Śmiechy śmiechami, a Snyder dostaje co raz większy odzew nie tylko do fanów, ale samych twórców. Kiedy my – można powiedzieć – szydzimy z Zacka, on zyskuje propozycje eksplorowania jego uniwersum, które – jak sam podkreślał – jest bardzo rozbudowane.

Propozycję napisania takiego dzieła dostał Scott… Snyder! Nie wszyscy wiedzą, ale w branży komiksowej również siedzi osoba o tym nazwisku. Jest scenarzystą raczej szanowanym na polu artystycznym, czego nie można powiedzieć o jego nazwiskowym sobowtórze…

Niestety Scott odmówił stwierdzając, że ma za dużo pracy i męczą go ludzie mylący go z Zackiem Snyderem. Co by nie mówić, to dość groteskowa sytuacja. Tak czy inaczej możemy oczekiwać kolejnego twórcy na jego miejsce, więc fani Snyder Cuta mogą być zadowoleni. Kogo typujecie?

Artykuł Snyder Cut jako seria komiksowa?! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Scott Snyder to naprawdę utalentowany człowiek, który niejednokrotnie dowiódł swojej wartości, jednak z jego „Justice League” mam mały problem, a James Tynion IV wcale mu nie pomaga. Faktycznie jest bardzo ciekawe i trzyma czytelnika w napięciu, jednakże dotychczasowy sposób prowadzenia narracji był nieco chaotyczny, a tempo akcji niejednostajne i potrafiło wybić z rytmu, co pozostawiało mały niesmak po lekturze.

„Cmentarzysko Bogów” doprowadziło do kolejnego „rozdzielenia się” bohaterów, którym ostatecznie udało się uchronić świat przed jego całkowitym zatopieniem. Tym razem, niczym w Bioshocku, przeniesiemy się z głębin w świat przestworzy, gdyż Kendra, John i J’onn udają się z misją na główną planetę Thanagaru potocznie zwaną Planetą Jastrzębi.

Całość rozpoczyna się krótkim spotkaniem Jokera i Luthora, która nie do końca wyszła tak, jak Lex by to zakładał, a wątek kończy się małym zwrotem akcji,  który prawdopodobnie odbije się na naszych herosach już niedługo. Wtem przenosimy się do wyżej wymienionej krainy, gdzie bohaterowie poszukiwać będą odpowiedzi dotyczących dotychczasowych wydarzeń w serii.

Tak jak poprzedni tom był po brzegi wypełniony akcją, tak ten bardziej pełni funkcję informatywną. Oczywiście to nie tak, że większą część komiksu wypełniają okienka dialogowe, jednak bardziej dynamiczne momenty to niewielka część historii, chociaż gdy już się pojawią, to na pełnej mocy.

Większość skupia się na postaci Hawkgirl, której skrzydła odgrywają teraz bardzo ważną rolę. W końcu wyjaśni się kilka spraw, w tym dowiemy się, co konkretnie łączy Kendrę z Shayerą. Nieco na drugim planie znajduje się Green Lantern, który dalej poznaje swoje nowe moce. W tym przypadku ujrzymy Johna, który momentami zaczyna działać niczym inny międzygalaktyczny policjant – Hal Jordan. Na sam koniec przedstawiono krótką historię, która przekaże kilka wartościowych informacji dotyczących przeszłości Marsjanina Łowcy i… Lexa Luthora.

Historia ponownie jest spójna, jednakże opowiedziana w dość chaotyczny sposób, choć zdecydowanie widać poprawę chociażby w stosunku do „Cmentarzyska Bogów”.  Moim zdaniem spotkanie Jokera z Legionem Zagłady, ze względu na końcowy zwrot akcji bardziej pasowałoby jako zakończenie poprzedniego tomu, gdyż w tym przypadku przejście z tego krótkiego epizodu do głównej części wypada iście chaotycznie.

Następnie wydawałoby się, że wszystko już jest na swoim miejscu i faktycznie Snyder w końcu wszystko opanował, jednak całość ponownie się komplikuje, gdy dochodzimy do rozdziału poświęconego J’onnowi i Lexowi. Gdyby zrezygnowano z niektórych zupełnie niepotrzebnych rozwiązań, otrzymalibyśmy niemalże perfekcyjnie wykonany tom, a tak nieco człowiek pokręci nosem. Szkoda.

Graficznie ponownie bez zarzutu. Tym razem za szatę graficzną odpowiadają Jim Cheung i Stephen Segovia. Przepięknie pokolorowane i szczegółowe ilustracje świetnie oddają klimat powieści, a całość jest tak stonowana, że oko czytelnika nie powinno się zmęczyć po pierwszej stronie. W moim personalnym rankingu zdecydowanie jedna z najładniejszych obecnych „tasiemcowych” serii.

Podsumowując – Jest delikatnie lepiej, jednak dalej brakuje nieco „ogłady”.  Jak już wcześniej wspominałem, fabule nie można nic ująć, a wina leży po stronie narracji. To dalej gratka dla fanów Ligi, a mniej wtajemniczeni ludzie powinni bawić się przednio. Kawał solidnej lektury, która wydaje się dopiero rozkręcać. Trzymam kciuki, że w czwartym Tomie będzie dużo lepiej!

Artykuł Liga Sprawiedliwości Tom 3. – Planeta jastrzębi [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Justice League z serii „DC: Odrodzenie” nie należało do najlepszych. Owszem  – nie da się odmówić Hitchowi potencjału, jednak facet ten zdecydowanie nie potrafił do końca złożyć wszystkiego w kupę. U Snydera jest już inaczej i od samego początku przedstawia nam w miarę przemyślaną i zorganizowaną historię.  W poprzednim tomie mieliśmy do czynienia z nowym spektrum – ultrafioletem, który za sprawą Sinetro nieco pomieszał Johnowi Stewartowi w głowie. Teraz na naszych bohaterów czyha inne niebezpieczeństwo – miejmy nadzieję, że Liga ma wystarczającą liczbę kół ratunkowych, bo tym razem świat czeka globalny potop! Żeby tego było mało – kontakt z tą kosmiczną wodą zamienia wszelakie istnienie w rybo-podobne istoty!

Ponownie podążający ścieżką niesprawiedliwości Lex Luthor wraz z Legionem Zagłady zawarł sojusz z…Dawno zapomnianymi, podwodnymi kosmitami, którzy chcą wymierzyć Ziemi sprawiedliwość za to, co ich kiedyś spotkało. Dowiadujemy się też, iż arch-nemesis Supermana lubi trzymać w piwnicy wyjątkowe byty i wcale nie chodzi tu o małe kotki.

Świetnie przedstawia się motyw mitologiczny w tym tomie, otrzymaliśmy nie tylko nowe, potężne bóstwa, ale i przerażające stworzenia (Kraken śmierci) czy kilka legend lub przesłanek. Cała ta mistyczna otoczka dodaje niesamowitego klimatu całej powieści. Autor także powoli prowadzi nas przez całą fabułę, najpierw kładąc odpowiednie fundamenty pod nadchodzące wydarzenia, a następnie serwując nam na pół zeszytu kadry, z których akcja się wręcz wylewa.

Tym razem jest o wiele bardziej spójnie, niż w „Totalności”, a ewentualne „głupotki” fabularne, Scott stara się naprawiać w trybie natychmiastowym. Warto podkreślić także, że Snyder zdecydowanie rozumie poszczególnych bohaterów, wydobywając z nich wszystko, co najlepsze, a „przywrócenie” Lexa na jego prawowite miejsce, jest tego najlepszym dowodem. Pisarz nie stawia w tym przypadku na oryginalność, ale tutaj to zdecydowanie zaleta. Stali czytelnicy pochłoną ten tom w ekspresowym tempie, gdyż od samego początku poczują więź z herosami. Reszta natomiast nie powinna mieć kłopotu, aby się odnaleźć, gdyż jeżeli Ligę kojarzycie głównie z animacji, to poczujecie się jak w domu.

Przyczepić się można do tempa rozwoju fabuły, gdyż zanim autor przechodzi do akcji, to mija dosłownie pół tomu, jednak pozwoliło mu to na dokładne poprowadzenie historii, której na dobrą sprawę nic nie brakuje. Scott wyciska ze swojego konceptu 110%, oferując nam pełnowartościową historię, której kontynuacji doczekać się nie można. Warto napomnieć, że polskie wydanie nieco różni się od amerykańskiego – u nas zabrakło 28. Zeszytu „Titans”, ale biorąc pod uwagę komentarze internautów, to żadna szkoda, a wręcz zaleta.

Może to zabrzmieć nieco dziwnie, jednak jestem zdania, że najlepiej wypadła…szata graficzna powieści! Jest niezwykle efektownie i szczegółowo, bardzo solidna kreska i niesamowicie dobrane kolory. Mam wielką słabość do zabawy światłem w komiksach, także „Cmentarzysko Bogów” podbiło moje serce i pod tym względem. Artystów odpowiedzialnych za rysunki było czterech, ale tylko w  jednym przypadku zauważymy różnicę – chodzi się o 12. Zeszyt, za który w większości odpowiedzialny jest Frazer Irving. W tym przypadku do czynienia mamy z nieco bardziej artystycznym stylem rysunków, który świetnie komponuje się z tą mitologiczną otoczką.

W ostatecznym rozrachunku otrzymujemy kawał solidnej historii, której strefa wizualna wręcz błyszczy. Jednym może przeszkadzać nieco powolny rozwój akcji, ale tych wytrwałych czeka następnie mnóstwo kadrów, gdzie słowa zamieniono na pięści, prawie jak Mortal Kombat! Lektura zdecydowanie godna polecenia, nieważne czy komiksowemu wyjadaczowi, czy zwykłemu zjadaczowi chleba.

Artykuł Liga Sprawiedliwości Tom 2 – „Cmentarzysko Bogów” – Recenzja. pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

W końcu, wydaje się również potwierdzać się plotka o tym, że Trybunał Sów będzie grał bardzo ważną rolę w fabule produkcji. Oczywiście żadna z tych informacji nie została jeszcze potwierdzona, jednak przecieki pochodzą od wiarygodnego i rzetelnego źródła.

Plotka pochodzi od użytkownika Twittera o nazwie Sabi – dobrze znanego człowieka z branży, którego „tipy” sprawdziły się już w 2019 roku, poczynając od postaci w Super Smash Bros. Ultimate DLC, końcąc na ponad 50% poprawnych zapowiedzi dotyczących E3. Tak więc możemy uznać, że jest to wiarygodne źródło, publikujące ostatnio posta o grze, zaznaczając, że ma screeny potwierdzające jego wiarygodność.

https://twitter.com/New_WabiSabi/status/1186204717363294208?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1186204717363294208&ref_url=https%3A%2F%2Fcomicbook.com%2Fgaming%2F2019%2F10%2F22%2Fbatman-arkham-legacy-new-game%2F

https://twitter.com/Deimos912/status/1186347002025656321

https://twitter.com/New_WabiSabi/status/1186366550623653888?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1186366550623653888&ref_url=https%3A%2F%2Fcomicbook.com%2Fgaming%2F2019%2F10%2F22%2Fbatman-arkham-legacy-new-game%2F

Jak niektórym wiadomo, że anulowana gra Damiana Wayne’a miała nosić tytuł Batman: Arkham Legacy, więc bardzo możliwe jest, że projekt został wskrzeszony i przekształcony w nadchodzącą produkcję.

W zeszłym miesiącu Warner Bros. Montreal potwierdził pracę nad nową grą o Batmanie. Oczywiście oficjalnie jeszcze nikt nic tak naprawdę nie widział, ale zastanawiająco w tym samym czasie Scott Snyder – twórca Court of Owls zatweetował o projekcie wstawiając hasztag Court Owls. Pomimo, że tweet został prawie natychmiast zdjęty, zdaje się to potwierdzać teorię, jako że w grze może występować ważny wątek Trybunału Sów.

A wy co myślicie o nowej grze i wątku Trybunału Sów? Fajnie, że będziemy mogli zagrać z perspektywy rodziny Batmana? Dawajcie znać w komentarzach!

Artykuł [Batman] W nowej grze będziemy mogli wcielić się w całą rodzinę Batmana? pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Dziękujemy wydawnictwu Egmont za udostępnienie nam komiksu do recenzji!

Ostatnimi czasy miałem okazję przeczytać sobie marvelowskie War of the Realms. Po lekturze stwierdziłem, iż cały event stoi tie-inami i bez nich, byłoby naprawdę marnie. W trzecim już tomie Batman: Metal jest całkowicie odwrotnie.

Na początku dostajemy całkiem poprawny wstęp do historii. Rozwinięcie tego, co stało się z Flashem i Steelem po wysłaniu Supermana do mrocznego multiversum i jak to Liga trafiła w szpony Batmana Who Laughs, który powysyłał ich do specjalnie zaprojektowanych Bat-Jaskini, w których każdy z bohaterów musiał osobno poradzić sobie ze złym Batmanem i własnymi lękami, standardzik.

No i okej, nie mam tutaj żadnych wątpliwości do fabuły ani ani rysunków (bo później poruszę jeszcze inny temat, który niestety strasznie psuje jakość całości). Niestety po tym nadchodzi kolos, naprawdę potężny przeciwnik, który zmiótł mnie z planszy, a mianowicie 32 zeszyt Ligi Sprawiedliwości (33 nie był lepszy).

Początek wydawał się naprawdę solidny, pokazując jakieś tam skrawki z życia Cyborga, który analizował działania Ligi porównując ją do drużyny piłkarskiej, co idealnie dopełniały rysunki Sharpa. Po tych pierwszych kilku stronach następowała już tylko równia pochyła jakości.

Batmany, jak to opisywałem przy okazji recenzowania pierwszego tomu, całkowicie straciły swoje ludzkie oblicze. Jak pamiętacie, były one postaciami tragicznymi, niejednoznacznymi, które w większości przypadków pragnęły spokojnego życia i domu. Teraz były one tylko mordercami, machinami do zabijania, co kompletnie przeczy całej dotychczasowej historii. Jedynie przy walce Wonderki z Batmanem Bezlitosnym, on nadal pozostał tym najbardziej ludzkim i tylko on pokazał się z „dobrej strony”, jeśli można to tak nazwać. Nie uciekał się do sztuczek, a zaproponował Dianie uczciwą, honorową walkę na śmierć i życie. Odniosłem też wrażenie, że sama bohaterka zachowywała się znacznie gorzej niż ten sławny złol, który przecież chce tylko ich śmierci, bla bla bla.

Oczywiście w całym tomie, żeby było jeszcze ciekawiej, niektóre postacie także straciły swoje osobowości, stały się groteskowe, infantylne, idiotyczne. I to nie w pozytywnym znaczeniu. Batman, który jeździ na dziwnym stworzeniu i krzyczy „IHAAA!”? Proszę bardzo. Hal Jordan, który mówi, żeby zły Batman umył zęby, bo mu śmierdzi z buzi? Jak najbardziej! Cyborg, który wchodzi na pole walki, włącza muzę i krzyczy, że to jego MUZA d-_-b i taka walka będzie? O, jeszcze jak!

Naprawdę, przy niektórych momentach musiałem odłożyć komiks i wyjść z domu, bo nie wytrzymywałem psychicznie. Jak zobaczyłem tego Jordana, który mówi niektóre DOCINKI, POCISKI, DISSY, wiecie o co chodzi, to pomyślałem sobie: „O nie, Deadpool w DC, tylko że zielony…”

Oprócz tego, było jeszcze kilka porażek, większych czy mniejszych. Jedną z nich okazał się zeszyt Powstanie Mrocznych Rycerzy: Dziki Gon, który oprócz fajnego motywu i historii małpiego Detektywa Chimpa był totalnym chaosem, w którym nie dało się zrozumieć za grosz historii.

Żeby było lepiej, spora część tego komiksu to chaos, z którego nie da się wywnioskować kompletnie nic.

Ale drodzy państwo, nie istnieje chyba komiks, bez żadnych zalet, chociażby najmniejszych. Tak jest również w tym przypadku.

Jednym z ważniejszych plusów całego trzeciego tomu jest zeszyt Hawkman: Found napisany przez Jeffa Lemire. Pokazuje on okres życia archeologa, Cartera Halla, byłego Hawkmana, po przekroczeniu bram mrocznego multiwersum. Historia trzyma się kupy, jest niezwkle dynamiczna i poetycka. Hall codziennie jest dręczony koszmarami, w których spada. W końcu udało mu się przełmać lęki i dotarł na sam szczyt. Brzmi strasznie sztampowo, ale przeczytajcie, a sami się dowiedzie, że to naprawdę solidny kawałek opowieści. Dodatkowo cały zeszyt jest rysowany przez Hitcha, który jest świetnym artystą, choć scenarzystą już niekoniecznie (i wszyscy wiemy o co chodzi).

Samym w sobie plusem ostatniej części eventu są pomysły, które są przegenialne. Na przykład przybliżanie ziemi do mrocznego multiversum za pomocą muzyki, statek sterowany za pomocą muzyki, czy w końcu zmiana Czerwonej Śmierci na złotego Flasha! Naprawdę jestem pełen podziwu, jeśli o to chodzi i gratuluję twórcom.

Dobrze, dobrze, skończyliśmy zachwalanie, to teraz znowu pora przejść do loży szyderców. Oczywiście ważnym jest, aby odpowiednio zakończyć event. I to nie do końca wyszło twórcom.

Po pierwsze, brak jest jakiejś potężnej, komiksowej walki, zamknięcia czy całkowitego pokonania przeciwnika. Po drugie wątki są pozamykane na szybko, mimo że czytałem ostatni zeszyt to zadawałem sobie pytanie: ” O co, chodzi, to już końcówka, a wszystko nadal trwa i nie zapowiada się na zakończenie.” Po trzecie, pod koniec zapowiadane jest wszystko, jakoby wprowadzenie do czegoś potężnego, a wszyscy wiemy, że całe wydarzenie nie miało i nie ma jakiegoś ogromnego impaktu na uniwersum.

Ponarzekaliśmy na fabułę to teraz można przejść do spraw technicznych. Jeśli chodzi o rysunki, to niezależnie od zeszytu były one na naprawdę wysokim poziomie. Szczególnie zachwalam sobie rysunki Sharpa i Jimeneza. Nawet Porter pokazał się tutaj zaskakująco dobrze.

Teraz chyba najgorszy minus całego zeszytu. Pana Tomasza Sidorkiewicza, tłumacza, szanuję z całego serca, bo wykonuje świetną robotę przy wielu seriach komiksowych, ale tutaj niestety wyszło coś zupełnie odwrotnego. Tłumaczenie jest strasznie infantylne, takie dziecinne wręcz. To jest jeden z głównych czynników, który odbierał mi przyjemność z czytania.

Podsumowanie: Jest to komiks wadami płynący. Od niemrawych zeszytów do kiepskiego tłumaczenia, ale jednak część historii, która jest zdecydowanie warta swojej ceny. Mimo tych wszystkich minusów dostajemy całkiem potężne plusy, takie jak świetny zeszyt z Hawkmanem, czy naprawdę ładne rysunki. Polecam jako część eventu, a odradzam jako pojedynczy komiks.

Artykuł Zmiany osobowości – Batman: Metal TOM. 3 [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Dziennik podróżniczy, Carter Hall.

Pragnę podziękować wydawnictwu Egmont za dostarczenie nam komiksu do recenzji! 

Komiks jest zbiorem wielu historii w tym tie-inów itd., dlatego nie będę wspominał o autorach imiennie.

Lektura zaczyna się od mojego wstępu i wyrywków z dziennika, w których opowiadam o tym, jak zostałem Hawkmanem. Głównym czynnikiem napędowym kryzysu, jak się okazuje, jest enty metal, który pojawił się już w starożytności i sprawił, że jestem w stanie dosępować reinkarnacji po każdej śmierci

W całym uniwersum jest wiele rodzajów metali: Dionizjum, który przywrócił Batmana i Jokera do życia, Batmaium, Elektrum, Prometium lub dziewiąty metal. Jego „enty” gatunek sprawia, że uniwersum jest w niebezpieczeństwie, a ziemscy bohaterowie muszę przygotować się na najazd wrogich… Batmanów.

Motyw nietoperza i dziedzictwo Batmana jest głównym spiritus movens opowieści, ponieważ to właśnie złe wersje tej postaci robią inwazję na nasz świat za pośrednictwem demona Barbatosa, dzięki użyciu przez Bruce’a Wayne’a 5 metali.

Oczywiście to wszystko jest dużym uogólnieniem i bardzo się zdziwicie, jak daleko i jak bardzo ta historia jest rozwinięta, ponieważ pierwszy tom to tak naprawdę początek tego, na co musi się przygotować całe Uniwersum DC.

Opowieść ociera się o wiele różnych gatunków, od horroru po komedię, gdyż znajdziemy tu mrożące krew w żyłach kadry, zapowiadające nadchodzące wydarzenie, ale też nie zabrakło miejsca na motyw humorystyczny i żarciki, głównie za sprawą Flasha. Jednakże przez większość czasu, jesteśmy wręcz straszeni wizją nadciągającego kryzysu, co skutecznie potrafi wzbudzić w nas zaniepokojenie, przerażenie i rosnące z każdą stroną napięcie.

Naprawdę jestem pod wrażeniem rozpisania dalogów i sposobu wypowiadania się bohaterów. W połączeniu z rysunkami (o których powiem więcej później) tworzą one magiczną mieszankę. Herosi, mimo swojej potęgi naprawdę się dziwią i niepokoją, a wręcz boją i to świetnie widać, a najlepsze w tym to, że im dalej końca jesteśmy, tym ten strach coraz bardziej odciska swoje piętno na postaciach.

Jest to komiks zdecydowanie dziwny, wybijający się pomysłowością pośród klonów, które masowo produkuje rynek. No bo jak zrobić coś świeżego z czegoś starego? Scott Snyder, główny pomysłodawca dał Batmanom moce, które zdobyli na różne sposoby (niezbyt miłe). Są to moce innych bohaterów i złoczyńców m.in: Batman Drowned – Aquaman, Batman The Dawnbreaker – Green Lantern, Batman The Red Death – Flash oraz dowodzący nimi Batman Who Laughs – Joker, a to jeszcze nie wszystko, ponieważ pominąłem kilka zwariowanych kreacji, o któych dowiecie się podczas lektury i które dogłębnie poznacie dopiero w tomie 2., który będzie miał premierę 22 maja.

Przejdźmy do oprawy graficznej, bo tu muszę jednocześnie pochwalić autorów i ponarzekać. Niektórzy odwalili kawał dobrej roboty, ale znalezły się tutaj czarne owce. Tak, o ciebie mi chodzi Johnie Romito Juniorze!

Komiks rysowało wielu osób, ale jednak ten jeden słodki cukiereczek zasługuje na wspomnienie (i nie po to, żeby go pochwalić). Od dawna wiadomo, że John Romita Jr. nie jest wybitnym rysownikiem, a od poziomu Millera czy Portera dzieli go cienka linia. Tutaj widzimy świetny przykład: nienaturalnie wyglądające twarze, dziwna mimika bohaterów, jakieś dzikie proporcje postury postaci, mała szczegółowość i wiele wiele więcej.

Na uznanie, albo przynajmniej pochwałę zasługuje każdy inny rysownik (szczególnie Greg Capullo), którzy bardzo dobrze wykonali swoją robotę godnie prezentując bohaterów i – jak wspominałem wcześniej – idealnie pokazują trwogę i strach.

Do kolorów nie mogę się specjalnie przyczepić, aczkolwiek czasami są one za jasne, albo raczej wyblakłe i na niektórych kadrach Superman wygląda jakby miał siwe lub jasno-niebieskie, wręcz podchodzące pod zielony włosy.

Podsumowując, jest to komiks często mrożący krew w żyłach, ale z dozą humoru i akcji dodanej w boskich wręcz proporcjach. Jest to pomysł jak odświeżyć starego bohatera i zrobić z tego wydarzenie, które naprawdę zmieni DC i nie będzie tylko bezsensownym gadaniem bez żadnego wiekszego wpływu na uniwersum. Oprawa wizualna nie jest na poziomie mistrzowskim. Nie spodziewajmy się tutaj dzieł sztuki pokroju rysunków Tony’ego Harrisa czy Dave’a McKeana, ale porządnych grafik z kilkoma mankamentami w postaci Johna Romity Juniora. Całość dopełniają przyzwoite kolory i majestatyczne plansze.  Polecam szczególnie, zwłaszcza za Egmontową cenę. Ja tymczasem zmierzam do portalu, który zaprowadzi mnie do minusowego multiwersum. Ktokolwiek znajdzie ten dziennik, proszę, nie podążajcie za mną…

                                                             Podpisano: Carter Hall.

Wydawnictwo: Egmont
4/2019
Tytuł oryginalny: Dark Nights: Metal
Wydawca oryginalny: DC Comics
Rok wydania oryginału: 2019
Liczba stron: 232
Format: 170×260 mm
Oprawa: twarda
Papier: kredowy

Artykuł Demon – Batman: Metal TOM. 1 [RECENZJA PÓŁ SPOILEROWA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.