Już za niespełna tydzień odbędzie się premiera „Ligi Sprawiedliwości Zacka Snydera”, ale co dalej? Pandemia koronawirusa spowodowała, że mnóstwo projektów zostało opóźnionych, a w międzyczasie studio zaczęło zapowiadać kolejne tytuły. Czego w końcu powinniśmy się spodziewać?

Tego możemy dowiedzieć się z poniższej grafiki, na której widoczne są logo wszystkich tytułów – znajdują się tu zarówno filmy, jak i seriale i gry!

Czyli wygląda na to, że nie porzucono zapowiedzianej w 2017 „Batgirl”, tak samo nie anulowano „Blue Beetle”, co także bardzo cieszy, jednakże szkoda Christophera McKaya, który był mocno podekscytowany możliwością zrealizowania filmu o Nightwingu, którego niestety już na zdjęciu brakuje.

Dziwi także obecność „Supergirl” – czyżby miał powstać film z Sashą Calle w roli głównej? Wszakże serial został już zakończony.

Oto wszystkie nadchodzące produkcje, podzielone na poszczególne kategorie:

FILMY
• Black Adam
• Static Shock
• Blue Beetle
• Batgirl
• Green Lantern
• Aquaman 2
• The Flash
• The Batman
• Shazam! Fury of the Gods
• The Suicide Squad

SERIALE
• Superman & Lois
• Peacemaker
• Zatanna
• Batwoman
• GCPD
• DMZ

ANIMACJE
• Harley Quinn
• Teen Titans Go!
• Batwheels
• Super Hero High
• League of Super-Pets

GRY
•  The Suicide Squad
• Gotham Knights

Na którą z wyżej wymienionych produkcji nie możecie się doczekać? Dajcie znać!

Artykuł Pełna lista nadchodzących produkcji spod szyldu DC Comics! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Dla niewtajemniczonych, choć ciężko mi uwierzyć, że takowi się tu znajdą – „Zack Snyder’s Justice League”, to pierwotna wersja filmowej „Ligi Sprawiedliwości”, która nigdy nie ujrzała światła dziennego, gdyż Zack porzucił stołek reżysera ze względu na tragedię, jaka dotknęła jego rodzinę. Warner Bros zleciło Jossowi Whedonowi dokończenie tejże produkcji, a jaki był tego efekt, to wszyscy wiemy – ani nie zarobiła, ani nie cieszy się pochlebnymi opiniami.

Okazuje się też, że Joss sporo namieszał przy produkcji. Wyciął 3/4 materiału, skrócił ją o ponad połowę oraz zmienił nawet paletę barw, której użyto przy post-produkcji, aby całość była bardziej „przyjazna i wesoła”. W momencie, gdy w sieci puszczono pierwsze plotki na temat domniemanego Snyder Cut’a, internauci oszaleli, tworząc swoistego rodzaju ruch, który walczył o to, aby oryginalna wersja doczekała się premiery.

Nie jest to coś nowego dla kinowego uniwersum DC – wszakże usunięta wersja drugiego Supermana od Richarda Donnera pojawiła się po 26 latach właśnie z powodu nacisku fanów.

Skąd ta ekscytacja czymś, czego jeszcze nawet nie widzieliśmy? Pora zebrać wszystkie najważniejsze informacje dotyczące nadchodzącej wersji „Ligi Sprawiedliwości”.

DARKSEID

Jedną z najważniejszych zmian było całkowite usunięcie…Darkseida. No prawie, wszakże Steppenwolf wspomniał o nim na samym końcu. Jeden z najpotężniejszych villainów w uniwersum DC miał mieć pierwotnie swoje pięć minut, nie jest tylko jasne czy wyłącznie w formie flashbacków wojny z amazonkami, kiedy to nosił jeszcze imię Uxas.  Niedawno Zack opublikował kilka materiałów, na których możemy ujrzeć młodego władcę Apokolips.

Aktor, który się w nieco wcielił, Ray Porter, zdradził, że miał na planie sporo roboty, może nie tyle co główni bohaterowie, ale na pewno nie powinno go zabraknąć.

Reżyser zdradził, że w pierwotnej wersji zakończenia, Steppenwolf nie został zamordowany przez parademony, tylko spotkała go dekapitacja spod ostrza Wonder Woman. Następnie jego głowa została wysłana za pośrednictwem Boom Tuby do Darkseida, który następnie zmiażdżył łeb stryja.  Poza tym miał pojawić się także jego wierny sługa – Desaad, a w jednym z trailerów produkcji słyszymy kwestię, którą wycięto właśnie z dialogu pomiędzy nim, a Steppenwolfem.

ZIELONA LATARNIA

Owszem, jeden z członków Korpusu Zielonych Latarni faktycznie pojawił się w filmie, jednak chyba nie tego oczekiwali fani, gdyż tajemniczym bohaterem okazał się Yalan Gur, a jego występ trwał ułamek sekundy. Snyder zdradził, że w jego wersji pojawił się jeszcze jeden z kosmicznych gliniarzy, ale nie sprecyzował o którego konkretnie chodzi, jednak prawdopodobnie był to albo Hal Jordan albo John Stewart.

Marsjański Łowca Ludzi / Martian Manhunnter

Innym zielonym bohaterem, który miał pierwotnie się pojawić, był Marsjański Łowca Ludzi! Miało stać się to w usuniętej scenie z zakończenia, gdzie ziemska matka Supermana spotkała się z Lois Lane. W pewnym momencie miało wyjść na jaw, iż nie mieliśmy do czynienia z Marthą Kent, a J’onnem J’onnzem, który w tym uniwersum na co dzień przybierał formę Generała Swanwicka.

STEPPENWOLF

Powyżej dowiedzieliście się już jaki koniec czeka generała wojsk Darkseida, ale to nie wszystko. Jednym z minusów Ligi Sprawiedliwości był jego design i CGI. Okazuje się, że w oryginale miał on być zbliżony bardziej do swojej komiksowej wersji, niż to było w przypadku Whedona.

ATOM / RYAN CHOI

Kolejną osobą, której ostatecznie nie ujrzeliśmy na ekranie, był Ryan Choi, który w komiksach przejął pałeczkę po Rayu Palmerze i stał się nowym Atomem. Niedawno naukowiec pojawił się w Arrowverse, aby wspomóc bohaterów w walce z Anty-Monitorem, jednak tam wcielił się w niego Osric Chau. W filmie miał być to Orion Lee, a jego Ryan pełnił funkcję dyrektora działu Nanotechnologii w S.T.A.R Labs. Nie jest wiadome, czy miał jakiś większy wpływ na fabułę Ligi Sprawiedliwości. O tym przekonamy się za rok.

POWRÓT SUPERMANA, POMINIĘTE WĄTKI POSTACI I POTENCJALNE SEQUELE

Choć powrót Supermana początkowo nie skończył się dla bohaterów zbyt pozytywnie, to okazuje się, iż w pierwotnej wersji cały ten proces rezurekcji miał być bardziej mroczny i brutalny. Jakiś czas temu opublikowano jedną z usuniętych scen, na której widać znany z komiksów czarny kostium człowieka ze stali. Czyżbyśmy mieli go w nim w końcu zobaczyć?

Poza tym usunięto sporo materiału, który przedstawiał początki Cyborga oraz Flasha. Mówi się także o śmierci Lois Lane czy Silasa Stone’a. Jeszcze bardziej okrutna zdaje się wizja potencjalnego sequela, gdzie Superman poddaje się równaniu anty-życia i staje się najpotężniejszą bronią Darkseida, całkowicie niszcząc miasto, co mogliśmy zobaczyć w jednej scenie z „Batman v Superman”. Miałoby to także doprowadzić do podróży w czasie Flasha oraz momentu „snu” Bruce’a.

Można mieć tylko nadzieję, że jeżeli wersja Snydera się sprawdzi, to otrzyma on zielone światło na stworzenie drugiej części…

SPRAWY TECHNICZNE – BUDŻET, CZAS, FORMAT ITP.

Na sam koniec pora na typowo techniczne sprawy. Wersja Whedona trwa 2 godziny, gdzie oryginał miał 214 minut, a całość, wraz z usuniętymi scenami, prawie 5 godzin! Nie jest jeszcze pewne czy na HBO Max ujrzymy czterogodzinny film, czy jednak zostanie on podzielony na sześć części. W mojej opinii dużo rozsądniejsza będzie ta druga opcja. Nie oszukujmy się – niewielu będzie się chciało spędzić bite 4 godziny przed ekranem, prawda?

Wiadomo już, że aktorzy nie powrócą, aby dokręcić sceny, gdyż te są ogólnie skończone. Budżet, który Snyder otrzymał na dokończenie swojej wersji, czyli 20-30 milionów dolarów, przeznaczony jest wyłącznie na efekty wizualne. Dość spora suma, więc powinno wystarczyć. Poza tym, jak już wcześniej wspominałem – Joss wykorzystał wyłącznie 1/4 materiału, także nie spodziewajcie się, że ujrzycie po raz kolejny ten sam film z kilkoma dodatkowymi scenami – to będzie zupełnie nowe doświadczenie.

Zack właśnie pracuje nad trailerem, także po prostu…czekamy! Jestem bardzo ciekaw wyniku całej tej sytuacji. Osobiście czekam z niecierpliwością, gdyż bardzo szanuję sobie wizję Snydera, choć nie da się ukryć, iż jego produkcje są nieco wybrakowane. Sam reżyser pewnie trzyma dla nas jeszcze kilka niespodzianek, także nie pozostaje nam nic innego, jak tylko wypatrywać nowości związanych z jego „Ligą Sprawiedliwości”.

Artykuł Co wiemy o „Zack Snyder’s Justice League”? Spis informacji! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Myślę, że wielu podzieli moje zdanie: Tom King i Mitch Gerards stworzyli komiks wybitny. Na naszym rynku znajdziemy wiele komiksów dobrych, trochę przeciętnych, sporo średniawych, kilka słabych i kilka naprawdę świetnych, ale twór wybitny to ewenement, który trzeba docenić. I co ciekawe, aż dwie pozycje z tego wąskiego grona komiksów wybitnych napisał Tom King – były agent CIA, który po przejściu do cywila zajął się tworzeniem scenariuszy, a którego Visiona już od dobrego roku można znaleźć na półkach polskich księgarni. I chociaż Vision sam był niezwykłym i wyróżniającym się dziełem, zwłaszcza jak na medium tak powszechnie kojarzone z prostymi i niewymagającymi historiami, jakim jest komiks superbohaterski, to moim zdaniem Mister Miracle bije go na głowę i do dziś jest absolutnym opus magnum Kinga.

Mister Miracle to historia o rodzinie. O miłości. O wojnie. O traumie. O dzieciństwie. O rodzicach i o dzieciach. O, rzecz jasna, ucieczce. O superherosie w pstrokatym kostiumie obijającym pyski armiom robali. O strachu, gniewie. Wielowątkowość oraz różne możliwości odczytywania komiksu Kinga sprawiają, że ciężko przeczytać go raz i odłożyć na półkę: chcemy go poznawać, eksplorować, zrozumieć. W zależności od tego, na czym się skupimy i który element przemówi do nas najbardziej, zobaczymy w nim zupełnie inną opowieść i zupełnie inny morał. Mister Miracle stawia przed czytelnikiem trudne pytania, na które nie odpowiada – nie dlatego, że taką ma ochotę, ale dlatego, że z natury nie istnieje na nie jednoznaczna odpowiedź i to my musimy stwierdzić, jak ona dla nas wygląda.

Ciężko zagłębić się w ten komiks bez zdradzania pewnych ważnych elementów fabularnych – skupię się więc wyłącznie na treści pierwszego z dwunastych zawartych w tym tomie zeszytów, aby nie psuć zabawy nikomu, kto chciałby sięgnąć po tę pozycję. W pierwszych scenach Mistera Miracle widzimy głównego bohatera leżącego z podciętymi żyłami na zakrwawionej posadzce łazienki. Oto Scott Free próbuje zrobić coś, czego nie udało się zrobić jeszcze nikomu: uciec przed śmiercią. Bo chociaż wszystkich nas w końcu dopadnie zimny uchwyt ponurego żniwiarza, to Mister Miracle jest inny. On zawsze może uciec. Ucieczka jest jego drugą naturą: od momentu, gdy jego ojciec próbując zakończyć niekończącą się wojnę Nowych Bogów wymienił się synami z Darkseidem, Scott uciekał cały czas w nadziei, że w końcu uda mu się zbiec do lepszego życia. I udało się: teraz wiedzie z żoną szczęśliwe życie na Ziemi, a wojna Apokalips i Nowej Genezy w końcu się zakończyła. Wszystko wreszcie jest takie, jak powinno. I ta myśl chyba dobija go najbardziej.

Może to właśnie ona doprowadziła go do próby samobójczej – na razie jednak jeszcze tego nie wiemy. Na rozbitych na dziewięć paneli kadrach widzimy tylko migające sceny z karetki, szpitala i domu głównego bohatera, słyszymy urywki rozmów i niedobitki zdań. Jednak konsekwentnie, na każdej stronie jeden panel nie pasuje do reszty – na całkowicie czarnym tle widnieje napis Darkseid jest, powtarzany jak mantra, niczym czająca się z tyłu głowy Scotta myśl, przeczucie, które nie daje o sobie zapomnieć. A gdy Scott dowiaduje się, że w jego rodzinnym Czwartym Świecie ponownie rozgorzała wojna, myśl ta pojawia się coraz częściej, prześladuje jego umysł niezależnie od pory dnia czy samopoczucia – gdy ogląda telewizję z żoną, gdy kładzie się spać, gdy rozmawia z przyjacielem – by w kulminacyjnym momencie zająć sobą całą stronę. Darkseid to w końcu czyste zło, to antyteza dobra, jego brak, pustka. Jeśli wszystko, co piękne i pełne nadziei jest życiem, to Darkseid jest antyżyciem. Darkseid jest. A Scott wie o tym najlepiej – Darkseid to dla niego źródło całej traumy, jaką przeżył w dzieciństwie, dni spędzonych w lochach, podłączony do maszyn mających sprawić mu jak największy ból, wśród krzyków potępionych, które nie dawały mu spać. Dobitna w swojej upiornej prostocie sentencja sprawia, że od pierwszych stron komiksu czujemy czające się gdzieś zło, które w pewnym momencie musi wyjść z ukrycia. Scott też przeczuwa, że po tym, jak próbował odebrać sobie życie, coś jest nie tak – widzi osoby, które zmarły dawno temu, kolor oczu jego żony jest inny, niż pamięta, a mimo tego, że dnie i noce spędza na polach bitwy Apokolips, wojna zdaje się nigdy nie mieć końca. King od początku sugeruje nam, że nie możemy ufać wszystkiemu, co widzimy. Historię przerywa nam tajemniczy fragment wywiadu telewizyjnego z Misterem Miracle, a kadry co rusz są zniekształcane na wzór zglitchowanego ekranu.  Z biegiem wydarzeń scenarzysta podsuwa nam kolejne wskazówki na temat tego, co rzeczywiście się tu dzieje, ale ostateczną odpowiedź musimy znaleźć sami.

Chociaż w Misterze Miracle dużo mówi się o traumie związanej z trudnym dzieciństwem i wojną, nie da się pominąć chyba najważniejszego aspektu całego komiksu – wątku Scotta i Bardy. Ich małżeństwo jest napisane z tak niesamowitym ciepłem i troską, że od początku doskonale wiemy, jak szczerze ta dwójka się kocha. Nie ma tu dramatycznych kłótni, rozstań czy zdrad, wielkich romantycznych gestów czy puszczania piosenek z boomboxów – jest tylko życie mężczyzny i kobiety, którzy mają swoje problemy, bolączki i gnębiące ich demony z przeszłości, ale razem przezwyciężają je by być szczęśliwymi, razem. Oglądanie fragmentów życia Scotta i Bardy wywoła uśmiech na ustach nawet najtwardszych zawodników i stanowi świetną, cichą i spokojną przeciwwagę do horrorów boskiej wojny dziejącej się w tle. Nie muszą wygłaszać sobie poematów na temat swojego uczucia: wszystko widzimy w prostych słowach i gestach. W tym, jak Barda bawi się włosami Scotta gdy ten kładzie jej głowę na kolanie, gdy on w zwykłej rozmowie o niczym rzuca jej, że jest piękna, jakby nie był to komplement, a oczywisty, znany wszystkim fakt, w muśnięciach dłoni i w wymienianych między sobą uśmiechach. Chyba mój ulubiony zeszyt ze wszystkich to ten, w którym w trakcie wielkiego i skomplikowanego włamania do pałacu na Nowej Genezie ta dwójka przez cały czas dyskutuje o remoncie swojej kuchni i przebudowie salonu, a nie przerywa im nawet atak lewiatana, bitwa ze strażnikami, ukryte zapadnia i pułapki czy przejście nad Nieskończoną Pustką. Kto by pomyślał, że związek dwójki bogów może być aż tak cudownie ludzki.

Świetna fabuła Kinga byłaby jednak niczym, gdyby nie towarzysząca jej genialna oprawa graficzna Mitcha Gerardsa. Już sam rozkład paneli pasuje do historii idealnie: klasyczny, Watchmenowski rozstrzał na dziewięć kadrów pozwala na zmieszczenie maksimum informacji na stronie, a co za tym idzie, na płynniejszą i ciekawszą narrację. Dwa panele można poświęcić na pauzę czy powtórzenie danej kwestii, łączyć kilka z nich w jeden, szerszy obraz, używać jako kolejnych stopklatek w dłuższej scenie. Rama dziewięciu prostokątów przyzwyczaja nas do siebie, więc gdy tylko widzimy w niej najmniejszą zmianę lub nagłe odejście od niej na rzecz dwustronnego spreadu, uderza w nas to mocniej, niż w klasycznym komiksie. Ponadto homogeniczne, proste panele wydają się wręcz więzić Scotta w kolejnej celi bez ucieczki – zamknięty w nich może tylko trwać  biernie dalej. Gerards przekazuje emocje jedną miną, jednym gestem, miesza realistyczny styl z klasycznymi komiksowymi tropami, oddając hołd choćby legendarnemu „Kirby crackle”, bawi się kolorami i oświetleniem, by podkreślić atmosferę danej sceny. Do wszystkiego dochodzi często powtarzany element zniekształcenia, obrazy nachodzą na siebie, na myśl przynosząc stare trójwymiarowe obrazki oglądane bez czerwono-niebieskich okularów; obraz staje się ziarnisty i niewyraźny, w kluczowych momentach wręcz nierozpoznawalny w porównaniu z oryginalnym rysunkiem, co perfekcyjnie kształtuje atmosferę onirycznej, niepewnej, błędnej wręcz rzeczywistości.

Chciałbym napisać o tym komiksie jeszcze i dwadzieścia akapitów, ale z recenzji zmieniłoby się to wtedy w analizę – i chociaż jest to kuszące, nie chce wykładać wam swojego odbioru historii, ale zachęcić do znalezienia własnego. Jeśli jesteście znużeni superbohaterszczyzną, jeśli uważacie, że nie oferuje wiele poza kolorowymi mordobiciami, jeśli przypadł wam do gustu Vision czy Batman, jeśli po prostu chcecie przeczytać kawał dobrej historii – sięgnijcie po Mistera Miracle najszybciej, jak się da. Nie bójcie się nieznajomości postaci czy wagi poruszanych tematów: jestem pewien, że bez względu na gusta, po lekturze pozostanie z wami chociaż jedna sentencja, myśl, uwaga. Może was poruszy, może zwróci na coś waszą uwagę, albo po prostu sprawi, że będziecie pamiętać, że nieważne, co się dzieje, zawsze gdzieś tam Darkseid jest.

Artykuł Umarł bóg, niech żyje bóg – recenzja komiksu „Mister Miracle”! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.