Niezależnie od filmu trzeba przyznać, że filmy Snydera umiały podzielić ludzi bardziej niż polityka w Polsce. Jest on albo uwielbianym reżyserem, albo człowiekiem obrzucany największym gównem, choć w ostatnim wywiadzie Zack stwierdził, że w żaden sposób nie wpływa to na jego prace.

W przeprowadzonej rozmowie na kanale SnyderCutBR Zack stwierdził:

„Szczerze mówiąc, nie zwracam za bardzo na to uwagi. W sensie wysłuchałem  i trochę przeanalizowałem [krytykę]… Sądzę, że każdy by to zrobił. […] Po prostu  nie znalazłem w tej krytyce niczego, co skłoniłoby mnie do zmiany tego co robię ”.

Jak wiadomo przez zaskakujący odbiór filmu „Batman v Superman„, Warner Bros musiało zareagować i nieco zmienić kierunek, jakim podąża DCEU. Snyder zaś stwierdził, że od razu by wprowadził zmiany jeśli tylko uznałby daną krytykę za podstawną

„Więc w ten sposób nie ma to na mnie żadnego wpływu, rozumiesz? Jeśli czułem, że jest coś źle bądź czegoś brakuje w pracy, to musiałem zwrócić uwagę na  krytykę, by następnie ponownie ocenić swoją pracę. To mógł być kompletnie  inny scenariusz. Ale raczej niczego bym nie zmieniłem w swoich pracach… krytyka to tylko krytyka ”.

Artykuł Zack Snyder reaguje na krytykę jego filmów pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Snyder w ostatnim czasie na pewno nie mógł narzekać na brak obowiązków. Poza recenzowaną właśnie serią miał na głowie także takie tytuły jak „Ostatni Rycerz na Ziemi”, „Batman, który się śmieje”, czy właśnie sam „Metal” i „Death Metal”, czyli wydarzenia, które mają ustanowić ład i porządek po wszystkich dotychczasowych kryzysach, a nie da się ukryć – trzeba do tego nie lada talentu.

Tom skupia się na tytułowym „Szóstym wymiarze”, do którego nasi bohaterowie trafiają w poszukiwaniu pomocy w powstrzymaniu największego rywala Supermana – Lexa Luthora, który jest bliski celu, czyli przebudzenia perpetui. Oczywiście pomocy tej będą szukać u swoich odpowiedników, którzy najwidoczniej musieli robić coś dobrze, gdyż ich świat jest jedną wielką utopią.

Świat bez skazy od razu nasuwa myśl, iż gdzieś tu musi być haczyk i jest nim nikt inny, jak Alfeusz, czyli Kowal Światów, którego poznaliśmy właśnie w „Batman: Metal”.  Na dodatek poza samym Lexem, oliwy do ognia dolewa sam Mxyzptlk, który powoduje problemy na skalę zdecydowanie nieadekwatną do jego wzrostu.

Otrzymujemy w ten sposób ciekawą i rozbudowana historię, w której ważą się losy całego multiwersum, a wszystko to przedstawione jest wszakże w zwykłej, regularnej serii, jaką jest „Liga Sprawiedliwości”. Z tego powodu należą się duże brawa dla scenarzysty, któremu świetnie udało się to wkomponować w całość, nie przekraczając jednocześnie pewnej granicy, która oddziela całość od absurdu, którym często jesteśmy częstowani aż w nadmiarze, gdy mowa właśnie o większych eventach.

W komiksie, gdzie tak mocno eksponowana jest problematyka wieloświatów i jeszcze na dodatek pojawia się magiczny skrzat (Mowa oczywiście o Mxy’m!), oczywiste jest, iż spotkamy się z pewnymi niedopowiedzeniami i nieścisłościami, jednakże osobiście zupełnie nie przeszkadzało mi to w lekturze, gdyż pomimo sporej ilości akcji i wagi wydarzeń, które mają w tym tomie, Snyderowi w końcu udało się wszystko odpowiednio stonować, eliminując chaos do minimum.

Właśnie przez to wszystko bardzo pozytywnie się zaskoczyłem „Szóstym Wymiarem” i mocno szanuję Pana Scotta za sposób, w jaki to wszystko rozegrał. Na spore uznanie należy się także wszystkim artystom odpowiedzialnym za warstwę graficzną tytułu. Ten komiks wręcz tętni życiem! Świetnie ukazane kadry, bardzo przyjemna dla oka kreska, a także znakomicie dobrane kolory, które rewelacyjnie oddają klimat komiksu. Czytając niejednokrotnie, aż żałowałem, że całość nie jest zanimizowana.

„Szósty wymiar” to wielki skok jakościowy w stosunku do poprzednich zbiorczych wydań, a także nadzieja na jeszcze lepsze kontynuacje. Scott Snyder definitywnie odrobił lekcje i zaprezentował nam bardzo ciekawy komiks, który powinna spodobać się każdemu wielbicielowi grupowych historii z superbohaterami.

Artykuł „Liga Sprawiedliwości” tom 4: „Szósty wymiar” [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Scott Snyder to naprawdę utalentowany człowiek, który niejednokrotnie dowiódł swojej wartości, jednak z jego „Justice League” mam mały problem, a James Tynion IV wcale mu nie pomaga. Faktycznie jest bardzo ciekawe i trzyma czytelnika w napięciu, jednakże dotychczasowy sposób prowadzenia narracji był nieco chaotyczny, a tempo akcji niejednostajne i potrafiło wybić z rytmu, co pozostawiało mały niesmak po lekturze.

„Cmentarzysko Bogów” doprowadziło do kolejnego „rozdzielenia się” bohaterów, którym ostatecznie udało się uchronić świat przed jego całkowitym zatopieniem. Tym razem, niczym w Bioshocku, przeniesiemy się z głębin w świat przestworzy, gdyż Kendra, John i J’onn udają się z misją na główną planetę Thanagaru potocznie zwaną Planetą Jastrzębi.

Całość rozpoczyna się krótkim spotkaniem Jokera i Luthora, która nie do końca wyszła tak, jak Lex by to zakładał, a wątek kończy się małym zwrotem akcji,  który prawdopodobnie odbije się na naszych herosach już niedługo. Wtem przenosimy się do wyżej wymienionej krainy, gdzie bohaterowie poszukiwać będą odpowiedzi dotyczących dotychczasowych wydarzeń w serii.

Tak jak poprzedni tom był po brzegi wypełniony akcją, tak ten bardziej pełni funkcję informatywną. Oczywiście to nie tak, że większą część komiksu wypełniają okienka dialogowe, jednak bardziej dynamiczne momenty to niewielka część historii, chociaż gdy już się pojawią, to na pełnej mocy.

Większość skupia się na postaci Hawkgirl, której skrzydła odgrywają teraz bardzo ważną rolę. W końcu wyjaśni się kilka spraw, w tym dowiemy się, co konkretnie łączy Kendrę z Shayerą. Nieco na drugim planie znajduje się Green Lantern, który dalej poznaje swoje nowe moce. W tym przypadku ujrzymy Johna, który momentami zaczyna działać niczym inny międzygalaktyczny policjant – Hal Jordan. Na sam koniec przedstawiono krótką historię, która przekaże kilka wartościowych informacji dotyczących przeszłości Marsjanina Łowcy i… Lexa Luthora.

Historia ponownie jest spójna, jednakże opowiedziana w dość chaotyczny sposób, choć zdecydowanie widać poprawę chociażby w stosunku do „Cmentarzyska Bogów”.  Moim zdaniem spotkanie Jokera z Legionem Zagłady, ze względu na końcowy zwrot akcji bardziej pasowałoby jako zakończenie poprzedniego tomu, gdyż w tym przypadku przejście z tego krótkiego epizodu do głównej części wypada iście chaotycznie.

Następnie wydawałoby się, że wszystko już jest na swoim miejscu i faktycznie Snyder w końcu wszystko opanował, jednak całość ponownie się komplikuje, gdy dochodzimy do rozdziału poświęconego J’onnowi i Lexowi. Gdyby zrezygnowano z niektórych zupełnie niepotrzebnych rozwiązań, otrzymalibyśmy niemalże perfekcyjnie wykonany tom, a tak nieco człowiek pokręci nosem. Szkoda.

Graficznie ponownie bez zarzutu. Tym razem za szatę graficzną odpowiadają Jim Cheung i Stephen Segovia. Przepięknie pokolorowane i szczegółowe ilustracje świetnie oddają klimat powieści, a całość jest tak stonowana, że oko czytelnika nie powinno się zmęczyć po pierwszej stronie. W moim personalnym rankingu zdecydowanie jedna z najładniejszych obecnych „tasiemcowych” serii.

Podsumowując – Jest delikatnie lepiej, jednak dalej brakuje nieco „ogłady”.  Jak już wcześniej wspominałem, fabule nie można nic ująć, a wina leży po stronie narracji. To dalej gratka dla fanów Ligi, a mniej wtajemniczeni ludzie powinni bawić się przednio. Kawał solidnej lektury, która wydaje się dopiero rozkręcać. Trzymam kciuki, że w czwartym Tomie będzie dużo lepiej!

Artykuł Liga Sprawiedliwości Tom 3. – Planeta jastrzębi [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

SPOILER! CZYTASZ NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ!

W czwartej części Kryzysu widzimy Spectre’a, który pomaga naszym bohaterom wydostać się z Punktu Zanikania. Kluczem do ich ucieczki okazał się Barry, któremu Oliver dał możliwość wykorzystania speedforce w nieco inny, unikatowy sposób.

Następnie akcja przenosi się do STAR Labs, gdzie Flash spotyka…filmowego Flasha, w którego wciela się Ezra Miller! Okazuje się, że ten drugi dopiero co poznaje tajniki mocy prędkości. Bohaterowie urządzają sobie krótką pogadankę na temat swoich strojów, co jest oczywiście pstryczkiem w nos wszystkim narzekaczom w sieci, którzy właśnie z tego powodu stroili sobie żarty.

EZRA MILLER BARRY ALLEN AND BARRY ALLEN WTF SKSKSKS?????#CrisisOnInfiniteEarths pic.twitter.com/XsCCRfe1ZU

— j (@smoakinqtech) January 15, 2020

Nie da się ukryć – to niesamowite, czego dokonała w teorii niszowa stacja telewizyjna. Od dziś śmiało możemy stwierdzić, że całe aktorskie uniwersum DC to jedno, spójne uniwersum, wow!

A Wy jakie macie odczucia co do tego cameo? Nam wręcz zabrakło słów!

Artykuł Cameo z DCEU w Kryzysie na Nieskończonych Ziemiach! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za udostępnienie komiksu do recenzji.

>>KLIKNIJ ABY KUPIĆ KOMIKS<<

Zagranicą komiks Snydera był wychwalany, a wręcz wznoszony pod niebiosa. Nie dziwi to jakoś specjalnie, skoro przez ponad 2 lata nieudolnie prowadził to Hitch, a później fani zostali dobici przez…ekhem…dzieło Christophera Priesta. No skoro taki wybitny to twór, to oczywiście wymagania wobec niego wzrosły. Niestety zostały spełnione tylko po części.

Historia rozpoczyna się od informacji, że do Ziemii zbliża się niezidentyfikowany obiekt, pochodzący ze ściany Multiversum, która została rozerwana po wydarzeniach w Batman: Metal. Były z nią też korelacje w No Justice. Tutaj pierwszy gwódź do trumny: komiks nie jest autonomiczny i na pewno sprawi niemały problem nowym czytelnikom. Nie ułatwia to chaotyczne pisarstwo scenarzysty, który już od jakiegoś czasu ma problem z tworzeniem spójnych opowieści.

Początek bardzo mnie zaintrygował zwłaszcza, że stawiał na pokazanie tragicznej przeszłości Martian Manhuntera. I zdecydowanie się to udawało, a całość otaczała taka nutka niepokoju i abstrakcji. Nie mieliśmy pewności, co dzieje się w głowie bohatera, a co rzeczywiście widzi świat. No i na tym koniec, Snyder poleciał po całości.

Główna fabuła opiera się na zbadaniu dziwnego obiektu i doprowadzeniu sprawy ze ścianą źródła do końca. Co zabawne, zasadnicza opowieść została odstawiona na pobocze, bo między stronami przeplatały się także cząstki innych narracji tj.: początki Sinestro z Korpusem Ultrafioletowych Latarnii czy potyczki pojedyńczych superbohaterów. Były to swoiste tie-iny w fundamentalnej historii. Ciągłe zmiany opowieści (mimo że były one o wiele ciekawsze od głównej linii fabularnej) był bardzo męczące i wytrącające z rytmu, dlatego gdzieś już w środku centralny cel komiksu był jednocześnie bardzo jasny i zblurowany gdzieś w oddali w tej chaotycznej brei zaserwowanej przez Snydera.

Żeby nie było, że tylko rzucam błotem. Mimo wszystkich wad bawiłem się świetnie z kilku powodów. Pierwszym z nich były pomysły. Scocikowi niebanalnie udało się przemienić cliché koncepcji na całkiem ciekawe i niekiedy zabawne pomysły np. kiczowate gadżety Luthora czy zmniejszanie się, aby wejść do ciał innych bohaterów.

Właśnie. Bohaterowie to kolejny element, który mnie uwiódł. W końcu ktoś fajnie sobie z tym poradził. Nie oszukujmy się – Liga nie jest wybitną lekturą, a przyjemnym rajtuziarstwem na nudny wieczór. Tak właśnie zostali stworzeni herosi. Brak tu swego rodzaju pompatyczności i podniosłości, jak często ma to miejsce w takich albumach. Zamist tego otrzymaliśmy ludzi (no i oczywiście kosmitów) zwracających się do siebie na stopie koleżeńskiej, żartujących i rozmawiających ze sobą dość naturalnie. Bardzo mi się podoba jak Snyder idealnie balansował pomiędzy powagą wydarzenia pamiętając o tym, że przecież to nadal są ludzie (i kosmici) mający uczucia.

Oczywiście jeśli zostałoby to zachowane w stylistyce takiej, jakiej opisywałem wcześniej, to bardzo bym się cieszył, ale to Snyder i dostajac od niego taki balans jestem naprawdę zdumiony i ucieszony, że nie przesadził. Bo w trzecim tomie Metala to ja już naprawdę nie wiem co się stało.

Powiedzieć coś więcej o pisarstwie Scotta jest mi naprawdę trudno, zwłaszcza, że to dopiero pierwszy tom, który nie odkrywa przed czytelnikiem zbyt wielu kart. Historia na pewno zostanie rozwinięta, a na razie jest to zwyczajnie średnia opowieść, która mimo wielu wad zdecydowanie przewyższa jakością twory Hitcha i Priesta. Totalność jest tym, czym ma być w założeniu – dość prostą historią opartą o znane schematy. Służy ona jedynie dobrej rozrywce, a nie dywagacjom filozoficznym i to zdecydowanie się udało.

Jednak gwiazdą tego tomiku jest nie kto inny jak Jorge Jimenez! Młody, utalentowany rysownik, który zaskarbił sobie moje serduszko (i pewnie załogi DC również). W karierze pana DiDio nie ma zbyt wielu rzeczy, którymi mógłby się pochwalić, aczkolwiek dobranie Jimeneza jako dopełnienie Snydera było pomysłem tak genialnym, że trudno to opisać.

Pan Jorge to od dłuższego czasu jeden z moich faworytów wśród artystów komiksowych. Cenię go między innymi za styl niespotykany nigdzie indziej. Kreska zachowuje charakter, a jednocześnie balansuje na krawędzi rysunków dla najmłodszych odbiorców (coś na kształt nowych imprintów dziecięcych). Ukazanie walk i krajobrazów szczególnie sprawiło, że czytałem ten komiks z uśmiechem na ustach. Takie mam ostatnimi czasy szczęście, że trafiam na prawie samych dobrych rysowników!

Podsumowanie:  Nowa Liga to zdecydowanie lektura dla zaznajomionych z całym eventem Metal i No Justice. Nowi fani będą mieli niemałe trudności z wgryzieniem się we wszechobecny chaos spowodowany pisarstwem Scotta Snydera. Jeśli jednak zdecydujecie się zakupić album i przeczytacie go biorąc pod uwagę cel, w jakim został stworzony, to zostaniecie zaskoczeni licznymi pomysłami wylewającymi się wręcz z kart komiksu, a od rysunków Pana Jimeneza osiągniecie nowy stan świadomości. Jorge Jimenez krul, pozdrawiam i zalecam zakup Totalności, zwłaszcza, że dalsze tomy zapowiadają jeszcze fajniejrze rzeczy i wzrost poziomu.

>>KLIKNIJ ABY KUPIĆ KOMIKS<<

Artykuł Rewolucja? – Liga Sprawiedliwości: Totalność TOM 1. [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Fani tworzący światowy już „tweeterowy” ruch #ReleaseTheSnyderCut cały czas działają, nieustający w swoich prośbach o wypuszczenie oryginalnego zamysłu reżysera. Jednak wytwórnia uznała projekt za zbyt drogi na dokończenie.

„Snyder Cut” jak się okazuje nie jest tak 'kompletny’ jak się wszystkim wydawało. Wymaga jeszcze dużego nakładu pracy oraz finansów (według Variety potrzeba jeszcze „milionów dolarów wkładu„!) sprawiając, że ukończenie wersji staje się nieopłacalne. Biorąc pod uwagę, jak słaby wynik osiągnęło „Justice League” nie dziwne, że wytwórnia boi się kolejnej porażki.

Wydanie dotyczy zarówno premiery kinowej jak i streamingowej. Plany dotyczące wypuszczenia filmu na platformie HBO Max również upadły. Oznacza to, że pomimo oficjalnego wsparcia aktorów w mediach oraz nieustających działań fanów nie ma już nadziei na zobaczenie tej produkcji.

Zobaczenie godnej wersji „Ligi” zgodnej z zamysłem Zacka Snydera prawdopodobnie sprawiłoby, że wiele osób odzyskałoby wiarę w spójne filmowe uniwersum DC. Póki co musimy poczekać, jakie efekty prac studio zaprezentuje nam po „Jokerze”.

Artykuł Nie będzie nam dane zobaczyć „Justice League” Zacka Snydera? pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Dziękujemy wydawnictwu Egmont za udostępnienie nam komiksu do recenzji!

Ostatnimi czasy miałem okazję przeczytać sobie marvelowskie War of the Realms. Po lekturze stwierdziłem, iż cały event stoi tie-inami i bez nich, byłoby naprawdę marnie. W trzecim już tomie Batman: Metal jest całkowicie odwrotnie.

Na początku dostajemy całkiem poprawny wstęp do historii. Rozwinięcie tego, co stało się z Flashem i Steelem po wysłaniu Supermana do mrocznego multiversum i jak to Liga trafiła w szpony Batmana Who Laughs, który powysyłał ich do specjalnie zaprojektowanych Bat-Jaskini, w których każdy z bohaterów musiał osobno poradzić sobie ze złym Batmanem i własnymi lękami, standardzik.

No i okej, nie mam tutaj żadnych wątpliwości do fabuły ani ani rysunków (bo później poruszę jeszcze inny temat, który niestety strasznie psuje jakość całości). Niestety po tym nadchodzi kolos, naprawdę potężny przeciwnik, który zmiótł mnie z planszy, a mianowicie 32 zeszyt Ligi Sprawiedliwości (33 nie był lepszy).

Początek wydawał się naprawdę solidny, pokazując jakieś tam skrawki z życia Cyborga, który analizował działania Ligi porównując ją do drużyny piłkarskiej, co idealnie dopełniały rysunki Sharpa. Po tych pierwszych kilku stronach następowała już tylko równia pochyła jakości.

Batmany, jak to opisywałem przy okazji recenzowania pierwszego tomu, całkowicie straciły swoje ludzkie oblicze. Jak pamiętacie, były one postaciami tragicznymi, niejednoznacznymi, które w większości przypadków pragnęły spokojnego życia i domu. Teraz były one tylko mordercami, machinami do zabijania, co kompletnie przeczy całej dotychczasowej historii. Jedynie przy walce Wonderki z Batmanem Bezlitosnym, on nadal pozostał tym najbardziej ludzkim i tylko on pokazał się z „dobrej strony”, jeśli można to tak nazwać. Nie uciekał się do sztuczek, a zaproponował Dianie uczciwą, honorową walkę na śmierć i życie. Odniosłem też wrażenie, że sama bohaterka zachowywała się znacznie gorzej niż ten sławny złol, który przecież chce tylko ich śmierci, bla bla bla.

Oczywiście w całym tomie, żeby było jeszcze ciekawiej, niektóre postacie także straciły swoje osobowości, stały się groteskowe, infantylne, idiotyczne. I to nie w pozytywnym znaczeniu. Batman, który jeździ na dziwnym stworzeniu i krzyczy „IHAAA!”? Proszę bardzo. Hal Jordan, który mówi, żeby zły Batman umył zęby, bo mu śmierdzi z buzi? Jak najbardziej! Cyborg, który wchodzi na pole walki, włącza muzę i krzyczy, że to jego MUZA d-_-b i taka walka będzie? O, jeszcze jak!

Naprawdę, przy niektórych momentach musiałem odłożyć komiks i wyjść z domu, bo nie wytrzymywałem psychicznie. Jak zobaczyłem tego Jordana, który mówi niektóre DOCINKI, POCISKI, DISSY, wiecie o co chodzi, to pomyślałem sobie: „O nie, Deadpool w DC, tylko że zielony…”

Oprócz tego, było jeszcze kilka porażek, większych czy mniejszych. Jedną z nich okazał się zeszyt Powstanie Mrocznych Rycerzy: Dziki Gon, który oprócz fajnego motywu i historii małpiego Detektywa Chimpa był totalnym chaosem, w którym nie dało się zrozumieć za grosz historii.

Żeby było lepiej, spora część tego komiksu to chaos, z którego nie da się wywnioskować kompletnie nic.

Ale drodzy państwo, nie istnieje chyba komiks, bez żadnych zalet, chociażby najmniejszych. Tak jest również w tym przypadku.

Jednym z ważniejszych plusów całego trzeciego tomu jest zeszyt Hawkman: Found napisany przez Jeffa Lemire. Pokazuje on okres życia archeologa, Cartera Halla, byłego Hawkmana, po przekroczeniu bram mrocznego multiwersum. Historia trzyma się kupy, jest niezwkle dynamiczna i poetycka. Hall codziennie jest dręczony koszmarami, w których spada. W końcu udało mu się przełmać lęki i dotarł na sam szczyt. Brzmi strasznie sztampowo, ale przeczytajcie, a sami się dowiedzie, że to naprawdę solidny kawałek opowieści. Dodatkowo cały zeszyt jest rysowany przez Hitcha, który jest świetnym artystą, choć scenarzystą już niekoniecznie (i wszyscy wiemy o co chodzi).

Samym w sobie plusem ostatniej części eventu są pomysły, które są przegenialne. Na przykład przybliżanie ziemi do mrocznego multiversum za pomocą muzyki, statek sterowany za pomocą muzyki, czy w końcu zmiana Czerwonej Śmierci na złotego Flasha! Naprawdę jestem pełen podziwu, jeśli o to chodzi i gratuluję twórcom.

Dobrze, dobrze, skończyliśmy zachwalanie, to teraz znowu pora przejść do loży szyderców. Oczywiście ważnym jest, aby odpowiednio zakończyć event. I to nie do końca wyszło twórcom.

Po pierwsze, brak jest jakiejś potężnej, komiksowej walki, zamknięcia czy całkowitego pokonania przeciwnika. Po drugie wątki są pozamykane na szybko, mimo że czytałem ostatni zeszyt to zadawałem sobie pytanie: ” O co, chodzi, to już końcówka, a wszystko nadal trwa i nie zapowiada się na zakończenie.” Po trzecie, pod koniec zapowiadane jest wszystko, jakoby wprowadzenie do czegoś potężnego, a wszyscy wiemy, że całe wydarzenie nie miało i nie ma jakiegoś ogromnego impaktu na uniwersum.

Ponarzekaliśmy na fabułę to teraz można przejść do spraw technicznych. Jeśli chodzi o rysunki, to niezależnie od zeszytu były one na naprawdę wysokim poziomie. Szczególnie zachwalam sobie rysunki Sharpa i Jimeneza. Nawet Porter pokazał się tutaj zaskakująco dobrze.

Teraz chyba najgorszy minus całego zeszytu. Pana Tomasza Sidorkiewicza, tłumacza, szanuję z całego serca, bo wykonuje świetną robotę przy wielu seriach komiksowych, ale tutaj niestety wyszło coś zupełnie odwrotnego. Tłumaczenie jest strasznie infantylne, takie dziecinne wręcz. To jest jeden z głównych czynników, który odbierał mi przyjemność z czytania.

Podsumowanie: Jest to komiks wadami płynący. Od niemrawych zeszytów do kiepskiego tłumaczenia, ale jednak część historii, która jest zdecydowanie warta swojej ceny. Mimo tych wszystkich minusów dostajemy całkiem potężne plusy, takie jak świetny zeszyt z Hawkmanem, czy naprawdę ładne rysunki. Polecam jako część eventu, a odradzam jako pojedynczy komiks.

Artykuł Zmiany osobowości – Batman: Metal TOM. 3 [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Dziennik podróżniczy, Carter Hall.

Pragnę podziękować wydawnictwu Egmont za dostarczenie nam komiksu do recenzji! 

Komiks jest zbiorem wielu historii w tym tie-inów itd., dlatego nie będę wspominał o autorach imiennie.

Lektura zaczyna się od mojego wstępu i wyrywków z dziennika, w których opowiadam o tym, jak zostałem Hawkmanem. Głównym czynnikiem napędowym kryzysu, jak się okazuje, jest enty metal, który pojawił się już w starożytności i sprawił, że jestem w stanie dosępować reinkarnacji po każdej śmierci

W całym uniwersum jest wiele rodzajów metali: Dionizjum, który przywrócił Batmana i Jokera do życia, Batmaium, Elektrum, Prometium lub dziewiąty metal. Jego „enty” gatunek sprawia, że uniwersum jest w niebezpieczeństwie, a ziemscy bohaterowie muszę przygotować się na najazd wrogich… Batmanów.

Motyw nietoperza i dziedzictwo Batmana jest głównym spiritus movens opowieści, ponieważ to właśnie złe wersje tej postaci robią inwazję na nasz świat za pośrednictwem demona Barbatosa, dzięki użyciu przez Bruce’a Wayne’a 5 metali.

Oczywiście to wszystko jest dużym uogólnieniem i bardzo się zdziwicie, jak daleko i jak bardzo ta historia jest rozwinięta, ponieważ pierwszy tom to tak naprawdę początek tego, na co musi się przygotować całe Uniwersum DC.

Opowieść ociera się o wiele różnych gatunków, od horroru po komedię, gdyż znajdziemy tu mrożące krew w żyłach kadry, zapowiadające nadchodzące wydarzenie, ale też nie zabrakło miejsca na motyw humorystyczny i żarciki, głównie za sprawą Flasha. Jednakże przez większość czasu, jesteśmy wręcz straszeni wizją nadciągającego kryzysu, co skutecznie potrafi wzbudzić w nas zaniepokojenie, przerażenie i rosnące z każdą stroną napięcie.

Naprawdę jestem pod wrażeniem rozpisania dalogów i sposobu wypowiadania się bohaterów. W połączeniu z rysunkami (o których powiem więcej później) tworzą one magiczną mieszankę. Herosi, mimo swojej potęgi naprawdę się dziwią i niepokoją, a wręcz boją i to świetnie widać, a najlepsze w tym to, że im dalej końca jesteśmy, tym ten strach coraz bardziej odciska swoje piętno na postaciach.

Jest to komiks zdecydowanie dziwny, wybijający się pomysłowością pośród klonów, które masowo produkuje rynek. No bo jak zrobić coś świeżego z czegoś starego? Scott Snyder, główny pomysłodawca dał Batmanom moce, które zdobyli na różne sposoby (niezbyt miłe). Są to moce innych bohaterów i złoczyńców m.in: Batman Drowned – Aquaman, Batman The Dawnbreaker – Green Lantern, Batman The Red Death – Flash oraz dowodzący nimi Batman Who Laughs – Joker, a to jeszcze nie wszystko, ponieważ pominąłem kilka zwariowanych kreacji, o któych dowiecie się podczas lektury i które dogłębnie poznacie dopiero w tomie 2., który będzie miał premierę 22 maja.

Przejdźmy do oprawy graficznej, bo tu muszę jednocześnie pochwalić autorów i ponarzekać. Niektórzy odwalili kawał dobrej roboty, ale znalezły się tutaj czarne owce. Tak, o ciebie mi chodzi Johnie Romito Juniorze!

Komiks rysowało wielu osób, ale jednak ten jeden słodki cukiereczek zasługuje na wspomnienie (i nie po to, żeby go pochwalić). Od dawna wiadomo, że John Romita Jr. nie jest wybitnym rysownikiem, a od poziomu Millera czy Portera dzieli go cienka linia. Tutaj widzimy świetny przykład: nienaturalnie wyglądające twarze, dziwna mimika bohaterów, jakieś dzikie proporcje postury postaci, mała szczegółowość i wiele wiele więcej.

Na uznanie, albo przynajmniej pochwałę zasługuje każdy inny rysownik (szczególnie Greg Capullo), którzy bardzo dobrze wykonali swoją robotę godnie prezentując bohaterów i – jak wspominałem wcześniej – idealnie pokazują trwogę i strach.

Do kolorów nie mogę się specjalnie przyczepić, aczkolwiek czasami są one za jasne, albo raczej wyblakłe i na niektórych kadrach Superman wygląda jakby miał siwe lub jasno-niebieskie, wręcz podchodzące pod zielony włosy.

Podsumowując, jest to komiks często mrożący krew w żyłach, ale z dozą humoru i akcji dodanej w boskich wręcz proporcjach. Jest to pomysł jak odświeżyć starego bohatera i zrobić z tego wydarzenie, które naprawdę zmieni DC i nie będzie tylko bezsensownym gadaniem bez żadnego wiekszego wpływu na uniwersum. Oprawa wizualna nie jest na poziomie mistrzowskim. Nie spodziewajmy się tutaj dzieł sztuki pokroju rysunków Tony’ego Harrisa czy Dave’a McKeana, ale porządnych grafik z kilkoma mankamentami w postaci Johna Romity Juniora. Całość dopełniają przyzwoite kolory i majestatyczne plansze.  Polecam szczególnie, zwłaszcza za Egmontową cenę. Ja tymczasem zmierzam do portalu, który zaprowadzi mnie do minusowego multiwersum. Ktokolwiek znajdzie ten dziennik, proszę, nie podążajcie za mną…

                                                             Podpisano: Carter Hall.

Wydawnictwo: Egmont
4/2019
Tytuł oryginalny: Dark Nights: Metal
Wydawca oryginalny: DC Comics
Rok wydania oryginału: 2019
Liczba stron: 232
Format: 170×260 mm
Oprawa: twarda
Papier: kredowy

Artykuł Demon – Batman: Metal TOM. 1 [RECENZJA PÓŁ SPOILEROWA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Podczas pewnego programu Kevin Smith udzielił rąbka tajemnicy, dotyczącej planów Zacka Snydera na postać Darkseida w „World of DC”

Według Kevina na końcu filmu „Justice League” miał pojawić się Darkseid. Drużyna bohaterów miała wyruszyć na Apokolips wraz z drużyną Zielonej Latarni! Postać Zielonej Latarni miała zostać wprowadzona w tajemniczej scenie, w której to Alfred ma nadzieje, że postać nie przybyła za późno. Whedon to w swoich śmiesznych dokrętkach zmienił, że przyleciał Superman, po czym kompletnie zrezygnował z tej sceny.

Okazuje się, że w drugiej części Justice League postać Darkseida miała pokonać tytułowych bohaterów, po czym udać się na ziemię. Trzecia część miała dziać się w świecie zniszczonym przez Darkseida, co już wyjaśnia nam tajemniczy koszmar Bruce’a z filmu Batman vs Superman: Świt Sprawiedliwości.

Artykuł Snyder i jego plany na postać Darkseida pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Odkąd James Gunn opuścił Marvela głośno się mówiło o tym, iż przejdzie on do DC i tak się stało! W drugą stronę też się mówiło, iż Zack Snyder kończy już z komiksowym univesum DC… Ale tak też się nie stało.

Według portalu Hollywood Reporter producentami wykonawczymi filmu ma zostać Deborach Snyder oraz sam Zack Snyder!

Z dalszych dobrych wieści jest to, iż trwają negocjacje by za projekt był odpowiedzialny James Gunn.

Co ciekawe film nie miałby być kontynuacją poprzedniej części, tylko czymś zupełnie nowym.

Artykuł [The Suicide Squad]: Nad filmem pracuje James Gunn oraz Zack Snyder! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.