Lwia część komiksu jest poświęcona upamiętnieniu Alfreda, zamordowanego przez Bane’a. Mimo braku akcji i jakiejkolwiek fabuły w tym wprowadzeniu muszę przyznać, że hołd oddany lokajowi Wayne’a był solidnie przygotowany i rozpisany. Bohaterowie jeden po drugim opowiadają podczas stypy (oczywiście jedynie w gronie rodziny Batmana) i swoich relacjach z Pennyworthem. Dłużyzna, trzeba to przyznać, jednak cała sekwencja była potrzebna, żeby dokładnie zobrazować co czują podopieczni Nietoperza, także oddaję ją do plusów. Problem w tym, że im dalej w las, tym tragiczniej.

Nie wiem zasadniczo dlaczego tom ma taką nazwę jaką ma. Wojna Jokera z gościnnym występem Jokera. Nudnawy motyw Two-Face’a, będącego jego marionetką. Kończąca opowieść potyczka z Killer Croc’iem. Nie pamiętam kiedy ostatnio ziewałem na komiksach z Batmanem. A jeżeli zaczynam ze znudzenia przerzucać kartki żeby popchnąć historię dalej, to znaczy że coś jest bardzo nie tak. Kiedyś opowieści z Batmanem, a w szczególności Detective Comics miały w sobie to coś, na co składały się mroczny, gęsty klimat, brutalność i powaga, akcja która trzymała w napięciu, jednak mocno stonowana i wyważona. Teraz nie tylko brak tutaj tych elementów, no może poza brutalnością, chociaż też nieco „spiłowaną”, ale od kilku tomów mam wrażenie, ze wszystko jest pisane na jedno kopyto. Nic tych historii nie wyróżnia spośród tłumu. Nic nie przykuwa uwagi. Nic nie sprawia, że zaczynając komiks, przerobie z uwagą każdą stronę, czekając na finał. Także boję się, że komiksowe opowieści zjadły swój ogon a twórcy niezbyt mają pomysł jak tego bohatera umiejętnie wskrzesić.

Jedyne momenty, gdy relacje między bohaterami nie były suche, to rozmowy między członkami drużyny Batmana, wspominającymi Alfreda i wściekającymi się na siebie i Wayne’a za całą sytuację. Wszystkie żale wybuchają jak szambo i to jedyne co jest w tym tomie przekonujące. Do zalet dorzucam też Harveya Denta, który w swoim psychicznym więzieniu podwójnej osobowości wypadł przekonująco. Ale najlepsze na koniec. Standardowo najjaśniejszą gwiazdą jest tutaj najczarniejsza gwiazda. Król zbrodni z Gotham jak zwykle nie zawiódł i wparowując w sam środek zamieszania starał się z całych sił ubarwić fabułę swym szaleństwem. Ale niestety, tu dochodzimy do meritum, bo wielka szkoda, że naczelny Klaun DC Comics pojawia się tutaj na…5 minut. Do czego więc pije tytuł tego zeszytu. Wojna Jokera, ale bez Jokera? Jest to właściwie filar całego negatywnego odbioru, ponieważ nastawiałem się na jakąś kulminację konfliktu Jokera z Batmanem. Tymczasem niewiele tego konfliktu pokazano. Jest to na tyle rozczarowujące, że to prawdopodobnie ostatni „Detective Comics” na baaardzo długo.

Nie sądziłem, że z całego bogatego świata DC to akurat opowieści z Batmanem mnie zniechęcą. Ale cóż, jak to mówią – wszystko co zajebiste, kiedyś się kończy… Detective Comics do tego zmierzało niestety już od pewnego czasu. Oby złote chwile krwistej i mrocznej, a zarazem wciągającej serii komiksowej jeszcze powróciły.

Artykuł Jak śmiercić legendę, czyli recenzja komiksu „Batman. Wojna Jokera”. pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Podczas Playstation Showcase 2021 Sony zaprezentowało kilka zwiastunów swoich produkcji, w tym „Wolverine”, oraz „Spider-man 2”. Wiele osób zgodzi się jednak, że najciekawszym punktem jest zapowiedziany remake rewelacyjnego „Knights of the Old Republic”.

Jak się okazuje, zarówno Bethesda, jak i Ubisoft, które mają od Lucasfilm zielone światło na przygotowanie gamingowych projektów ze świata Star Wars, również Sony ma w zanadrzu potężnego asa.

Remake przygotowywany jest pod nową generację konsol. Póki co projekt nie ma daty premiery.

Artykuł Zwiastun remake’u „Star Wars: Knights of the Old Republic”! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Komiks przedstawia nam odmienną historię niż to co obecnie dzieje się w filmowo-serialowym świecie Marvela. Mimo odmiennej obranej drogi widać tutaj masę podobieństw do świetnej, szpiegowskiej opowieści z drugiej części filmu „Kapitan Ameryka”. Widzę już, skąd bracia Russo mogli czerpać inspiracje biorąc się za filmowy sequel. Szpiegowska aura obu opowieści jest na odpowiednio wysokim (i nie przegiętym) poziomie, a fabularna robota jest po prostu bardzo dobrze zrobiona. Zarówno w opowieści komiksowej jak i w filmowej, świetny klimat jest tym co spokojnie można obok siebie porównać. Mimo wielu różnic, to właśnie sposób prowadzenia historii to naprawdę duży plus, który od początku przykuwa uwagę.

Całość skupia się na postaci Bucky’ego, ex-Winter Soldiera, który próbuje wejść w buty Kapitana Ameryki, ale przeszłość nie daje mu spokoju i nowe misje nawiązują silnie do jego dawnej działalności. Pojawiają się w tej historii inne wątki i postacie, jednak pierwsze skrzypce gra właśnie „Nowy Kapitan”. Bardzo dobrze, bo mnogość pobocznych wątków rozbiłaby ten cudny klimat, który jest największą zaletą tego zeszytu.

Jest to jeden z niewielu komiksów, które ostatnio przeczytałem, w których nie tyle wciąga sama fabuła, co klimat i akcja. Kto ściga nowego Kapitana? Jak sobie poradzi skoro wciąż niewiele osób mu ufa? Akcja i sceny walk są krótkie, ale intensywne – czyli stosunkowo dobrze wyważone. Mimo szyldu „Marvel” opowieść jest mocno mroczna, antagonista z kolei nie jest tu niestety zbyt wybitny. Połączenie psychopatycznego naukowca, który próbuje się wykreować na zbawcę świata. Powolutku robi się to zbyt częste i nachalne, tutaj z kolei było to tak nagle i mizernie zbudowane, że po prostu do siebie nie pasowało. Natomiast główny przeciwnik Bucky’ego z pierwszej części zeszytu, oczywiście bezspoilerowo – to świetnie wykreowana postać. Budzi grozę, powagę i jednocześnie respekt. Jest to ktoś, z kim niejeden superbohater nie chciałby stanąć w szranki. Ciężki do spacyfikowania i tajemniczy – złol, który urozmaica opowieść od pierwszych stron i ktoś bardzo potrzebny przy tego typu historii.

Nie chcę kolejny raz rozpisywać się nad klimatem stworzonym w komiksie, bo chociaż jest on genialny, nie sprawił, że rozpłynąłem się nad tym komiksem. Historia jest bardzo dobra, jednak całościowo dałbym jej mocne 7/10. Jest dobrze, nawet bardzo, jednak nie jest to najlepsza opowieść Marvela, którą czytałem. Mogę natomiast z czystym sercem polecić komiks zarówno zagorzałym fanom Kapitana Ameryki, jak i tym, którym w komiksach z tym herosem znudził się przesadny patetyzm. Fanom szpiegowskich historii z elementem superbohaterskim również przypadnie do gustu.

Artykuł Ameryka bez Kapitana, za to z Zimowym Żołnierzem – recenzja komiksu „Kapitan Ameryka. Człowiek bez twarzy”. pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Od momentu ogłoszenia produkcji, druga część „Doctora Strange’a” zapowiadana była jako „stylizowana na horror”. Po przejęciu reżyserskich sterów przez Sama Raimiego oczywiste jest, że taki klimat będzie mocno zakorzeniony.

Finał „Lokiego”, wprowadzający na dobre multiwersum do MCU, stanowi solidne wprowadzenie do głównego wątku w filmie i tym bardziej podkręcił oczekiwanie na jego premierę. W ostatnim wywiadzie Elizabeth Olsen, czyli serialowa Scarlet Witch, podzieliła się swoimi odczuciami z planu zdjęciowego:

„Praca jest ciężka. Od Sama Raimiego mogę się wiele nauczyć, ale samo przejście z serialu „WandaVision” do zupełnie odmiennego filmu było trudne i ta zmiana jest dziwna. Poczułam, że wracam do korzeni, do klasycznych filmów Marvela. Sam film jest straszny, naprawdę! To klasyczny Raimi, który stara się stworzyć najstraszniejszy film MCU do tej pory.”

Czekacie na premierę „Multiverse of Madness”?

Artykuł „Multiverse of Madness” może być najstraszniejszym filmem Marvela pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Kontynuacja bestsellerowej serii to kompletne fiasko, czy zachwyt?

Przejdźmy do fabuły! Japonia, tutaj nie ma miejsca na nudę, poznamy wiele nowych nietuzinkowych postaci, poczujemy orientalny klimat kultury japońskiej. Jak myślisz czy nowa szkoła Takeshin Gakuim skrywa jakieś mroczne tajemnice? Czy dwie dziewczyny będą w stanie je odkryć? Sprawdź to! Kim jest Różowy Demon? Zagubiona Księżniczka to podróż w nieznane, jeśli spodziewasz się landrynkowego świata – ściągnij różowe okulary, tutaj nikt nie może czuć się do końca bezpieczny. Bohaterowie nie są coraz młodsi, dojrzewają, a wraz z biegiem lat wybory przed którymi muszą pochylić swe czoła, stają się nieproste. Kryzysy, zachwycające chwile, wątek miłosny, przerażające sceny, tajemnicza organizacja Lewiatan, sfałszowane wyniki egzaminów – to wszystko przed Tobą.

Książka „Zagubiona Księżniczka” napisana przez brytyjską youtuberkę Connie Glynn zaliczana jest do kategorii literatury młodzieżowej, ale nie ograniczajmy się. Myślę, że i starsze osoby przy kubku gorącej kawy będą mogły się zrelaksować. Niemniej jednak z tyłu głowy mogą się pojawić myśli o naiwności, czy infantylności bohaterów. Ale! Każdy wiek rządzi się swoimi prawami, prawda? Decyzje pozostawiam Wam.

Zostawiam dla Was fragment książki:

„ W jej oczach malowało się szaleństwo, oddech był nierówny. Dziewczyna ewidentnie nie myślała dzisiaj z typową dla partyzantów precyzją.
– Ta gra, księżniczko… – usta Ingrid wykrzywił drwiący uśmiech, na podbródku widać było ślady zakrzepłej krwi – nazywa się „prawda czy wyzwanie”.”

Miłego czytania!

Dziękujemy wydawnictwu Insignis za udostępnienie lektury!

Artykuł [RECENZJA]: Zagubiona Księżniczka – Connie Glynn pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Kto nie lubi historii i zombiakach? Wiem, że nie każdy, więc nie nawołuję do „rzucania kamieniem”. Historie a’la Resident Evil mają dużo odbiorców zawsze chcących więcej, ale też niemało zagorzałych antyfanów. Ja z kolei jestem trzecim typem człowieka – nie omijam tematu szerokim łukiem, jednak nie ubótwiam jakoś wybitnie opowieści o mózgożercach. Z tego powodu z dość dużym dystansem podszedłem do powyższego motywu w superbohaterskim uniwersum DC. Obecna światowa sytuacja dodatkowo zniechęca do sięgania po zeszyty z tłem pandemiczno-apokaliptycznym, w końcu taką wersję superlight mamy za oknem już od ponad roku. A jednak ciekawość wygrała i nawet obrzydliwy design Batmana z okładki pierwszego tomu mnie nie odrzucił. Otworzyłem zeszyt… i po chwili go zamknąłem. Szczerze to nie pamiętam kiedy ostatnio łyknąłem taką grubą komiksową cegiełkę w ciągu godziny! Bo tyle zajęło mi przejście przez napakowane akcją potyczki największych herosów na Ziemi z armią nieumarłych ludzi skażonych tajemniczą zarazą Darkseida. Pochłaniałem kolejne strony szybciej niż wirus antyżycia kolejnych bohaterów. Zaciekawienie było pompowane szokiem spowodowanym śmiercią Batmana (i to już na początku) transformacją Black Canary, czy zarażeniem Supermana czy Wonder Woman. A jeszcze drugie tyle było przede mną. Także z pozoru infantylny i przeżarty pomysł na fabułę sprawił, że pobiłem chyba rekord w szybkości przerzucanych kartek. Akcja nie zwalniała ani na chwilę, choć pojedynków nie było aż tyle. Kluczem było zaciekawienie czytelnika tym, co jeszcze się tu odstawi.

Tyle o zakończonej sad-endem części pierwszej – przyszedł czas na dokładkę. Chociaż z drugiej strony DCEased: Niezniszczalni nie tyle kontynuuje opowieść, co ją rozszerza. Bo zamiast dowiedzieć się, czy Superman faktycznie rozłupie Ziemię, dowiadujemy się co w międzyczasie porabiali nasi ulubieni antagoniści i antybohaterowie, podczas gdy Liga Sprawiedliwości odstawiała komiksową Arkę Noego. A całość skupia się wokół Deathstroke’a oraz Red Hooda, którzy po przetrwaniu pierwszej fali inwazji starają się zebrać jak najwięcej ocalałych lub – w przypadku Slade’a Wilsona – po prostu przetrwać. Obaj trafiają na kolejnych sojuszników – Slade nawiązuje współpracę z Vandallem Savage, Bane’m, Cheetach i kilkoma innymi, natomiast Jason Todd w towarzystwie Jima Gordona i Cassandry Cain trafiają na sierociniec pełen ocalałych dzieci i tworzą z niego ostatni bastion. Nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności dwie drużyny łączą siły, a my dostajemy wątek dość ograny: sojusz dobrych i złych i pojawienie się nici porozumienia po latach walki. I jest to wątek tak na tyle dobrze napisany, że zasługuje na szacunek mimo swojego „oklepania”. W złych pojawiają się ludzkie odruchy, a dobrzy zaczynają rozumieć praktyki antagonistów. Te praktyki skądinąd okazują się niezbędne, gdy już cała idylla się kończy, a rozpoczyna nieustanna walka z napierającymi falami zombiaków. Akcji jest tutaj dużo więcej niż w poprzedniej części, jednak wszystko co się dzieje nie pozwala oderwać się od kartek. Jest kilka bardzo trafionych zwrotów akcji, dostajemy też od każdego herosa to za co lubimy go najbardziej. A to co wyjątkowo rzuciło mi się w oczy to fakt, iż mimo natłoku bohaterów, nie ma tak, że większość stanowi nieme tło dla dwóch naczelnych bad-assów. Praktycznie każdy ma swoje 5 minut, i zazwyczaj jest to wyjątkowe 5 minut (lub mniej). Inaczej mówiąc – każdy bohater uczestniczy w interakcji i dokłada swoje 5 groszy. To dobrze, bo obawiałem się, że ikoniczne postacie będą sprowadzone do poziomu wspomnianego tła tylko dlatego, że nie są przewodnikami swojej drużyny.

Wspomniałem już o akcji? To wspomnę jeszcze raz, bo to główny punkt dodatni, który sprawia, że tak dobrze pochłania się ten tom. Po pierwsze wszystkie pojedynki są bardzo dobrze rozrysowane, i czytelnik nie gubi się w natłoku wydarzeń, a każdy uczestnik prezentuje swoje najlepsze skille. Po drugie jest tutaj masa nieoczekiwanych zwrotów, mile odrywających od rozróby. Te zwroty, które często owocują śmiercią kolejnych bohaterów przywodziły mi na myśl niektóre komiksy z „Suicide Squad„, gdzie jakiś złoczyńca pojawił się w zeszycie, bo po jednej akcji na kilku stronach najzwyczajniej wykitować. I tutaj tak się dzieje. Gdy w nietypowy sposób uśmiercane są ikony takie jak ******, ****, czy ********** (unikam spoilerów jak mogę!) to takie niespodzianki naprawdę urozmaicają lekturę, Chociaż, jeżeli twórcy zdecydowali się już na początku uśmiercić Gacka, to w sumie chyba wszystkiego można by się spodziewać…

Lecz mimo to obie części Dceased są warte uwagi i z całą szczerością polecam fanom DC Comics, nawet tym, którzy nie do końca są fanami zombie-historii. Nawet jeżeli temat przewodni sam w sobie nie jest lekki i przyjemny, to poziom rozwałki oraz połączenie sił niedobitków dobrych i złych w nietypowych czasach sprawia, że czytanie tej historii to dobra rozrywka na jeden wieczór. Taki seans w stylu „Wyłącz myślenie i ciesz gałki oczne”. Ja wyczekuję kontynuacji, bo czuję, że mimo tylu zgonów jeszcze sporo się tu wydarzy…

Artykuł Recenzja „DCEased: Niezniszczalni”, czyli Superherosi w stylu #postapo, vol.2 pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Szczerze pisząc, zabierając się za Hawkeye: Kate Bishop spodziewałem się czegoś nieco innego. Chociaż jest to komiks z rodzaju superhero, liczyłem że będzie bardziej „przyziemny”, a elementy sci-fi będą raczej sporadyczne. Wyszło zgoła odwrotnie. Kate walczy ze smokami, mutantami i innymi postaciami nieco z poza swojej ligi. Fakt, zdarzają się efektowne pojedynki wręcz ze zwykłymi śmiertelnikami, co stanowi fajną przeciwwagę dla tych nadprzyrodzonych. Nie zmienia to jednak faktu, że oczekiwałem czegoś innego. Na całe szczęście nie przekreśla to całokształtu.

Na jednym się nie zawiodłem na pewno – na lekkim klimacie. Od razu czuć to w głównej bohaterce – nie jest przedowcipkowana jak Deadpool, nie jest też patetyczna niczym Steve Rogers. Jest po prostu sobą. Zwykłą dziewczyną z wyjątkowymi umiejętnościami, która próbuje sił w samodzielnej walce z przestępczością. I ma z początku zwyczajne i ludzkie problemy – głównie problemy natury finansowej. Dodatkowo irytujące ciągłe pomyłki z Clintem Bartonem dają dziewczynie w kość. Klimat nadrabia od początku historię. Nie twierdzę, że jest wybitnie słaba, ale po prostu wolno się rozwija. Ciekawiej robi się dopiero w 2/3 zeszytu. Wcześniej fabuła leci szybko ale też niezbyt interesująco. Zdecydowanie jednak najlepszym elementem jest sama tytułowa Kate Bishop. Przybywa ona do Los Angeles, by rozpocząć własną ścieżkę. Nie do końca idzie jednak w kierunku superhero. Zakłada biuro detektywistyczne i prowadzi śledztwa, niczym Jessica Jones. Swoją drogą ta ostatnia ma również swój fajny epizod w historii.

Kolejna rzecz wypadająca na plus to akcja. Pojedynki są ładnie rozrysowane, nie rozciągnięte bez potrzeby na kilka stron i nieprzekombinowane. Pokazują, że Kate świetnie radzi sobie ze stojącymi jej na drodze delikwentami, ale też zachowuje realizm, w sytuacjach, które bohaterkę przerastają. Nie boi się uciec, gdy istnieje zbyt duże ryzyko przegranej, czasem niestety dostaje łomot, ale do silniejszych wrogów podchodzi strategicznie. Słowem – myśli. I dobrze, bo nie wiem, czy kontynuowałbym czytanie, gdyby po pierwszym starciu face-to-face z Hulko-podobnym monstrum Bishop wyszła bez szwanku, i niczym James Bond otrzepała się z kurzu ruszając dalej w bój. Clint Barton dobrze ją wyszkolił w superbohaterstwie na „ludzkim” poziomie. Natomiast pojawiająca się w części historii Jessica Jones, która była mentorką od strony detektywistycznej, udowadnia, że młoda protagonistka była pojętnym uczniem na lekcjach beletrystyki i wyrasta na całkiem niezłego śledczego. Śledczego, który nawet gdy nie ogarnia jakiegoś elementu (na przykład nowoczesnych technologii) nie boi się znaleźć kogoś, kto nie zadając pytań, odwali tą część za nią. I jest to duży plus historii, która mimo mocnych elementów sci-fi daje nam prostą i ludzką protagonistkę.

Najbardziej w całym zeszycie podobała mi się pierwsza strona, wprowadzająca i pokrótce przedstawiająca bohaterkę, o której czytelnik mógł wiedzieć niewiele. W postaci kartki z akt biura detektywistycznego bohaterka streszcza historię swoją autorską, młodzieżową narracją i wprowadza w dalszą część fabuły. Nie jest to nic nowatorskiego ale dobrze zgrywa się z całym klimatem tego komiksu. Dobrze leżą tutaj interakcje z bohaterami gościnnymi, jak wspomnianą detektyw Jones, Wolverine vol.2 (nie, niestety nie z naczelnym Rosomakiem), czy Hawkeyem Seniorem. Jednak dużo lepiej wypadają tutaj nowi bohaterowie, na których Kate wpada przypadkowo, a którzy zostają z nią na dłużej i sprawiają, że bohaterka ma jakąś odskocznię od swojego ciągłego „bohaterowania”. Ich przyjacielskie relacje miło się czyta, mimo że czasem śmierdzą młodzieżową sztampowością.

Także reasumując poprzednie wywody można rzec, że nowy Hawkeye to historia lekka, niewymagająca pokładów skupienia, ale niestety na jeden raz. Nie wiem, czy po tę historię sięgnę ponownie, ponieważ mimo luźnego klimatu nie miała tego czegoś, co skłoniło by mnie do repety lub tym bardziej do musowego kontynuowania historii. Jeżeli ktoś szuka czegoś odstresowującego na nudny dzień, to polecam mu opowieść o początkach działalności Kate Bishop na zachodnim wybrzeżu. Ja jednak po podkładkę sięgnę dopiero, gdy w pobliżu rąk nie znajdzie się coś bardziej interesującego. Czyli – niestety – nieprędko.

Artykuł Łuk, strzały i problemy z klonami. Recenzja komiksu „Hawkeye: Kate Bishop” pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Zarówno w filmie „Kapitan Ameryka: Pierwsze starcie”, jak i serialu „Agentka Carter” widzieliśmy mnóstwo interakcji między Howardem Starkiem (Dominic Cooper) i Peggy Carter – w końcu razem pracowali. Mężczyzna nawet wiele razy flirtował z agentką. Czy jednak sugerując się tym, możemy zakładać, że coś pomiędzy nimi doszło albo nawet, że mieli razem syna? 

Fani są podzieleni. Jedni uważają, że jest to wielce prawdopodobne, a drudzy wątpią w to biorąc pod uwagę fakt, że Peggy musiałaby mieć prawie 50 lat rodząc Tony’ego. Oczywiście nie jest to niemożliwe, ale nie działa to na korzyść tej teorii. 

Na tą chwilę wiemy, że Peggy miała dwójkę dzieci i ich ojcem nie był Howard. Na dodatek twórcy serialu „Agentka Carter” Christopher Markus i Steven McFeely oświadczyli, że są to dzieci Steve’a Rogersa (Chris Evans) – jednak ta teoria nie podoba się większości fanów, biorąc pod uwagę między innymi to, że Steve spotykał się z Shanon Carter (Kim Gilligham), która w filmach była siostrzenicą Peggy. 

Na tę chwilę jest to jedynie teoria, ale znając MCU wszystko może się wydarzyć!

Artykuł Peggy Carter jest matką Tony’ego Starka?! Fanowska teoria! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Jeden z fanów serialu zapytał się Kolpacka na Twitterze „Bez dawania żadnych spoilerów, który odcinek ma najwiecej specjalnych efektów?” Na co on krótko odpowiedział „713”, co sugeruje, że finał serialu będzie napakowany akcją!

W niedawnym wywiadzie Henry Simmons (Alphonso Mackenzie) powiedział, że długoletni fani będą usatysfakcjonowani tym jak wszystkie wątki zostaną zakończone:

„Myślę, że wszyscy będą szczęśliwi. […] Będą fani, którzy nadal będą chcieli więcej i mam nadzieje, że tak się stanie. […] Nie mogą powiedzieć, że zakończenie zadowoli wszystkich, ponieważ nie sądzę, że tak się stanie, ale myślę, że wszyscy zaakceptują rzeczywistość sytuacji.”

Miejmy nadzieję, że aktor ma rację!

Nowy odcinek finałowego sezonu ma swoją premierę już w najbliższy czwartek, więc serdecznie zapraszamy na grupę dyskusyjną Agents of SHIELD Polska!

Artykuł Czy serial Agents of SHIELD stać na lepsze efekty specjalne? pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Czy to jednak znaczy, że Marvel rezygnuje ze Starfoxa? Z najnowszych informacji wynika, że wcale nie! Krążące plotki głoszą, że może się pojawić w serialu Secret Invasion na Disney+ albo sequelu Kapitan Marvel. 

Chciaż nie jest to pewne, dobrze wiedzieć, że nadal mamy szansę zobaczyć młodszego brata villana, który zmienił bieg całego MCU!

The Eternals mają pojawić się w kinie w 2021 roku z takimi gwiazdami w obsadzie jak Angeliną Jolie, Richardem Maddenem, Salmą Hayek, Kumailem Nanjiani, Gemmą Chan czy Kitem Haringtonem.

Artykuł Brat Thanosa w MCU! pochodzi z serwisu FLARROW.pl.