Komiks zawdzięczam  Gandalf.com.pl, którzy poza ogromną biblioteką komiksów, mają do zaoferowania także mnóstwo filmów czy figurek kolekcjonerskich. Chciałbym im podziękować za podesłanie tomu do recenzji! Gorąco zachęcam do skorzystania z ich oferty

„Strażnicy” Alana Moore’a to niewątpliwie jeden z największych klasyków komiksowej branży, który pomimo upływu ponad trzech dekad nie zestarzał się tak mocno i wciąż stanowi kawał świetnej lektury. Nic dziwnego, że przez lata nikt nie pokusił się o żadną kontynuację tego dzieła, w szczególności, iż sam autor wyraził się jasno, że nie życzy sobie żadnych sequeli, bo uważa, iż stworzył kompletną, zamkniętą historię i nie powinno się jej ruszać.

Po 30 latach włodarze DC jednak postanowili tę markę wskrzesić i sam Geoff Johns miał podjąć próbę stworzenia powieści rozgrywającej się po wydarzeniach z oryginału, jednocześnie tworząc z niej punkt kulminacyjny dla trwającej wtedy serii „Odrodzenie”.

Choć zapowiadało się obiecująco, to ciągle opóźnienia wprowadziły delikatny chaos w planie wydawniczym niebieskich, a porządek prawdopodobnie zaprowadzi obecnie trwający Death Metal, który już zdążył wyjaśnić kilka spraw.

O co dokładnie w „Doomsday Clock” chodzi? Akcja komiksu rozgrywa się siedem lat po wydarzeniach z oryginału. Wielki plan Ozymandiasza runął w gruzach i wystawiono za nim list gończy. Okazuje się, że Veidt skrywa się i współpracuje z samym…Rorschachem!

Spokojnie, mimo że powroty do życia to chleb powszedni w świecie superherosów, tak tutaj nie zdecydowano się na ten zabieg, a po prostu za plamistą maską znajduje się ktoś zupełnie nowy, chociaż osobiście uważam, że chociaż facet charakterek ma, to do Kovacsa mu jednak daleko.

Panowie werbują jeszcze dwójkę dziwacznych kryminalistów i wyruszają poszukiwać samego Doktora Manhattana, aby spróbować go przekonać, by ten posprzątał bałagan, który Veidt po sobie pozostawił. Trafiają tym sposobem do innego świata, w którym okazuje się, że wcale nie jest lepiej, a jego mieszkańcy właśnie zaczęli buntować się przeciwko ich bohaterom.

Tak pokrótce i bez zdradzania ważnych elementów prezentuje się historia „Zegara zagłady”. Czytając opinie na temat tego komiksu, wydaje mi się, iż ludzie często zapominają, iż nie mamy do czynienia z typową kontynuacją danej serii, a Johns nawet nie starał się udawać, że próbował stworzyć coś równie ambitnego i ponadczasowego.

„Doomsday Clock” to przede wszystkim punkt kulminacyjny „Odrodzenia” i właśnie w ten sposób powinno się do tej powieści podchodzić. Otrzymujemy mnóstwo odpowiedzi na dręczące nas od lat pytania, które nie tylko rozjaśniają nam cały obraz, ale i powoli sprzątają zaistniały w międzyczasie bałagan.

Fani sporej ilości akcji także pewnie będą zawiedzeni, bo całość jest mocno przegadana i okazjonalnie stanie się coś bardziej widowiskowego, co akurat świetnie wpasowuje się w tonację historii. Zresztą w oryginale było całkiem podobnie, także nie powinno to zbytnio nikogo dziwić.

Warto pochwalić pana Geoffa za to, jak sprawnie udało mu się przenieść niektóre charaktery ze świata Strażników do uniwersum DC. Johns bez wątpienia rozumie bohaterów, któych mu powierzono i w pełni oddaje ich charaktery.

Na pewno nie jest to komiks, o którym będzie wspominało się przez lata, nie jest niczym przełomowym oraz rewolucyjnym. Osobiście uważam, że jednak nie można też mówić o profanacji powieści Alana Moore’a, gdyż były szef DC sprawnie zaadaptował Watchmenów na potrzeby własnej historii.

Wielkie uznanie należy się Gary’emu Frankowi, który odpowiada za strefę wizualną powieści. Artysta w rewelacyjny sposób oddaje klimat oryginału, nieco go usprawniając, a także dopasowując do zgoła odmiennego świata bohaterów DC.

Czuć tu ten „mrok”, tę ciężkość, którą świetnie oddaje mocna kreska, a stonowane kolory perfekcyjnie wprowadzają czytelnika w klimat. Rysunki zdecydowanie stanowią jeden z największych walorów tego komiksu, przez które lektura jest o wiele bardziej przyjemna.

Nie jest to powieść dla wszystkich, bo bez znajomości obecnych wydarzeń z DC, to na dobrą sprawę nie mamy czego tu szukać. To historia skierowana typowo dla fanów dzieł spod szyldu niebieskich i to głównie oni powinni sięgnąć po „Zegar Zagłady”. Ponownie wspomnę, że nie jest to w żaden sposób dzieło wybitne, ale autorzy nawet tego nie ukrywają, oferując satysfakcjonującą opowieść, która ma spore znaczenie dla całego uniwersum.

Artykuł Strażnicy w uniwersum DC! „Zegar Zagłady” – RECENZJA pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Według teorii Newsramy na temat tego, jakie są plany Doktora Manhattana wobec rodziny Kentów w Dommsday Clock #10, rodzice Supermana mają w ramach eventu – który oryginalnie miał dziać się rok później, niż reszta wydarzeń dziejących się wtedy w DC – zostać wskrzeszeni.

Według pierwotnego pomysłu Doomsday Clock trwałby przez rok, a w tym czasie reszta DCU dogoniłaby serię, dzięki czemu można by ją zakończyć wielkim finałem. Tymczasem każdy kolejny zeszyt Doomsday Clock trafiał do sprzedaży z coraz większym opóźnieniem, a seria zakończy się mniej więcej rok później, niż miała. Patrząc na tendencję DC do posiadania bardzo dalekosiężnych planów (Bendis ostatnio zasugerował, że ma pomysł na co najmniej 25 następnych numerów Legion of Super Heroes, a Tom King już w okolicach 30. zeszytu Batmana miał już zaplanowane następne siedemdziesiąt) wygląda na to, że aktualnie wydawane komiksy będą po cichu rozpracowywały zagadki Doomsday Clock, które powinny być rozwiązane już dawno temu.

W pre-crisisowych czasach DCU, Ma i Pa Kent zmarli zanim Clark trafił do Metropolis, a ważni byli jedynie dla historii o Superboyu. W niektórych historiach Martha nadal żyła po śmierci Jonathana, choćby w filmie Richarda Donnera Superman. To właśnie ten film zainspirował Geoffa Johnsa do zabicia Jonathana Kenta w bestsellerowej historii „Brainiac” dziejącej się parę lat temu w Action Comics.

Johns mógł to zrobić dzięki rebootowi Johna Byrne’a z lat osiemdziesiątych, który dał Supermanowi nową genezę w której Kentowie przeżyli i stali się częścią wydawanej cyklicznie serii. Póki Lois nie poznała w końcu sekretu Clarka, rodzice mężczyzny byli jedynymi ludźmi, z którymi mógł szczerze rozmawiać o swoich problemach i podwójnym życiu. Kentowie byli niezwykle ważną cześcią życia Supermana, póki Jonathan nie zginał w historii „Brainiac”, a gdy kilka lat później całe DCU zostało zreebotowane w ramach New 52, okazało się, że Martha i John zginęli w wypadku samochodowym lata przed wydarzeniami z Action Comics (vol. 2) #1.

Ten właśnie wypadek pojawił się w śnie w Doomsday Clock #1, a śmierci (i zmartwychwstania) Kentów były czymś, co Manhattan pozwolił sobie skomentować, gdy to obserwował ciągłe niszczenie i naprawianie się linii czasowej w Doomsday Clock #10.

Najnowsze zeszyty Young Justice (autorstwa Bendisa) wspomniały o Superboyu (Connor Kent) uczęszczającym do liceum w Smallvie. W continuity przed New 52, postać Superboya została wysłana do Smallvile, aby Kentowie pomogli mu w bardzo nieciekawym okresie jego życia, gdy potrzebował wsparcia i porady. Chociaż nie jest to powiedziane wprost, Young Justice wydaje się potwierdzić, że rzeczywiście tak się działo, co oznacza, że jeszcze parę miesięcy wcześniej Kentowie byli żywi i nie zginęli, gdy Clark był nastolatkiem. Ponadto w niedawno wydanym Superman #11 Bendis napisał dialog, w którym Clark wypowiada się o swojej przybranej matce w czasie teraźniejszym, co może sugerować, że w tamtym momencie kobieta wciąż żyła.

Zapytany o to, Bendis odpowiedział: „Jestem niezwykle podeskcytowany, że mnie o to pytasz, ale nie mogę odpowiedzieć, póki Doomsday Clock się nie skończy. Szczerze mówiąc, ten pociąg wyjechał ze stacji zanim w ogóle zacząłem pisać dla DC. Moim obowiązkiem jest opowiedzenie tej historii w ten sposób, w jaki powinna być opowiedziana.”

Podsumowując… bardzo możliwe, że już za kilka miesięcy, gdy nadejdzie koniec Doomsday Clock i w końcu poznamy odpowiedzi na kilka pytań związanych z aktualnym stanem uniwersum DC – w tym na pytania o rodzinie Kentów.

Artykuł [Doomsday Clock]: Czyżby Martha i Jonathan Kent żyli? pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Już w ubiegłym tygodniu pojawiły się pierwsze doniesienia dotyczące #8 zeszytu serii komiksów o nazwie Doomsday Clock, w których to mowa była o pojawieniu się Vladimira Putina. Dzisiaj możemy Wam to udowodnić screenem!

Doomsday Clock to seria komiksowa wydawnictwa DC Comics, która jest kontynuacją kultowego Watchmen. Bohaterowie stworzeni przez Alana Moore’a po latach stali się częścią tego samego fikcyjnego multiwersum, w którym żyją różne inkarnacje Batmana i Supermana.

https://twitter.com/MOCKBA999/status/1068401207373377536?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1068401207373377536&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.spidersweb.pl%2Frozrywka%2F2018%2F11%2F30%2Fdoomsday-clock-8-putin-dc%2F

Artykuł Vladimir Putin spotyka Supermana! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Po ponad 30 latach od pierwszego numeru Watchmenów strażnicy wracają do życia. Wieść o tym, że Doomsday Clock powstaje, zaniepokoiła wielu fanów oryginału. Nic w tym dziwnego – sami twórcy jasno zaznaczyli, że nie chcą, by ktoś ruszał ich dzieło, gdyż uważali że całość została odpowiednio zamknięta. Czy obawy zostały sprawdzone? Tego dowiecie się poniżej.

Jeżeli ktokolwiek z Was jakimś cudem nie ma pojęcia, kim są Watchmeni, to w ramach przypomnienia napiszę, że jest to składająca się z dwunastu części seria komiksów opowiadająca historię byłych amerykańskich superbohaterów, którzy w obliczu nowego zagrożenia ponownie łączą siły. Za scenariusz odpowiadał Alan Moore, a za strefę wizualną Dave Gibbons i John Higgins. Całość była wydawana pod szyldem DC Comics, jednakże sami strażnicy nie mieli nic wspólnego z tamtym uniwersum…

…aż do teraz. Już w DC Rebirth #1 dane nam było się dowiedzieć, że Doktor Manhattan ingerował w oś czasu uniwersum DC w celu jakiegoś większego eksperymentu. Jednak przez dłuższy czas nic więcej się nie dowiedzieliśmy. Temat strażników wrócił dopiero przy okazji crossoveru ,,Button”, gdzie Batman odnalazł w swej jaskini słynną przypinkę Komediant, a następnie wraz z Flashem próbowali się czegoś o niej dowiedzieć. Tak  czy inaczej – Doomsday Clock jest punktem kulminacyjnym serii Rebirth. To właśnie w tej serii Batman i Superman po raz pierwszy zmierzą się z Manhattanem.

Za scenariusz kontynuacji odpowiada sam Geoff Johns. Za rysunki i koloryzację odpowiadają Gary Frank i Brad Anderson, którzy z resztą spisali się na medal. Od strefy wizualnej na pewno niczego nie brakuje. Panowie postarali się odtworzyć klasyczny styl, jak najbardziej się da, oczywiście ulepszając wszystko w nieco bogatszą paletę barw. Fani oryginału na pewno będą pod tym względem zachwyceni. Z resztą sami spójrzcie:

Jak zatem wypada historia? Na pewno nie powinniście spodziewać się wielkiej akcji i przełomowych, szokujących momentów. Geoff Johns postawił na spokojne i powolne wejście, wprowadzając odpowiedni ton i klimat. Całość można uznać za hołd dla oryginału, gdyż występuje tu mnóstwo znajomych motywów. Sam Johns mocno trzyma się materiału źródłowego i wychodzi mu to naprawdę nieźle.

Materiał powinien być bezspoilerowy, jednak ciężko nie napisać chociaż o głównym bohaterze numeru, którym jest Rorschach. Tylko jak to? Przecież w zakończeniu oryginału, które swoją drogą było niesamowite, Manhattan unicestwia Waltera. Jednak nie ma co się martwić, nie ma mowy o żadnym wskrzeszeniu, co z resztą wcale by nikogo nie zdziwiło, gdyż w świecie DC jest to na porządku dziennym. Tym razem mamy do czynienia z kimś innym – kimś, kto „przejął interes”. Sprytnie, przecież już w oryginale mieliśmy „nowe” wcielenie, chociażby samego NiteOwla.

Z numeru także dowiadujemy się, co wydarzyło się po finale pierwowzoru. W skrócie –  całość osadzona jest po siedmiu latach od ostatnich wydarzeń, „utopia” Ozymandiasza nie wypaliła, a poprzez publikację dziennika Rorschacha – on sam jest ścigany przez cały świat. Tym razem jednak to nie on stanowi problem, a wszechobecna wojna. Polsce również się tam obrywa.

To właśnie nowy Rorshach ma plan, aby powstrzymać nuklearną zagładę. „Spadkobiercę” maski poznajemy w momencie, gdy ten wkrada się do więzienia w celu uwolnienia dwóch więźniów, których prowadzi potem do znanej fanom postaci. Kogo? Tego już musicie dowiedzieć się sami. Mogę tylko zdradzić, że zadaniem nowych „strażników” jest odnalezienie samego Manhattana.

No to chwila – co z tym uniwersum DC? Cóż, na spotkanie tych dwóch światów musimy jeszcze chwilę poczekać. Na ostatnich kartach zeszytu widzimy Clarka, któremu się śni koszmar. Superman nigdy wcześniej nie miał koszmarów. I na tym koniec.

Aż człowiek sobie włosy z głowy wyrywa! I czekaj tu człowieku na kolejny numer. To tylko oznaka, że Geoff Johns zrobił to. Udało mu się stworzyć interesującą, zaciekawiającą historię, która klimatem niczym nie ustępuje oryginałowi. Tak jak oryginał był swoistego rodzaju parodią i interpretacją ówczesnych problemów, tak Doomsday Clock obrazuje problemy współczesnego świata, chociaż sama akcja komiksu rozgrywa się w latach 90. Jednak bardzo mnie raduje fakt, że i o tym Geoff nie zapomniał.

Osobiście zeszyt bardzo mnie zaciekawił. Większość fanów oryginału powinna być usatysfakcjonowana, a ich obawy rozwiane. Seria jest w dobrych rękach, a nam nie pozostaje nic innego, jak czekać na kolejne zeszyty. Historia jest na swoim miejscu, rysunki są na swoim miejscu, klimat jest na swoim miejscu. Oby dalej było jeszcze lepiej!

Serdecznie zapraszam do zakupu powyższego numeru na atomcomics.pl – nie kosztuje to dużo, a nie pożałujecie

Artykuł Bezspoilerowa recenzja Doomsday Clock #1 pochodzi z serwisu FLARROW.pl.