Nie da się ukryć, że Cyberpunk 2077 to istny fenomen i jedna z najbardziej wyczekiwanych gier dekady, a obsuwa premiery na grudzień stworzyła idealną okazję dla twórców „God’s Trigger”, aby ich najnowsza produkcja zalśniła najmocniej.

Technicznie Ghostrunnera można przyrównać do znanych z gier mobilnych endless runnerów, gdzie gnamy przed siebie i staramy się unikać przeszkód, ale byłaby to zwykła trywializacja,  gdyż tak jak tamte tytuły odpuszczamy zazwyczaj po godzinie, tak do tego tytułu ciężko nie wracać, szczególnie gdy macie bzika na bicie rekordów.

Jaki jest w ogóle nasz cel? Już na samym początku nasz główny bohater, tytułowy Ghostrunner, słyszy w głowie głos niejakiego Architekta, który potrzebuje naszej pomocy w powtrzymaniu nikczemnego, a raczej nikczemnej Klucznik, aby uwolnić ludzkość z jej tyranii. Nie jest to wielce ambitna fabuła, ale sama gra też tego nie ukrywa, lecz nic dziwnego, bo i tak ciężko za czymkolwiek nadążyć. Tempo tutaj jest ogromne.

Początkowo można odnieść wrażenie, że przez całą rozgrywkę będziemy wyłącznie biegać po ścianach, bawić się w zatrzymywanie czasu i przecinać coraz to kolejnych przeciwników – nic bardziej mylnego! Poza podstawową umiejętnością przepoławiania naszych oponentów z czasem odkrywamy nasze ukryte zdolności, jak np. Burza, którą najłatwiej przyrównać do odepchnięcia mocą niczym w Gwiezdnych Wojnach.

Byłoby zbyt banalnie, gdyby wrogowie po prostu stali i kierowali w naszą stronę pociski, prawda? Dlatego istnieje kilka rodzajów naszych adwersarzy – jedni będą na nas szarżować z mieczem, inni próbowali nas zaatakować ze skokiem z zaskoczenia, a jeszcze inni teleportować i puszczać promienie, których nasz miecz niestety nie jest w stanie odbić. Gdyby tego było mało, to czasami jeszcze chronieni są specjalną barierą, a by się jej pozbyć, to trzeba zniszczyć specjalny generator.

Wszystko to w połączeniu z tempem oraz faktem, iż giniemy od pierwszego strzału/ciosu, powoduje, że giniemy częściej, niż w produkcjach From Software, które nie bez powodu służą jako punkt odniesienia „śmiertelności w grach”.

Ekran porażki ogląda się naprawdę często (osobiście ginąłem średnio po 60-70 razy za pierwszym podejściem do poziomu), jednakże w ogóle nie wprawiało mnie to we frustrację, jak to miało miejsce np. w najnowszym Crashu Bandicoocie, gdyż każa śmierć tylko bardziej mnie motywowała, abym wymyślił magiczne rozwiązanie na pokonanie konkretnego etapu.

Otwiera nam to furtkę na różne możliwości przejścia poziomów, bo to od nas zależy czy danego przeciwnika poćwiartujemy, poczęstujemy go jego własnym pociskiem, zepchniemy w przepaść czy przejmiemy kontrolę nad jego umysłem, aby ten zlikwidował za nas swoich towarzyszy.

Gra faktycznie jest bardzo ciężka, ale sprawiedliwa. Poziomy nie są sadystycznie zaprojektowane (no może poza ostatnim…), dlatego trudno jest się denerwować. Każdy sukces napawał mnie ogromną satysfakcją, a poprawnie wykonane sekwencje najczęściej wyglądały niezwykle efektownie i pokusiłoby się to o tryb powtórki, rodem ze wspomnianego wcześniej SUPERHOT, ale tutaj levele są  na to zbyt długie.

Klimat jest bajeczny. To cyberpunk pełną gębą i choć ciężko doszukiwać tu się jakiejś większej oryginalności, tak jeszcze ciężej jest się tym wszystkim nie zachwycać, a w szczególności, gdy opuścimy „kanały” i wyjdziemy na powierzchnię (a raczej dachy miasta!).

Pełno tu charakterystycznych dla stylu futurystycznych elementów i innych neonów oraz świecidełek. Wizualnie całokształt bardzo cieszy oko, aż momentami chciałoby się pospacerować na spokojnie, jednakże zapomnijcie, że gra wam na to pozwoli.

Nie mogło zabraknąć także dawki solidnego synthwave’u, który nie tylko idealnie komponuje się z całością, ale i niezwykle relaksuje oraz kojąco wpływa na gracza, co w przypadku tej pozycji jest akurat bardzo potrzebne. Mógłbym się co najwyżej przyczepić, iż w pewnym momencie możemy odnieść, iż ścieżka dźwiękowa nieco się powtarza, ale nie jest to jakoś wielka wada.

Bardzo pozytywnie jestem zaskoczony od strefy technicznej. Osobiście ogrywałem wersję na zwykłym PS4, ale klatki utrzymywane były na stałym poziomie i zaledwie kilka razy można było poczuć delikatny spadek, a same poziomy wczytywały się naprawdę szybko, co jest bardzo ważne przy grze, w której ginie się dosłownie co chwilę.

Spodziewałem się także, iż przez rozgrywkę na kontrolerze, nie będę w stanie poczuć tej dynamiki i frajdy płynącej z biegania i wymachiwania mieczem, pamiętam, że miałem z tym wielki problem przy np. DOOMie, ale gra jest tak zaprojektowana, iż nie sposób to odczuć. Dość szybko idzie się przyzwyczaić i poczuć się „naturalnie”. Ukłony w stronę twórców!

Czy w takim razie mamy do czynienia z grą idealną, bez skaz? Pomimo niezwykle pozytywnych wrażeń, to nie sposób jest przyczepić się do dwóch aspektów tejże produkcji.

Wyżej wspominałem, iż fabuła nie należy do zbyt ambitnych, jednakże mimo wszystko człowiek chciałby ją jakoś śledzić i tak jak osobiście nie miałem z tym większego problemu, to jestem przekonany, iż sporo osób będzie miało jednak problem z nadążaniem z dialogami, które odbywają się w trakcie przechodzenia poziomów.

Często musimy skupiać się na kilku rzeczach jednocześnie, a wsłuchiwanie się w to, co bohaterowie mają do powiedzenia, będzie w takich chwilach najmniejszym priorytetem.

Poza tym w grze występują dwie walki z bossami i tak jak tę finałową wspominam nawet pozytywnie, tak już tę pierwszą nie do końca. Wspominałem, iż ciężko się przy tej grze zdenerwować, ale to był właśnie ten jeden z nielicznych momentów, przy których było można się złamać. Sama walka nie należy do najcięższych – gracz po prostu nie otrzymuje żadnej podpowiedzi jak sobie z oponentem poradzić i nie zdziwiłbym się, gdyby większości udało się to odkryć przez przypadek.

Ghostrunnera wyczekiwałem od pierwszej zapowiedzi, gdyż już wtedy zainteresował swoim konceptem. Summa summarum gra sprostała moim oczekiwaniom i wnioskując po opiniach internautów – nie tylko ja jestem zachwycony najnowszym produktem studia One More Level.

Nie jest to pozycja dla wszystkich – to bardzo wymagający tytuł i jestem świadom, że nie każdemu podoba się wizja zgonów co pięć sekund, lecz sam tytuł to świetna rozgrzewka przed premierą „Cyberpunka”, która rozkochuje w sobie nie tylko klimatem, ale i bardzo satysfakcjonującym gameplay’em.

Zdecydowanie warto zainteresować się tą grą szczególnie iż cena jest zdecydowanie dużo niższa od większości obecnych premier.

Artykuł Cyberpunkowy parkour- Recenzja Ghostrunner od One More Level! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

To była połowa lat 90., kiedy w moim domu postawione zostało pierwsze Playstation i słynny, chiński „pegazus”. Obydwie konsole obfite były w znakomite tytuły, które świetnie wspominamy po dzisiaj. Dużą część mojej biblioteki stanowiły gry platformowe, a gdy dany kartridż oferował mi 9999 gier w jednym, to byłem wniebowzięty. Były to także czasy, gdy myśląc o przyszłości, to widziałem siebie jako twórcę gier. Oczywiście „marzenie” to już dawno sobie odpuściłem oraz rozwinąłem się w nieco innym kierunku.

Teraz, za pośrednictwem „Dreams”, ponownie czuję się, jakbym dopiero co miał iść do szkoły podstawowej. To niesamowite.

Media Molecule kojarzycie zapewne z „Little Big Planet”, znakomitej serii, która zgarnęła sobie miliony fanów. Jej ducha zdecydowanie czuć w ich najnowszej produkcji, jednak w tym przypadku postanowiono pójść jeszcze dalej – tym razem nie będziemy tworzyć samego świata, ale całe gry!

Początkowo gracz może czuć się przytłoczony i nic w tym dziwnego – ogranicza nas wyłącznie nasza wyobraźnia, no i może jeszcze nieco cierpliwość. Nie ma co się jednak obawiać, że zostaniemy rzuceni na głęboką wodę i wszystkiego będzie trzeba się uczyć na własną rękę. Zanim zaczniemy być drugim Rockstarem czy innym Blizzardem,  to bardzo przyjazny tutorial poprowadzi nas pierw za rączkę i wytłumaczy dość skomplikowane mechaniki kreacji.

Nie musicie być nie wiadomo jak uzdolnieni artystycznie, aby wykombinować coś konkretnego, wiadomo, iż ludzie ze smykałką do grafiki i projektowania wycisną z „Dreams” to, co najlepsze. Twórcy postarali się, aby tworzenie było jak najbardziej przystępne, choć nie da się ukryć, że do najbardziej intuicyjnych ono nie należy.

Do dyspozycji mamy trzy sposoby, za pomocą których możemy „sterować” chochlikiem – indywidualnym kursorem, który będzie „wcielał” się w poszczególnych bohaterów. Budować możemy, wykorzystując klasyczny układ Dualshocka, jego funkcje ruchowe, albo kontrolery PS Move – tego ostatniego niestety nie miałem możliwości sprawdzić, a przy tych dwóch pierwszych wymagana będzie właśnie wyżej wspomniana cierpliwość. Kamera często ucieka, coś nam się gubi, blokuje, ciężko też mówić o większej precyzji, wszakże to nie zestaw myszka+klawiatura. Nie są to bariery nie do obejścia, jednak minie trochę czasu, zanim zaczniecie się poruszać swobodnie po tym interfejsie.

Warto wspomnieć, że nie samymi grami żyje! Tworzyć można także prezentacje wizualne oraz filmy, także dzieło to jest także świetnym narzędziem do machinimy, chociaż ta zdaje się już nieco wymarłym gatunkiem, a szkoda! Pamiętacie Red vs Blue?

Jeżeli jednak nie zamierzacie w ogóle nic tworzyć, to nic nie stoi temu na przeszkodzie. Produkcja Media Molecule pełna jest różnorodnych tworów, których cały czas przybywa. Zdecydowanie nie ma co narzekać na nudę. Warto zacząć od historii przygotowanej przez samo studio – „Marzenie Arta” to kilkugodzinna zabawa, która jest idealnym przykładem tego, co można osiągnąć przy pomocy kreatora, jednak wątpię, że ktokolwiek zbliży się do tego poziomu. Chcecie ograć Cyberpunka rodem z PSX? Fallouta 4 w wykonaniu Dreams? Albo stęskniliście się za pierwszym MGSem? Wszystko to na was tutaj czeka.

Poza tym nie brakuje oryginalnych pomysłów. Można znaleźć sporo ciekawych platformerów rodem z szaraka, ale ubranych w nieco bardziej świeżą szatę graficzną. Kreatywność graczy jest niesamowita, jednak obawiam się, ile jeszcze czasu otrzymywać będziemy „dzieła na poziomie”.  Wszakże jedyną zapłatą za pracę twórców są… lajki! No i możliwość, że zostaniemy dostrzeżeni na youtube, ale nie jestem pewien, czy jest to wystarczająca zachęta.

Nie brakuje także tzw. „marzeń krzaków”, czyli produkcji, których twórcy definitywnie nie tworzyli na trzeźwo. Ciężko z nich czerpać przyjemność, jednak na ratunek przychodzi nam filtrowanie wyników i możliwość wyszukiwania najciekawszych/najlepiej ocenianych dzieł.

Warto napomnieć, że obecnie optymalizacja nie należy do najlepszych, w trakcie rozgrywki konsola potrafi się zamienić w odrzutowiec, a bardziej zaawansowane gry z łatwością gubią klatki. Jednak sami twórcy już na samym wstępie zaznaczyli, iż „Dreams” cały czas będzie wspierane i rozwijane, także zapewne „naprawa” wszystkich powyższych niedogodności to tylko kwestia czasu.

Niesamowite jest to, że przy każdym jednorazowym odpaleniu dzieła Media Molecule czekać na nas będą nowe wrażenia, zawsze będzie czekało na nas coś świeżego, przeżyjemy nowe doświadczenia. „Dreams” szybko osiągnie status kultowego i przełomowego, gdyż raczej drugiej takiej pozycji jeszcze długo nie uświadczymy. Warto zaopatrzyć się w swoją własną kopię i obserwować jej rozwój. To rewolucyjny projekt, o którym jeszcze długo będzie się mówić.

Dziękuję Playstation Polska, że ponownie mogłem poczuć się dzieckiem i ograć te wszystkie marzenia, które przypomniały mi o złotych czasach pierwszego PS’a. Spełniliście kolejne „Marzenie” J

Artykuł Inny wymiar… marzeń? Recenzja „Dreams” od Media Molecule! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.