Na początek pragniemy podziękować wydawnictwu Egmont za podesłanie nam komiksu do recenzji i zachęcamy do wspierania polskiego rynku komiksowego poprzez kupowanie na ich stronie, Egmont.pl!

Sięgając po przygody Conana Barbarzyńcy, czarnowłosej kupy mięśni z Cymerii, zazwyczaj oczekuje się prostych rzeczy: siekania mieczami i toporami, hektolitrów testosteronu, uratowania po drodze jakiejś pięknej pani i jeszcze trochę siekania. I chociaż wszystkie te elementy w jakiejś formie znajdują się w Conanie – Mieczu barbarzyńcy, to wydają się one puste, jakby scenarzysta Gerry Duggan po kolei odhaczał kolejne elementy standardowej historii z Conanem, żeby móc szybko wyrobić się z pięcioma zeszytami, odebrać czek z zapłatą i wrócić do pisania Deadpoola.

Fabułę Kultu Kogi Thuna można uprościć do schematu: Conan Barbarzyńca robi swoje ulubione barbarzyńskie rzeczy, poznaje nowego towarzysza, walczy z lokalnym WIELKIM ZŁYM, wygrywa, koniec. Po drodze dostajemy nijakie dialogi, postacie opierające się na jednej cesze charakteru, które znikają z kart komiksu równie szybko, co się pojawiają, i bardzo złego, wężowego Koga Thuna, który jest zły do szpiku kości i poprzez swój wielki zły plan z pomocą swoich złych kultystów pragnie szerzyć na świecie zło. I ciężko oczekiwać o historii z Conanem w roli głównej czegoś więcej – sięgając po ten komiks, liczyłem na przyjemnie spędzoną godzinkę, ale lektura zawodzi nawet przy próbie dostarczenia rozrywki.

Gerry’ego Duggana możecie kojarzyć choćby z jego wieloletniej pracy nad serią o czerwono-czarnym najemniku z nawijką, Deadpoolu – i chociaż humor to kwestia subiektywna, to po napisaniu kilkudziesięciu zeszytów dobrze sprzedającej się serii komediowej, wydaje się, że Duggan w pisaniu dowcipnych scenariuszy odnajduje się całkiem nieźle. W związku z tym w „Conanie…” doczekamy się może dwóch żartów, a komiks o biegającym z gołą klatą dwustuprocentowym mężczyźnie, który praktycznie samodzielnie rozpędza władający całym miastem kult wężowego czarnoksiężnika w starożytnych, fikcyjnych realiach traktuje się tak poważnie, jak tylko się da. Ba, próbuje nawet stworzyć emocjonalny moment, gdy bohater, którego poznaliśmy dwa zeszyty temu i którego jedyną cechą charakteru jest to, że egzystuje, tragicznie umiera. Niezwykle poruszony tą śmiercią Conan dwie strony później okłada kolejnych kultystów mieczem. Znajdą się tu przydługie monologi o życiu, śmierci i o tym, że Conan jest super i w ogóle, pod koniec nawet udało się wcisnąć szybki zwrot akcji, nie wywołują one jednak żadnych emocji, jedynie potęgują znużenie.

Do rysunków Rona Garneya mam mieszane uczucia – chociaż naprawdę dobrze sprawdzały się w licznych scenach akcji, a jego gruba, oszczędna kreska sprawiała, że łatwo było zorientować się, kto, gdzie i za co łupie kogo, to w bardziej statycznych momentach czy w zbliżeniach mających ukazać emocje danej postaci wydawały się jakoś… wybrakowane. Warto też pochwalić wcześniej wspominane przeze mnie okładki Alexa Rossa – mistrz w swoim fachu przepięknie prezentuje każdą żyłę i każdy lśniący mięsień Conana, a jego prace momentami przypominają legendarne już arcydzieła Franka Frazetty.

Cieszy mnie fakt, że w związku z powrotem Conana do Marvela Egmont zalewa nas przeróżnymi tytułami związanymi z Barbarzyńcą – komiksów na polskim rynku nigdy za wiele. Chociaż dla mnie Kult Kogi Thuna to lektura, o której zapomniałem pół godziny po przeczytaniu, dobrze móc przebierać w tytułach z Cymeryjczykiem, zwłaszcza, że niedługo trafi do nas klasyczny run Eda Brubakera. Nie potrafię jednak z czystym sercem polecić tej króciutkiej i niezadowalającej historii – jeśli interesuje was porządnie wykonane barbarzyństwo, lepiej albo poczekać, albo sięgnąć po niedawno wydany u nas komiks Jasona Aarona.

Artykuł Zabili go i uciekł – recenzja komiksu „Conan – Miecz barbarzyńcy” Tom 1 – Kult Kogi Thuna pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Pod koniec programu Conan zapytał Bena Afflecka o jego przemyśleniach na temat Jareda Leto jako odtwórcy roli Jokera, ponieważ mieli wspólne sceny na planie filmu Davida Ayera Suicide Squad. Affleck nie chciał wchodzić w szczegóły, ale bardzo chwalił zdobywcę Oscara.

Conan: Muszę zapytać Bena, bo Ben miał kilka scen w bardzo wyczekiwanym Suicide Squad. Widziałeś już kilka osób grających Jokera. Jakieś uwagi na temat gry Jareda Leto?

Ben: Myślę, że Jared Leto jest geniuszem, ale jestem związany przez większą liczbę umów o poufności niż możesz to sobie wyobrazić. Muszę dbać o swoje interesy…

Conan: Nie proszę cię o żadne szczegóły, tylko…

Ben: On jest genialny. Mistrzowski. Genialny, genialny człowiek.

Źródło

Artykuł Ben Affleck: „Jared Leto jest genialny jako Joker!” pochodzi z serwisu FLARROW.pl.