszystkie kolejne rozdziały również rozpoczynają się raz dłuższą, raz krótszą notką wyjętą z prywatnych przemyśleń Chissa, będącą swego rodzaju wprowadzeniem do wydarzeń w rozdziale, ale nierzadko też wartościową wskazówką. Czasem to, co obcy chciał przekazać, skutecznie skłania do refleksji, ale dużo częściej pomaga skupić się na animozjach odgrywanych w interakcjach między postaciami. Powieść naszpikowana jest bowiem bardzo ważnymi dialogami, z których to głównie jesteśmy w stanie się wszystkiego dowiedzieć, niż dzięki niewypowiedzianym myślom bohaterów.

Dodatkowym atutem jest różnorodność punktów widzenia, z jakimi stykamy się podczas czytania. Przodującym narratorem zdecydowanie jest Eli Vanto, borykający się z wieloma rozterkami, a wszystkie spowodowane są przez jego nowego sojusznika, aczkolwiek fragmenty przedstawiane z perspektywy Thrawna są równie interesujące, ale specyficzne. Myśli Chissa jako jedyne odbywają się w czasie teraźniejszym, a obcy przykuwa ogromną uwagę do temperatury ciała oraz napięcia mięśni rozmówców. Spowodowane jest to jego odmiennym od ludzkiego widzeniem otaczającego go świata i nadaje mu przy tym cech drapieżnika. Trzecim narratorem jest Arihnda Pryce, choć trzeba nadmienić, że punkty widzenia całej trójki przedstawione są z widoku trzeciej osoby.

Postać Thrawna wykreowana w tej powieści jest niezwykle porywająca i intrygująca, a mimo iż ma się wrażenie, że wie się, w jaki sposób on postępuje, jest się niezmiennie ciekawym, co za taktykę opracuje w kolejnym rozdziale. Tym bardziej, że jego przenikliwość oraz błyskotliwość taktyczna jest niezbędna, by rozprawić się z równie uzdolnionym przeciwnikiem, tajemniczym Nocnym Łabędziem, który spędza sen z powiek imperialnym światom.

„Thrawn” jest wspaniałą powieścią w świecie „Gwiezdnych Wojen”, z idealnie budowanym dla widza zaciekawieniem, które napędzane jest niecierpliwością odkrycia, co takiego wydarzy się na następnych kartkach. Pomimo opasłości na niemal 600 stron, nie pozostawia po sobie odczucia rozwleczonej historii, wręcz pod koniec chciałoby się mieć kolejne zdania do przeczytania. Choć długa, to i tak jest zdecydowanie za krótka, ale na to na szczęście istnieje remedium w postaci kolejnych części.

Wydarzenia przedstawiane na przestrzeni 4 lat są umiejętnie dobrane i wyselekcjonowane tak, aby nie zanudzać czytelnika zbędnymi szczegółami, tylko by skupić się na istotnych, mających wpływ na fabułę konkretach. Jednak momentami przeskoki w czasie wydawały się nieco gwałtowne, a prawie zawsze zaskakiwały, jak wiele czasu minęło. Mimo to, wszystko, co dzieje się na kartach książki, ma swoje znaczenie dla rozwijającej się historii, dlatego zapewne autor nie chciał pozwolić sobie na zbyt wiele wydarzeń w już i tak obfitującej w nie fabule.

To zdecydowanie jedna z tych pozycji, do której chce się wrócić, aby odnaleźć wcześniej pominięte szczegóły lub by zrozumieć więcej. Po wielu godzinach towarzyszenia bohaterom, zetknięcie się z końcem książki było nieco smucące, ale tylko z powodu nieokiełznanego pragnienia czytania dalej. Obecność epilogu pozwala wygospodarować ostatnie kilka minut obcowania z powieścią, ale to wciąż okazało się niewystarczające. Niemożliwe jest niesięgnięcie po kolejną część przygód niebieskoskórego obcego.

Do tego książka ta jest bardzo przyjemnym wprowadzeniem do wydarzeń z filmów, przedstawiając dobrze wszystkim znane w „Gwiezdnych Wojnach” smaczki od kulis, jednak w pozycjach nowego kanonu ta właściwość przewija się niemal wszędzie. Oprócz tego, choć nie można odmówić Timothy’emu Zahnowi geniuszu w prowadzeniu historii, na pewno można zauważyć pewne schematy składniowe, którymi się posługuje. Być może zabieg ten miał na celu nieco ułatwić odbiór książki, już i tak bogatej w skomplikowane wektory myślowe bohaterów oraz skutki ich działań. Niemniej, całość czyta się ze szczerą przyjemnością, książka nie jest męcząca, a na pewno zapadająca w pamięć.

Właśnie dlatego nowy „Thrawn” Timothy’ego Zahna to niesamowita przygoda. Książka ta trzyma czytelnika w objęciach, nakazując mu siedzieć grzecznie i nie przestawać czytać przez cały czas jej trwania. Od samego początku hipnotyzuje, umiejętnie wprowadzając odbiorcę w świat, z którym borykają się bohaterowie. Lawirując wśród imperialnej władzy, polityki, dowódcami floty i okrętami, nie ma się ochoty opuszczać wydarzeń aż do samego końca.

Artykuł Od zera do wielkiego admirała Floty Imperium – „Star Wars. Thrawn” [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.