Według plotek, przekazanych przez różne portale informacyjne, jakoby wytwórnia WB rozważała stworzenie nowego filmu Justice League z roboczym tytułem ’Rebirth’.

Według DCEU Mythic film ma być całkowicie odrębnym projektem niepołączonym w żaden sposób ze Snyder Cutem, ani JL z 2017 roku. Dodają też, że nie będzie to animacja, a normalna produkcja live-action. Nie wiemy jednakże kto zasili szeregi Sprawiedliwych ani kto zaopiekuje się projektem. Mówi się wstępnie o J.J. Abramsie.

Rebirth, a właściwie egmontowe Odrodzenie jest znane fanom komiksu. Głównie z niezbyt udanej serii o Lidze, napisanej przez Bryana Hitcha, a później Chrisa Priesta.

Myślicie, że Warner sięgnie po nowe komiksy, aby sprostać oczekiwaniom konsumentów? Na razie musimy czekać na oficjalne oświadczenie.

Artykuł Powstaje nowa Liga Sprawiedliwości?! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Poprzedni tom zakończył się wyruszeniem Green Arrowa w podróż do innych miejsc działań Dantego i jego organizacji. Obecny natomiast rozpoczyna się od wizyty głównego bohatera na pierwszej ze „stacji” jego podróży, a więc zachowana jest ciągłość wydarzeń, co bardzo cenię.

Jak łatwo się domyślić, fabuła skupiona jest wokół wcześniej wspomnianej podróży Olivera, a każde odwiedzane przez niego miejsce ma „swojego” bohatera. Gotham z Batmanem, Metropolis z Supermanem oraz kilka innych miast, które pojedynczy członkowie Ligi Sprawiedliwości mogą uznawać za swój dom. Zbieżność interesów Green Arrowa z innymi postaciami doprowadza do powstawania tymczasowych duetów, które rządzą się własnymi prawami, jak i konfliktami – gdyż nie każdy z bohaterów ufa Szmaragdowemu Łucznikowi, co wynika z wydarzeń mających miejsce w tomie czwartym.

Jeżeli ktoś jest fanem kobiecych, niezależnych postaci to… dobra wiadomość! Sporo miejsca w komiksie otrzymał duet Black Canary – Red Arrow (Emiko), które dbają o to, by w Star City wszystko funkcjonowało, jak należy, pomimo wszechobecnych łap Dziewiątego Kręgu. No i oczywiście to właśnie one muszą dopilnować, aby Oliver miał dokąd wrócić, przecież każdy dzień zbliża go do rozprawy sądowej, gdzie ważyć się będą jego dalsze losy, zarzut morderstwa to nie byle co! O tym, skąd się to oskarżenie wzięło, możecie przeczytać w „Powstanie Star City”, które recenzowałem dla was przed paroma miesiącami,

Wydarzenia w sądzie zaprezentowane lepiej niż to miało w kochanym, serialowym „Flashu”, acz do pewnych drobiazgów mógłbym się przyczepić – przecież nawet ślepy by się zorientował, że ten Oliver Queen to nie zwykły paniczyk, po tym, jakie wsparcie on otrzymał.

Są też pewne powroty starych znajomych, acz o nich nic więcej nie powiem – no bo bez przesady, nie zdradzę wam każdego bohatera, który się tu przejawia.

Za scenariusz odpowiada Benjamin Percy, który, jak też wspominałem przy wcześniejszej recenzji, świetnie się spisał. Odpowiednia ilość akcji, poprowadzenie większości wątków w sposób należyty, chociaż niekoniecznie zaskakujący – głupota (lub naiwność) niektórych bohaterów mogła momentami zaboleć, ale nie było to nic, co miałoby zaważyć na ocenie całości… Pomijając to, jak pociągnięto dalej wątek postaci, której pojawienie się wieńczyło poprzedni tom, cholera Panie Percy, to dało się zrobić lepiej.

Patrząc na stronę artystyczną – jest po prostu pięknie. Doskonale dobrana kolorystyka, nawet na kadrach gdzie postaci jest multum. Wszystko zagrało, to też wiele wypisywać tu nie będę – Bombel mówił, że to piękna rysunkowo seria i tak też jest. Co najważniejsze – cały czas trzymany jest stabilny poziom, żadna z osób odpowiedzialnych za rysunki nie odstaje w żaden sposób poziomem od pozostałych, acz imiennie wymienię tylko jedną osobę – Otto Schmidt, bardzo podoba mi się jego okładka. Niewiele się na niej dzieje, stoi w olbrzymim kontraście względem poprzedniego tomu, ale jest po prostu świetna, a zarazem spoileruje wizytę jednego z bohaterów (niewymienionego w tekście).

Polecam każdemu, a zwłaszcza fanom Green Arrow (także serialowego, choćby po to, by zobaczyć jak wygląda komiksowy Dziewiąty Krąg) oraz tym, którzy uwielbiają Ligę Sprawiedliwości – bo sporo jej członków się przewija przez karty tego komiksu.

Artykuł [Recenzja]: „Konstelacja Strachu” – Ostatni tom przygód rebirthowego Green Arrow! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Rebirthowy run Ligi Sprawiedliwości nie cieszy się zbyt wielkim uznaniem wśród fanów i szczerze, to w ogóle mnie to nie dziwi. Bryan Hitch to człowiek, który widać, że na pewno poczuł klimat Justice League, miał ciekawe pomysły (chociaż nie zawsze trafne), a  historie, które opowiadał, wcale nie były takie najgorsze, jednakże całości towarzyszył wielki chaos, niewykorzystany potencjał niektórych wątków aż boli, a poziom rysunków w poszczególnych tomach bywał bardzo nierówny. Mimo wszystko poprzedni tom (którego recenzję możecie przeczytać TUTAJ) dawał nadzieję na lepszą przyszłość. Czy faktycznie jest lepiej?

Jak się okazuje, Dziedzictwo, bo taki tytuł nosi ten najnowszy zeszyt zbiorczy, jest ostatnim, który wychodzi spod pióra Hitcha. Czy scenarzysta godnie zakończył swoją przygodę z tą legendarna grupą superbohaterów?

Już na samym początku chciałbym zaznaczyć, że na pewno jest to najlepszy tom ze wszystkich dostępnych. Dlaczego? Otóż tym razem otrzymujemy wyłącznie jedną, rozbudowaną historię, napisaną tylko przez Hitcha, a całość zilustrowana jest wyłącznie przez Fernando Pasarina, także wszystko jest tym razem spójne, bardziej wyrównanie. To na pewno wielki plus.

Jeżeli chodzi o samą fabułę, to tak jak wspomniałem na samym wstępie, czeka nas przygoda związana z podróżami w czasie, gdyż okazuje się, że przyszłość (dokładniej 22 lata od wydarzeń z poprzedniego tomu), to jedno wielkie pustkowie, rządzone przez tzw. Monarchinię. Co z członkami Ligi? Wszyscy nie żyją. No prawie wszyscy, bo jednego z nich spotkał dużo gorszy los… Jeżeli uważacie, że Jason Momoa w roli Aquamana to badass, to polecam wam tę historię. Niczego wam nie zdradzam, bo po co psuć wam frajdę

Jednymi z ostatnich ocalałych na ziemi okazują się dzieci naszych superbohaterów, którzy postanawiają wyruszyć na wycieczkę do przeszłości, aby zapobiec wszystkim tym tragicznym wydarzeniom, które dotknęły cały świat. Oj dzieciaki, widać, że wyczyny Barry’ego były za mało przekonujące, aby wybić wam ten pomysł z głowy. Nie uczyli was, że z osią czasu się nie igra?

Mimo, że nasi młodociani bohaterzy o dziwo zostali dość ciepło przyjęci przez młodsze wersje swoich rodziców, którzy jednak odczuwali pewien dyskomfort. W szczególności dwójka z nich, a dokładniej wyżej wymieniony Flash oraz Diana. O ile w tym pierwszym przypadku powód jest dość błahy (Co by się stało jakby Iris się dowiedziała…), tak Wonder Woman ma nieco większy kłopot. Zdradzę tylko tyle, że nie ma najlepszych relacji ze swoim dzieckiem.

Cała historia przebiega bardzo sprawnie, a nowe postaci są ciekawe, z wielkim potencjałem na wykorzystanie ich w przyszłości. W szczególności bardzo chętnie przeczytałbym jakąś historię z Jasonem i Jennifer, młodych lanternów, którzy naturalnie posiadają moc władania każdym rodzajem emocjonalnego spektrum (cool!). Mógłbym się przyczepić, że zabrakło mi dłuższej, bardziej konkretnej walki, bo w większość stanowiły krótkie, szybkie starcia. Jestem także ciekaw konsekwencji płynących ze zmian w osi czasu, gdyż ostatecznie całość wyglądała tak, jakby nic się nie stało. Liczę tylko, że kiedyś się tego dowiemy.

Najbardziej zawodzi sama końcówka, gdyż zachodzi tu sytuacja podobna do tej z poprzedniego tomu, a dokładniej historii „Tysiące drobiazgów”, gdzie całość wypadała bardzo w porządku, jednak zakończenie wydawało się jakby „wymuszone” tj. spokojnie dałoby radę rozpisać to na jeszcze jeden dodatkowy zeszyt. Tego samego uczucia doznałem przy lekturze Dziedzictwa. Mimo, że sam scenariusz nie należy zbytnio do najoryginalniejszych, to opowiadana historia naprawdę wciąga i zachęca czytelnika do wertowania kolejnych to kart komiksu. Takie spłycenie końcówki pozostawia więc pewien niedosyt.

W ostatecznym rozrachunku trzeba przyznać, że Bryan Hitch odchodzi z godnością. Miał facet potencjał i kto wie, czy jakby pisał dalej, to nie otrzymalibyśmy czegoś epickiego! W końcu Williamsonowi pisanie Flasha zaczęło wychodzić dopiero w okolicach 50 numeru, z tym zastrzeżeniem, że nikt się tego nie spodziewał, a Bryan od trzeciego tomu przejawiał na to potencjał.

Jeżeli lubicie Ligę Sprawiedliwości, jesteście ciekaw nowych postaci, które mogą mieć znaczenie w przyszłości, to szczerze zachęcam do sięgnięcia po Dziedzictwo, w szczególności, że znajomość poprzednich tomów nie jest do końca wymagana. Także jak naszłaby was kiedykolwiek chęć na lekturę, to spokojnie możecie sięgnąć po tę historię.

Ciężko byłoby mi nie pochwalić rysunków Pasarina, bo ten bardzo się postarał. Jego śliczne, bogate w szczegóły rysunki bardzo cieszą oko. Zdecydowanie widać skok jakości w stosunku do poprzednich tomów, w szczególności, że tak jak wspominałem na początku, za wszystko odpowiada jeden człowiek.

Mimo niesatysfakcjonującego zakończenia, to jestem bardzo zadowolony po lekturze całości. Nie jest to na pewno historia, o której będzie się mówiło przez lata, nie jest to nic rewolucyjnego, oj nie. Jednak Bryan pod sam koniec swojej przygody z Justice League pozostawił w uniwersum coś z wielkim potencjałem na przyszłość, czyli ciekawych bohaterów, którzy z łatwością zdobyli moją sympatię i zapewne nie tylko moją. Oby któryś ze scenarzystów DC jakkolwiek ich kiedyś jeszcze wykorzystał! Teraz tylko pytanie, czy Egmont zdecyduje się na wydanie kontynuacji przygód Ligi sprawiedliwości.

Tytuł oryginalny: Justice League vol. 5 Legacy
Scenariusz: Bryan Hitch
Rysunki: Fernando Pasarin
Tłumaczenie: Tomasz Sidorkiewicz
Wydawca: Egmont 2019
Liczba stron: 132

Kliknij >TUTAJ< i kup komiks w sklepie internetowym Egmont.pl

Artykuł Dziedzictwo! recenzja 5 tomu Ligi Sprawiedliwości. pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl! 

“Powstanie Star City” przedstawia zdecydowanie bardziej intrygującą genezę nazwy tego miasta, niż można było to zobaczyć w serialu “Arrow”. Oczywiście, zapewne wiadome wam jest, że w wielu rzeczach serial wymija się ze swoim pierwowzorem, także odniesienie do aktorskiego wydania jest niemalże nieuniknione, bo przecież to takie wygodne i obrazowe.

Choć nie będę zdradzał wam jak to się stało, w końcu po ten komiks naprawdę warto sięgnąć! 

Dlaczego? Na początku weźmy pod ostrzał bohaterów, których dane nam jest ujrzeć w komiksie. Wraca Roy Harper znany również jako Arsenal, czyli 'Robin’ Olivera! Mamy Black Canary, która jest… No cóż, po prostu Black Canary, powrót tej postaci zdecydowanie pozytywnie wpłynął na komiks. Gdyby tylko w serialu odwzorowano jej strój jeden do jednego, to pewnie nie tylko fani klimatów superhero by wzięli się za oglądanie. Wiecie o czym mówię Oczywiście jest też sam Oliver Queen,  bogacz, chociaż obecnie już tak jakby nie do końca, a także superbohater z dowódczymi zapędami. Warto również wspomnieć, że prawdopodobnie (na co wskazuje najnowszy odcinek “Arrow”) fałszywym Green Arrow jest Emiko Queen, to też komiks staje się świetnym sposobem przybliżenia sobie nowej bohaterki.

Jednak o czym tak właściwie jest czwarty tom? Poznajemy początki Roya Harpera jako Arsenala, jak i jego życie przed poznaniem Olivera, a cała historia nie jest wrzucona od tak, co by zapchać tom. Ma to znaczenie w późniejszej części opowieści, pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć relację, czasem napiętą, między oboma bohaterami. No i oczywiście, zdecydowanie różni się to od tego co mogliśmy ujrzeć w serialu i pseudonim “Arsenal” nabiera znacznie więcej sensu. 

Dodatkowo pojawia się też grupa złoczyńców wezwana przez Dziewiąty Krąg, aby pozbyć się Green Arrowa raz na zawsze. Czwórka, tak właściwie składająca się z trzech osób o jakimkolwiek bojowym potencjale, a czwartym koniem (czy też jeźdźcem) jest Broderick, czyli prezes Queen Industries, niegdyś przyjaciel Olivera. Kim więc jest pozostała trójka? Daniel Brickwell, który w the CW się pojawił. Tak! Jest to Brick, którego dużo było w scenach więziennych, i nie. Danny w komiksach nie jest takim zwykłym kryminalistą. Druga postać również pojawiła się w serialu, a był to Edward Fyers, który pojawiał się we flashbackach w pierwszym sezonie serialu, jako jeden z jednostki najemników znajdującej się na Lian Yu. Więc kto jest ostatni? Cheshire, płatny zabójca (a właściwie zabójczyni) wykorzystująca w walce złote pazury, nierzadko nasączone trucizną. Nawet śmiałbym powiedzieć, że dla zobaczenia ich walki z Green Arrow jest warto sięgnąć po ten komiks. 

Obecna jest też spora ilość mistycyzmu, który świetnie wpasowany był w wydarzenia tej serii, od tomu pierwszego po tom czwarty wskazująca wielkość rodziny Queenów jak i znaczenia Seattle. Doskonale pasujące do “Star City” i złoczyńców zwanych Dziewiątym Kręgiem. 

Nie brakuje też zwrotów akcji czy po prostu zaskakujących scen, które sprawiają, że aż chce się wrzucić mem z futuramy i podpisem “Take my money” byle tylko dostać następny tom szybciej niż ustawa przewiduje. 

Za scenariusz odpowiedzialny jest Benjamin Percy, który również maczał palce w “Nastoletnich Tytanach” i zrobił świetną robotę. Co prawda są momenty, gdzie można się przyczepić do pewnych rzeczy, które miały miejsce na kartach komiksu, ale… Kto wie co się zadzieje w następnych tomach i czy nie wyjaśni to tego, czego teraz mógłbym się przyczepić? Tak, piszę o Tobie Henry. 

Rysunki natomiast są robotą aż czterech autorów. Juana Ferreyry, Eleonory Carlini, Mirka Andolfo i Otto Schmidta. Jak w poprzedniej recenzji pisałem, że zmiana rysownika jest praktycznie niezauważalna, tak tutaj nie trzeba się szczególnie przyglądać by zobaczyć różnice. Poziom rysunków może wydawać się nierówny, ale nawet te “gorsze” kadry są po prostu… ładne. Przed jakimkolwiek napoczęciem tej serii doszły mnie słuchy, że to najpiękniejsza seria Odrodzenia i, nawet bez zapoznania się z większością Rebirtha, mogę się z tym zgodzić. Niektóre rysunki, zwłaszcza te przedstawiające samego Olivera lub w towarzystwie Black Canary są naprawdę piękne, aż chciałoby się wrzucić to na tapetę komputera by udawało czyjś piękny fanart. Nie wiem niestety kto jest autorem ilustracji na okładce, ale Dinah na niej jest po prostu przepiękna. 

Sam natomiast z czystym sumieniem mogę polecić zarówno fanom Green Arrow, jak i fanom Black Canary czy dobrego rysunku. Są nawet rozgrywki polityczne i medialne, romans jest oczywistością. Ot, każdy znajdzie coś dla siebie. No i wielbiciele cięższego klimatu, bez chwili wytchnienia dla głównych bohaterów… Zapraszam!

Artykuł „Powstanie Star City”. Recenzja czwartego tomu Green Arrow! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

„To jak nowy start dla mnie jako aktora w tym roku. Pierwszy odcinek zatytułowany jest „Odrodzony” i jest to nasze podejście do Odrodzenia i daje mi to sposobność zrzucenia całego tego ciężaru, który zbudowaliśmy i którego się trzymaliśmy. Są nawet linie, które wskazują na to Barry’emu, że jest w stanie zrobić krok i ruszyć naprzód w sposób, w jaki nie był w stanie kiedyś. Daje mi to sposobność, by odpuścić i mieć więcej zabawy takiej, jaką mieliśmy w pierwszym sezonie”

Artykuł Grant Gustin o tym, jak nowy sezon jest inspirowany Odrodzeniem pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

17 Maja w Burbank (Kalifornia) DC Entertaiment oficjalnie ogłosiło nowy wizerunek loga, który wykorzystuje 80 lat dziedzictwa z myślą o przyszłości.

Artykuł Nowe retro-logo DC Comics debiutuje w serii REBIRTH #1 pochodzi z serwisu FLARROW.pl.