Pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za udostępnienie komiksu do recenzji!

Opowieść rozpoczyna się od wypowiedzi burmistrza Hundreda, który oficjalnie rezygnuje z kandydatury na kolejną kadencję burmistrza Nowego Jorku. Jednocześnie na ostatnie miesiące wdraża plan postawienia wiatraków prądowych i likwidowania problemów z ekologią.

Już na samym początku Vaughan prezentuje hipokryzję wydawnictw gazetowych, wielkich korporacji  i samych polityków. W pierwszych dwóch zeszytach komentuje on obecną ekologiczną sytuację polityczną pokazując bezsens działań na tak ogromną skalę, kiedy można rozwiązać ten problem bardziej przyziemnymi metodami. Na przykład obowiązkiem druku gazet i komiksów na recyklingowym papierze.

Potem akcja polityczna skupia się na głównie na kwestii tabletek „dzień po” oraz przygotowaniu przyszłej kampanii Wyliego, który w planach ma zastąpienie Hundreda.

Muszę zgodzić się z wieloma publicystami, że Ex Machina miała gdzieś w środku zastój. Historia rzeczywiście się rozlazła. Stała się bardziej politycznym thrillerem, aniżeli historią sci-fi z elementami polityki, aczkolwiek tego nie uważam za minus, choć wielu mogło się to nie spodobać. Fabuła stanęła w miejscu, a Vaughan jakby na siłę starał się ją prowadzić, choć ostatni tom mógł się bez problemu pojawić ze dwa tomy temu. Ja sam nawet troszkę zapomniałem o głównym wątku mocy głównego bohatera i skupiłem się bardziej na politycznych zagadnieniach. Nie bez przyczyny mówi się, że Wielka Machina była dla tego twórcy swoistym polem treningowym, który doprowadził do takich dzieł jak np. Saga.

W finalnym tomie przewijają nam się wersje różnych piekielnych wszechświatów, złych wersji Hundreda i innych okropieńtw. Poznajemy w końcu twórcę mocy głównego bohatera, ich cel oraz dowiadujemy się troszkę więcej o paranormalnych zjawiskach świata przedstawionego. Mam co do tego dość ambiwalentne uczucia.

Vaughan skutecznie wywarł na mnie wrażenie niepokoju, zaskoczenia, a nawet przerażenia. Jednakże przez cały czas odczuwałem, że to wszystko pędzi zbyt szybko, jest robione trochę po macoszemu. Zastanawiałem się czemu twórca, zamiast powoli ujawniać nam świat, pokazał wszystko po kolei i nie dał nam szansy się tym zachwycić? Bo bez chwili zawahania mogę powiedzieć, że jest czym Na podstawie samych alternatywnych światów i złych bohaterów można było zrobić całkiem ciekawe spin-offy.

Oczywiście. Takie pędzenie przy finale to nie jest nic dobrego, aczkolwiek dzięki temu otrzymaliśmy też kilka niezłych plot twistów, które w swojej nagłości pokazały nam zmianę Hundreda jako człowieka i polityka.

Właściwie w ostatnim tomie dostaliśmy trochę takie porównanie tego, kim główny bohater był przez lata i jak się stoczył. Przez cały czas trwania akcji komiksu powtarzał on o tym, jak bardzo zależy mu na ludziach. Mówił o bezwzględnym końcu z polityką. Jednakże działania takie jak śmierć matki wpłynęły negatywnie na jego psychikę. Zrobiły z niego człowieka bezwzględnego, który stracił wszystko, a teraz zależy mu tylko na władzy.
To jest pięknym kontrastem do tego, kim stał się dzięki posadzie burmistrza. Jak dowiadujemy się z ust Kremla, Hundred oczywiście sfałszował wyniki wyborów (nie oszukujmy się, kto by na niego zagłosował? xD) i dzięki temu Nowy Jork otrzymał wspaniałego przywódcę, który troszczy się o ludzi i jest wierny swoim ideałom.

Bradbury skończył podobnie, ale odwrotnie. Również przez wiele zdarzeń zmienił się całkowicie. Już wcześniej miał problemy z agresją, ale teraz przez sławę nabawił się alkoholizmu.

Brudny i zarośnięty przyszedł do Mitchella, od którego dostał „liścia w twarz”. Stary przyjaciel całkowicie odwrócił się od niego i prosił o natychmiastowe opuszczenie lokalu.

Gdy Hundred wspinał się coraz bardziej po szczeblach kariery – jego ochroniarz i wieloletni przyjaciel całkowicie upadł do nizin społecznych. A przecież chciał tylko uratować bliskiego przed trafieniem za kratki. Według mnie ukazuje to, jak słabe psychicznie mogą być osoby, nawet jeśli z pozoru wyglądają na twardzieli.

W końcu nadszedł ten moment – rozwiązanie akcji i ujawnienie status quo postaci. Hundred zabił Kremla, odrzucił przyjaciela, utracił matkę i złamał zasady oraz przysięgi. Jednakże dopiął swego, wspiął się po szczeblach kariery aż na posadę wiceprezydenta USA.

Żyje sobie w białym domu i popija whiskey, ale czy jest szczęśliwy? Nie za bardzo. Piękno finału tkwi w niedopowiedzeniu. Sami musimy zrozumieć i postawić się na miejscu głównego bohatera. Pomyśleć nad jego czynami. Wybaczyć mu, albo wręcz przeciwnie – wydać wyrok.

Za warstwę graficzną znowu wziął się Tony Harris i dodatkowo dwóch rysowników, którzy (co zabawne) nie zostali wspomnieni nigdzie w stopce, co jest dość normalne w polskich wydaniach. Oczywiście rysunki Tony’ego są świetne, ale najgorsze jak dotąd. Tylko w tym tomie artysta ma problem z oddaniem emocji, co skutuje śmiesznymi grymasami na twarzach postaci. Bardzo pozytywnie zaskoczony byłem pierwszego (po Harrisie) artysty, którego styl jednocześnie zaskoczył mnie i wydał się znajomy. Była to kreska szkicowana z ogarniczonymi szczegółami i paletą barw.

Podsumowując: Oczekiwałem czegoś innego, więcej polityki i mniej sci-fi, bo właśnie ten pierwszy aspekt do całej serii mnie przyciągnał. Dostaliśmy trochę wyjaśnień, szybkie podsumowanie i kilka aspektów psychologiczno filozoficznych. Ostatni album pozwolił poznać nam postacie z troszkę innej strony i porównać ich do przemian, które nastąpiły w poprzednich tomach. Rysunki jak zwykle stoją na wysokim poziomie, chociaż nie Harris tutaj jest gwiazdą, a drugi – nieznany – rysownik.

Chciałbym przytoczyć tutaj moje słowa o tym, że żałuję, iż zacząłem z Ex Machiną tak późno. Moje zdanie się nie zmieniło, a cały komiks nadal pozostaje w moim sercu jako jedna z ulubionych powieści graficznych.

Artykuł Diabeł – Ex Machina TOM 5 [RECENZJA SPOILEROWA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Dziękujemy wydawnictwu Egmont za udostępnienie nam komiksu do recenzji!

Można odnieść wrażenie, że Vaughan trochę przekombinował z połączeniem gatunków, a jednak, razem z Harrisem są w stanie połączyć je w interesujący sposób. Mamy mściciela naśladowcę Hundreda, wycieczkę do Watykanu, komiksowe wspomnienia Mitchella i wiele więcej.

Brian wciska w komiks trochę niesamowitego postmodernizmu pokazując wydarzenia z 11 września ze swojego własnego doświadczenia. Opisanie takiego zdarzenia obiektywnie w całej jego okazałości jest bardzo trudne, zwłaszcza kiedy widzi się to tylko w telewizji, gdyż każdy z nas inaczej to przeżywa. Vaughan zdaje się to akceptować.

Spójrzcie na całą serię, dostajemy tylko urywek tego horroru, a nigdy pełny obraz wydarzeń. Może to być spowodowane również tym, że trudno byłoby to umieścić w pięćdziesięcio zeszytowej serii. Briana nie obchodzi, że nie dostaniemy całej historii tamtego momentu, a ważne, żebyśmy dostali całą jego historię.

Cała seria pokazuje nam, jak trudne może być miasto. Dobitnie widzimy to, gdy Hundred w stroju Potężnej Machiny, próbuje powstrzymać samobójcę przed skokiem czy zapobiec poświęceniu kurczaka przez uczniów. To dziwne, a jednocześnie wspaniałe i wymyślne.

Oczywiście dostajemy też poważniejsze rzeczy. Komiks pokazuje nam między innymi do ma religia do polityki i czy w ogóle coś ma.
Widok ludzi różnych religii reagujących na faceta, który umie gadać z mikrofalówką, jest dość interesujący (jeden z księży powiedział nawet, że boi się iż Hundred jest antychrystem).

Mimo poważnego tonu, pisarstwo Vaughana jest konsekwentne.
Wie on, że jego postaci pochodzą z dość irracjonalnego świata, dlatego kilka zeszytów później, Mitchella odwiedza duch.

W międzyczasie główny bohater rozważa zmianę stanowiska, dlatego poszukuję ludzi, którzy będą mogli go godnie zastępować.

W tym tomie Hundred stał się bardziej cyniczny, jakby posiadł więcej ambicji w porównaniu do poprzednich tomów, dlatego odmówił wszystkim kandydatom, mówiąc: „Każdy z nich chce dostać moją robotę, co natychmiastowo ich dyskwalifikuje”.

Dalej Vaughan kontynuuje superbohaterskie wątki pozwalając Hundredowi na ratowanie drugiej wieży podczas zamachów 11 września.

W komiksie jest też oczywiście miejsce na trochę komedii. Kiedy Mitchell radzi sobie  z jednym problemem, jego twórcą wydaje się być postacią wyglądająca jak Alan Moore. Dlaczego on? Bo to Alan Moore, on jest zawsze cool. Na obecność tej postaci Hundred odpowiada słowami: „Przeczytałem wystarczająco komiksów EC, żeby to rozwiązać samemu.” (Moore pisał dla EC Comics). Jeszcze lepszym zagraniem jest to, że pod koniec komiksu autorzy narysowali samych siebie.

Co do rysunków, raczej nie ma co wypowiadać się specjalnie. To jest ta sama seria, która trzyma poziom, jeśli chodzi o odbiór wizualny. Harris udowodnił, że potrafi rysować, tła, oddawać emocje i uczucia. To jest jeden z tych rysowników, których bezwzględnie szanuję, bo wykonują swoją robotę na poziomie przez cały czas,

Podsumowując: Jest to komiks niesamowicie dobrze napisany i narysowany, który zaskakuje mądrością, ale również potrafi być przy tym zabawny, bez zbędnego nadęcia. Opowieść nigdy nie jest za bardzo na serio, ale tylko i wyłącznie tyle ile trzeba. To cholernie dobra księga jak cała seria. Serdecznie polecam, zwłaszcza za egmontową cenę!

Artykuł Ex Machina TOM. 4 [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za udostępnienie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego kupując na Ich stronie Egmont.pl!

KLIKNIJ TUTAJ ABY KUPIĆ KOMIKS NA EGMONT.PL! 

Autorami komiksu są Brian K. Vaughan („Y: Ostatni z Mężczyzn, Saga”), który odpowiada za scenariusz, Tony Harris („Seria JSA, Starman”), stojący za rysunkami oraz dopełniający to wszystko kolorami J.D. Mettler („Supernatural: Origins”, „H-E-R-O”).

Zacznijmy od fabuły. Ostatnio przeczytałem dość sporo rzeczy, a samą Ex Machinę poznałem stosunkowo dość późno, bo jeszcze w tym roku. Nigdy nie miałem parcia na tę serię, aż pewnego nudnego dnia przysiadłem do niej i cóż… Już wiedziałem, że nie będzie to zwykłe czytadło, a seria, którą z przyjemnością będę otwierał i to nie raz. Czytając drugi tom moje stanowisko tylko się upewniło, jest to masterpiece, arcydzieło, po prostu solidny kawał historii i literatury.

Komiks opowiada dalszą historię mężczyzny, Mitchella Hundreda, architekta, który rozwiązując zagadkę dziwnego obiektu w rzece  Hudson (nie jestem pewien nazwy rzeki) padł ofiarą wybuchu, przez co jego jego twarz została okaleczona i oszpecona, a on sam posiadł niezwykłą moc… rozmawiania z maszynami. Czy to silniki, bronie, czy laptopy, on potrafi się z nimi dogadać.
Trochę po ataku na World Trade Center, którego nie udało mu się do końca powstrzymać jako Wielka Machina, postanawia porzucić ścieżkę samotnego mściciela (w sumie nie takiego samotnego, miał dwóch pomocników!) i zostać burmistrzem Nowego Jorku, co z resztą mu się udaje!

Mitchell jest fanem komiksów, także bardzo często możemy zetknąć się z nawiązanami do komiksów DC z przełomu poprzedniego wieku. Oprócz niego mamy całą gamę postaci, takich jak chociażby Bradbury, lojalny ochroniarz oraz Kreml, mentor, który odegrał w życiu Mitchella rolę ojca. Oboje byli pomocnikami Wielkiej Machony w krucjacie przeciwko złu. Poza tym, Journal Moore, sympatyczna sekretarka Mitchella, później minister ds. młodzieży czy nieznośna i wredna Kapitan Amy Angotti, która grozi Mitchellowi więzieniem za każde choćby napomknięcie o jego zdolnościach (Coś jak obecnie Dinah w Arrow).

Opowieść sprawnie lawiruje między heroicznymi wyczynami naszego głównego bohatera, a jego rządami jako burmistrz Nowego Jorku, także dostajemy nie tylko superbohaterswto, które swoją drogą jest w tym komiksie inne niż to, które widzimy chociażby we wszelkiej maści Batmanach albo innych Supermanach, ale też intrygi polityczne oraz próby związania końca z końcem nie poddając się amerykańskiemu systemowi władzy. Fabuła szybko się rozwija a całość jest idealnie wyważona między dwoma wyżej wymienionymi elementami.
Oczywiście komiks nie jest dla każdego, bo polityczne aspekty, których jest baaardzo dużo mogą niektórych znużyć, choć myślę, że są na tyle ciekawe, że warto!

Kolejnym aspektem są rysunki i kolory, które znowu są świetne! (Ten komiks chyba nie ma minusów, albo takie niezauważalnie malutkie :D)
Rysunki wykonane przez Tonego Harrisa są świetne, a autor przeszedł samego siebie. Wszystko wygląda strasznie naturalnie, a twarze oddają smutek, radość czy zakłopotanie. Fajnie, że autor nie bał się pokazać niekórych intymnch części ciała, przez co komiks wydaje się jescze bardziej brudny, taki wiecie, jak Nowy Jork! Na koniec rysunków warto wspomnieć o kolorzyście J.D Mettlerze, który ogólnikowo wykonał swoją robotę na 5-. Wszystko byłoby okej, super, luks, gdyby nie to, że czasami zdarza się, że miejsca, które powinny być ciemniejsze, bardziej oddawać mroć, są zbyt jasne, a miejsca, które powinny oddawać taką wiecie, jasność, radość są zbyt ciemne, takie jest moje zdanie na ten temat.

Dodatkowo do komiksu dostajemy cały scenariusz oraz kilka naszkicowanych plansz.

Podsumowując: Fabuła idzie sprawnie i sprytnie lawiruje między thrillerem politycznym a superbohaterkimi wyczynami, rysunki są świetne, genialnie okazują ludzie miny, zachowania albo reakcje.
Kolory mogłby być w niektórych miejscach nieco inne, ale to taki drobny minusik. Jak pisałem wcześniej, jest to arcydzieło i z całego serca namawiam do przeczytania go!

KLIKNIJ TUTAJ ABY KUPIĆ KOMIKS NA EGMONT.PL! 

• Format:170×260 mm
• Liczba stron:252
• Oprawa:twarda
• Papier:kredowy
• Druk:kolor
• ISBN-13:9788328134515
• Data wydania: 17 październik 2018

Artykuł Wielka Machina, coś się kończy, coś się zaczyna – Ex Machina TOM 2. [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.