Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Temat przewodni czyli brak tolerancji wobec mutantów od zawsze towarzyszył tym opowieściom i czasem zbytnio przytłaczał. W nowym komiksie nadchodzi czas na ostateczny kontratak z ręki Jean Grey. Chociaż kontratak jest trochę za mocnym określeniem na próbę polepszenia życia mutantom, to wyeksponowanie tego jak bardzo nietolerancyjne jest społeczeństwo wobec naszych bohaterów wyszło bardzo dobrze. Pojawia się tu wiele dramatycznych i niebezpiecznych sytuacji związanych z osaczeniem ludzi ze specjalnymi talentami przez małych szarych obywateli. I wszystko, łącznie z samą intrygą, trzymałoby się kupy, gdyby Marvel nie poleciał zbyt wysoko w chmurki w kwestii gadaniny o równości i tolerancji oraz „życiu w lepszym świecie”.

Poziom patetyzmu i powtarzalności pewnych kwestii porównałbym do pierwszych komiksów o Kapitanie Ameryce, gdzie też można było – mówiąc absolutnie wprost – RZYGAĆ gwiazdkami i pasami z amerykańskiej flagi. Tak samo jest tutaj. Jean Grey mimo wielu fajnych i mocnych momentów, kreujących ją na „twardą babkę” tak często wypowiada kwestie na temat „walki o lepsze jutro” że robi się to nudne już w połowie pierwszej części. A można to było ugryźć dużo lepiej i bardziej te teksty wyważyć. Czytając wiele wypowiedzi, czułem, jakby ktoś wałkował mantrę 10-latkowi.

Wiadome jest, że te motywy jasno odnoszą się do realnego świata, w którym też toczy się walka o równość (mimo, że mutantów u nas nie ma). Dosadne zobrazowanie tego do czego prowadzi nienawiść zawsze pomaga w zrozumieniu problemu. Jednak wszędzie musi być umiar. Gdyby w komiksie, który porusza taki temat w nieco odmienny sposób pozostawić tylko te mocne momenty, takie jak ‘bad-ass Jean Grey’, zagrało by to koncertowo i było dużo bardziej przekonujące.

Przechodząc do plusów, gdy już przełknie się kwestie mdłej patetyczności, muszę oddać tej historii to, że czyta wręcz błyskawicznie. Akcja szybko posuwa się naprzód, bardzo szybko można wniknąć w wydarzenia prezentowane na kartach. Nie spotkałem się z czymś, czego najbardziej się obawiałem – konieczności znajomości fabuły i komiksów bezpośrednio poprzedzających wydarzenia z „Czerwonych”. Jak wspomniałem, nie jestem z X-Menami na bieżąco, staram się śledzić to co się dzieje w tej części Marvela, jednak nie jestem super oblatany w temacie teraźniejszych mutantów. I bardzo się cieszę, że nie utrudniło mi to czytania tego zeszytu. Dialogi na spokojnie potrafią podrzucić wskazówki co działo się wcześniej – i to w zupełności wystarcza, żeby ogarnąć chociażby relacje między poszczególnymi bohaterami.

Ciężko mi ogólnie ocenić ten komiks. Fajna fabuła, niewymagająca zbyt dużo od czytelnika, obrazowo i dosadnie przedstawione trudne wydarzenia. Brak zbędnej paplaniny i, nie licząc wspomnianych tekstów o tolerancji i nienawiści, konkretne, nieprzeciągnięte wypowiedzi to coś co zawsze zaliczam na plus – również tutaj. Historia jest raczej prosta – przewidywalna i mało zaskakująca, aczkolwiek nie zaliczam tego do wad. Jest to jeden z powodów, dzięki którym sprawnie płynie się przez ten komiks. A więc reasumując – komiks „X-Men: Czerwoni” mojego świata nie zamiótł, aczkolwiek nie uważam czytania go za jakąś drogę przez mękę. Ot lektura na jeden wieczór – góra dwa, jak ktoś ma mniejszą tolerancję do powtarzalności wypowiadanych przez protagonistkę patetyzmów.

Artykuł Nadzwyczajni i nadzwyczajnie znienawidzeni – recenzja komiksu „X-MEN: Czerwoni” pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Dzięki Egmontowi za udostępnienie kopii do recenzji (i jednoczesne zmotywowanie mnie do powrotu do komiksów superbohaterskich!).

Początki w DC są ciężkie, nie oszukujmy się. Infinite Frontiery, Flashpointy, Nieskończone Ziemie, Nowi Bogowie, kanony, head-kanony i inne pierdoły, które skutecznie zniechęcają nawet starych wyjadaczy, którzy powracają z urlopu komiksowego. Mimo ciągłych komplikacji Egmont wydaje pozycje, które choć trochę ułatwiają start. Chociażby wydany jakiś czas temu Superman: Amerykański Obcy czy, właśnie, omawiany tutaj Rok Pierwszy.

Flash: Rok Pierwszy jest, na dobrą sprawę, fillerem (wypełniaczem?) w runie Williamsona. Jak wiecie (lub też nie, to nic złego!) komiksy w USA wydawane są domyślnie w formie zeszytów (około 25 stronicowych). Jeden polski album składa się z około 5 zeszytów danej serii (które mają zazwyczaj około 100). Absolutnie nie mam pojęcia, dlaczego twórca stwierdził, że historia o początkach speedstera w samym środku serii jest dobrym pomysłem, ale w ogólnym rozrachunku wyszło to na plus nowym czytelnikom, którzy — tak jak my — czytają wydawane w Polsce albumy.

Historię rozpoczynamy dość — myślę — standardowo. Chwila z dzieciństwa, poznajemy odrobinę charakteru Allena, zajęcia i osoby będące w jego otoczeniu. Rzeczą, która może przykuć uwagę, jest dynamizm i duża ilość piorunów. Co ma w zwyczaju robić Flash? No biegać, szybko, wzium. I takie właśnie odczucia towarzyszą podczas czytania. Po prostu czuć, że jest piekielnie prędko, a Barry ma problemy z prawidłowym używaniem mocy.

Oczywiście widać, że jest to komiks stworzony w środku, jako chwilowy byt, zapełniacz. Opisany rozwój jest szybki, skokowy. Jedna strona poświęcona na strój – pyk. Druga na jakieś relacje rodzinne – pyk. Trzecia na naukę biegania – pyk. Niekoniecznie w tej kolejności i w takim stylu, ale rozumiecie, o co mi chodzi. Szybkie przybliżenie nam ewolucji, aby doprowadzić do zawiązania akcji – czyli pierwszego WIELKIEGO ZŁOCZYŃCY.

No i do tej pory wszystko było naprawdę, rzekłbym, na tip top. I pierwszym zgrzytem jest niesławny Żółw. XDD. Tak, Żółw. Na szczęście jego pseudonimu nie przetłumaczono, ale Turtle nie brzmi epicko. W każdym razie jest to chyba najnudniejszy villain, jakiego miałem okazje obserwować na kartach komiksów. Wielki, potężny dziad metalowiec w zielonej zbroi. Tak szczerze mówiąc to brak mu zarówno charyzmy, jak i ciekawych supermocy. Jedynie jego historia może zainteresować do pewnego momentu, bo jest chwytająca za serce.

Początkowo wątek złola bardzo szybko się zatrzymuje i dostajemy ciekawy trik manipulujący czujnością czytelnika. Później historia rozgrywa się dość standardowo. Barry trochę wygrywa, po czym ponosi sromotną klęskę, ale siłą dobroci, nadziei i innych ładnych hasełek wygrywa bitwę, bla, bla, bla. Nic wybitnego, ale też nic okropnego. Walki bezpośrednie w zasadzie nie występują, ale Williamson całkiem klawo zastępuje ją mocami speedforce, umiejętnościami speedstera (np. tornada) i zabawą czasem.

Właśnie — zabawa czasem. Jest to niezbywalny element KAŻDEGO komiksu z Flashem w roli głównej. Czy to jako poboczny dodatek, czy główny element fabularny. Niestety nie mamy w Roku Pierwszym do czynienia z zawirowanymi paradoksami czasowymi czy relacjami międzywymiarowymi, a prostą podróż w czasie i spotkanie… niezwykłego gościa. Nie mogę mówić, co to za gość (choć już duża część pewnie wpadła na trop), aczkolwiek jest świetnym motywatorem, usprawiedliwieniem działań Barry’ego i, poniekąd, wytłumaczeniem pochodzenia pewnych jego cech.

W każdym razie, czy komiks spełnia swoją funkcję (tj. wyjaśnienie originu Flasha)? Jak najbardziej, jeszcze jak, parafrazując słowa Jana Pawła II. Do bardzo ogólnikowej wiedzy jest to mega przydatne narzędzie. Powiem więcej — bodaj na trzech stronach elegancko wyjaśniono moce rudowłosego Wally’ego Westa i kim jest czarnoskóry West (czego nie potrafiłem, swego czasu, pojąć). Jednakowoż nie potrafię stwierdzić czy wpasowuje się w dzisiejszy kanon (bo oryginał miał amerykańską premierę bodajże z półtora roku temu).

Jeśli chodzi o warstwę wizualną (tutaj zawsze najkrócej, bo nie jestem grafikiem…) to Porter zaskakuje. Powiem prosto z mostu — nie lubię tego autora. Niejednokrotnie wyrażałem rozczarowanie jego pracami. Nie dość, że nie podoba mi się styl Portera, to uważam, że popełnia zazwyczaj grafomaństwo. Tak czy inaczej, Rok Pierwszy został namalowany rewelacyjnie. Oprócz koślawych twarzy, które z każdym kadrem wyglądają inaczej (tego chyba nigdy się nie oduczy) jest… komiksowo. Po prostu. Myślisz komiks i widzisz, na przykład, to:

Urzeka mnie — choć nie wiem czy to dobre określenie — ostra kreska. Taka dość ciężka. Przywołująca na myśl starsze gry od Telltale. Po przeczytaniu jestem w ciężkim szoku i piszę to drżącymi rękami oblany potem: Panie Porter — popełniłeś wyjątkowo pierwszorzędną robotę!

Zanim zakończę, chciałbym jeszcze na sekundkę zatrzymać Was przy pewnym elemencie, który jest — od jakiegoś czasu — wielkim mankamentem, a zdaje mi się, że nikt nie zwraca na niego uwagi. Chodzi mi tutaj dokładnie o tłumaczenie. Nie wiem nawet, czy to reguła dotycząca wszystkich komiksów. Nie wiem, czy dotyczy wszystkich wydawanych od DC, ale zawiodłem się kolejny raz. I to naprawdę srogo. Czegokolwiek od niebieskich bym nie tknął, to zawsze będzie miało skopane tłumaczenie. Po prostu. Jest złe. Oczywiście jego jakość jest o wiele lepsza od tego z Dark Knights Metal, aczkolwiek, ehh… aż ciężko się to czyta. Może marudzę, ale nie pamiętam, żebym przy badaniu oryginału tak źle odbierał dialogi czy myśli. Do tego albumu tłumaczenie wykonał pan Tomasz Kłoszewski i mam nadzieję, że te koślawe teksty są dziełem edytorów albo jest to tylko niefortunna gafa w dorobku pana Tomasza.

Podsumowując, polecę ten komiks tylko jednej, konkretnej grupie — świeżakom. Jeśli startujesz z DC, to świetnie, życzę powodzenia. Przeczytaj ten komiks, zajrzyj na Wikipedię, nabierz sobie wiedzy. Rok Pierwszy odgrywa swoją rolę. Jeśli jednak znasz postać Flasha, ogarniasz genezę, to po prostu sobie odpuść i idź poczytać, nie wiem, starszą serię z Nowego DC albo run Geoffa Johnnsa. Nie jest to komiks ani rewolucyjny, ani nawet ze wciągającą fabułą. Właściwie to proste, czyste origin story. Jednakowoż bardzo mnie cieszy, że zostało to wydane jako osobny byt i myślę, że nie jednemu czytelnikowi pomoże rozjaśnić ciemną ścieżkę DC Comics.

TUTAJ KUPISZ KOMIKS! 

Artykuł Flash: Rok Pierwszy – czy to dobry start? [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Komiks zawdzięczam  Gandalf.com.pl, którzy poza ogromną biblioteką komiksów, mają do zaoferowania także mnóstwo filmów czy figurek kolekcjonerskich. Chciałbym im podziękować za podesłanie tomu do recenzji! Gorąco zachęcam do skorzystania z ich oferty.

Przypomnę tylko, iż pierwotnie komiks ten został u nas wydany w 2005 roku, był to trzeci tytuł, który w ogóle ukazał się w ramach serii „DC Deluxe”. Choć już wtedy minęła niemalże dekada od oryginalnej premiery, to dalej zbierał on fantastyczne noty. Obecnie historia ta będzie miała na karku ćwierć-wieku. Czy przetrwała ona próbę czasu?

Osobiście bardzo pozytywnie wspominałem te dzieło, z którym pierwszą styczność miałem ponad dziesięć lat temu, stąd też niezwykle ucieszyłem się, iż ponownie pojawi się on na naszym rynku, także czym prędzej zabrałem się za jego lekturę. Warto także napomnieć, że wydanie to zostało wzbogacone o sporo dodatkowej zawartości, jak chociażby szkice koncepcyjne, czy genezę całego projektu.

Przed rozpoczęciem swojej przygody z utworem warto jednak się nastawić, iż jednak mamy do czynienia z dziełem końcówki lat 90. I zawarte w nim motywy mogą obecnie wydawać się nieco wyeksploatowane, choć często nie w tej skali, co właśnie „Kingdom Come”.

Kliknij >TUTAJ< i kup komiks w sklepie internetowym Gandalf.com.pl

Tytuł „Przyjdź Królestwo”  nie został wybrany przypadkowo. Całość można uznać za interpretację tejże słynnej modlitwy, a sam komiks przepełniony jest religijnymi odniesieniami, epatujący patosem na każdym możliwym kroku. Autorzy starają się odpowiedzieć na pytanie, kim właściwie są superbohaterowie oraz kto stanowi nad nimi prawo?

Mark Waid i Alex Ross nie wierzą wyłącznie w konkretnych herosów jak np. Batman czy Superman. Oni po prostu pokładają wiarę w herosów swojego dzieciństwa, w ich dobroć oraz czystość serc. Według nich bohaterowie powinni być chodzącym kodeksem moralnym, być wzorem do naśladowania, czy uczyć heroizmu, który powinien być naszym celem.

Tym komiksem chcieli przedstawić, co się dzieje, gdy tylko twórcy i czytelnicy porzucają wszelkie aspiracje związane z tym „fachem.  Jak zaczerpniemy nieco komiksowej historii, to dowiemy się, iż w latach 90. Image biło rekordy popularności, a DC i Marvel (który było w tych czasach na skraju bankructwa!) usilnie starali się im dorównać. Kingdom Come. Przyjdź Królestwo to pewnego rodzaju lament, próba namowy innych do powrotu na właściwe (według nich) tory.

Narratorem całej opowieści jest Norman McCay, w teorii zwykły pastor dotrzymujący towarzystwa umierającemu Wesleyowi Doddsowi, czyli Sandmanowi Złotej Ery, który w ostatnich chwilach swojego życia przekazuje swoje wizje wspomnianemu kaznodziei. W wyniku tego wydarzenia naszemu duchownemu objawia się Spectre, co od razu sygnalizuje nam niemałe kłopoty. Wszakże, czy sam anioł śmierci mógłby nieść dobre nowiny?

Zostaje nam przedstawiony świat, w którym rządzą superbohaterowie, ale nie Ci, których dobrze znamy. Członkowie Ligii Sprawiedliwości postanowili odciąć się od reszty i pilnować swojego przysłowiowego podwórka, a ziemią zaczęli rządzić bardziej bezwzględni herosi, co nie bali się przekroczyć pewnej granicy i wymordowali większość poważniejszych złoczyńców.

Jednakże to nie sprawiedliwość i poczucie obowiązku ich cechuje. Oni po prostu walczą, by walczyć. Zresztą ciężko szukać wzorca i inspiracji od kogoś, kto posługuje się aliasem Swastyka lub 666.

Superman żyje na samo-wygnaniu, Flash (Wally West) stał się tak szybki, że przekroczył już granice człowieczeństwa, stając się czerwoną smugą, Zielona Latarnia (Alan Scott) strzeże porządku ze swojej fortecy, a Batman… Ten wprawdzie nigdy nie przestał, ale zrobił z Gotham miasto policyjne. Wreszcie zjawia się Wonder Woman, która usilnie próbuje namówić Kryptończyka, aby ten zaprowadził porządek na świecie.

Okazuje się, że destrukcyjna młodzież nie jest jedynym problemem,  z którym będzie musiał zmierzyć się Kal-El. Choć w prawdzie większość większych graczy z ekipy tych złych została zlikwidowana, tak pozostała garstka zebrała się, aby wspomóc Lexa Luthora w jego nikczemnym planie. Żeby tego było mało, to skład ten zasilił także… Bruce Wayne!

Kliknij >TUTAJ< i kup komiks w sklepie internetowym Gandalf.com.pl

Taki konflikt trzech potężnych stron zwiastuje nic innego, jak istny armageddon, a sędzią tego wszystkiego ma być właśnie zwykły pastor obserwujący całe to zamieszanie i nie do końca ogarniający co się konkretnie dzieje, nic dziwnego, wszakże ten ciężar spadł na niego tak nagle.

Poczucie zagubienia towarzyszy nie tylko Normanowi, czy Supermanowi, a także nam, jako czytelnikom, których także pochłania ten wszechobecny chaos. Mark Waid z jednej strony stworzył rewelacyjny i głęboki melodramat, gdzie przez cały czas czuć ten dramat, który przeżywają bohaterowie, a z drugiej tak naprawdę nie zrobił nic więcej, a przedstawił herosów, którzy po prostu walczą, bo nic więcej nie mogą już zrobić i tylko tak rozwiążą wszystkie problemy. To ciągłe wrażenie zakłopotania towarzyszy nam przez praktycznie do samego końca.

Zatrudnienie Marka było strzałem w dziesiątkę. Ten facet zna uniwersum DC od podszewki i wydobył z postaci wszystko, co najlepsze, choć przez ich sporą ilość, to nie wszyscy otrzymali swoich pięciu minut, co akurat pozostawia pewien niesmak, ale tez w pewien sposób pasuje do konwencji tytułu, wszakże ludzie i tak zapomnieli o superbohaterach, prawda?

Uczucie powagi mocno potęguje strefa plastyczna komiksu, którą zajął się wówczas 26-letni Alex Ross, już wtedy wyprzedzający o lata swoich kolegów po fachu. Ta iście realistyczna stylistyka znakomicie komponuje się z całą historią, starając się nadać człowieczeństwa tym iście boskim istotom. W jego rysunkach czuć potęgę, moc i heroizm. Artysta postarał się, abyśmy jak najlepiej odczuli ten ciężar, tę wewnętrzną walkę herosów i wyszło mu to perfekcyjnie.

Świetnie prezentują się także sceny akcji. Alex bardzo dobrze odzwierciedlił dynamikę walk, które wydają bardzo żwawe. Mocno szanuję, że udało się mu to uzyskać bez konieczności stosowania żadnych efektów typu motion blur, którego uświadczymy tutaj wyłącznie w przypadku Flasha, co z resztą jest całkowicie zrozumiałe.

Połączenie sił tych dwóch artystów zaowocowało rewelacyjną pozycją stanowiącą hołd dla tych wszystkich historii, którymi panowie zachwycali się w swoich młodzieńczych latach. Waid i Ross wierzyli, że świat superbohaterów musi zostać po raz kolejny zrekonstruowany, a ludzkość spojrzeć na nich nieco inaczej, niż zagrożenie.

Na każdym kroku czuć, iż jest to dzieło od zatwardziałych fanów, dla fanów, autorzy co chwilę częstują nas różnymi easter-eggami. Choć tekstu jest tutaj od groma, tak akcji także nie brakuje. Historię tę można traktować jako opowieść o walce nowego pokolenia ze starym. Stara się odpowiedzieć na pytanie „co by było, gdyby nasi herosi nie byli tacy idealni jak nam się zdaje?”.

To obowiązkowa pozycja dla każdego fana komiksów spod szyldu DC Comics i choć pozostali także będą świetnie się przy nim bawić, tak to właśnie ta grupa wyniesie z tego dzieła najwięcej wartości.

Ciężko nie oprzeć się doskonałym rysunkom Rossa, a Waid tak świetnie poprowadził tę iście poważną historię, że nawet po upływie 25 lat nie zestarzała się ona, jak spora część komiksów z tamtego okresu.  „Kingdom Come. Przyjdź Królestwo” to ponadczasowe dzieło, z którym zdecydowanie warto się zapoznać.

Artykuł Kingdom Come. Przyjdź Królestwo – Recenzja komiksu. pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Skąd w ogóle ta fascynacja tą postacią? Jak widać piękno, tkwi w prostocie, gdyż na dobrą sprawę jest to tylko Batman, który został zainfekowany toksyną Jokera. Do tego dostajemy jeszcze świetny, zajeżdżający horrorem design,  który aż prosi się, aby był wykorzystywany wszędzie, gdzie się tylko da.

Tym razem, wbrew nazwie, samego złoczyńcy nawet nie ujrzymy, natomiast do czynienia będziemy mieli z jego „rekrutami”, a tych wybrał sobie naprawdę potężnych. Nasi bohaterowie zdecydowanie mają twardy orzech do zgryzienia. Warto też dodać, iż za piórem nie stał Scott Snyder, a Joshua Williamson, którego możecie znać, m.in. przez „The Flash”

W drugim tomie na pewno nie brakuje różnorodności, gdyż w jednej chwili komiks potrafi przenieść się z ponurych klimatów Gotham, do pustynnego Khandaqu, aby nagle znaleźć się na samym kryptonie! Po tym opisie już można domyślić się kto wchodzi w skład nowej ekipy super-łotrów, czyli Secret Six – teraz wraz z Batmanem śmieje się chociażby Shazam, Supergirl czy… Jim Gordon! 

Różnicę w stylu prowadzenia historii można zauważyć już na niemalże samym początku. Scott starał się przede wszystkim zbudować napięcie, skupiał wielką uwagę na klimacie, celowo wprowadzał zamęt, aby czytelnik dał się zwariować. Williamson natomiast od razu wchodzi z mocnym uderzeniem akcji i nie pozwala się zanudzić. Tu właśnie też pojawia się moja pierwsza obiekcja co do tego komiksu – tempo jest fatalnie wyważone.

Mniej więcej do połowy jesteśmy częstowani kadrami wypełnionymi widowiskowymi walkami, aby nagle w mgnieniu oka stać się nieustającą paplaniną i  ni stąd, ni zowąd ponownie ruszyć z kopyta i zakończyć tom. W trakcie tego „postoju” można momentami wręcz przysnąć, a szkoda, gdyż historie same w sobie są po prostu w porządku.

Choć wszystkie te opowieści są podobnie skonstruowane, a liczy się w nich przede wszystkim wszechobecna rozwałka, tak dalej jest to dość intrygujący komiks. Brakuje w tym wszystkim tego zamętu i nieprzewidywalności, ale z drugiej strony Joshua bez wątpienia zrozumiał zamysł „jokeryzacji” i faktycznie odpowiednio przedstawił wszystkich już-nie-bohaterów.

Osobiście najwyżej stawiam fragment z Blue Beetle’em, który przemienił się w paskudnego „Skaraba”, który wręcz prosi się o jakąś konkretną i dłuższą historię (co raczej niestety nie nastąpi…chociaż może w ramach Black Label?). Wizualnie odstający od reszty, świetnie oddając klimat grozy towarzyszący przez cały zeszyt i trzymający cały czas w napięciu.

Jak już wspomniałem o szacie graficznej, to ciężko tak naprawdę czegoś jej zarzucić. Rysunki stoją naprawdę dobrym poziomie, a David Marquez bez wątpienia poradził sobie z powierzonym mu zadaniem. Wyblakłe, nienasycone zimne barwy, świetnie ujmują chłód i mrok płynący z kartek komiksu,  co także jest podkreślane przez w miarę mocną kreskę.

W ostatecznym rozrachunku drugi tom „Batmana, który się śmieje” wypada zdecydowanie gorzej od pierwszego, ale nie można go także spisywać na straty, jednak trzeba mieć w świadomości to, iż jest on skonstruowany w nieco inny sposób. To świetna pozycja, aby najzwyczajniej w świecie się odmóżdżyć, gdyż lektura nie wymaga od naszych szarych komórek zadnego wysiłku.

Warto także zaznajomić się z tym tomem, gdyż stanowi on pomost pomiędzy minionym już wydarzeniem, czyli „Metalem”, a nadchodzącym (na naszym rynku!) „Death Metalem”.

Artykuł BATMAN, KTÓRY SIĘ ŚMIEJE TOM 2. [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!„Mistrzowska Sztuczka” pod żadnym pozorem nie jest dziełem zwieńczającym cokolwiek, a po prostu kolejną, zwyczajną historią ze Szkarłatnym Speedsterem w roli głównej. Barry w ostatnim czasie nie mógł narzekać na brak rozrywki, gdyż poza kilkoma znajomymi i niezbyt przyjemnymi twarzami, zajął się jeszcze badaniem nowo odkrytych mocy, za których uwolnieniem z resztą jest częściowo odpowiedzialny.

Tym razem jego odpoczynek zakłóci nie nikt inny jak jeden z Łotrów. Mowa o Tricksterze i to na dodatek tym oryginalnym, który zdecydował, że warto o sobie przypomnieć światu i wypuszcza w miasto toksynę czyniącą wszystkich… szczęśliwymi? Oczywiście stanowi to tylko część szalonego planu błazna, który najwidoczniej stara się udowodnić, iż wcale nie jest gorszy od jego kolegów po fachu, a w szczególności Joker czy Riddler.

Poza głównym wątkiem, na panelach komiksu nie zabraknie speedsterów i ich problemów, które naturalnie komponują się z całokształtem. To bardzo lekka i przyjemna lektura, idealna wręcz, aby nieco rozluźnić nasze mózgownice przed nadchodzącym i wyżej wspomnianym „Rokiem Pierwszym”.

Jak to na naszych sprinterów przystało – Tempo jest tutaj niezwykle szybkie, kadry dosłownie same siebie przeskakują, a my w błyskawicznym tempie przerzucamy coraz to kolejne kartki i w mgnieniu oka docieramy do ostatniej strony.

Williamson przez te kilkanaście tomów wykreował spójny i harmonijny świat, więc czytelnikom nie powinno sprawić problemu odnalezienie się w tym wszechobecnym chaosie, który towarzyszy Allenowi.

Od strefy wizualnej jak zwykle jest po prostu w porządku. Rysunki w tej serii nigdy nie były arcydziełem, ale zazwyczaj perfekcyjnie oddawały klimat komiksu. Mocna, choć celowo niechlujna kreska podkreślały dynamikę, a iście przesaturyzowane barwy odpowiadają nieustającemu optymizmowi Barry’ego Allena. Nie są to kadry wypełnione szczegółami, co w tym przypadku niezwykle ułatwia lekturę.

Oczywiście, jeżeli nie zaznajomiliście się z poprzednimi dziesięcioma tomami, to po „Mistrzowską Sztuczkę” nawet nie macie po co sięgać, a jeżeli jesteście „stałymi bywalcami”, to zdecydowanie możecie sięgnąć i po ten komiks. Można to przyrównać do takiego typowego odcinka jakiejś animacji, gdzie główny bohater walczy z tym jednym złym, a werdykt tej walki każdy wie, jaki jest. Ot prosta, przyjemna historia.

Artykuł Flash. Mistrzowska Sztuczka. Tom 11 [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Snyder w ostatnim czasie na pewno nie mógł narzekać na brak obowiązków. Poza recenzowaną właśnie serią miał na głowie także takie tytuły jak „Ostatni Rycerz na Ziemi”, „Batman, który się śmieje”, czy właśnie sam „Metal” i „Death Metal”, czyli wydarzenia, które mają ustanowić ład i porządek po wszystkich dotychczasowych kryzysach, a nie da się ukryć – trzeba do tego nie lada talentu.

Tom skupia się na tytułowym „Szóstym wymiarze”, do którego nasi bohaterowie trafiają w poszukiwaniu pomocy w powstrzymaniu największego rywala Supermana – Lexa Luthora, który jest bliski celu, czyli przebudzenia perpetui. Oczywiście pomocy tej będą szukać u swoich odpowiedników, którzy najwidoczniej musieli robić coś dobrze, gdyż ich świat jest jedną wielką utopią.

Świat bez skazy od razu nasuwa myśl, iż gdzieś tu musi być haczyk i jest nim nikt inny, jak Alfeusz, czyli Kowal Światów, którego poznaliśmy właśnie w „Batman: Metal”.  Na dodatek poza samym Lexem, oliwy do ognia dolewa sam Mxyzptlk, który powoduje problemy na skalę zdecydowanie nieadekwatną do jego wzrostu.

Otrzymujemy w ten sposób ciekawą i rozbudowana historię, w której ważą się losy całego multiwersum, a wszystko to przedstawione jest wszakże w zwykłej, regularnej serii, jaką jest „Liga Sprawiedliwości”. Z tego powodu należą się duże brawa dla scenarzysty, któremu świetnie udało się to wkomponować w całość, nie przekraczając jednocześnie pewnej granicy, która oddziela całość od absurdu, którym często jesteśmy częstowani aż w nadmiarze, gdy mowa właśnie o większych eventach.

W komiksie, gdzie tak mocno eksponowana jest problematyka wieloświatów i jeszcze na dodatek pojawia się magiczny skrzat (Mowa oczywiście o Mxy’m!), oczywiste jest, iż spotkamy się z pewnymi niedopowiedzeniami i nieścisłościami, jednakże osobiście zupełnie nie przeszkadzało mi to w lekturze, gdyż pomimo sporej ilości akcji i wagi wydarzeń, które mają w tym tomie, Snyderowi w końcu udało się wszystko odpowiednio stonować, eliminując chaos do minimum.

Właśnie przez to wszystko bardzo pozytywnie się zaskoczyłem „Szóstym Wymiarem” i mocno szanuję Pana Scotta za sposób, w jaki to wszystko rozegrał. Na spore uznanie należy się także wszystkim artystom odpowiedzialnym za warstwę graficzną tytułu. Ten komiks wręcz tętni życiem! Świetnie ukazane kadry, bardzo przyjemna dla oka kreska, a także znakomicie dobrane kolory, które rewelacyjnie oddają klimat komiksu. Czytając niejednokrotnie, aż żałowałem, że całość nie jest zanimizowana.

„Szósty wymiar” to wielki skok jakościowy w stosunku do poprzednich zbiorczych wydań, a także nadzieja na jeszcze lepsze kontynuacje. Scott Snyder definitywnie odrobił lekcje i zaprezentował nam bardzo ciekawy komiks, który powinna spodobać się każdemu wielbicielowi grupowych historii z superbohaterami.

Artykuł „Liga Sprawiedliwości” tom 4: „Szósty wymiar” [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Komiks zawdzięczam  Gandalf.com.pl, którzy poza ogromną biblioteką komiksów, mają do zaoferowania także mnóstwo filmów czy figurek kolekcjonerskich. Chciałbym im podziękować za podesłanie tomu do recenzji! Gorąco zachęcam do skorzystania z ich oferty

„Strażnicy” Alana Moore’a to niewątpliwie jeden z największych klasyków komiksowej branży, który pomimo upływu ponad trzech dekad nie zestarzał się tak mocno i wciąż stanowi kawał świetnej lektury. Nic dziwnego, że przez lata nikt nie pokusił się o żadną kontynuację tego dzieła, w szczególności, iż sam autor wyraził się jasno, że nie życzy sobie żadnych sequeli, bo uważa, iż stworzył kompletną, zamkniętą historię i nie powinno się jej ruszać.

Po 30 latach włodarze DC jednak postanowili tę markę wskrzesić i sam Geoff Johns miał podjąć próbę stworzenia powieści rozgrywającej się po wydarzeniach z oryginału, jednocześnie tworząc z niej punkt kulminacyjny dla trwającej wtedy serii „Odrodzenie”.

Choć zapowiadało się obiecująco, to ciągle opóźnienia wprowadziły delikatny chaos w planie wydawniczym niebieskich, a porządek prawdopodobnie zaprowadzi obecnie trwający Death Metal, który już zdążył wyjaśnić kilka spraw.

O co dokładnie w „Doomsday Clock” chodzi? Akcja komiksu rozgrywa się siedem lat po wydarzeniach z oryginału. Wielki plan Ozymandiasza runął w gruzach i wystawiono za nim list gończy. Okazuje się, że Veidt skrywa się i współpracuje z samym…Rorschachem!

Spokojnie, mimo że powroty do życia to chleb powszedni w świecie superherosów, tak tutaj nie zdecydowano się na ten zabieg, a po prostu za plamistą maską znajduje się ktoś zupełnie nowy, chociaż osobiście uważam, że chociaż facet charakterek ma, to do Kovacsa mu jednak daleko.

Panowie werbują jeszcze dwójkę dziwacznych kryminalistów i wyruszają poszukiwać samego Doktora Manhattana, aby spróbować go przekonać, by ten posprzątał bałagan, który Veidt po sobie pozostawił. Trafiają tym sposobem do innego świata, w którym okazuje się, że wcale nie jest lepiej, a jego mieszkańcy właśnie zaczęli buntować się przeciwko ich bohaterom.

Tak pokrótce i bez zdradzania ważnych elementów prezentuje się historia „Zegara zagłady”. Czytając opinie na temat tego komiksu, wydaje mi się, iż ludzie często zapominają, iż nie mamy do czynienia z typową kontynuacją danej serii, a Johns nawet nie starał się udawać, że próbował stworzyć coś równie ambitnego i ponadczasowego.

„Doomsday Clock” to przede wszystkim punkt kulminacyjny „Odrodzenia” i właśnie w ten sposób powinno się do tej powieści podchodzić. Otrzymujemy mnóstwo odpowiedzi na dręczące nas od lat pytania, które nie tylko rozjaśniają nam cały obraz, ale i powoli sprzątają zaistniały w międzyczasie bałagan.

Fani sporej ilości akcji także pewnie będą zawiedzeni, bo całość jest mocno przegadana i okazjonalnie stanie się coś bardziej widowiskowego, co akurat świetnie wpasowuje się w tonację historii. Zresztą w oryginale było całkiem podobnie, także nie powinno to zbytnio nikogo dziwić.

Warto pochwalić pana Geoffa za to, jak sprawnie udało mu się przenieść niektóre charaktery ze świata Strażników do uniwersum DC. Johns bez wątpienia rozumie bohaterów, któych mu powierzono i w pełni oddaje ich charaktery.

Na pewno nie jest to komiks, o którym będzie wspominało się przez lata, nie jest niczym przełomowym oraz rewolucyjnym. Osobiście uważam, że jednak nie można też mówić o profanacji powieści Alana Moore’a, gdyż były szef DC sprawnie zaadaptował Watchmenów na potrzeby własnej historii.

Wielkie uznanie należy się Gary’emu Frankowi, który odpowiada za strefę wizualną powieści. Artysta w rewelacyjny sposób oddaje klimat oryginału, nieco go usprawniając, a także dopasowując do zgoła odmiennego świata bohaterów DC.

Czuć tu ten „mrok”, tę ciężkość, którą świetnie oddaje mocna kreska, a stonowane kolory perfekcyjnie wprowadzają czytelnika w klimat. Rysunki zdecydowanie stanowią jeden z największych walorów tego komiksu, przez które lektura jest o wiele bardziej przyjemna.

Nie jest to powieść dla wszystkich, bo bez znajomości obecnych wydarzeń z DC, to na dobrą sprawę nie mamy czego tu szukać. To historia skierowana typowo dla fanów dzieł spod szyldu niebieskich i to głównie oni powinni sięgnąć po „Zegar Zagłady”. Ponownie wspomnę, że nie jest to w żaden sposób dzieło wybitne, ale autorzy nawet tego nie ukrywają, oferując satysfakcjonującą opowieść, która ma spore znaczenie dla całego uniwersum.

Artykuł Strażnicy w uniwersum DC! „Zegar Zagłady” – RECENZJA pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

W międzyczasie nadrobiłem sporo dzieł Gartha Ennisa, którego brutalny, mroczny i zwariowany styl pokochałem. Hellblazer, Kaznodzieja, czy Chłopaki to zdecydowanie nie są grzeczne komiksy i pozbawione są jakiejkolwiek poprawności politycznej, a autor bez żadnych skrupułów szydzi ze wszystkich i ze wszystkiego.

Jednak żadna inna lektura nie pochłonęła mnie, jak właśnie Hitman. Komiks ten nie stara się być w jakikolwiek sposób ambitny, ani przedstawić nam głębszej, bardziej skomplikowanej fabuły. Przygody Tommy’ego charakteryzuje prostota i to jest właśnie w nich najpiękniejsze.

W ramach przypomnienia – Tommy Monaghan to płatny zabójca z Gotham, który przypadkowo otrzymuje pewne supermoce. Nie jest to jednak byle jaki rzezimieszek, gdyż starannie wybiera ofiary i zawsze to są osobniki, bez których Gotham jest tylko lepsze. Ot taki Batman, ale z nieco luźniejszym kodeksem moralnym.

Drugi tom rozgrywa się chwilę po wydarzeniach z pierwszego. Tym razem na samym początku otrzymujemy podgląd na skorumpowaną policję w Gotham, w której właśnie dokonano zawieszenia jednej z przykładniejszych oficer, czyli Tiegel – kobiety, która wydaje się, że zagości w życiu głównego bohatera na nieco dłużej.

Sam Tommy obecnie jest na swoistego rodzaju L4, gdyż dalej dochodzi do siebie po poprzedniej bitwie. Spokój nie trwa długo, co raczej nie powinno nikogo dziwić, wszakże wybryki Monaghana spowodowały, iż niejeden pragnie jego śmierci.

Gorzej, gdy jedną z broni wymierzonych w naszego Hitmana jest sam Green Lantern (tym razem świeżynka – Kyle Rayner), który nie był dla niego zbyt wielkim wyzwaniem i dość szybko przekabacił go na swoją stronę, a nawet doprowadził do sytuacji, w której ten winien jest mu browara!

Zabójca na swojej drodze spotka także ociekającą seksapilem Catwoman, powróci i sam demon Etrigan, który dalej chowa do Monaghana sporą urazę. Zapomniałbym także o najważniejszym – piekielne pomioty, z którymi musiał zmierzyć się (anty?)bohater, również będą chciały się na nim odegrać.

Każdą z tych historii charakteryzować będzie mnóstwo spluw, ogromna ilość strzelanin oraz dużo humoru. To niezwykle odprężający komiks, który wciąga swoją prostotą, a także bardzo sensownie przemyślaną konstrukcją całokształtu. Oczywiście to nie jest tak, iż strzały padają na każdym kadrze. Bohaterowie dość często i dużo rozmawiają, choć nie jest to tak odczuwalne, gdyż po wszystkich tych pogawędkach zawsze coś się wydarzy.

Ponownie będę także wychwalał szatę graficzną, a przypominam, iż wiele komiksów z tego okresu nie zestarzało się zbyt dobrze. Niezwykle niechlujne, minimalistyczne rysunki, mocna ciemna kreska, a także ponure kolory idealnie odwzorowują klimat przebrzydłego Gotham oraz całej tej zbirowatej otoczki.

Jednak warto napomnieć, iż nie jest to styl, który przypadnie do gustu każdemu. Osobiście początkowo musiałem się nieco do niego przekonać, ale zapewniam, iż zazwyczaj jest to kwestia 2-3 zeszytów i jesteśmy w pełni pochłonięci.

Jeżeli czytaliście pierwszy tom, to nawet nie mam co was namawiać byście sięgnęli po drugi, bo pewnie już to zrobiliście. Dla was, którzy myślą aby dopiero zacząć przygodę z Hitmanem, to gorąco was do tego zachęcam, szczególnie gdy brakuje wam czegoś prostego, relaksującego oraz niezbyt politycznie poprawnego.

Artykuł Hitman, Tom 2 – Totalna jazda bez trzymanki! [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Szalony szkot już niejednokrotnie udowodnił swoją wartość, przedstawiając nam często mocno pokręcone historie, które jednak pochłaniają czytelnika w całości. Po rewelacyjnym „Galaktycznym Strożu Prawa” nie mogłem doczekać się kontynuacji przygód byłego pilota. Czy „Dzień, w którym spadły gwiazdy” utrzymuje ten poziom?

Bez wątpienia, a zaryzykuję stwierdzeniem, że nawet stawia poprzeczkę odrobinę wyżej. Grant Morrison ponownie przyszykował nam coś totalnie pokręconego i niesztampowego, ale jednocześnie oddającego hołd mitologii Zielonych Latarni.

Tom otwiera historia, w której autor przypomina nam o postaci maga Myrwhyddena, którego zapewne pamięta zaledwie garstka z was. Pisarz podkreśla również istotę pierścieni mocy, szczególnie gdy mówimy o postaci Hala Jordana.

Wielki uśmiech na mojej twarzy pojawił się jednak dopiero w przypadku kolejnej opowiastki. Lata temu Green Lantern tworzył z Green Arrowem niezastąpiony duet, jednakże zmieniło się to wskutek wydarzeń z New 52, co z resztą stanowiło jeden z licznych elementów, za które ten „restart” krytykowano.

Dlatego uwielbiam, gdy szkot sięga po klasykę, gdyż panowie ponownie stają ramię w ramię, aby zwalczyć…dealerów? Ale nie takich zwykłych, wszakże byłoby to zbyt proste – mowa o międzyplanetarnych handlarzach narkotyków. Tu także po raz kolejny Grant przypomina, iż Lanterni to POLICJANCI.

Następnie większość tomu skupi się na walce z potężnym Qwa-Manem, a żeby go pokonać, to Jordan będzie potrzebował Latarni z różnych światów, dlatego też spotykamy Lanterna Batmana, albo… Kogoś na wzór Kudłatego ze Scooby-Doo! Yikes!

Ten komiks to jedna wielka jazda bez trzymanki, a całość jest nieźle pokręcona, jak z resztą na Morrisona przystało. Pomimo jednak tej wielowątkowości i nieustającej akcji, to szalony szkot zgrabnie przeskakuje pomiędzy kolejnymi historiami i wszystko wydaje się niezwykle nienaturalnie oraz nie powoduje żadnego chaosu w trakcie lektury.

Autor ponownie mocno podkreśla, iż Green Lanterni to nie są jacyś tam zwykli bohaterowie, tylko iż stanowią swoistego rodzaju międzyplanetarny oddział policji. Poza tym znów czytelnik może poczuć, iż jest to typowe Sci-Fi, co bardzo cieszy, gdyż już od dawna nikt tak nie eksploatował u Latarni kosmicznych motywów, jak właśnie ten pisarz.

Wspominałem już o tym w przypadku recenzji poprzedniego tomu, ale dobór Liama Sharpa jako rysownika była strzałem w dziesiątkę, gdyż artysta rewelacyjnie oddaje klimat świata, który stworzył Morrison. Nie jest to styl, który przypadnie każdemu, gdyż daleko mu od dzisiejszych „standardów”. To mocna, ostra kreska, delikatnie niechlujna, co znakomicie podkreśla wszechobecne szaleństwo.

Świetnie rozpisana fabuła i doskonale pasujące do niej rysunki tworzą komiks, który czyta się aż nadto przyjemnie i którego lektura mija w mgnieniu oka i nawet nie zauważymy, a dwieście stron będzie już przewertowane.

Wielka szkoda, iż autor wraz z zakończeniem tej serii opuszcza na jakiś czas szeregi DC Comics, gdyż zdecydowanie będzie czuć brak jego szalonego umysłu. Tymczasem zachęcam wszystkich fanów Sci-Fi i Zielonych Latarni, aby sięgnęli po „Dzień, w którym spadły gwiazdy”, bo na pewno nie będziecie tego żałować.

Artykuł Szaleństwa ciąg dalszy! Green Lantern tom 2: „Dzień, w którym spadły gwiazdy” [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Stworzyło to idealne podwaliny pod projekt antologii zbierającej dzieła najlepszych twórców z całego świata, projekt, który ostatecznie przyjął tytuł BATMAN: BLACK AND WHITE. Każda opowieść została w nim przedstawiona w czerni i bieli, oprawie doskonale korespondującej z mroczną naturą obrońcy Gotham City.

Polskie dwutomowe wydanie BATMAN: BLACK & WHITE w ramach kolekcji BATMAN NOIR wydawnictwa Egmont, które premierę ma 23 września, po raz pierwszy przedstawia czytelnikom w naszym kraju komplet wszystkich tych wyjątkowych opowieści.

Kolekcję ciekawych książek z Batmanem oferuje sklep internetowy z książkami używanymi.

Pomysłodawcą antologii był Mark Chiarello, artysta i redaktor, który swoją karierę w biznesie komiksowym rozpoczął pod koniec lat 80. ubiegłego wieku. Inspiracją do stworzenia BATMAN: BLACK AND WHITE stała się rozmowa w gronie artystów, w trakcie której padło pytanie: gdybyście znaleźli się na bezludnej wyspie jaką komiksową serię chcielibyście mieć ze sobą? Wszyscy zgodnie podali klasyk publikacji grozy spod szyldu Warren Publishing – Eerie oraz Creepy. Oba te komiksy cechowała duża różnorodność pod względem artystycznym. Po rozpoczęciu pracy w DC Comics, Chiarello przypomniał sobie tę rozmowę i zaproponował swoim zwierzchnikom wydanie antologii w czerni i bieli z Batmanem w roli głównej. Wydawca nie był do końca przekonany do takiej inicjatywy z powodu niskiej sprzedaży czarno-białego projektu z inną postacią w 1991 roku. Chiarello pozostał jednak nieugięty (a nawet zaproponował mycie samochodu Paula Levitza, ówczesnego redaktora naczelnego DC, przez cały rok), dzięki czemu ostatecznie dostał zielone światło na realizację swojego planu oraz innych redaktorów do pomocy.

Efektem działań Marka Chiarello, jego współpracowników i ogromnego grona artystów z całego świata jest wyjątkowa praca zbiorowa, która eksploruje każdy możliwy zakątek mitu postaci Batmana. To nie tylko zbiór ciekawych, krótkich opowieści zabierających czytelników w miejsca,
o jakich nie miał czasem nawet pojęcia. To również testament tego, czym jest sztuka.

BATMAN: BLACK AND WHITE otwiera drzwi do różnorodnych doświadczeń artystycznych (od prostej kreski, po fotorealizm) dzięki warsztatowi największych talentów z każdego zakątka świata. Wśród nich znalazły się zarówno takie nazwiska, które czytelnik kojarzył już z postacią Batmana (m.in. Bruce Timm – współtwórca serialu animowanego BATMAN z 1992 roku, Brian Bolland – rysownik BATMAN: ZABÓJCZY ŻART) i weterani komiksu (jak na przykład Joe Kubert, Archie Goodwin), jak i twórców do tej pory niezwiązanych z Mrocznym Rycerzem (w tym Chris Claremont – kojarzony głównie z pracą nad Uncanny X-Men, czy Katsuhiro Otomo, twórca legendarnej mangi Akira – przy której pierwszej publikacji w Stanach również pracował Mark Chiarello).

Sukces inicjatywy doprowadził do jej kilku kontynuacji. Pierwsza, oryginalna antologia w formie czterozeszytowej miniserii ujrzała światło dzienne w 1996 roku. Kontynuacja była z kolei publikowana w formie dodatków do serii BATMAN: GOTHAM KNIGHTS w numerach #1–49 (2000–2004), gdzie opowieści z numerów #1–16 zostały wydane w formie zbiorczej jako część druga (razem z nowym, dodatkowym materiałem), zaś z numerów #17–49 jako część trzecia. Kolejne, finałowe podejście nadeszło w latach 2013–2014 w formie miniserii składającej się z sześciu zeszytów.

Na podstawie wybranych opowieści z BATMAN: BLACK AND WHITE powstały także animowane adaptacje w formie tzw. motion comics oraz linia statuetek. W Stanach Zjednoczonych, w formie cyfrowej (z późniejszym przeznaczeniem do tradycyjnego druku) powstaje obecnie antologia HARLEY QUINN BLACK + WHITE + RED inspirowana pierwotną koncepcją Marka Chiarello.

O ALBUMACH

Batman Noir. Batman Black & White.

Wieczna żałoba

Scenariusz: Różni autorzy

Rysunki: Różni autorzy

Przekład: Marek Starosta

Oprawa: twarda

Objętość: 448 stron

Format: 225×344      

Cena: 249,99

ISBN: 978-83-281-5830-6

Język oryginału: angielski

Seria: Batman Noir

Kategoria: komiks amerykański

Tematyka: superbohaterowie

Pierwsza część dwutomowego wydania antologii „Batman Black & White”. Album składa się z kilkudziesięciu 8-stronicowych opowieści o Batmanie autorstwa największych amerykańskich i nie tylko twórców komiksowych. Wśród scenarzystów znaleźli się tacy mistrzowie pióra jak Archie Goodwin, Joe Kubert, Neil Gaiman, Katsuhiro Otomo, Warren Ellis, Brian Azzarello. Rysunki wykonali natomiast tak znakomici rysownicy jak Jim Lee, Richard Corben, Kevin Nowlan, Eduardo Risso.

O niezwykłości tego zbioru stanowi fakt, że wszystkie historie opowiedziane są w czerni i bieli. Antologia, która otrzymała najważniejsze amerykańskie wyróżnienie komiksowe – Nagrodę Eisnera – ukazuje się w ekskluzywnej serii „Batman Noir” – w powiększonym formacie.

Batman Noir. Batman Black & White.

Nigdy po trupie

Scenariusz: Różni autorzy

Rysunki: Różni autorzy

Przekład: Marek Starosta

Oprawa: twarda

Objętość: 464 strony

Format: 225×344      

Cena: 249,99

ISBN: 978-83-281-5831-3

Język oryginału: angielski

Seria: Batman Noir

Kategoria: komiks amerykański

Tematyka: superbohaterowie

Druga część dwutomowej antologii „Batman Black & White”, składająca się z kilkudziesięciu krótkich historii o Batmanie. Autorami opowieści zamieszczonych w tym tomie są m.in. Ed Brubaker, Judd Winick, Geoff Johns, Mike Mignola czy Len Wein, za rysunki odpowiadają zaś tacy mistrzowie, jak Dick Giordano, Michael Allred, Michael Cho, Steve Mannion.

O niezwykłości tego zbioru stanowi fakt, że wszystkie historie opowiedziane są w czerni i bieli. Antologia, która otrzymała najważniejsze amerykańskie wyróżnienie komiksowe – Nagrodę Eisnera – ukazuje się w ekskluzywnej serii „Batman Noir” – w powiększonym formacie.

Artykuł Legenda w czerni i bieli – kolekcja BATMAN BLACK AND WHITE pochodzi z serwisu FLARROW.pl.