Jeśli coś takiego miało miejsce, to bardzo się cieszę, że macie własne zdanie i nie dajecie się tak łatwo „przekabacić”. Mam też nadzieję, że chociaż w minimalnym stopniu Was zaciekawiłem i teraz łatwiej będzie nam wszystkim przebrnąć przez dalszą część tego tekstu. Biorę pod uwagę również fakt, że niestety niektórzy mogą nie mieć ochoty na czytanie moich nędznych wypocin. Dla takich osób przygotowałem skróconą recenzję, którą udało mi się zawrzeć w dwóch słowach. Oto i ona:

No ujdzie.

No. A teraz jedna uwaga. Jeśli jakimś cudem nie widziałeś jeszcze nowych odcinków, to nie mam zielonego pojęcia, co tutaj jeszcze robisz. Koniecznie je obejrzyj. Oczywiście, gdy będziesz już po seansie, zapraszam do wspólnej dyskusji pod wpisem. No chyba że wolisz napisać komentarz i podzielić się swoją opinią na temat, który jest dla Ciebie całkiem obcy. Masz do tego prawo. Podobno tak właśnie działa Internet…

Dobra, żarty na bok. Doskonale wiem, że wszyscy czekali na to, aż dowiemy się, jakie wydarzenia miały miejsce podczas eksplozji na Lian Yu. No i co? No i nico… Niestety wszystko było do przewidzenia. W sumie mogliśmy się spodziewać, że po dobrze przyjętym 5-tym sezonie większych zmian raczej nie doświadczymy. Jednak gdzieś to delikatne rozczarowanie pozostaje…

Na pewno nie można powiedzieć, że podczas seansu tych dwóch odcinków powiewało nudą. Jak na razie oba finały nieźle mnie zaskoczyły. Mam mały problem z tym, jak została poprowadzona cała ta wielka demaskacja Green Arrowa. Liczyłem na to, że urodzi się z tego coś więcej, ale jedynie skończyło się na wprowadzeniu do serialu mało ciekawej postaci – agentki Watson. Sprawa związana z przejęciem kaptura już bardziej przypadła mi do gustu, bo nie ukrywam, że trochę ciekawi mnie, jak to wszystko będzie teraz przez jakiś czas wyglądało. Jest to też chyba ostatnia już szansa, aby zrobić coś ciekawego z postacią Diggle’a.

W poprzednim sezonie strasznie chwaliłem to, jak bardzo poprawiła się choreografia walk. A jak jest teraz? Jest gnuj. A tłumacząc z języka przeciętnego Boguciczanina na polski, to znaczy, że jest naprawdę dobrze (pisownia tutaj nie jest przypadkowa). Mam tylko nadzieję, że tych kilka sekwencji, które i tak mogliśmy zobaczyć w zwiastunach, nie staną się jedynie wizytówką sezonu oraz jednorazowym wybrykiem.

Jeśli chodzi o Laurel… znaczy się o Black Siren… to nie. Proszę. Jeśli ktoś kojarzy moje teksty na FLARROW.pl, to wie, o co mi chodzi. A jeśli nie, to zawsze jest szansa, żeby to nadrobić.

Muszę jednak przyznać, że czekam, aż twórcy przedstawią nam głównego antagonistę tego sezonu. Nie wiadomo jak na razie, kto go zagra, nie wiadomo, kim on będzie, nie wiadomo, jak dużym zagrożeniem się stanie… Ale jedno, na szczęście, jest pewne. Nie bierze się do obsady Michaela Emersona, jeśli nie szykuje się czegoś grubego. I ja sobie doskonale zdaję sprawę, że przemawia przeze mnie sentyment i sympatia do serialu „Lost”, ale… i co z tego?

W tej sprawie również głos zabrali moi redakcyjni koledzy, więc serdecznie zapraszam do tego artykułu:

Kto był w helikopterze podczas zakończenia premierowego odcinka Arrow?!

I błagam, nie piszcie, że to Tommy… Nie rozdrapuje się starych ran. Wszyscy płakaliśmy.

Nie mam pojęcia, co się stało, ale już dawno nie cieszyłem się jak małe dziecko podczas oglądania tego serialu. Tym razem to pierwsze 10 minut 2-giego odcinka dostarczyło mi takiej zabawy. Tak, mam tu między innymi na myśli Easter Egg związany z Batmanem. Nagle jakoś tak mi się wtedy cieplej na sercu zrobiło (hehe). Ale o tym już huczało w internetach, więc chyba nie ma sensu się na temat tego „smaczku” rozpisywać.  Chodzi mi tutaj też o to, jak Oliver, pomimo dość poważnej sytuacji, potrafił wybrnąć żartem, sarkazmem oraz ciętym tekstem. Jest to coś, czego wcześniej nie mogliśmy zaobserwować u naszego głównego bohatera. Wydaje mi się, że to bardzo miła odmiana po tym morzu patosu, jaki przelewał się przez ostatnie 5 lat. Bardzo podobał mi się również dowcip, polegający na wyśmianiu pewnej mechaniki tego serialu, co pokazuje nam pewną samoświadomość twórców, czego jestem niezmiernym fanem. Mam tutaj na myśli motyw wyśmiewania i dochodzenia do tego, gdzie nasi bohaterowie pracują na co dzień i skąd biorą środki do życia. Oglądając właśnie te sekwencje miałem takie piękne poczucie „komiksowości”. Nie mam pojęcia, czy takie słowo istnieje, ale mam nadzieję, że mieliście podobnie i to nie ze mną jest coś nie tak.

Nie wiem, czy zwróciliście uwagę, ale od jakiegoś czasu superbohaterskie seriale CW nauczyły się w komediowy sposób dobrze grać ciszą. Świetny tego przykład mogliśmy zaobserwować podczas sceny, w której Wild Dog i Quentin Lance siedzą na dywaniku u agentki FBI. Ujęcie z żabiej perspektywy, dwóch bardzo różnych od siebie bohaterów oraz cisza, która jest spuentowana trochę niestosownym i bezpretensjonalnym pytaniem. Jak dla mnie bomba! Ogólnie Arrow przyzwyczaił nas do bardzo mrocznego i ciężkiego (oczywiście kolokwialnie mówiąc) klimatu. Jak już wcześniej zauważyłem, twórcy zaczynają powoli od tej konwencji odchodzić, a takie małe pierdółki, które przed chwilą opisałem, bardzo w tym pomagają. Dajcie mnie tego Wincyj!

Już od dawna zapowiadano, że ten sezon będzie krążył wokół motywu rodziny i relacji Oliviera z Williamem. I wiecie co? Po tych dwóch odcinkach uważam, że to był po prostu strzał w dziesiątkę. Nie do końca potrafię uargumentować i wyjaśnić swoje stanowisko, ale niesamowicie dobrze mi się to ogląda. Sceny te nadają wrażenia pewnej prawdziwości i powodują, że jesteśmy wstanie zaangażować się emocjonalnie w to wszystko. W końcu bardzo wyraźnie widać cały ten bagaż doświadczeń jaki niosą za sobą nasi bohaterowie. Na dokładkę mamy jeszcze ciekawy wątek Rene i jego córki. Gdzieś za rogiem czai się Slade, który próbuje odszukać syna. A Black Siren i Quentina zostawcie już w spokoju. Rzekłem.

Od jakiegoś czasu odnoszę wrażenie, że jeśli w gruncie rzeczy coś sprawia nam przyjemność, to nie warto tego krytykować i czepiać się na siłę. Już za chwilę premiera trzeciego odcinka, więc ponownie będziemy mogli przenieść się na chwilę do Star City i spędzić trochę czasu z naszymi ulubionymi bohaterami. Ulubionymi… No może z wyjątkiem Diggle’a. No i oczywiście Laurel (czy tam Black Siren). No i nowa Black Canary też jakoś niezbyt… nieważne! Nie roztrząsajmy tego. Pomyślmy jedynie o tym wspaniałym świecie, gdzie strój Green Arrowa pasuje na każdego! Niezależnie, czy nosisz rozmiar L czy XXL. Dobranoc!

Romek

Artykuł ARROW sezon 6 – Spróbuj nie krytykować [WYZWANIE] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Muszę się Wam do czegoś przyznać. Jestem wielkim fanem tego serialu. Już od 5 lat regularnie spóźniam się na czwartkowe zajęcia. To dzięki niemu rozpocząłem swoją przygodę z komiksami i filmami z gatunku superhero. To przez Arrowa założyłem instagrama, aby obserwować Emily Bett Rickards. Niestety, pomimo wielkiego sentymentu i ogromnej miłości, chciałbym dzisiaj napisać kilka słów o tym, co mi się nie podobało w najnowszym sezonie tej produkcji.

Zacznijmy od tego, że bardzo przeszkadzało mi cofnięcie w rozwoju postaci Oliviera. Myślałem, że kwestie mroku, morderstw, szukania własnej tożsamości mamy już dawno za sobą. Niestety się myliłem. Długie wałkowanie tematu zabójcy i potwora stało się już uciążliwe. W takich chwilach miło wspominam naszą parę „Olicity” odjeżdżającą w stronę zachodzącego słońca, lub nawet podziękowania dla naszych bohaterów za ocalenie planety przed kosmitami. (Pomijam już kwestie, że cały crossover był strasznie tandetny i sam widok owych „przerażających kosmitów” wywoływał u mnie salwę śmiechu)

Śmierć Laurel w 4. sezonie była dla mnie prawdziwym ciosem. Ale spokojnie, twórcy przywrócili ją w postaci Black Siren z Ziemi-2. Tylko na to czekałem. Po prostu zaraz po tym, jak zniszczono pomnik Black Canary, zacząłem marzyć o powrocie Katie Cassidy do serialu. Do tego wszystkiego, śmiało mogę powiedzieć, że jest jeszcze bardziej irytująca niż wcześniej… Marzenia się spełniają. Dziękuję.

Wkurzyłem się na to, co zrobiono z postacią Ragmana. Jego wprowadzenie oraz historia naprawdę pozytywnie mnie zaskoczyły. Do tej pory uważam, że jest to jeden z nielicznych pozytywów jakie pozostawił po sobie 4. sezon (oczywiście śmierć Laurel jest na pierwszym miejscu). Trzeba także przyznać, że walki z jego udziałem były bardzo dobrze niewykonane i przyjemnie się je oglądało. Niestety, wszystko co dobre kiedyś się kończy. W tej sytuacji obstawiam, że po prostu skończyły się pieniądze na efekty specjalne i dlatego musieliśmy się pożegnać z naszym protagonistą.

No i jeszcze oczywiście nasza wielka nieobecna Evelyn Sharp. To co wydarzyło się z tą postacią, to po prostu jest szczyt wszystkiego. Moje podejrzenia zaczęły narastać, kiedy po kilku pierwszych odcinkach nie dostaliśmy o niej praktycznie żadnych informacji. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że była wtedy specjalnie pomijana, aby nie marnować cennego czasu. W rezultacie, twórcy wykorzystali ją do przeprowadzenia małego zwrotu fabularnego, a następnie o niej zapomnieli. Dopiero teraz, pod sam koniec sezonu, ponownie możemy ją zobaczyć na ekranie, ale na chwile obecną nie obchodzi mnie co dalej się z nią stanie.

Motyw Felicity i grupy Helix na samym początku wydawał się nudny i wciśnięty na siłę. Przez długi czas moje odczucia i wrażenia pozostawały niezmienne. Myślałem, że został on wprowadzony tylko po to, aby zająć czymś Overwatch po godzinach pracy. Niedawno jednak wyczaiłem, że cały ten wątek to jedno wielkie pójście na łatwiznę ze strony twórców. Nasi hakerzy łatali każdą scenariuszową lukę. Kiedy trzeba było spowolnić akcję – pojawiał się Helix. Kiedy trzeba było nagle jakoś rozwiązać pewną sprawę – pojawiał się Helix. Trochę smutne.

Muszę przyznać, że w tym sezonie retrospekcje wypadły naprawdę dobrze. Wątek Bratvy był wyjątkowo ciekawy i interesujący. Ponadto, wszystkie powiązane z nią postacie idealnie wpisały się do fabuły. Niestety rosyjska mafia pozytywnie wypadła tylko i wyłącznie w retrospekcjach. To co twórcy wykombinowali w aktualnych przygodach naszych bohaterów jest po prostu głupie, niepotrzebne i bardzo naciągane. Bardzo nie chcę, aby Anatoly był w kolejnych odcinkach postrzegany jako antagonista. Kto w ogóle wpadł na pomysł, aby za wszelką cenę wydarzenia dziejące się w teraźniejszości, były odzwierciedleniem tego, co miało miejsce w owych retrospekcjach?

Co się stało z Vigilante? Nikt mi nie wmówi, że zwrot fabularny związany z Chasem był od początku zaplanowany. Nie ma bata. Wydaje mi się, że nawet natrafiłem kiedyś na wypowiedzi aktorów, którzy mówili, że sami się tego nie spodziewali. Ja się pytam: dlaczego? To jest naprawdę tak bardzo naciągane i pozbawione sensu, że aż szkoda gadać. Widocznie twórcy założyli, że widzowie nie będą się nad tym dłużej zastanawiać, ani wracać do poprzednich odcinków w poszukiwaniu jakiegoś powiązania lub nawiązania.

Odnoszę dziwne wrażenie, że twórcy nie do końca byli przygotowani na 23 odcinki, które składają się na pełny sezon. Miejscami zabawa w „kotka i myszkę” z Prometheusem była już trochę nudna i ewidentnie na siłę przeciągana. W sytuacji, kiedy nie podążaliśmy głównym wątkiem fabularnym, dostawaliśmy klasyczny motyw „niedzielnego przestępcy”, który jest ciągle wałkowany w serialach CW.

Jest jeden wątek, który nie daje mi spokoju. Praktycznie cały 21. odcinek był poświęcony temu, aby ostatecznie ustalić, czy Robert Queen był zabójcą, czy może jednak nie był. I wiecie co? Ja na to pytanie już kilka lat temu znałem odpowiedź. Przypomnijcie sobie sceny z retrospekcji, które opowiadały o wydarzeniach dziejących się zaraz po zatonięciu jachtu Olivera. Czy aby przypadkiem, nasz kochany tatuś, nie zabił wtedy jednego z rozbitków? Może ja się nie znam. Może dla niektórych to nie jest morderstwo.

…

Dobra, koniec tego narzekania. Bo po co? Teraz i tak wszyscy czekamy na Deathstro… ekhm, w sensie na wielki, widowiskowy, emocjonujący i zaskakujący finał! Ja proszę tylko o jedno: NIE ZNISZCZCIE TEGO! Wydaje mi się, że fani dość się już wycierpieli w zeszłym roku i teraz potrzebują mocnego oraz ciekawego zakończenia, które sprawi, że będziemy czekać na kolejny sezon.

Romek

PS. Oczywiście, że w tym sezonie znajdzie się też trochę pozytywnych rzeczy, ale to już temat na kolejny wpis.

Artykuł ARROW – Dlaczego 5 sezon ssie? pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Ten tekst może Wam się wydać szyderczy, nieśmieszny, niespójny i łatwo będzie można odnieść wrażenie, że był on pisany na siłę. Przepraszam Was za to, ale to wszystko odzwierciedla moje rozczarowanie, zniechęcenie i niezrozumienie tego, co aktualnie dzieję się w serialowym świecie Green Arrowa.

Zacznijmy na spokojnie od retrospekcji, które były istotnym elementem 17. odcinka. Jeśli mam być szczery, to te wszystkie gierki, zdrady oraz podziały wewnątrz Bratvy przestały mnie już dawno interesować i czekałem tylko, aż Oliver będzie mógł dokonać obiecanej zemsty. Muszę przyznać, że z początku byłem trochę zawiedziony, iż Kovar zginął tak szybko i w sumie to został zabity bez większego wysiłku. Na szczęście za sprawą Malcolma Merlina (którego mam nadzieję już więcej nie zobaczyć w żadnej istotnej roli w tym serialu) możemy cieszyć się z tego, że nasz charyzmatyczny rosyjski antagonista jeszcze powróci.

W pozostałej części tego odcinka Oliver był torturowany przez Chase’a, co miało ewidentnie doprowadzić do zrujnowania psychiki naszego głównego bohatera. I wiecie co? W tym wszystkim chodziło głównie o to, aby nasz protagonista cofnął się 5 lat w rozwoju swojej postaci i przyznał się do tego, że ogólnie to chciał zabijać ludzi i tak naprawdę to sprawiało mu to przyjemność.

Okazało się, że twórcy przypomnieli sobie nagle o Evelyn Sharp. Ale spokojnie, nie trwało to zbyt długo. Jeśli dobrze się zastanowimy, to dojdziemy do wniosku, że dalej nic nie wiemy o tej bohaterce i tak naprawdę mogliśmy się spodziewać, że twórcy wykorzystają ją jedynie do zrobienia zwrotu fabularnego, a następnie o niej zapomną. Na szczęście tak się nie stało. Przyznaję, że w tym odcinku jej występ naprawdę w pewien sposób mnie zaskoczył i poruszył, ale co z tego skoro trwało to tylko chwilę i zapewne Artemiz ponownie zniknie na bliżej nieokreślony czas.

No i oczywiście Oliver przyznał, że lubił zabijać.

Abstrahując od tego wszystkiego co napisałem i skupiając się jedynie na pewnych prawach i schematach, które funkcjonują w tym serialu, nie mogę zrozumieć zachowania całego zespołu podczas nieobecności Oliviera. Nie jestem w stanie uwierzyć, że Felicity, Curtis i reszta ekipy nie potrafiła nawet wpaść na jego trop. Mam dziwne wrażenie, że w ciągu 6 dni zdążyliby przeszukać każdy budynek w tym mieście, skoro od tego zależało życie tak ważnej dla nich osoby. Poza tym, policja również powinna się tym zająć, skoro porwany został burmistrz Star City. Nie rozumiem też, dlaczego Felicity nie uruchomiła swoich kontaktów i możliwości jakie daje jej karta członkowska grupy Helix. Wszystko skończyło się na tym, że półnagi i mocno pokiereszowany Oliver niespodziewanie przychodzi do bazy (albo miał tak blisko, albo po prostu zamówił taksówkę) i widząc jak bardzo beznadziejni są jego towarzysze, ostentacyjnie rzuca łukiem o ziemię i oznajmia, że zamyka cały ten interes.

Brawo.

Oczywiście żartuję i delikatnie naciągam fakty, ale cała ta sytuacja jest moim zdaniem bardzo bezsensowna i nie mam zielonego pojęcia, co tak naprawdę ma ona oznaczać i do czego prowadzić.

Aha, no i nie wiem czy wspominałem, ale Green Arrow przyznał, że lubił zabijać.

Przejdźmy teraz płynnie do 18. odcinka, w którym ponownie musimy przejść przez kolejne dylematy Oliviera wiążące się z superbohaterskim fachem. Wszystko oczywiście dlatego, iż nasz bohater (z malutką pomocą Prometheusa) uświadomił sobie, że jednak trochę mu kiedyś odbiło i czerpał przyjemność z mordowania na prawo i lewo. Moim zdaniem słowo KIEDYŚ jest bardzo kluczowe w tej sprawie i biorąc pod uwagę ostatnie 5 lat z życia naszego bohatera, to bardzo wiele rzeczy uległo zmianie. Twórcy niestety wolą zataczać koło w kwestii rozwoju postaci, więc dostajemy kolejną dawkę przemyśleń o potworach i spółce.

Podoba mi się motyw Chase’a, który gra w tym momencie z naszymi bohaterami w otwarte karty. Bardzo ciekawe jest zachowanie naszych protagonistów, którzy muszą powstrzymywać swoje emocje i naturalne odruchy na widok Prometheusa w cywilu. Jest to dziwne, ale też i intrygujące. Oczywiście finał tego odcinka już teraz doprowadził do tego, że tożsamość naszego antagonisty jest powszechnie znana. Jak na razie ta sytuacja zmusiła go do zabicia dwóch policjantów i pokazania nam wszystkim, że pióro jest tak naprawdę zabójczą bronią.

Motyw Felicity, która coraz bardziej pochłania się pracy w grupie Helix, wydaje mi się jedynie SZPRYTNYM zabiegiem scenariuszowym. Praktycznie rozwiązuje to wszystkie problemy naszego zespołu (chyba, że twórcy potrzebują obrać inną drogę, jak np. w przypadku poszukiwań Olivera). Nie mam pojęcia do czego zmierza to wszystko. Obawiam się tylko, że zostało wprowadzone po to, aby zająć czymś naszą bohaterkę, której naprawdę trudno będzie napisać kolejny istotny wątek fabularny. Mam tylko nadzieję, że w końcu ktoś znajdzie sposób na pisanie tej postaci i nie będziemy musieli się z nią pożegnać.

Oliver, kierowany chęcią zabicia Chase’a, wpada na genialny pomysł, aby ściągnąć Bratve do Star City. W zamian za pomoc pozwala, aby Anatoly wywiózł ze sobą duże ilości leków, które po odpowiednim przetworzeniu zmienią się w narkotyki. Gdy nasz bohater uświadamia sobie, że nie jest to najlepszy pomysł, postanawia zerwać umowę z mafią i razem z zespołem doprowadzić Prometheusa przed oblicze sprawiedliwości. Oczywiście nie wszyscy byli zadowoleni z takiego obrotu sprawy, co doprowadziło do znacznego pogorszenia stosunków Green Arrowa z członkami Bratvy. Z jednej strony jest to dość interesujący wątek, ponieważ teraz nasi mściciele będą musieli walczyć z byłymi sojusznikami, co może doprowadzić do ciekawych dylematów moralnym. Z drugiej strony nie podoba mi się fakt, że zrobiono z Anatoly’ego bezdusznego gangstera. Jest to moim zdaniem trochę bezsensowne i niepotrzebne, ponieważ potencjał jaki krył się w tej postaci został w tym momencie zmarnowany.

Pomimo względnie ciekawych retrospekcji nie jestem przekonany, czy działają one na plus tego serialu. Twórcy postanowili, że ukazane w nich wydarzenia muszą mieć odzwierciedlenie w teraźniejszości. Nie do końca podoba mi się ten pomysł. Jestem świadomy tego, że nie jest to łatwy zabieg, lecz jeśli jest on odpowiednio zarysowany to sprawia, że konkretny epizod staję się o wiele ciekawszy. Jako przykład możemy podać 2. odcinek tego sezonu pt. „The Recruits” . Niestety, coraz częściej mam wrażenie, że autorzy nie radzą sobie z narzuconym przez siebie schematem. Wąskie ramy i małe pole działania sprawiają, że większość współczesnych zachowań Oliviera jest tylko i wyłącznie podyktowana ostatnim etapem retrospekcji, które muszą już nawiązywać do pierwszego sezonu. A co Wy o tym myślicie?

Na koniec chciałem jeszcze krótko poruszyć pewną kwestię (krótko, czyli tak na około 374 znaków bez spacji). Doszły mnie słuchy, że bardzo wiele osób polubiło i chwali to, co aktualne dzieje się w serialowym świecie Green Arrowa. Jak mogliście już zauważyć, mam trochę inne podejście co do tego i starałem się to delikatnie zaznaczyć w tym tekście. Jestem za to bardzo ciekawy co Wy o tym myślicie, więc zapraszam i zachęcam do dyskusji w komentarzach!

Romek

PS Pomnik Laurel został zniszczony, więc w sumie nie mam już z czego się nabijać… Słyszałem za to, że podobno Katie Cassidy ma powrócić do stałej obsady serialu. Dlaczego?

Artykuł Arrow 5×17, 5×18 – Potwory i spółka [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Przyznaje się, że przez te 4 lata bardzo polubiłem postać Felicity. Ba, nawet po cichu od samego początku kibicowałem jej i Oliverowi, aby w końcu stali się parą. Niestety, od pewnego czasu, twórcy korzystając z dużej popularności naszej Overwatch postanowili zrobić z niej jeszcze ważniejszą i jeszcze „śmieszniejszą” postać. W rezultacie z każdym odcinkiem zaczyna być coraz bardziej irytująca, a jej zachowanie staję się powoli irracjonalne. Najbardziej obawiam się tego, że śmierć detektywa Malone zostanie całkowicie zmarnowana i nie wpłynie na żadnego z naszych bohaterów. Odnoszę wrażenie, że Felicity zbytnio się tym nie przejęła i już zaczyna powoli robić maślane oczy w stronę Oliviera, którego w sumie w ogólnie to nie rusza, ponieważ jest zbyt zajęty swoim romansem z Prometheusem.

Nie mam pojęcia, co myśleć o nowej postaci, która najprawdopodobniej w przyszłości dołączy do zespołu jako kolejna odsłona Black Canary. Uważam, że została wprowadzona na siłę i tak naprawę serial nie potrzebuje kolejnego mściciela. Oczywiście, jeżeli owa tajemnicza kobieta nie pociąga za sobą konieczności istnienia tego obskurnego pomnika Laurel, to jestem jak najbardziej na tak!

Często krytykowałem postać Curtisa z powodu wyglądu i tego, jak bardzo ten bohater nie nadaje się na mściciela. Na szczęście twórcy to zrozumieli i nadali nową rolę naszej ikonie poprawności politycznej. Podoba mi się jego relacja z Wild Dogiem, ponieważ obaj bohaterowie w sposób naturalny dopełniają się poprzez zróżnicowanie swoich umiejętności.

Rosyjskie retrospekcje, które tak bardzo chwaliłem, tym razem niczym mnie nie zachwyciły. Nie podszedłem nawet zbytnio entuzjastycznie do postaci, która pojawiła w jednej z ostatnich scen.  Należę do nielicznych osób, które lubiły i chwaliły 3. sezon (a przynajmniej jego drugą połowę), ale nie rozumiem, dlaczego twórcy postanowili ponownie zanurzyć się w rzece, do której fani wylali wiadra pomyj.

Nie sądziłem, że kiedyś doczekam czasów, w których najbardziej intrygującym i najciekawszym motywem nowego odcinka będzie historia Johna Diggla. Oczywiście macie prawo się ze mną nie zgadzać, ale uważam, że relacja Spartana i prokuratora (aka Vigilante) została nakreślona bardzo zgrabnie i umiejętnie, pozostawiając twórcom szeroki wachlarz możliwości na dalsze poprowadzenie tego wątku.

Efekty specjalne w tym odcinku stały na bardzo niskim poziomie. Strasznie przeszkadzał mi ten nędznie wyglądający krzyk Black Canary. Sceny walki też niczym specjalnym nas nie zachwyciły. Obawiam się, że może być to spowodowane brakiem wystarczających środków, aby utrzymać równy poziom przez cały sezon. Zauważyłem także, że Ragman w tym odcinku praktycznie nie używał swojej mocy, pomimo faktu, że brał udział w niemalże każdej scenie akcji. Czyżby to rzeczywiście oznaczało cięcia kosztów?

Nie zrozumcie mnie źle – to nie był zły odcinek. Jeden wątek sprawił, że będę go wspominał bardzo miło! Można powiedzieć, że moje marzenia się spełniają! Pomnik Laurel został w końcu zniszczony! Czekałem na to 9 odcinków… Jeszcze tylko trzeba zaliczyć sesję i będę najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

Romek

Artykuł Arrow 5×10 – Marzenia się spełniają! [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Dobrze, zatrzymajmy tę karuzelę śmiechu. Przepraszam za krótką przerwę… ale nie będę teraz marnował czasu i miejsca na tłumaczenie się, więc przejdźmy od razu do omówienia 5. odcinka.

Nie przypadło mi do gustu wprowadzenie postaci jaką jest Human Target. Moim zdaniem było zbyt szybkie i chaotyczne. O ile motyw z upozorowaniem śmierci Olivera wypadł całkiem zgrabnie, to wprowadzenie Christophera Chance’a do rosyjskich przygód było strasznie bezsensowne. Podobny zabieg zastosowano w 4. sezonie podczas gościnnego występu Constantine’a, ale wtedy przynajmniej było to względnie wytłumaczone i uzasadnione.

Naprawdę liczyłem na to, że postać Diga zostanie trochę przesunięta na drugi plan. Niestety Spartan (aka Magneto, hehe) powrócił do drużyny i nic nie wskazuje na to, że zrezygnuje z superbohaterskiego fachu. Mam tylko nadzieję, że Arrow zamknął listę przyjęć do swojego klubu, ponieważ aktualnie Star City ma już sześciu mścicieli. Jeśli chodzi o nowy zespół to dalej skupiamy się przede wszystkim na postaci Wild Doga. Scena tortur wypadła całkiem fajnie i jak dotąd jest to jedyna rzecz powiązana z tą postacią, do której nie mam zastrzeżeń.

Największym zaskoczeniem tego odcinka był fakt, że twórcy tak szybko zrezygnowali z wątku Tobiasa Churcha i postanowili go uśmiercić. Bardzo podoba mi się to, że zwykły gangster nie jest w stanie długo zawracać głowy Olivera, nawet jeśli pozna jego tajną tożsamość. Pamiętajmy jednak, że do końca pozostało aż 16 odcinków! Obawiam się, że jeśli ograniczą fabułę jedynie do walki z Prometheusem to stanie się ona nudna i na siłę rozciągnięta. Jeśli jesteście innego zdania to przypomnijcie sobie długi i męczący motyw Damiena Darkha z poprzedniego sezonu, który rozpoczął się w pierwszym odcinku, a skończył w ostatnim.

Retrospekcje bardzo zwolniły tempo. Pokazały nam tylko to, że nasz bohater oficjalnie wkroczył w szeregi Bratvy, co niekoniecznie spotkało się z powszechną akceptacją. Pewien przełom nastąpił jednak w aspekcie nawiązań do aktualnych wydarzeń. Chodzi mi o kwestie zdemaskowania tajemnicy Olivera, który oficjalnie utrzymuje, że spędził 5 lat na Lian Yu. Czyżby jego przeszłość ujrzała światło dzienne? Moim zdanie jest to obecnie najbardziej intrygująca sprawa.

Dobrze, jeśli o czymś ważnym zapomniałem to dajcie znać w komentarzach. Teraz przejdźmy do omawiania 6. odcinka.

Pierwsza myśl jaka przychodzi mi do głowy to… ROSJA. Serio, nie mam pojęcia o czym był ten odcinek, ponieważ zapamiętałem tylko ostatnie kilka minut, które ukazywały wspomnienia Olivera. Konstantin Kovar wypada wprost rewelacyjnie. Nie sądziłem, że może posiadać taką ogromną charyzmę i  być aż tak dobrze zagrany. Jeśli jakimś cudem jeszcze nie widzieliście tej sceny, to nie mam pojęcia dlaczego jeszcze marnujecie czas i czytacie moje wypociny.

W końcu doczekałem się większej roli Evelyn Sharp! Nareszcie twórcy dali jej więcej czasu, dzięki czemu mogliśmy poznać jej motywacje, sposób myślenia i poziom umiejętności po dotychczasowym treningu. Scena w pociągu była jednak trochę naciągana, ponieważ nie wierzę, że Artemis mogła tak długo pojedynkować się z Prometheusem i jeszcze do tego go zranić. Oczywiście było to konieczne do poprowadzenia fabuły, więc… czemu nie.

W tym miejscu należy wspomnieć o najbardziej kiczowatym zwrocie fabularnym jaki widziałem od dłuższego czasu. Czy ktoś serio uwierzył w to, że Quentin Lance jest naszym zakapturzonym kolegą? Skoro uparli się już na ten motyw z alkoholizmem, to zapewne jakoś powiążą go z tym zaskakującym odkryciem. Wydaje mi się, że zostanie to podobnie rozegrane jak w przypadku Harpera w 3. sezonie, który był mylnie przekonany o tym, że zabił Sarę.

Ponownie pojawiają się dość duże nawiązania do pierwszego sezonu. Najważniejszym z nich jest lista Roberta Queena. Okazuje się, że Prometheus dobiera swoje ofiary na podstawie nazwisk, które są w niej wymienione. Dzięki temu możemy zakładać, że pod kapturem ukrywa się osoba, która jest mocno związana z Oliverem lub jego rodziną. W internetach huczy od plotek, że jest to Tommy… A co Wy o tym myślicie?

W tym odcinku po raz pierwszy możemy zobaczyć jak cała drużyna uczestniczy w jednej z akcji. Ich zadaniem było opanowanie panikującego tłumu i spacyfikowanie ludzi posiadających broń. Gdyby nie fakt, że cała ta sytuacja była za bardzo przerysowana, to byłaby to jedna z moich ulubionych scen. Nie chce mi się też wierzyć, że grot strzały zmieścił się w lufie od pistoletu… ale nie znam się , więc się nie będę czepiał.

Jeszcze tylko jeden odcinek dzieli nas od wielkiego wydarzenia jakim będzie crossover seriali Arrow, Flash, DC’s Legends of Tomorrow i Supergirl. Po obejrzeniu zwiastuna śmiało mogę powiedzieć, że z niecierpliwością wyczekuję tych czterech połączonych epizodów. Już od dawna wiemy, że będzie to historia na dużo większą skalę niż ostatnio, ale dopiero teraz, gdy zobaczyłem kilka wspólnych ujęć naszych bohaterów, zacząłem cieszyć się jak małe dziecko. Mam jedynie złe przeczucia co do wyglądu głównych antagonistów. Budżet telewizyjny jest ograniczony i mam tylko nadzieję, że nie podzielą oni losu Hulko-nazisty z Legend, który bawił zamiast wzbudzać przerażenie.

Romek

PS 1 Czy zauważyliście, że scena, w której występuje Green Arrow i prokurator okręgowy (6.odcinek), strasznie jest podobna do tej z Batmanem i Gordonem w Mrocznym Rycerzu?

PS 2 Spokojnie, pomnik Laurel dalej stoi… ale jest szansa, że kosmici go zniszczą!

Artykuł Arrow 5×05, 5×06 – Odrabiamy zaległości! [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Tradycyjnie zacznijmy od omówienia wątku nowej drużyny Olivera. W ostatniej recenzji wyśmiałem Curtisa, dlatego tym razem postaram się uspokoić i sklecić względnie poprawne gramatycznie dwa zdania. Fakt, że powoli zaczynam się przyzwyczajać do jego „kostiumu” na pewno wpłynął na moje samoopanowanie, ale nie na tyle, żebym mógł wyrazić pozytywną opinię. Nie wierzę, że twórcy nie dostrzegli, jak bardzo karykaturalnie wgląda ta postać. Zauważyłem też pewną niekonsekwencję, ponieważ nie jestem przekonany czy Green Arrow (biorąc pod uwagę jego wcześniejsze podejście do tego typu kwestii i (nie)szczęśliwą śmierć Black Canary) pozwoliłby kompletnie niedoświadczonej i niewyszkolonej osobie brać udział w ulicznych starciach/treningach. Evelyn Sharp dalej jest pomijana, co zaczyna mnie już trochę irytować. W tym odcinku dowiedzieliśmy się o niej, że… strzela z łuku. I to też tak bez szału. Niechęć Wild Doga do wykonywania poleceń Olivera staję się już trochę za bardzo przerysowana. Rozumiem, że służy ona jako katalizator do kolejnych sprzeczek i pouczeń, ale liczę na to, że ten wątek został już wystarczająco wyeksploatowany. Powiem szczerze, że prawie zacząłem gościa lubić, ale potem zrozumiałem, że heroiczne poświęcenie pod koniec tego epizodu było spowodowane jego przerośniętym ego, a nie chęcią pomocy lub aktem odwagi. Wystraszyłem się, że Ragman rzeczywiście opuści drużynę i przepadnie w otchłani epizodycznych postaci. Na szczęście tak się nie stało i mogliśmy podziwiać bardzo kreatywne i dobrze zrealizowane sceny walki z udziałem naszego obandażowanego mściciela. Przy okazji recenzji 2. odcinka krytykowałem jego dizajn, ale teraz zmieniłem zdanie. Przekonała mnie jedna scena, która na prawdę ukazała go w sposób na tyle przerażający i mroczny, że zrozumiałem reakcję i strach towarzyszących mu postaci na ekranie. Cieszyłem się jak dzieciak, kiedy nowy zespół wspólnie sprzeciwił się Olivierowi, a chwilę później dostał konkretny łomot. To pokazuje nam, że nowi bohaterowie potrafią działać razem i rzeczywiście tworzyć prawdziwą drużynę, ale i utwierdza w przekonaniu, że to Arrow jest tutaj szefem i żaden dzieciak nie jest w stanie mu podskoczyć (co niestety zdarzało się w 4. sezonie).

W tym odcinku mogliśmy także obserwować ucieczkę Diga z więzienia. Na samym początku byłem bardzo rozczarowany z jaką łatwością można się włamać do pilnie strzeżonego budynku i uwolnić skazanego więźnia, ale finałowa scena zrekompensowała mi wszystkie uwagi i niedociągnięcia. Mam tylko cichą nadzieję, że Spartan nie powróci do zespołu i już do końca sezonu jego postać zostanie zepchnięta na drugi plan. Niestety, pewnie tak się nie stanie, ale po prostu uważam, że serial ma wiele innych ciekawych wątków, które śmiało może rozbudować.

Retrospekcje dalej potrafią zaciekawić widza i w tej chwili są jedną z najmocniejszych stron tego sezonu. Ukazany w nich charakter Olivera wydaję się być podobny do tego jaki poznaliśmy na początku jego przygód. Zobaczymy jak twórcy rozplanują rosyjską historię i możemy tylko mieć nadzieję, że nie stanie się ona typową „zapchajdziurą”.

Arrow jest aktualnie najlepszym serialem stacji CW. Jedynym, który moim zdaniem da się oglądać i nie mieć podczas seansu zbyt dużych zastrzeżeń. Powoli zbliżamy się do dużego crossovera i jestem bardzo ciekawy jak połączą kompletnie różne stylistyki tych wszystkich seriali. Nie wiem dlaczego, ale jestem do tego trochę sceptycznie nastawiony… A co Wy o tym myślicie?

Romek

PS Poproszono mnie, abym wyjaśnił dlaczego w każdym tekście poruszam wątek pomnika Black Canary. Tak naprawdę nie mam pojęcia co się z nim stanie i nie posiadam żadnych informacji na jego temat. Moim zdaniem, pomysł na wprowadzenie czegoś takiego do serialu jest na tyle kuriozalny i do tego tak bardzo nieestetyczny, że nie potrafię się powstrzymać przed wyśmianiem tego. Ręki obciąć sobie nie dam, ale wydaje mi się, że nasza złota Laurel jeszcze odegra jakąś rolę. Jak na razie spokojnie sobie stoi i straszy wszystkich mieszkańców.

Artykuł Arrow 5×04 – Prison Break [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Zacznijmy od najciekawszego wątku, który konsekwentnie rozwija się od początku sezonu. Mam tutaj na myśli tworzenie nowego zespołu, jego trening i wzajemną integrację. Wild Dog oczywiście musi wpadać w schemat młodego buntownika, który nie chce się podporządkować. Rozumiem zamysł twórców i chęć stworzenia różnorodnego zespołu, ale po prostu nie trawię tego gościa. Jak na złość Evelyn Sharp znowu jest całkiem pomijana. Po tych trzech odcinkach nadal mogę powiedzieć o niej jedynie… że po prostu jest. Pozytywne wrażenie zrobił na mnie Ragman. Pomijając fakt, że jest bardzo ciekawą postacią, a sceny walki z jego udziałem mają ogromny potencjał, to sposób w jaki próbuje rozgryźć pozostałych bohaterów można uznać za ogromny plus. Mam tyko nadzieję, że mały zgrzyt jaki nastąpił między nim a Felicyty, nie sprawi, że będziemy musieli się pożegnać. Pozostał nam jeszcze Curtis… (poziom tego mojego rzekomo recenzenckiego tworu jest na tyle niski, że bez skrupułów mogę go po prostu wyśmiać) HA HA HA! Nie wierzę, że reżyser spojrzał na niego i powiedział „tak, właśnie o to mi chodziło”. Serio, to wygląda tak okropnie, że aż zabawnie…

Nigdy nie sądziłem, że zaciekawią mnie perypetie Diga. Sam pomysł ukazania jego przygód w wojsku był bardzo ryzykowny, ale motyw z więzieniem jest moim zdaniem świetnym rozwiązaniem. Dzięki temu Oliver będzie musiał podjąć kilka kontrowersyjnych decyzji, co z pewnością wpłynie na jego nowy zespół i ogólny wizerunek.

Nawet nie wiecie jak bardzo ucieszyłem się kiedy zobaczyłem Deadshota! Pomyślałem sobie „ej, przecież mieliśmy Flashpoint, więc wszystko jest możliwe”. Potem okazało się, że Barry nie miał na to żadnego wpływu i Lawton po prostu przeżył eksplozję. Ale nie, to by było zbyt łatwe. Twórcy stwierdzili, że Dig będzie miał omamy. Bo czemu nie…

Znowu pojawiło się nawiązanie do pierwszego sezonu. Skoro Vertigo został całkowicie wyeliminowany, to postanowiono wprowadzić na ring nowy narkotyk – Stardust (hehe!). Cieszę się, że nie postawiono na byle jakiego metaczłowieka, ale zadano sobie trud, żeby pokazać nam przemianę antagonisty i dodatkowo powiązać ją z głównym wątkiem fabularnym. Sceny akcji i choreografia walk nadal trzymają wysoki poziom, a wszyscy fani WWE będą wyjątkowo usatysfakcjonowani.

Retrospekcje dalej ukazują przygody Oliviera w Rosji. Tempo historii odrobinę spadło, ale można na to przymknąć oko i uznać, że pokazane wydarzenia były bardzo ważne i dla nich też musiało się znaleźć miejsce.

Wątek polityczny, w którym Thea gra pierwsze skrzypce, jest bardzo kuriozalny, więc nie będę się nad nim rozwodził. Jedynym plusem tego wszystkiego jest fakt, że Quentin Lance dostanie jakieś zajęcie i nie będziemy musieli znowu przerabiać jego problemu z alkoholem.

Trzeci odcinek wypadł bardzo dobrze (Curtis się nie liczy) i śmiało mogę stwierdzić, że 5. sezon trzyma wysoki poziom. Jestem bardzo ciekawy jak Arrow rozpatrzy problem Diga i jak zareaguje na to nowy zespół. Jeszcze pozostaje kwestia Felicity i Ragmana…

Już nie mogę doczekać się kolejnego odcinka!

Romek

PS Wszystkich zaniepokojonych pragnę uspokoić. Pomnik Laurel dalej stoi i ma się dobrze…

Artykuł Arrow 5×03 – And his name is… [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

To była pierwsza myśl jaka pojawiła się w mojej głowie zaraz po obejrzeniu nowego odcinka serialu Arrow. Wiem, nie jest ona zbyt ambitna i raczej utrzymana na poziomie przedszkolaka, ale po niemiłych doświadczeniach z 4. sezonu nie stać mnie na nic lepszego. To będzie krótka recenzja. Uważam, że tekst poświęcony premierze sezonu na dzień dzisiejszy wyczerpuje większość wątków i pisanie ponownie tego samego jest bezsensowne. Znalazło się jednak kilka tematów, które chciałbym teraz poruszyć.

Zacznijmy od nowego zespołu Oliviera. Jak dla mnie jest to jedna wielka niewiadoma. Wild Dog denerwuje mnie od samego początku i pewnie nie będę w stanie polubić tej postaci. Curtis jest dla mnie ogromną zagadką, ponieważ nie potrafię wyobrazić go sobie biegającego po mieście w kostiumie superbohatera. Evelyn Sharp jest… po prostu jest. Możliwe, że jestem trochę sceptycznie do tego nastawiony, ale i tak nowe postacie wypadają o wiele lepiej niż Digg i Laurel.

Pomysł, jakim było ukazanie wojennych perypetii Digga, wydawał mi się kompletnie nietrafiony. Na szczęście twórcy ograniczyli się do ukazania akcji w zamkniętych pomieszczeniach, dzięki czemu nie odnieśliśmy wrażenia kiczu i zażenowania. Sam wątek fabularny wydaje się być schematyczny i mało rozbudowany, ale stanowi miłą odskocznie od głównych przygód Green Arrowa.

Jeśli już jesteśmy przy pobocznych wątkach to 5. sezon pod względem retrospekcji zapowiada się bardzo ciekawie. Wspomnienia Olivera oczywiście nawiązują do jego aktualnych poczynań, ale tym razem możemy rozpatrywać je w kategorii zalet. Wycieczka do Hong Kongu i magiczny powrót na Lian Yu bardziej przeszkadzały niż wzbudzały zainteresowanie widza. Tym razem jest zupełnie inaczej.

Mieszane uczucia budzi we mnie Ragman. Czy tylko ja przez połowę odcinka myślałem, że mamy do czynienia z owym tajemniczym łucznikiem, którego widzieliśmy już podczas premiery? Nowy bohater zapowiada się obiecująco, posiada ciekawe backstory, ale sam jego dizajn i bardzo szybkie wprowadzenie nie przypadło mi do gustu.

Flashpoint dalej nie dał o sobie znać. Mieliśmy małą wzmiankę w nowym odcinku Flasha, ale jak dotąd w Arrow nie zostało nic na ten temat powiedziane. Mam nadzieję, że to się zmieni i nie zostanie potraktowane tylko na zasadzie ciekawostki z uniwersum. Także tego… jakby ktoś nie wiedział to Digg ma teraz syna, a nie córeczkę.

Serial Arrow wypracował sobie pewien styl i formę podczas 1. i 2. sezonu. Teraz ewidentnie widać, że twórcy chcą do tego powrócić. W komiksach (starszych niż New 52) Oliver Queen był śmieszkiem, lewakiem i kobieciarzem. W serialu mamy ukazane praktycznie jego przeciwieństwo. Czy to źle? Według mnie, daną postać można interpretować na wiele różnych sposobów i żadna nie będzie niewłaściwa. Jeżeli jesteście tego samego zdania co ja, to gorąco polecam ten odcinek!

PS. Pomnik Laurel dalej stoi na molo i niestety jeszcze nikt go nie zniszczył, ani nie zdewastował.

Romek

Artykuł Arrow 5×02 – Jest dobrze! [RECENZJA] pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Ale zacznijmy od początku. Jeśli ktoś nie oglądał 4. sezonu to musi wiedzieć dwie rzeczy: Laurel Lance i Damien Darhk nie żyją, a Thea i Diggle odeszli z zespołu. I oba te fakty to najjaśniejsze punkty tego koszmarku. Jeśli jednak ktoś wytrwał przez ostatnie 23 odcinki, to… łączę się z nim w bólu. Jak jest tym razem? Z oceną musimy co prawda jeszcze trochę poczekać, ale jest jedna rzecz, która już teraz się twórcom udała. Na nowo rozbudzili we mnie zainteresowanie serialem i sprawili, że czekam na więcej.

Premierowy odcinek pozytywnie zaskakuje nas już na samym wstępie. Dlaczego? Choreografia walk jest o niebo lepsza niż wcześniej. Serio. Wygląda to naprawdę dobrze i jest na co popatrzeć. Twórcy nie zapominają przez co przeszedł nasz główny bohater i z kim miał już przyjemność się zmierzyć. W końcu udało mi się poczuć, że to jest właśnie ten facet, dla którego Ra’s al Ghul jest dobrym sparingpartnerem.

Bałem się po obejrzeniu premiery Flasha, że i tu efekty wizualne obniżą swój poziom. Na szczęście nic takiego nie miało miejsca. Ba, mógłbym nawet zaryzykować stwierdzenie, że nastąpiła pewna poprawa. O ile wybuchy wyglądają dalej przeciętnie (i ze względu na budżet telewizyjny raczej się to nie zmieni) to sceny slow motion podczas walki wyglądają całkiem nieźle i są ciekawym dodatkiem oraz urozmaiceniem.

Odcinek czerpie garściami z motywów wykorzystanych w 1. sezonie. Jeśli ktoś jest fanem Star Wars i oglądał „Przebudzenie mocy”, to wie o co mi mniej więcej chodzi. Formowanie zespołu, nawiązania do rosyjskiej mafii, notatnik z nazwiskami, kolejny łucznik jako główny antagonista, problem zabijania przestępców – to wszystko pokazuję, że twórcy wysłuchali krytyki fanów i postanowili wrócić do korzeni serii. Jest nawet scena, w której Oliver zostaje porwany, walczy z przestępcami w stroju „cywilnym” i zabija jednego z nich, tłumacząc się, że musi to zrobić, ponieważ nikt nie może poznać jego sekretu. Coś Wam to przypomina?

Laurel Lance. Najbardziej znienawidzona przez fanów postać będzie nas znowu wkurzać przez kolejny sezon. No może nie do końca ona, ale jej wielki i brzydki pomnik na pewno.

Rozumiem, że jak najszybsze zmiany były konieczne, ale miałem nadzieję, że zbieranie nowego zespołu trochę jednak potrwa. Niestety już teraz dostajemy jasno do zrozumienia kto dołączy do drużyny. Podoba mi się ogólna niechęć Oliviera co do tego i mam nadzieję, że to się w najbliższym czasie nie zmieni, a nowi członkowie nie zakończą swojego treningu po kilku odcinkach.

Wszyscy czekaliśmy na to, co wprowadzi Flashpoint. No i co? No i nic. Jedyne co zauważyłem, to długie rękawy w stroju Green Arrowa. Liczę na to, że serial jeszcze nie pokazał nam wszystkiego i dopiero szykuje jakieś zmiany związane z decyzją Barryego.

Jeśli miałbym wymienić dwie rzeczy, które zrobiły na mnie największe wrażenie w tym odcinku, to postawiłbym na nowe retrospekcje i ulepszone wyposażenie Oliviera. Powrót w klimaty rosyjskiej mafii wydaje mi się strzałem w dziesiątkę i idealną odskocznią od ciągnącej się i nudnej przygody z magicznym posążkiem. A jeśli już przy strzałach jesteśmy (hehe), to nowe gadżety w kołczanie Green Arrowa wymiatają. Czy spadochron ukryty w strzale nie jest uroczy?

A jeśli chodzi o te złe rzeczy… to nie po to żyłem nadzieją przez 4 sezony, żeby teraz oglądać Felicity, która całuje się z jakimś sprzedawcą butów… czy policjantem. Koniec.

Nie mogę powiedzieć, że był to wybitny odcinek, ale wyposzczeni fani będą usatysfakcjonowani. Niestety serial nadal nie spodoba się tym, którzy liczyli na wierną adaptacje komiksu. Uniwersum CW rządzi się swoimi prawami i musimy się do tego przyzwyczaić.

Warto dać 5. sezonowi Arrowa szansę!

Romek

Artykuł Premiera 5 sezonu serialu Arrow. Dobra zmiana? pochodzi z serwisu FLARROW.pl.