Jest to również styl, który wywarł wpływ na „prawdziwych” artystów, zwłaszcza w latach 60-tych, kiedy to tacy ludzie jak Roy Lichtenstein korzystali dosłownie z technik druku offsetowego i estetyki komiksowej dla uzyskania większej dramaturgii.

Oczywiście nie można nie wspomnieć o samych bohaterach komiksów, których reklamodawcy wykorzystują do sprzedaży i promocji produktów. Z tego świata czerpią największe marki, by wspomnieć choćby McDonalds. Począwszy od samej postaci Ronalda McDonalda i jego arcywroga Hamburglara, aż po nowsze promocje, jaskrawe kolory komiksów doskonale nadają się do wykorzystania przez markę budującą swój wizerunek na żywych żółciach i czerwieni. Z kolei niedawno emitowano reklamę Monopoly, w której główną rolę odgrywa postać z komiksu, która pomaga wciągnąć nas w rozgrywkę, a jednocześnie nawiązuje do ulubionej gry z dzieciństwa.

Komiks wkracza do kasyn online

Jasne kolory i komiksowe postacie pomagają przyciągnąć uwagę czytelników online od lat. To oczywiście dobra wiadomość dla wielu artystów, którzy mogą za większe pieniądze sprzedawać swoje ilustracje na innych niż komiksowy rynku. Jednym z bardziej niezwykłych obszarów jest świat hazardu online i strony w rodzaju kasynainternetowe23.net. A ponieważ pojawia się coraz więcej portali hazardowych, które mają przemawiać do coraz szerszej grupy docelowej, trend ten zapewne będzie się utrzymywał.

Tak jak w przypadku McDonalds’a, gdzie estetyka komiksowa wpisuje się w beztroski klimat zabawy i miłego spędzania czasu, strony z grami online oferują jaką formę ucieczki od codzienności. Szczególnie gry slotowe chętnie korzystają z komiksowej estetyki, aby przyciągnąć graczy. To chyba zrozumiałe: obcowanie z automatami ma zapewnić graczowi ekscytującą zabawę, a użycie dużych, odważnych obrazów i jaskrawych kolorów stanowi świetny środek do osiągnięcia tego celu. Obracające się bębny zwykle zawierają również wiele ikonicznych i powiązanych symboli, które mogą również pojawiać się w stylu komiksowym. Twórcom udaje się osiągnąć zamierzony efekt: kreują kompletny, zamknięty świat, w którym gracz może się w pełni zanurzyć.

Gdy odwiedzamy kasyna online, zalewa nas fala komiksowych obrazów. Dosłownie! Znajdziemy w nich gry czerpiące garściami z estetyki mangi, z bajkowych ilustracji, z irlandzkich książek dla dzieci, poprzez szpiegowską kreskę z lat 40-tych w stylu komiksów z Mike’iem Hammerem w roli głównej, na bohaterach horrorów, takich jak Dracula i starożytnych bogach, takich jak Zeus skończywszy. Co więcej, w każdym z powyższych przypadków autorzy gier hazardowych potrafili nadać swoim postaciom unikalny charakter i ton.

Sloty inspirowane komiksami

Niektóre sloty idą nawet dalej i wykorzystują prawdziwe postacie z komiksów jako źródło, za pełną zgodą wydawcy lub studia filmowego. Nie jest to zaskakujące, biorąc pod uwagę wysiłki marketingowców i próby wyciśnięcia z ikon popkultury każdej złotówki. Naturalnie na pierwszy ogień idą giganci. Marvel Comics jest szczególnie aktywny w tej dziedzinie i nie trzeba daleko szukać, aby znaleźć sloty z Iron Manem, Spidermanem i Fantastyczną Czwórką.

Dla fanów komiksów nie było również wielką niespodzianką pojawienie się automatów na pieniądze z postaciami z uniwersum Avengers, wraz z premierami kolejnych części filmowej franczyzy.

Przyszłość komiksu i gier

Co przyniosę najbliższe lata? Wiele osób przewiduje, że wirtualna rzeczywistość będzie kolejnym krokiem naprzód dla tej branży. Twórcy gier coraz odważniej eksperymentują z VR, to samo dotyczy również gier na pieniądze – czy będziemy więc mogli w pełni zanurzyć się w komiksowym świecie, podejmując realne ryzyko wyrażone w złotówkach lub dolarach? Czas pokaże. Choć komiks jako forma sztuki ma około 200 lat, to wydaje się, że wciąż ma przed sobą świetlaną przyszłość.

Artykuł Komiks inspiruje! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Kiedyś komiksy były uważane za tanią, jednorazową gazetkę dla dzieci i mało kto dbał o ich stan. W rezultacie oryginalne wydania starszych wydań są niezwykle trudne do znalezienia i często sprzedawane za ogromne pieniądze. Liczby te w ostatnich miesiącach sięgnęły 3 mln USD, w zależności od książki, o której mowa.

Tak też komiks pt. „Captain America Comics No 1.”, w którym to zadebiutował popularny bohater Marvela został sprzedany za 3,1 mln dolarów. 

Captain America Comics No. 1 został opublikowany w 1940 roku, a jego twórcami są Jack Kirby i Joe Simon. Okładka w szczególności pokazuje Kapitana Amerykę uderzającego Hitlera w twarz i noszącego tarczę znacznie inną niż ta, którą miał w późniejszych wydaniach.

A Wy macie jakieś historyczne wydania na swoich półkach?

Artykuł Komiks z Kapitanem Ameryką sprzedany za ponad 3 mln $ pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Temat przewodni czyli brak tolerancji wobec mutantów od zawsze towarzyszył tym opowieściom i czasem zbytnio przytłaczał. W nowym komiksie nadchodzi czas na ostateczny kontratak z ręki Jean Grey. Chociaż kontratak jest trochę za mocnym określeniem na próbę polepszenia życia mutantom, to wyeksponowanie tego jak bardzo nietolerancyjne jest społeczeństwo wobec naszych bohaterów wyszło bardzo dobrze. Pojawia się tu wiele dramatycznych i niebezpiecznych sytuacji związanych z osaczeniem ludzi ze specjalnymi talentami przez małych szarych obywateli. I wszystko, łącznie z samą intrygą, trzymałoby się kupy, gdyby Marvel nie poleciał zbyt wysoko w chmurki w kwestii gadaniny o równości i tolerancji oraz „życiu w lepszym świecie”.

Poziom patetyzmu i powtarzalności pewnych kwestii porównałbym do pierwszych komiksów o Kapitanie Ameryce, gdzie też można było – mówiąc absolutnie wprost – RZYGAĆ gwiazdkami i pasami z amerykańskiej flagi. Tak samo jest tutaj. Jean Grey mimo wielu fajnych i mocnych momentów, kreujących ją na „twardą babkę” tak często wypowiada kwestie na temat „walki o lepsze jutro” że robi się to nudne już w połowie pierwszej części. A można to było ugryźć dużo lepiej i bardziej te teksty wyważyć. Czytając wiele wypowiedzi, czułem, jakby ktoś wałkował mantrę 10-latkowi.

Wiadome jest, że te motywy jasno odnoszą się do realnego świata, w którym też toczy się walka o równość (mimo, że mutantów u nas nie ma). Dosadne zobrazowanie tego do czego prowadzi nienawiść zawsze pomaga w zrozumieniu problemu. Jednak wszędzie musi być umiar. Gdyby w komiksie, który porusza taki temat w nieco odmienny sposób pozostawić tylko te mocne momenty, takie jak ‘bad-ass Jean Grey’, zagrało by to koncertowo i było dużo bardziej przekonujące.

Przechodząc do plusów, gdy już przełknie się kwestie mdłej patetyczności, muszę oddać tej historii to, że czyta wręcz błyskawicznie. Akcja szybko posuwa się naprzód, bardzo szybko można wniknąć w wydarzenia prezentowane na kartach. Nie spotkałem się z czymś, czego najbardziej się obawiałem – konieczności znajomości fabuły i komiksów bezpośrednio poprzedzających wydarzenia z „Czerwonych”. Jak wspomniałem, nie jestem z X-Menami na bieżąco, staram się śledzić to co się dzieje w tej części Marvela, jednak nie jestem super oblatany w temacie teraźniejszych mutantów. I bardzo się cieszę, że nie utrudniło mi to czytania tego zeszytu. Dialogi na spokojnie potrafią podrzucić wskazówki co działo się wcześniej – i to w zupełności wystarcza, żeby ogarnąć chociażby relacje między poszczególnymi bohaterami.

Ciężko mi ogólnie ocenić ten komiks. Fajna fabuła, niewymagająca zbyt dużo od czytelnika, obrazowo i dosadnie przedstawione trudne wydarzenia. Brak zbędnej paplaniny i, nie licząc wspomnianych tekstów o tolerancji i nienawiści, konkretne, nieprzeciągnięte wypowiedzi to coś co zawsze zaliczam na plus – również tutaj. Historia jest raczej prosta – przewidywalna i mało zaskakująca, aczkolwiek nie zaliczam tego do wad. Jest to jeden z powodów, dzięki którym sprawnie płynie się przez ten komiks. A więc reasumując – komiks „X-Men: Czerwoni” mojego świata nie zamiótł, aczkolwiek nie uważam czytania go za jakąś drogę przez mękę. Ot lektura na jeden wieczór – góra dwa, jak ktoś ma mniejszą tolerancję do powtarzalności wypowiadanych przez protagonistkę patetyzmów.

Artykuł Nadzwyczajni i nadzwyczajnie znienawidzeni – recenzja komiksu „X-MEN: Czerwoni” pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Komiks przedstawia nam odmienną historię niż to co obecnie dzieje się w filmowo-serialowym świecie Marvela. Mimo odmiennej obranej drogi widać tutaj masę podobieństw do świetnej, szpiegowskiej opowieści z drugiej części filmu „Kapitan Ameryka”. Widzę już, skąd bracia Russo mogli czerpać inspiracje biorąc się za filmowy sequel. Szpiegowska aura obu opowieści jest na odpowiednio wysokim (i nie przegiętym) poziomie, a fabularna robota jest po prostu bardzo dobrze zrobiona. Zarówno w opowieści komiksowej jak i w filmowej, świetny klimat jest tym co spokojnie można obok siebie porównać. Mimo wielu różnic, to właśnie sposób prowadzenia historii to naprawdę duży plus, który od początku przykuwa uwagę.

Całość skupia się na postaci Bucky’ego, ex-Winter Soldiera, który próbuje wejść w buty Kapitana Ameryki, ale przeszłość nie daje mu spokoju i nowe misje nawiązują silnie do jego dawnej działalności. Pojawiają się w tej historii inne wątki i postacie, jednak pierwsze skrzypce gra właśnie „Nowy Kapitan”. Bardzo dobrze, bo mnogość pobocznych wątków rozbiłaby ten cudny klimat, który jest największą zaletą tego zeszytu.

Jest to jeden z niewielu komiksów, które ostatnio przeczytałem, w których nie tyle wciąga sama fabuła, co klimat i akcja. Kto ściga nowego Kapitana? Jak sobie poradzi skoro wciąż niewiele osób mu ufa? Akcja i sceny walk są krótkie, ale intensywne – czyli stosunkowo dobrze wyważone. Mimo szyldu „Marvel” opowieść jest mocno mroczna, antagonista z kolei nie jest tu niestety zbyt wybitny. Połączenie psychopatycznego naukowca, który próbuje się wykreować na zbawcę świata. Powolutku robi się to zbyt częste i nachalne, tutaj z kolei było to tak nagle i mizernie zbudowane, że po prostu do siebie nie pasowało. Natomiast główny przeciwnik Bucky’ego z pierwszej części zeszytu, oczywiście bezspoilerowo – to świetnie wykreowana postać. Budzi grozę, powagę i jednocześnie respekt. Jest to ktoś, z kim niejeden superbohater nie chciałby stanąć w szranki. Ciężki do spacyfikowania i tajemniczy – złol, który urozmaica opowieść od pierwszych stron i ktoś bardzo potrzebny przy tego typu historii.

Nie chcę kolejny raz rozpisywać się nad klimatem stworzonym w komiksie, bo chociaż jest on genialny, nie sprawił, że rozpłynąłem się nad tym komiksem. Historia jest bardzo dobra, jednak całościowo dałbym jej mocne 7/10. Jest dobrze, nawet bardzo, jednak nie jest to najlepsza opowieść Marvela, którą czytałem. Mogę natomiast z czystym sercem polecić komiks zarówno zagorzałym fanom Kapitana Ameryki, jak i tym, którym w komiksach z tym herosem znudził się przesadny patetyzm. Fanom szpiegowskich historii z elementem superbohaterskim również przypadnie do gustu.

Artykuł Ameryka bez Kapitana, za to z Zimowym Żołnierzem – recenzja komiksu „Kapitan Ameryka. Człowiek bez twarzy”. pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Może będzie to „huge spoiler”, a może przekreślenie dalszych opinii zbyt szybką konkluzją, ale muszę to powiedzieć na wstępie – nie pamiętam, aby jakiś komiks z Batmanem wchodził mi tak opornie jak ten. Właściwie to odnosi się do całej serii (a raczej do większości, bo przyznam się bez bicia, że mogłem ominąć 2 lub 3 tomy). Od razu muszę wspomnieć, iż odniosłem wrażenie, że ominięcie chociaż jednego tomu negatywnie wpływa na odbiór epilogu, gdyż wszystkie 12 tomów stanowią jednolitą całość, co właściwie jest fajne, bo czytamy coś co jest spięte fabularną klamrą. Nawet jeśli sama fabuła nie jest wysokich lotów, to po zamknięciu zeszytu dostrzegłem tę jednolitość oraz to, że historia jest na swój sposób spójna i stanowi powieść podzieloną na odcinki, a nie jest zbiorem epizodów, z których każdy opowiada o czym innym, usilnie połączonych jednym wątkiem. Niezapoznanie się z przynajmniej większością poprzednich tomów skutecznie wyeliminuje nam przyjemność z czytania tego komiksu.

Jednak gdy już zacznę zagłębiać się w szczegóły fabuły, zacznie się wyliczanie minusów. Niestety, mimo tego „zwarcia”, historia przewijająca się w całym cyklu i mająca swoją kulminację w Tomie 12. smakuje jak odgrzewany kotlet. Mimo tytułowego odrodzenia, nie czuję tutaj zbytniego powiewu świeżości, bo motyw upadłego Rycerza, powracającego do Gotham na ponowne starcie ze swoim Nemezis jest znany, nie tylko z finału trylogii Nolana, ale i z poprzednich serii. To co się dzieje jest więc bardzo przewidywalne. Dorzucenie tutaj Gotham Girl i drugiego antagonisty nie ratują sytuacji i niczego nie odświeżają. Tym bardziej niezbyt wpływają na rozwój wydarzeń. Dodatkowo, przez niezbyt wartką akcję ,większość stron wypełniają dialogi. To jest minus numer jeden – komiks jest zdecydowanie przegadany. Roi się od nic nie wnoszących dialogów i monologów, brakuje za to akcji i elementów, które zawsze w historiach z Batmanem były obecne, jak na przykład beletrystyki. Mimo bardzo ładnej kreski, akcja pozostawia wiele do życzenia, zwłaszcza w tak ubogich ilościach. Pojedynki nie są wciągające czy zaskakujące, czy nawet wystarczająco długie.

Powtarzalność motywu Bane’a, władającego Gotham sprawiła, że z pewną dozą niechęci zabierałem się za część, jednak delikatna ciekawość zatrzymała mnie do końca lektury. Niestety pojawienie się w historii pewnej niespodziewanej postaci, kompletnie mi nie leży. Otóż Thomas Wayne, czyli Zły Batman z flashpointowej rzeczywistości jest według mnie wrzucony totalnie na siłę. Mimo, że pod koniec byłbym w stanie zrozumieć pokrętną logikę i motywacje tego bohatera to sama jego egzystencja w tej historii jest dla mnie po prostu nietrafiona. Chociaż to, że skumał się z Banem i skutecznie wykasował „syna” z walki o Gotham, stając się Gackiem numer jeden w mieście stanowiło niezły clifhanger. Znajdzie się też z jeden zaskakujący zwrot akcji. Jednak mimo to, całość delikatnie mówiąc – nie powala.

Ale nawet nie flashpointowy Batman jest najgorszym elementem. Bo oto dochodzimy do głównej bolączki – romansu Batmana i Catwoman. Wątek miłosny, to coś, co nie powinno tego tomu przepełniać. W pewnym momencie jednak komiks stał się romansidłem a nie historią o powstaniu Mrocznego Rycerza. Wayne teoretycznie powraca do sił przy pomocy Kobiety Kot, ciężko trenując, a w rzeczywistości większość czasu baraszkują w hotelu na rajskiej wyspie i popijają drinki z palemką. Jakby nie patrzeć, jest to świetny sposób na odpoczynek i zregenerowanie się. Ale rozmowy o tym co w związku Bruce’a i Seliny poszło nie tak, przeciągnięte rozkminy o ucieczce sprzed ołtarza i miłosne uniesienia zaczynały mnie tak męczyć, że marzyłem o jakimś tragicznym zwrocie akcji. Taki jednak nie nadszedł i musiałem czekać aż niedoszli państwo młodzi wygramolą się z wyra i wrócą do Gotham.

Także reasumując, komiks nie należy do najlepszych – łagodnie mówiąc. Jest zbyt dużo dialogów wybijających z rytmu, akcja nieco chaotycznie rozpisana, przez co osoby, które nie czytały poprzednich części od deski do deski mogą się pogubić o co chodzi, a i Ci, którzy są na bieżąco mogą napotkać trudności. Zarówno na plus jak i na minus fakt, że jest to zamknięta, zwarta historia, niestety pod koniec skupiająca się bardziej na „lovestory” niż na „superbohaterowaniu”. Zabierając się za Batmana, nie oczekiwałem motywów ze Sparksa. Także niechętnie przyznam, że seria nie została dobrze poprowadzona i zakończona pod wieloma względami. Odradzenie przerodziło się w dogorywanie.

Artykuł Epilog Odrodzonego Batmana – recenzja komiksu „Miasto Bane’a”. pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Do tej pory wyszły cztery tytuły serii. Pierwszy opowiada oczywiście o naszym rodaku, Karolu Wojtyle. Bez cienia wątpliwości jednej z najbardziej wpływowych postaci XX i XXI  wieku. Jest to również jeden z najbardziej kontrowersyjnych papieży. Ile ludzi – tyle opinii, ale żeby sobie ją wyrobić, to warto znać żywot postaci.

Nie da się ukryć, że najlepiej biografię przeczytać na Wikipedii lub w jakiejś porządnej książce historycznej, ale jak przekazać tę wiedzę dzieciom lub nastolatkom? Ano właśnie tak! W tak krótkiej, bo 50 stronicowej, opowieści Dobbs zawiera bardzo dużo skondensowanej informacji na temat żywota JPII.

Co ciekawe, nie jest to zwyczajna biografia ułożona chronologicznie, a wydarzenia z życia Wojtyły przeplatają się z relacją ze słynnego zamachu dokonanego przez Alego Agcę. Raczej to proste działanie, aczkolwiek zdecydowanie urozmaica lekturę.

Wiadomo, że nie jest to szczegółowy esej na temat papieża, ale wystarczający, aby młodsi odbiorcy zainteresowali się i sięgnęli po coś więcej, a przy okazji dobrze się bawili. Jako osoba znająca całkiem dobrze, że tak powiem, origin story Wojtyły, bardzo przyjemnie i szybko spędziłem czas czytając. Autor zastosował dużo trików urozmaicających akcję i zdecydowanie przyspieszających przebieg wydarzeń. Chociażby poprzez „przyjemne” sceny z dowództwem radzieckim czy aresztowania i łapanki na ulicach Warszawy podczas II Wojny Światowej.

Nie byłoby to wszystko możliwe bez zdolnego ilustratora – Fabrizio Fiorentino. Nie są to spektakularnie piękne dzieła z potężną symboliką czy innowacyjną kreską. To po prostu IDEALNE zilustrowanie tego całkiem zwyczajnego komiksu. Kolory są poprawne, proporcje bardzo dobre, a kolory pełne.

Podsumowując tę krótką (jak sam komiks) recenzję: jest to utwór, po który po prostu warto sięgnąć. Nie zamierzam tutaj nikogo namawiać ni oszukiwać. Po prostu podszedłem do niego, lekko mówiąc, neutralnie i neutralne odczucia również dostałem. Ja uważam, że straciłem trochę czasu, bo nie było to dla mnie dzieło rozwijające. Ot opowiastka z biografią papieża. Co prawda prostą, bo prostą, ale solidną i bardzo dobrze skondensowaną. Jeśli macie dziecko, któremu chcecie w jakiś sposób przekazać dane dotyczące Karola Wojtyły, to bardzo polecam, choć nie ukrywam, że bardziej zainteresują go/ją sceny z wojny czy radzieckiego biura. Jeśli jednak czytasz tę recenzję i masz powyżej tych 15 lat, to zakładam, że znasz dobrze historię papieża – sam rozważ czy warto powtórzyć to, co słyszałeś już, zapewne, wielokrotnie w szkole czy w domu.

Artykuł A po maturach chodziliśmy na kremówki – PAPIEŻE W HISTORII: Jan Paweł II [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Największą potęgą i mocą Tony’ego Starka jest jego majątek, który już wcześniej opiewał na miliardy dolarów, jak i również konkurował z Brucem Waynem z oczywiście konkurencyjnego DC Comics. Dysponując tak ogromnym majątkiem, jego możliwości ogranicza jedynie wyobraźnia. A teraz stał się jeszcze bogatszy, w momencie sprzedaży Stark Unlimited (komiksowa nazwa firmy na Ziemi-616), a z takim zastrzykiem pieniędzy i wolnym czasem Tony ponownie będzie zaskakiwał swoich czytelników!

W ostatnim numerze komiksu Iron Mana czytelnicy mogli być świadkami, zaskakującej decyzji Tony’ego Starka, który zrezygnował z biznesu na rzecz swojego zaufanego naukowca odpowiedzialnego za dział robotyki – Andy’ego Bhanga. Teraz, w zapowiedzi numeru Iron Man #1, w którym to Tony Stark wraca „do podstaw”, okazuje się, że Tony nie tylko przekazał swój biznes Andy’emu, ale także sprzedaje wszystkie swoje udziały w firmie – za aż 65 miliardów dolarów!

Chociaż szybko nie zobaczymy Iron Mana nawet w innej wersji w Kinowym Uniwersum Marvela, to przynajmniej mamy okazję poczytać naprawdę ciekawe opowieści w komiksach Marvel Comics.

Artykuł Iron Man sprzedał udziały swojej firmy za 65 miliardów dolarów! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Marc Guggenheim, którego fanom Arrowverse nie trzeba przedstawiać, oraz Marv Wolfman, twórca oryginalnego „Crisis on Infinite Earths”, we współpracy z artystami takimi jak Tom Derenick i Tom Grummett stworzyli „Crisis on Infinite Earths: Paragons Rising”, który stanowi dopełnienie wydarzeń przedstawionych na łamach stacji The CW.

UWAGA! Artykuł zawiera spoilery z komiksu „Crisis on Infinite Earths: Paragons Rising”!

ZIEMIA-N52

Już na pierwszych stronach „Paragons Rising”, Nash Wells w roli Pariaha jest świadkiem zagłady kilku światów, które znikają w wyniku działań Anty-Monitora, a w ramach kary za uwolnienie go, Pariah zmuszony jest bezradnie patrzeć na te wydarzenia i nie może ich powstrzymać.

Pojawiając się na Heroes Square w Metropolis na Ziemi-N52, ogląda relację dziennikarki Bethany Snow, która informuje o stracie bohaterów, głównie tych należących do Ligi Sprawiedliwości.

Ziemia ta jest oczywistym easter eggiem nawiązującym do okresu, w którym DC  Comics publikowało swoje komiksy pod szyldem „New 52” (u nas „Nowe DC Comics”), czyli uniwersum powstałym w wyniku „Flashpointu”.

ZIEMIA-F

Po zniszczeniu Ziemi-52, Pariah zostaje teleportowany na Ziemię-F, a dokładniej na szczyt budynku Daily Planet w Metropolis. Tam spotyka kreskówkową wersję Supermana próbującego uratować Lois Lane, która fotografuje falę antymaterii.

Ziemia ta jest hołdem dla produkcji o Supermanie spod szyldu Fleischer Studios, które ukazywały się w latach 40. Człowiek ze Stali musiał stawiać czoła nie tylko szalonym naukowcom, ale także katastrofom naturalnym. Do dziś kreskówki te są uwielbiane i cenione za wysoką jakość i fundamentalną rolę w rozwoju superbohaterskich animacji.

ZIEMIA-76

W dalszej części historii drużyna Monitora trafia na Ziemię-76, na której pierwszy raz spotykają się i mierzą z Outkastem, czyli antymateryjnym odpowiednikiem Pariaha. Tutaj możemy zobaczyć także, jak tamtejsza Wonder Woman swoje cywilne ubranie zmienia na klasyczny kostium z lat 70., aby wyruszyć na ratunek grupie dzieci, zanim dosięgnie ich fala antymaterii.

Jak sama nazwa wskazuje, Ziemia ta stanowi nawiązanie do serialu telewizyjnego „Wonder Woman” z lat 70., w którym to w postać amazońskiej księżniczki wcielała się Lynda Carter.

ZIEMIA-D

W końcu bohaterowie trafiają na rodzinną planetę Outkasta, na której ponownie mierzą się z nim oraz demonami stojącymi po stronie Anty-Monitora. Z pomocą przychodzi im grupa znana jako Justice Alliance. Zespół ten jest bardzo podobny do Justice League, lecz jest bardziej zróżnicowany etnicznie. W jego skład wchodzi między innymi czarnoskóry Superman, Flash pochodzenia azjatyckiego i Green Arrow wywodzący się ze społeczności rdzennych Amerykanów.

Ziemia ta nie jest żadną nowością, wszakże została już ukazana w oryginalnym komiksowym „Kryzysie na Nieskończonych Ziemiach”, kiedy to Flash ostrzegał inne światy o nadchodzących wydarzeniach. Wtedy Justice Alliance of America połączyło siły z Justice League w walce z demonami i ewakuacji mieszkańców Ziemi-D, ostatecznie poświęcając za nich życie.

Artykuł Jakie nieznane nam światy zostały zniszczone w „Kryzysie na Nieskończonych Ziemiach”? pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Tym razem swój żywot zakończy Floyd Lawton, znany również jako Deadshot i stanie się to w komiksie Suicide Squad #9. Być może jego śmierć będzie miała kluczową rolę w walce Suicide Squad z Tedem Kordem (Blue Beetle) w kolejnych wydaniach komiksu. Niewątpliwie jest to naprawdę ciekawa seria.

Poniżej możecie zobaczyć okładkę opisywanego komiksu:

Artykuł Kolejna śmierć w ekipie Suicide Squad! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Zapomnijcie o tym, co wydarzyło się w poprzednich tomach, tym razem otrzymujemy zupełnie odosobnioną historię, poświęconą tytułowemu złoczyńcy, którą możemy uznać za pseudo-sequel „Face to Face” z 2006, oczywiście autorstwa Robinsona.

Mroczny Rycerz czuje, że nieco się wypalił i musi wrócić do podstaw, dlatego bierze się za zwyczajne z pozoru morderstwo, które okazuje się dużo bardziej skomplikowane, niż zakładano. Tym oto sposobem otrzymujemy dość intrygującą, ale w klasycznym stylu historię o Batmanie. Przepis na sukces? Nie ma na to jednoznacznej odpowiedzi.

Cały koncept historii jest zdecydowanie na plus, jednakże największą bolączką tego tomu są jego bohaterowie. Tynion IV świetnie rozumiał postać Zakapturzonego Krzyżowca i jego mu bliskich, wyciągając z nich wszystko, co najlepsze. To samo tyczyło się złoczyńców. W tym przypadku niestety postaci te są nieco „szare”, bez wyrazu, co szczególnie rzuca się w oczy w przypadku Two-Face’a, który przecież jest dużo bardziej złożonym charakterem, niż to, jak został przedstawiony teraz przez Robinsona.

Z drugiej strony w końcu na spokojnie mogłem rozkoszować się całą powieścią i rysunkami, bez konieczności czytania dymków z tekstem, które w przypadku Tyniona często stanowiły sporą część paneli. Akcja toczy się dynamicznie, nie ma tu zbyt wielu pogaduszek, głównie widzimy Gacka starającego się rozwikłać sprawę najszybciej, jak się da.

Nieco boli fakt, iż ekipa „outsidersów” została tak odsunięta na bok i pojawiła się dosłownie na dwóch stronach, szkoda, gdyż udział Batrodzinki w detektywistycznych peryferiach Mrocznego Rycerza był jednym z mocniejszych atutów runu poprzedniego Jamesa.

W moim osobistym odczuciu wydaje mi się, iż całość lepiej by się prezentowała jako zupełnie oddzielna historia, a nie kolejne „Detective Comics”, gdyż pomimo miałkości bohaterów, to lektura całości była bardzo przyjemna, jednak nie wniosła do poprzedniej historii zupełnie niczego nowego. Ot taki zapychacz, jednak bardzo cenię sobie klasyczne podejście do postaci Największego Detektywa Świata.

„Dwa oblicza Two-face’a” świetnie prezentuje się od strefy wizualnej, a przynajmniej ta część, którą zajmował się Stephen Sergovia. Tak powinien wyglądać komiks o Batmanie. Kreska i kolory nadają dramatyzmu i mroku, przez co historia wydaje się dużo bardziej ekscytująca i dopracowana. Panele jego autorstwa są czytelne i dopracowane, czego nie do końca mogę powiedzieć o drugim z artystów, czyli Carmine Di Giandomenico, którego rysunki możecie podziwiać m.in. we Flashu.  Talentu odmówić mu nie można, bo prace ma na naprawdę dobrym poziomie, jednak nie pasują zupełnie do całokształtu powieści.

W ostatecznym rozrachunku jestem bardziej zadowolony, niżeli zawiedziony, gdyż otrzymałem kawał solidnej historii o Mrocznym Rycerzu, wypełnioną świetnej jakości rysunkami. Powieść ukończyłem za jednym zamachem, także coś musiało jednak sprawić, że się tak wciągnąłem. Dobrze, że to tylko jednorazowy wybryk i od następnego tomu scenariuszem zajmować się będzie Peter J. Tomasi. Zagraniczni czytelnicy są zachwyceni, dlatego z niecierpliwością czekam na kontynuację „Detective Comics”.

Artykuł „Dwa oblicza Two-face’a” – Batman Detective Comics Tom.9 [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.