Po śmierci Robin agenci podejmują próbę powrotu na stację kosmiczną za pomocą znajdującego się na powierzchni samolotu. Próba kończy się sukcesem, aczkolwiek nie bez komplikacji. Na pokład dostaje się Sinara, która natychmiast przystępuje do misji zabicia protagonistów, co ostatecznie kończy się jej zgonem. Starcie wyszło całkiem nieźle. Choreografia stała na przyzwoitym poziomie, dodatkowo spodobał mi się pomysł, aby część walki odbyła się w powietrzu. Muszę jednak przyznać, że według mnie wyszłoby lepiej, a przynajmniej ciekawiej, gdyby cały pojedynek przebiegł bez grawitacji. W tym wypadku mogłoby być bardziej interesująco. Poza tym mam problem z samą śmiercią wspólniczki Kasiusa. Nie chodzi mi o sposób, w jaki do tego doszło, tylko o samo wydarzenie. Sinara dopiero co przestała być zwykłym narzędziem głównego antagonisty i zaczęła być fascynująca, a już po chwili zostaje zamordowana. Wydaje mi się to być zmarnowanym potencjałem.

Podczas gdy grupa Coulsona usiłuje powrócić do Lighthouse, w tle toczy się wątek mieszkańców Latarni prowadzonych do rewolucji przeciwko Kree przez Macka i Yo-Yo. Muszę powiedzieć, iż ten temat nie za bardzo przypadł mi do gustu. Moim głównym zarzutem jest to, że na dłuższą metę nie wnosi wiele do głównej fabuły, z wyjątkiem przywrócenia Tess do życia, co na marginesie oceniam na plus, ponieważ było to niezłe zaskoczenie i byłem pewny, że jej rola już się zakończyła, jednak oprócz tego wątek stacji w tym epizodzie nie ma w sobie nic wartego zapamiętania.

Po udanym powrocie do Lighthouse agenci przystępują do wykonywania misji. Dzięki pomocy Flinta udaje się naprawić monolit. Scena odbudowy wyszła dosyć klimatycznie, a przy tym naprawdę dobrze pod względem realizacji, jednak uważam, iż była trochę za krótka. Wcześniej dowiedzieliśmy się, że Kasius ma własnego jasnowidza. Jak się później okazuje, była to przyszła wersja Eleny i było to fenomenalnym zwrotem akcji. Scena, gdy agentka spotyka siebie z przyszłości, wyszła bardzo tajemniczo, a zarazem niepokojąco i łatwo mogę ją uznać za najlepszą scenę w odcinku, a może nawet jedną z najlepszych w tym sezonie. Enoch do samego końca pozostał pełnym charyzmy, ciekawym bohaterem. Niestety, był on zmuszony do poświęcenia się dla protagonistów, jednak kto wie, może go jeszcze zobaczymy. Warto również wspomnieć o walce pomiędzy dowódcą stacji, a Mackiem. Pomimo że sam motyw z substancją wypitą przez Kasiusa niespecjalnie do mnie trafia, to jednak sama potyczka już tak. Była ona naprawdę brutalna i dynamiczna, a przy tym zapadająca w pamięć.

Po powrocie do teraźniejszości agenci trafiają do tajnej bazy, gdzie spotykają Noah, innego przedstawiciela rasy Enocha. Póki co zrobił on na mnie pozytywne pierwsze wrażenie i może stanowić dobre zastępstwo za swojego poprzednika, o ile oczywiście nie zginął w wyniku eksplozji. Wśród nowych postaci pojawiła się również córka generał Hale. Początkowo wydawało mi się, że będzie ona stereotypową zbuntowaną córką, która wie, że jej rodzic postępuje źle i w pewnym momencie stanie po stronie głównych bohaterów. Ucieszyło mnie i w tym samym momencie zaskoczyło, że tak się nie stało i mam nadzieję, że w przyszłych epizodach również nie dojdzie do typowego przejścia na stronę dobra, bo byłoby to niezwykle sztampowe. Warto również wspomnieć o samej pani generał. Jak na razie widać w niej potencjał na ciekawego antagonistę, który może stanowić zagrożenie dla protagonistów, także jestem ciekaw dalszego rozwoju wydarzeń.

Praktycznie od razu po wylądowaniu w teraźniejszości agenci otrzymują informację o aktywowaniu urządzenia, którego niegdyś Hive użył do sprowadzenia Kree na Ziemię. Natępnie otrzymujemy krótką, jednak dosyć zabawną i naturalną scenę w samochodzie, która pokazuje relację i przyjaźń pomiędzy protagonistami, co zdecydowanie wychodzi na korzyść odcinka. W międzyczasie również Deke przenosi się do współczesności. Sceny z drzewem oraz w barze są niezwykle zabawne, a jednocześnie bardzo zrozumiałe, biorąc pod uwagę miejsce, z jakiego przybył bohater. Mam nadzieję, że w następnych odcinkach będziemy widzieć więcej jego interakcji z dzisiejszym światem, ponieważ te momenty wyszły bardzo dobrze. Kiedy protagoniści trafiają do wyznaczonego miejsca, spotykają Piper, agentkę, którą można kojarzyć z poprzedniego sezonu, która jak się okazuje, wydała pozostałych bohaterów generał Hale. W czasie starcia z siłami wroga Yo-Yo została ranna. Utraciła obie ręce, tak samo jak jej wersja z przyszłości. Muszę przyznać, że bardzo mnie zdziwił ten zwrot fabularny. Nie myślałem, że zobaczymy to jeszcze w serialu. Byłem pewien, że będzie to motyw wykorzystany jednorazowo, właśnie w przypadku Eleny z Lighthouse, także jest to kolejny udany cliffhanger.

Podsumowując, kolejne epizody „Agents of S.H.I.E.L.D.” nie zwalniają tempa. Dalej dużo się dzieje, jest mnóstwo akcji i bardzo udanych zwrotów fabularnych, przez co ogląda się to z niezwykłym zainteresowaniem.

Odcinek „Best Laid Plans” oceniam na 5/10.

Odcinek „Past Life” oceniam na 7/10.

Odcinek „All the Comforts of Home” oceniam na 8/10.

Artykuł Agents of S.H.I.E.L.D. S05E09-11 – recenzja pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Po ucieczce ze stacji kosmicznej, większość protagonistów udała się na Ziemię, gdzie szybko odnaleźli May oraz grupę Robin Hilton. W dalszym ciągu wiele wskazuje na to, że to Daisy zniszczyła planetę, chociaż nadal nie jest to całkowicie pewne. Agenci w końcu uzyskali nadzieję na powrót do swojego czasu. Znaleziono, należący niegdyś do ojca Deke’a, fragmnet monolitu i jeśli uda się zlokalizować pozostałe części, protagoniści będą mogli powrócić do domu. Oprócz tego, zamieszkujący powierzchnie ludzie, są przekonani, iż to Quake jest sprawcą całej katastrofy, która wydarzyła się na ziemi, w związku z czym postanawiają ją zabić, aby nie dopuścić do katastrofy. Oczywiście, plan ten się nie powodzi, a zamiast Daisy, ginie Robin. Spodobało mi się, że stworzono taką małą podbudówkę pod ten plan oraz zwrot fabularny z Vossem i Owenem Shawem. Kilka interakcji miedzy postaciami wyszło na korzyść odcinka, głównie między Daisy i Deke’iem oraz May i Robin, jednak według mnie, było tego trochę za mało. Szczególnie brakowało mi rozmowy między Jemmą a Fitzem, która wydaje mi się, że ze względu na obecne okoliczności mogłaby bardzo pozytywnie wpłynąć na rozwój ich relacji. Śmierć jasnowidza wyszła całkiem wzruszająco, więc to zdecydowanie oceniam na plus. Dodatkowo, wydarzenia te przeplatają się ze scenami dziejącymi się w przeszłości, jednak stanowiącymi przyszłość dla głównych bohaterów, Dowiadujemy się z nich m.in. że nawet protagoniści są przekonani o winie Quake, Mack zginął, Robin była wychowywana przez May, a Flint może być ostatnią nadzieją agentów. Sceny te wypadły niezwykle zajmująco i interesująco, a sam osobiście bardzo lubię tego typu motywy, przeplatania się teraźniejszości z przeszłością lub przyszłością.

W tle cały czas toczy się aspekt Lighthouse. Kree, aby nastraszyć mieszkańców stacji, najpierw odcięli wodę, później prąd, a na końcu wpuścili na ich piętro karaluchy. Ułatwiło to, pozostałym w bazie kosmicznej agentom, odzyskać broń pozostawioną przez Leo, dzięki czemu załatwienie problemu stworów nie okazało się być tak kłopotliwe. Następnie Flintowi udaje się uzyskać wsparcie wśród obywateli Lighthouse i wzniecić bunt przeciwko Kaiusowi. Sam sposób pozbycia się karaluchów przez Yo-Yo nawet mi się spodobał, jednak mam problem jeśli chodzi o pomoc ze strony pozostałych ludzi. Według mnie Flint zdobył ich wsparcie trochę za łatwo. Nie chciałbym, aby zostało to przeciągnięte na kilka epizodów, to byłoby jeszcze gorsze, jednak uważam, że gdyby bardziej ukazać wątpliwości obywateli stacji i ich autentyczny strach, to scena ta wypadłaby lepjej.

Podsumowując, był to odcinek zdecydowanie solidny, nie pozbawianowy wad, aczkolwiek nadrabiający bardzo wciągającą fabułą i akcją.

Odcinek oceniam na 7/10.

Artykuł Agents of S.H.I.E.L.D. S05E08 – recenzja pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na przestrzeni tych dwóch epizodów bardzo dużo się dzieje. Fabuła jest niezwykle wciągająca oraz idzie do przodu w bardzo szybkim tempie. Po pojmaniu przez Kasiusa, Daisy i May są zmuszone walczyć na arenie. Pierwszy pojedynek odbywa się między Melindą a Benem. Realizacja tej potyczki zdecydowanie zasługuję na pochwałę. Stosunkowo dobra choreografia oraz postawienie naprzeciw siebie zdolności telepatycznych i umiejętności walki agentki to fantastyczne połączenie, a świetna muzyka i ostre wymiany zdań między oponentami nadają jeszcze większej dynamiki. Kolejną walkę toczą Quake i Sinara. Tu również nie mam żadnych zastrzeżeń. Samo wykonanie jest porządne, a zestawienie ze sobą mocy Daisy i wspólniczki Kasiusa tylko urozmaicają ten pojedynek.

W międzyczasie wciąż rozgrywa się aspekt pozostałych agentów. Została nam również przedstawiona bliżej postać, która zadebiutowała w tym sezonie, czyli Flint. Po przejściu przez terrigenezę otrzymał zdolność manipulowania ziemią, podobnie jak jego komiksowy odpowiednik. Jeśli zaś chodzi o samą jego postać, to wywarł on na mnie dobre pierwsze wrażenie. Wydaje się być postacią sympatyczną, gotową do pomocy oraz do tego,by zrobić, co trzeba, aby ochronić niewinnych ludzi, przy czym działa dość impulsywnie, o czym świadczy scena, podczas której zabija strażnika Kree. Dodatkowo już od pierwszej sceny w epizodzie szóstym wiadomo, jakie ma relacje z innymi mieszkańcami Lighthouse, dzięki czemu jeszcze bardziej można się z nim utożsamić. Spodobało mi się także to, jak przedstawiono jego relacje z Mackiem. Wygląda to na przyjaźń, ewentualnie agent może być dla niego kimś w rodzaju mentora. Chętnie zobaczę, jak ten temat będzie się dalej rozwijał.

Jednym z najmocniejszych punktów obu odcinków jest Fitz. Żeby uratować swoich przyjaciół agent musi udawać łowcę nagród, a wraz z tym wkupić się w towarzystwo dowódcy stacji kosmicznej oraz jego gości. Leo, odgrywający rolę bezwzględnego łowcy, wypada świetnie. Gdyby nie to, że dobrze znamy tego bohatera oraz jego intencje, naprawdę można by uwierzyć, że jest tym, za kogo się podaje. Rewelacyjnie wypadają jego interakcje z innymi, szczególnie z Kasiusem. Oczekiwane zjednoczenie Fitza z Jemmą nie zawiodło. Wyszło to bardzo naturalnie, a przy tym zabawnie, chociażby w trakcie ucieczki z areny. Bardzo pozytywnie wychodzi również postać Enocha. Jest on naprawdę interesujący i do tego całkiem charyzmatyczny, a momentami sceny z jego udziałem wychodzą dosyć humorystycznie, np. kiedy udawał jednego z Kree.

Po ponownym połączeniu agenci wraz z pomocą Deke’a uciekają na powierzchnię w celu uratowania May, jednak Mack i Elena postanowili zostać, aby wspomóc Flinta w ochronie obywateli Lighthouse. Ciekawią mnie obecne relacje Deke’a z pozostałymi, ponieważ taką atmosferę nieufności można poprowadzić w interesujący sposób. Decyzja młodego Inhumana o pozostaniu jest sensownie umotywowana jego poprzednimi działaniami, więc jestem zaintrygowany kolejnymi wydarzeniami. Wyjątkowo dobrze, a zarazem humorystycznie, wypadł moment, kiedy Leo informuje swoich przyjaciół, że umieścił schowaną broń na poziomie 3, który, jak wiadomo, jest pełen tzw. „karaluchów”, które są odpowiedzialne za śmierć Virgila z początku sezonu.

W wyniku pojmania Quake do Lighthouse przybył brat dowódcy stacji, Faulnak. Stanowi on stereotyp złego, starszego brata, który jest ulubieńcem ojca. Spodziewałem się, że nie wniesie za wiele do serialu, jednak na koniec siódmego epizodu ginie on z ręki swojego brata, lecz nie jest to bezcelowe. Dzięki temu Kasius zrobił duży krok naprzód jako postać. Widać, że stał się bardziej zdecydowany i zdeterminowany, a przy tym w końcu postanowił podjąć jakieś działania, co może naprawdę dobrze wpłynąć na niego. Oprócz tego również Sinara się rozwinęła. Nareszcie przestała być zwykłym narzędziem w rękach głównego antagonisty. Ma własną osobowość, a także jej relacja z Kasiusem zrobiła się o wiele bardziej interesująca. Niezwykle wyczekuję dalszego obrotu spraw.

Na przestrzeni tych dwóch odcinków uśmiercono także kilka osób. Pierwszą z nich była Tess, która zginęła z ręki strażników Kree, co miało za zadanie wymuszenie na mieszkańcach Lighthouse wydania Flinta. Przyznam, że nie za bardzo poruszył mnie ten zgon. Po prostu nie zdążyliśmy poznać persony Tess dość dobrze, aby jej los nas obchodził, ani też sama bohaterka nie zrobiła nic, żebyśmy mogli ją polubić. Innym zabitym charakterem jest Grill, zamordowany przez nowego Inhumana, jednak ta śmierć też nie wywołuje żadnych emocji. Jedyną uśmierconą postacią, której naprawdę może być szkoda, jest Ben, którego pomimo iż znaliśmy krócej niż Tess, to był on o wiele bardziej interesujący, a przy tym naprawdę można było go polubić, chociażby za jego zdolności oraz interakcje z innymi bohaterami.

Po zesłaniu na powierzchnię Melinda zostaje uratowana przez grupę ocalałych, którymi dowodzi nie kto inny jak Robin Hinton. Był to bardzo ciekawy zwrot akcji, który może zostać rozwinięty w interesujący sposób.

Podsumowując, kolejne dwa epizody „Agents of S.H.I.E.L.D.” zaprezentowały bardzo wysoki poziom, dzięki świetnej akcji, wciągającej fabule i ciekawym relacjom między postaciami.

Odcinek „Fun & Games” oceniam na 9/10.

Odcinek „Together or Not at All” oceniam na 8/10.

Artykuł Agents of S.H.I.E.L.D. S05E06-07 – recenzja pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Jak się okazało, po porwaniu Coulsona i reszty drużyny Leo został aresztowany i przez pół roku współpracował z wojskiem w celu odnalezienia swoich przyjaciół. Bardzo spodobała mi się scena poszukiwań agenta oraz sposób, w jaki udało mu się uciec z więzienia. W kolejnych etapach odcinka fabuła w dalszym ciągu intryguje. W końcu dowiedzieliśmy się, kim jest tajemniczy kosmita ze sceny otwierającej piąty sezon. Jest to niejaki Enoch, 30000 lat temu został on wysłany na Ziemię w celu obserwacji procesu ewolucji rodzaju ludzkiego. Powodem wysłania grupy byłego dyrektora S.H.I.E.L.D. 70 lat do przodu było wypełnienie przepowiedni, a także uratowanie ludzkości. Na końcu epizodu pomaga także Fitzowi w dotarciu do reszty agentów. Spodobało mi się, że nie okazał się on być stereotypowym złym kosmitą i mam nadzieję, że będzie dalej prowadzony w ten sposób. Sama postać Enocha już teraz jest dosyć interesująca, w związku z czym liczę na jego większą rolę w kolejnych odcinkach.

Doszło również do powrotu kilku bohaterów, których od dawna nie widzieliśmy na ekranie. Przede wszystkim powrócił, oczekiwany chyba przez wszystkich fanów, Lance Hunter. Na początku pomaga on Leopoldowi w ucieczce z więzienia, a następnie w odszukaniu przyjaciół. Były agent w dalszym ciągu jest tak samo rewelacyjną postacią, jak w drugim oraz trzecim sezonie. Wszystkie jego kwestie zostały wyjątkowo dobrze napisane, a Nick Blood wypada w swojej roli bardzo charyzmatycznie. Dobre wrażenie wywołała też u mnie przedstawiona relacja między Fitzem a Lance’em. Widać, że są oni bliskimi przyjaciółmi, a ich interakcje są zarówno świetnie napisane, jak i zagrane. Oprócz tego, nie sposób nie wspomnieć o scenie ich włamania do bazy wojskowej. Żeby owa misja się powiodła, byli oni zmuszeni do wykorzystania niebezpiecznej broni, czyli… fretek. Był to niespodziewany, a przy tym humorystyczny motyw, który na pewno rozbawił niejedną osobę. Na końcu epizodu Hunter ponownie odchodzi, jednak mam szczerą nadzieję, że zobaczymy go ponownie, co myślę, że ucieszyłoby wielu widzów. Dodatkowo powróciły też postacie Robin Hinton, która jakiś czas temu przeszła przez terrigenezę, oraz jej matka Polly. Obu tych bohaterek nie widzieliśmy od końca trzeciej serii. Przyznaję, nie spodziewałem się ich powrotu, a przynajmniej nie w takiej roli. Robin w pewnym sensie odziedziczyła moce po swoim ojcu, dzięki czemu posiada zdolność przewidywania przyszłości. Jest to interesujący aspekt, który może zostać ciekawie rozwinięty w późniejszym czasie.

Podsumowując, moim zdaniem był to naprawdę rewelacyjny odcinek, ze świetną fabułą, interesującymi powrotami oraz fantastycznie przedstawioną relacją dwójki agentów.

Odcinek oceniam na 9/10.

Artykuł Agents of S.H.I.E.L.D. S05E05 – recenzja pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Głównym tematem obydwu odcinków jest, w dalszym ciągu, życie w stacji kosmicznej. Widzimy, jak żyją normalni ludzie, a oprócz tego okrywamy pozostałe zasady funkcjonowania w Lighthouse. Dowiadujemy się o wyjątkowo zaostrzonych regułach dotyczących posiadania dzieci oraz o handlu nieludźmi. W tym samym czasie Mack dostaje zadanie od Grilla. Ma on zastraszyć jednego z obywateli i wymusić na nim zwrot długu. Aspekt ten został, według mnie, naprawdę ładnie poprowadzony, głównie ze względu na jego końcowe skutki, a mianowicie przywołanie bolesnych wspomnień związanych z Hope oraz szczerą rozmowę z Yo-Yo, która została wyjątkowo dobrze napisana.

Bardzo pozytywne wrażenia wywołał u mnie również wątek Jemmy, która z polecenia Kasiusa musi wytrenować Abby, młodą inhuman, w używaniu swoich umiejętności. Przedstawiona relacja agentki z dziewczynką, choć nie trwała długo, wyszła niezwykle naturalnie, a przy tym interesująco. W późniejszym etapie okazuje się, że Simmons przygotowywała nieczłowieka do walki z jednym z wojowników Lady Bahsy, po czym, jeśli by się dobrze spisała, miała zostać sprzedana. Przebieg samej potyczki również jest dosyć ciekawy. Spodobało mi się, jak Abby wykorzystywała swoje moce na różne sposoby, a finał konfrontacji, kiedy dosłownie zgniata serce swojemu przeciwnikowi jest całkiem emocjonujący.

Na przestrzeni dwóch epizodów ukazano nam także kilku nowych bohaterów. Pierwszym z nich jest Flint. W komiksach jest on jednym z nuhumans oraz posiada zdolność manipulowania ziemią. Pojawił się on na razie tylko w jednej scenie, aczkolwiek może mieć większe znaczenie w następnych odcinkach. Kolejną postacią jest niejaki Ben, nieczłowiek posiadający umiejętności telepatyczne. Póki co zrobił on na mnie dobre wrażenie. Używa on swoich mocy w ciekawy sposób, a także spodobało mi się jego zachowanie w trakcie przesłuchania Daisy i Jemmy. Mam nadzieję, że zostanie ciekawie poprowadzony.

Otrzymaliśmy też całkiem dużo akcji. Pierwsza walka odbywa się pomiędzy Quake a strażnikami Kree, natomiast kolejna między May i Sinarą, wspólniczką Kasiusa. Choreografia pojedynków stoi na sensownym poziomie, a muzyka, mimo że nie wpada tak bardzo w ucho, to jednak z zainteresowaniem ogląda się te potyczki przy niej.

Nie zabrakło miejsca na świetny easter egg. W trakcie lotu agentów, w okolicach Ziemi, kilkukrotnie zostaje użyta liczba 616, a w komiksach jest to numer głównego uniwersum Marvela. Jest to naprawdę dobry motyw, który bez wątpienia potrafi wywołać uśmiech na twarzy.

Oprócz tego, na końcu epizodu czwartego, powrócił Fitz i to w bardzo ciekawej roli. Z niecierpliwością oczekuje dalszego rozwinięcia jego aspektu.

Podsumowując, kolejne odcinki „Agents of S.H.I.E.L.D.” w dalszym ciągu utrzymują solidny, równy poziom, przez co z dużą ciekawością wyczekuje dalszego obrotu wydarzeń.

Oba odcinki otrzymują ode mnie jednakową ocenę 7/10.

Artykuł Agents of S.H.I.E.L.D. S05E03-04 – recenzja pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Pierwsze odcinki, oprócz tego, że kontynuują część wątków rozpoczętych jeszcze w poprzedniej serii, są również początkiem zupełnie nowej historii, a przy tym ustanawiają status quo poszczególnych bohaterów, przynajmniej na pewną część tego sezonu. Ukazano nam z bliska funkcjonowanie bazy kosmicznej wraz z istniejącym tam społeczeństwem. Dowiadujemy się, że protagonistów przeniesiono do przyszłości, w której Ziemia została zniszczona, a pozostałe przy życiu resztki ludzkości żyją pod rządami Kree. Na przestrzeni dwóch epizodów udało się całkiem dobrze przedstawić, jak wygląda codzienne życie w Lighthouse oraz panujące w tym środowisku zasady, co pozwala się bardziej wczuć w zaistniałą sytuację. Dodatkowo, zaprezentowano też dwóch nowych bohaterów żyjących w bazie kosmicznej – Deke’a i Tess. Póki co zrobili oni na mnie dobre pierwsze wrażenie, szczególnie ten pierwszy, jednak ciężko na razie powiedzieć o nich coś więcej. Pochwały należą się także za mroczny i ponury klimat, jednak urozmaicony humorystycznymi interakcjami i dialogami między protagonistami. Kilka zwrotów akcji wyglądało na żywcem wyjęte z horrorów, jak np. niespodziewana śmierć Virgila. Bardzo podoba mi się coś takiego i mam nadzieję, że w dalszych odcinkach będzie to w dalszym ciągu tak poprowadzone.

Pod koniec drugiego odcinka Daisy dowiaduje się od postaci granej przez Jeffa Warda, że jest ona odpowiedzialna za zniszczenie planety. Coulson, Yo-Yo i Mack prawdopodobnie zaczną pracować dla jednego z handlarzy w Lighthouse, a Simmons została prawą ręką niejakiego Kasiusa, przedstawiciela rasy Kree, pełniącego funkcję lidera w stacji kosmicznej. Wszystkie te aspekty wydają mi się być naprawdę interesujące i jestem bardzo ciekawy, co wydarzy się dalej. Tak samo postać głównodowodzącego bazy zrobiła na mnie pozytywne wrażenie i chętnie zobaczę, jak zostanie dalej pokierowany.

Tak jak pisałem na początku, otrzymaliśmy również wiele zapowiedzi przyszłych wydarzeń. Ciągle nie wiemy, na czym polegała umowa zawarta między Philem a Ghost Riderem na końcu poprzedniego sezonu, cały wątek z Quake jest naprawdę interesujący, nie wiadomo, kim jest kosmita w skórze człowieka z początku pierwszego odcinka. Wszystko to zapowiada się bardzo interesująco, w związku z czym z niecierpliwością wyczekuję kolejnych epizodów.

Podsumowując, Agents of S.H.I.E.L.D. powróciło wraz z dwoma solidnymi odcinkami i naprawdę ciekawie zapowiadającym się sezonem.

Odcinek Orientation, Part One oceniam na 8/10.

Odcinek Orientation, Part Two oceniam na 7/10.

Artykuł Agents of S.H.I.E.L.D. S05E01-02 – recenzja pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Fabuła całej produkcji opiera się na tym, że rodzina królewska Inhumans w wyniku zamachu stanu zostaje pozbawiona tronu, w związku z czym jest zmuszona ukryć się na Ziemi. Mógłby to być bardzo ciekawy koncept, gdyby wykonanie nie stało na tak niskim poziomie. Całe przejęcie władzy przez Maximusa odbywa się błyskawicznie. Nie czuć przy tym żadnej intrygi, nie wiadomo co motywuje osoby wspierające brata króla, ani nie da się wciągnąć w jakikolwiek sposób. Skoro początek był fatalny, to czy seria ta broni się w późniejszych odcinkach? Nie, było tak samo źle, a nawet gorzej. Wątków części protagonistów, jak np. krótkiej kariery hodowcy narkotyków i miłosnego życia Karnaka, czy oddziału surferów Gorgona, równie dobrze mogłoby nie być i nic by się nie stało. Na dłuższą metę aspekty te nie mają znaczenia. Podobna sytuacja jest z Crystal, która jest w ogóle niepotrzebna. Przez moment jest księżniczką uwięzioną w zamku, a potem nie ma już absolutnie żadnego znaczenia dla dalszego przebiegu historii. Akcja idzie do przodu w bardzo powolnym tempie. W kilku odcinkach praktycznie nic się nie dzieje, przez co serial wychodzi bardzo nudno. Jeśli zaś chodzi o epizod kończący pierwszy sezon, to ogląda się go bez jakiegokolwiek zaangażowania lub ciekawości. Nie ma ani jednego momentu, który byłby na tyle spektakularny albo na tyle emocjonujący, aby zapaść w pamięci widza. Nawet moment, w którym Black Bolt w pełni używa swojego głosu, wychodzi słabo, a powinien być jednym z mocniejszych punktów całej serii.

Główni bohaterowie ekranizacji od samego początku są przedstawieni tak, że nie da się ich lubić. Zostali oni zaprezentowani jako grupa tyranów i rasistów. Podstawowym problemem jest to, że wykorzystują oni nieposiadających mocy mieszkańców swojego miasta do pracy w kopalniach. W kilku momentach wyraźnie dają do zrozumienia, że wręcz brzydzą się ludźmi, m.in. Crystal, która używa dokładnie tych słów, czy Gorgon, który wyśmiewa się z tego, że Maximus nie posiada nadludzkich zdolności. Faktycznie, wraz z rozwojem fabuły protagoniści uczą się, że normalni ludzie wcale nie muszą być gorsi i zmieniają swoje nastawienie. Jednak mimo wszystko żadna postać z rodziny królewskiej nie zrobiła niczego, za co można by ją polubić. Jedynie Tryton wyglądał na dosyć interesującą postać, jednak było go zdecydowanie za mało, przez co nie mógł wykazać się bardziej. Oprócz tego żaden z bohaterów nie wyróżnia się niczym. Powoduje to, że nie czuje się żadnego przywiązania do nich, a ich dalsze losy ani trochę nas nie obchodzą, co stanowi tak samo dużą wadę, jak źle poprowadzona fabuła.

O ile w recenzjach początkowych odcinków chwaliłem postać Maximusa za to, że jest jedyną pozytywną postacią oraz za jego kompetencje w tym, co robi, to po obejrzeniu całego sezonu nie mam już tak dobrej opinii o jego osobie. Im bardziej historia poruszała się do przodu, tym persona brata króla więcej traciła. Stał się on lekkomyślny, zupełnie nie potrafił panować nad swoimi ludźmi, o czym świadczy sytuacja z Auran, ani nie umiał utrzymać władzy i poparcia wśród swoich poddanych. Na tym tle ciężko go uznać za dobrze zbudowanego antagonistę lub po prostu ciekawą postać.

Sceny walki wypadają po prostu tragicznie. Są one pozbawione jakiejkolwiek dynamiki, a przez ogromną ilość cięć i okropną choreografię wychodzą wręcz żenująco. Ratują się one jedynie naprawdę dobrze dobraną muzyką. Efekty specjalne są, najprościej mówiąc, marne. Wyłącznie Lockjaw i włosy Medusy (na początku serii) wyglądają w porządku.

W kwestii walorów wizualnych również nie mam żadnych pozytywnych wrażeń. Tylko komnaty pałacu królewskiego wychodzą przyzwoicie. Cała reszta jest nijaka i pozbawiona kolorów. Dodatkowo, oprócz pojedynczych scen w dolnej kaście, nie otrzymaliśmy żadnego bliższego spojrzenia na Attilan. Ukazanie funkcjonowania miasta Nieludzi pozwoliłoby bardziej wczuć się w fabułę, jednak nie zrobiono tego. Natomiast jeśli chodzi o kostiumy, to już na materiałach promocyjnych prezentowały się one tandetnie i w tej sprawie nic się nie zmieniło.

Czy „Inhumans” można uznać za najgorszy serial Marvela? Ciężko powiedzieć. W mojej opinii zarówno ta produkcja, jak i „Iron Fist” posiadają równie niski poziom. Mam nadzieję, że po tych dwóch porażkach serialowych Scott Buck, showrunner obu tych ekranizacji, zostanie odsunięty od jakichkolwiek projektów w Marvel Television.

Pierwszy sezon „Inhumans” oceniam na 3/10.

Artykuł Inhumans – spoilerowa recenzja 1 sezonu pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Fabuła w dalszym ciągu jest poprowadzona bardzo topornie. O ile w przypadku pierwszych dwóch epizodów narzekałem na to, że wszystko dzieje się za szybko, tak tutaj historia idzie do przodu w bardzo ślimaczym tempie, a w dodatku jest przedstawiona w nieciekawy sposób. Jak dotąd z odcinka na odcinek prawie nic się nie dzieje, przez co ciężko jest wciągnąć się w tę opowieść. Relacje między postaciami także ukazano w bardzo nieumiejętny sposób. Dialogi są okropnie napisane. Momentami są one tak sztuczne i nienaturalne, że wręcz można się zaśmiać. Oprócz tego co jakiś czas otrzymujemy pojedyncze retrospekcje, które są zbyt krótkie, aby mogły nas w jakikolwiek sposób zbliżyć do protagonistów.

W dalszym ciągu żaden z bohaterów nie zrobił na mnie szczególnego wrażenia. Wśród członków rodziny królewskiej jedynie aspekty Black Bolta i Medusy są powiązane z fabułą. Faktycznie starają się oni odnaleźć swoją rodzinę, a na końcu czwartego odcinka nawet dochodzi do ponownego spotkania małżonków. Niestety, nie zaprezentowano nam tych postaci dość dobrze, aby było to w stanie wzbudzić jakiekolwiek emocje.

Wątki pozostałych protagonistów są poprowadzone równie słabo, a nawet gorzej. Karnak w pewnym momencie stwierdził, że zawiódł swoją rodzinę i nie jest w stanie ich dłużej ochraniać, dlatego postanowił dołączyć do przypadkowo napotkanej grupy handlarzy narkotyków. Tu chyba nie trzeba niczego tłumaczyć. Dodatkowo w kolejnym epizodzie wchodzi on w związek z członkinią grupy hodowców. Temat ten także został fatalnie poprowadzony, ponieważ dzieje się to w przeciągu paru chwil bez żadnej próby budowania głębszej relacji między tą parą.

Crystal w końcu przestała być księżniczką uwięzioną w zamku i wydaje się, że wreszcie zaczyna mieć znaczenie dla głównej fabuły, jednak na chwilę obecną ciężko powiedzieć coś więcej o tym aspekcie.

Póki co najwięcej sensu ma wątek Maximusa. Po przejęciu władzy pierwszą decyzją brata króla jest zniesienie niesprawiedliwego systemu kastowego, który zmusza ludzi bez mocy do pracy w kopalniach. Wydaje się to całkiem słuszne, prawda? Przed premierą serialu zapowiadano, że postać Iwana Rheona nie będzie złoczyńcą, a ze swojej perspektywy będzie nawet bohaterem. Jak na razie, pominąwszy motyw wymordowania członków rady genetycznej, jest on jedyną pozytywną postacią w całej serii. Niestety i jego wątek nie jest pozbawiony wad. W żaden sposób nie pokazano, jak funkcjonuje społeczeństwo Attilanu, ani jak reagują jego mieszkańcy na zaistniałą sytuację. Byłoby to bardzo dobre urozmaicenie oraz pozwoliłoby bardziej wczuć się w całą historię.

W międzyczasie grupa Inhumans utworzona na rozkaz Maximusa, a dowodzona przez Auran, ma zadanie odnaleźć i zabić członków rodziny królewskiej. Do drużyny dołącza również niejaki Mordis, który podobno jest jednym z najpotężniejszych przedstawicieli rasy Nieludzi. Jak się później okazuje, posiada on pewnego rodzaju laser z oczu. Sceny, w których owy Inhuman używa swoich mocy, w ogóle nie są efektowne i nie dają najmniejszego poczucia o jego potędze. Poza tym bez przerwy mówi się o nim, jak o kimś niezwykle groźnym, wywołującym przerażenie u innych, jednak w ogóle nie sprawia takiego wrażenia, ani nie wzbudza respektu u widza.

Sceny walki, podobnie jak wcześniej, stoją na wyjątkowo niskim poziomie. Nadal są one pozbawione jakiejkolwiek dynamiki i efektowności. W początkowych odcinkach w tle leciała bardzo dobrze dobrana muzyka, a teraz nie ma nawet tego elementu. Podobnie efekty specjalne nie robią wrażenia. Jest ich mało, a na dodatek nie wzbudzają żadnych emocji.

Podsumowując, kolejne dwa epizody w ogóle nie podwyższają poziomu serialu. Bohaterowie dalej są nieciekawi, fabuła fatalnie poprowadzona, a sceny akcji bardzo słabe. Inhumans w dalszym ciągu pozostaje najgorszym serialem Marvela.

Artykuł Inhumans S01E03-04 – recenzja pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Na początku września 2017 roku w kinach IMAX zadebiutował nowy serial, powstający przy kooperacji Domu Pomysłów i stacji ABC. Zaprezentowano wtedy pierwsze dwa odcinki, które 29 września wyemitowano także w telewizji. Jak na razie produkcja ta zebrała całe mnóstwo negatywnych recenzji i jest nazywana najgorszym serialem Marvela. Showrunnerem tej serii jest Scott Buck, odpowiedzialny wcześniej m.in. za „Iron Fista” oraz końcowe sezony „Dextera”, które również zostały zmiażdżone przez krytyków. To wszystko sprawiło, że miałem bardzo niskie oczekiwania wobec tej adaptacji i ostatecznie okazało się, że były one słuszne. Na samym wstępie chciałbym też zaznaczyć, że jestem wielkim fanem Marvela, zarówno komiksów jak również ich adaptacji, jednak to nie zmienia mojego podejścia do tego serialu.

Fabuła opowiada o rodzinie królewskiej tytułowych Nieludzi, rządzących miastem Attilan. W wyniku spisku zorganizowanego przez brata króla tracą oni władzę nad swoim miastem i są zmuszeni ukrywać się na Hawajach. Na początku może się to wydawać ciekawe, ale realizacja stoi na bardzo nędznym poziomie. Przede wszystkim dzieje się to za szybko. W jednej chwili otrzymujemy informacje, że Maximus stara się przejąć miasto Inhumans, a w następnej jest już po fakcie. Nie pozwala to wczuć się w daną sytuację, ani się nią zainteresować, bo po chwili jest już po wszystkim. Poza tym intryga także została fatalnie przeprowadzona. Okazuje się, że antagonista ma po swojej stronie gwardię królewską oraz ich przywódcę Auran. To mogłoby zadziałać przy takiej fabule, ale nie otrzymujemy żadnych informacji, jak brat króla tego dokonał albo co motywuje tych, którzy są po jego stronie. Sekwencja ta jest zdecydowanie jednym z najgorszych elementów tych początkowych epizodów.

Skoro fabuła jest słaba, to czy przynajmniej bohaterowie zostali dobrze przedstawieni? Nie, aspekt ten jest równie tragiczny. Podstawowym problemem jest to, że protagoniści zostali zaprezentowani jako tyrani, którzy wykorzystują ludzi bez mocy do pracy w kopalniach. Jednak nawet jeśli to pominiemy, to żaden z bohaterów nie miał ani jednego momentu, za który można by go polubić lub dzięki któremu wzbudziłby sympatię widza. Oni po prostu tam są, żaden nie wykazuje charyzmy, ani żaden się nie wyróżnia na tle pozostałych – przynajmniej na przestrzeni tych dwóch pierwszych odcinków. Nie jest to wina aktorów, uważam, że każdy nich mógłby dobrze odegrać swoją rolę, gdyby scenariusz stał na lepszym poziomie.

Jedyną personą, która wypada chociaż przyzwoicie, jest Maximus, grany przez Iwana Rheona. Wypada on tutaj najlepiej zarówno wśród postaci jak i aktorów. Znane są jego motywacje, jest kompetentny w tym, co robi, a właściwie to jemu kibicuje się bardziej, niż komukolwiek innemu z rodziny królewskiej.  Nie mam tyle dobrego do powiedzenia o Auran, popleczniczce brata króla. W swoich działaniach wypada ona kompletnie bezpłciowo, a w dodatku funkcjonuje bardziej jako narzędzie niż istota z krwi i kości.

W kwestii warstwy wizualnej także nie ma się czym pochwalić. Wygląd pałacu i komnat przedstawiono całkiem nieźle i to wszystko. Prawie w ogóle nie dostaliśmy scen, które mogłyby lepiej zaprezentować, jak funkcjonuje to społeczeństwo, co jeszcze bardziej przeszkadza we wciągnięciu się w fabułę serialu. Jeśli zaś chodzi o kostiumy, to wypadają one równie słabo co na początkowych materiałach promocyjnych.

Podobnie jak w „Iron Fiście” sceny akcji akcji stoją na bardzo niskim poziomie. Są one pozbawione jakiejkolwiek dynamiki, a ich choreografia jest wręcz żenująca. Najlepsza walka toczy się między Medusą a żołnierzami Maximusa. Jak na budżet serialowy włosy królowej Inhumans wyglądają naprawdę dobrze. Niestety, scena ta twa może kilkanaście sekund, więc ją również ciężko zaliczyć do plusów.

W czasie oglądania otrzymaliśmy dwie retrospekcje. Jedna z nich dotyczy pierwszego spotkania Black Bolta i Medusy. Szczerze mówiąc, nie wiem, po co ona była, ponieważ nie powiedziała nam nic o ich relacji – w ogóle nie sprawiła, że moglibyśmy polubić te postacie i jest za krótka, żeby cokolwiek z niej wywnioskować. Drugi flashback przedstawił nam, jak przyszły król Inhumans nieumyślnie morduje swoimi mocami poprzez wypowiedzenie jednego słowa własnych rodziców. Nie powiem, aby ta scena była jakoś wyjątkowo dramatyczna, ale przynajmniej zaprezentowała, na czym polegają jego umiejętności. To byłaby zaleta, gdyby nie to, że wiąże się z tym pewna nieścisłość. W drugim epizodzie widzimy, jak Black Bolt ledwo wydaje z siebie głos i to odrzuca radiowóz na drugą stronę ulicy. Może ja się znam, ale skoro szept ma taką siłę, to słowo powinno przynajmniej zniszczyć budynek, prawda?

Pomimo że czytam komiksy Marvela, to nie będę ukrywał, Inhumans nie znam aż tak dobrze. Jednak nie trzeba posiadać dużej wiedzy na temat tej marki, aby dostrzec, że Scott Buck nie ma w ogóle szacunku dla materiału źródłowego. Nie jestem osobą, która uważa, że wszystko musi być takie samo jak w oryginalnym źródle, ale showrunner serialu, podobnie jak w „Iron Fiście”, robi wszystko, aby produkcja ta miała jak najmniej elementów komiksowych. Najbardziej ucierpiała na tym postać Black Bolta. Komiksowy król Inhumans poza mocą swojego głosu potrafi też kontrolować elektrony i latać. Dodatkowo jego serialowy odpowiednik nie ma antenki na głowie, co stanowi bardzo charakterystyczny element dla tej postaci w komiksach. System kastowy w materiale źródłowym działa o wiele sensowniej i sprawiedliwiej niż w adaptacji. Ciężko stwierdzić, na czym polegają moce Karnaka. Jego komiksowy odpowiednik ma umiejętność wykrywania słabości u każdego obiektu i przeciwnika, natomiast w serialu bardziej przypomina to manipulacje czasem.

Czy na tle tych wszystkich wad można powiedzieć coś pozytywnego na temat tych dwóch pierwszych epizodów? Wbrew pozorom muszę powiedzieć, że tak. Muzyka bardzo przypadła mi do gustu. Jest ona niezwykle klimatyczna, a przy tym naprawdę dobrze dobrana. Często jest ona najlepszym lub nawet jedynym dobrym elementem danej sceny. Jak na budżet serialowy efekty specjalne prezentują się dobrze. Włosy Medusy oraz Lockjaw prezentują się całkiem nieźle. Tak jak pisałem wcześniej, Maximus, w wykonaniu Iwana Rheona, wypada najlepiej ze wszystkich postaci.

Podsumowując, czy na podstawie początkowych dwóch odcinków można polecić serial „Inhumans”? Niestety nie. Fabuła jest słaba, intryga poprowadzona fatalnie, bohaterowie zostali okropnie przedstawieni, a sceny akcji nie wychodzą nawet przyzwoicie. Kilka opisanych wyżej zalet kompletnie tego nie ratuje. Nie mówię, że seria ta nie może się rozkręcić w późniejszych odcinkach, ale na chwilę obecną wychodzi to po prostu tragicznie. Jedyna dobra rzecz, jaka może z tego wyniknąć, to odsunięcie Scotta Bucka od jakichkolwiek projektów w Marvel Television.

Oba odcinki otrzymują ode mnie jednakową ocenę 3/10

Artykuł Inhumans S01E01-02 – recenzja pochodzi z serwisu FLARROW.pl.

Uwaga! Artykuł ten zawiera spoilery odnośnie pierwszego sezonu „Iron Fista”.

1. Kostium Iron Fista

Serialowy Danny Rand w przeciwieństwie do swojego komiksowego odpowiednika nie nosi kostiumu. Nie jest to wada sama w sobie. Nie mam nic przeciwko zmianom względem materiału źródłowego, jeśli ma to znaczenie dla ostatecznego kształtu i fabuły adaptacji. W takich sytuacjach jak najbardziej popieram tego typu działania. Kwestia stroju głównego bohatera nie jest tego typu przypadkiem. Nie wnosi to absolutnie nic do samej serii, a nawet jest to szkodliwe w niektórych sytuacjach. Wprowadzenie maski pomogłoby w ukryciu dublera, dzięki czemu sceny walki mogłyby stać na o wiele wyższym poziomie. W „Daredevilu” protagonista w obu sezonach, od początku serialu, nosi strój, przez co sceny akcji mają świetnie dopracowaną choreografię.

2. K’un-Lun

W pierwszym sezonie wielokrotnie wspominano mistyczne miasto K’un-Lun, w którym Danny spędził piętnaście lat, jednak prawie w ogóle nie zostało ono ukazane. Przedstawienie retrospekcji z czasów pobytu obecnego Iron Fista w K’un-Lun pozwoliłoby na bliższe zaprezentowanie motywu egzystencji głównego bohatera w obcej kulturze oraz tego, jak wyróżnia się wśród obywateli tego miasta. Niestety, nic takiego nie otrzymaliśmy. Pozostaje jedynie mieć nadzieję, że w drugim sezonie aspekt ten będzie miał większą rolę, tym bardziej, że końcówka pierwszej serii na to wskazuje.

3. Poprzedni Iron Fiści

Jak wiadomo z komiksów i serialu, Danny Rand nie jest pierwszą osobą, której dane jest nosić tytuł Iron Fista. Można było się z nimi spotkać m.in. w serii „Immortal Iron Fist” autorstwa Eda Brubakera i Matta Fractiona, która przedstawiła nam np. postać Orsona Randalla czy Wu Ao-Shi. Tak samo w serialu widzieliśmy nagranie, na którym przedstawiono nam innego Iron Fista, w dodatku noszącego komiksowy strój obrońcy K’un-Lun. Poświęcenie nawet całego odcinka jednej z poprzednich Żywych Broni dałoby możliwość wprowadzenia pewnej odmienności, a także rozwinęłoby mitologię Iron Fista w serialu. Jest to jednak utrudnione ze względu na zmianę wprowadzoną w adaptacji. W serii telewizyjnej obowiązkiem Iron Fista jest nieustannie strzec mistycznego miasta oraz pozostanie w nim na całe życie. W komiksach każdy obrońca K’un-Lun mógł wybrać pomiędzy odejściem, a pozostaniem w jednym z Siedmiu Miast Niebios.

4.Rand Enterprises

Wiele osób narzekało na wątek Rand Enterprises w pierwszym sezonie z uwagi na to, iż był nudny i prawie nic nie wnosił do serialu, i ciężko się z tym nie zgodzić. Sam osobiście liczyłem na ukazanie tego, czym Danny zajmuje się poza byciem superbohaterem i nawet ciekawił mnie ten wątek. Problem polega na tym, że główny bohater nie miał prawie nic wspólnego z tym aspektem, pomijając początkowe działania mające na celu odzyskanie rodzinnej firmy. Później cały ten temat skupia się wyłącznie na Joy i Wardzie, a główny bohater nie gra już tu żadnej roli, przez co cały wątek nie wnosi nic do głównej fabuły serialu i wychodzi po prostu nieciekawie. Oczywiście gdyby zajmowało to za dużo czasu na ekranie, to także byłoby to nudne, dlatego powinien on pełnić bardziej poboczną rolę, stanowiącą jedynie część prywatnego życia głównego bohatera.

5. Mistycyzm

Oprócz motywu przywrócenia Harolda do życia, „Iron Fist” nie miał w sobie w ogóle mistycyzmu. Zamiast tego otrzymaliśmy, wspomniany wyżej, nudny wątek Rand Enterprises oraz Hand sprzedającej narkotyki. Temat zjawisk nadprzyrodzonych zapoczątkowano już w drugim sezonie „Daredevila”, a w serialu o mistrzu Kung-fu należało rozwinąć to jeszcze bardziej, ponieważ jest to mocno związane z mitologią Iron Fista. Idealnym przykładem może być The Seven Capital Cities of Heaven. Jest to siedem mistycznych miast (w ich skład wchodzi K’un-Lun), które pojawiają się na Ziemi raz na 50 lat. Co 88 lat organizowany jest turniej, w wyniku którego zwycięskie miasto może pojawiać się raz na 10 lat. Każde z tych miast ma swojego przedstawiciela zwanego Nieśmiertelną Bronią. Iron Fist jest reprezentantem K’un-lun.

6. Fabuła

Już od pierwszych odcinków można było zauważyć, że nie było pomysłu na fabułę trwającą 13 odcinków. Wiele motywów było przeciąganych, w szczególności w początkowych epizodach, np. wątek udowodnienia swojej tożsamości przez Danny’ego. Poza tym część tematów zmierzała donikąd i nie miała prawie żadnego wpływu na główną fabułę, m.in. wspomniany wcześniej aspekt Rand Enterprises. Najprostszym możliwym rozwiązaniem w tej sytuacji jest mniejsza ilość odcinków oraz wcześniejsze ustalenie kierunku, w jakim ma podążać ten serial.

7. Złoczyńca

Kolejny element, którego przyczyną porażki był po prostu brak pomysłu. Pojawia się tutaj Madame Gao, którą zaprezentowano o wiele gorzej niż w „Daredevilu”, Bakuto, który wyszedł zupełnie nijako, a także Harold Meachum, którego wątek w szczególności zawiódł w finale sezonu. Na końcu pierwszej serii widzimy Davosa, spiskującego z Joy w celu zabicia Iron Fista, co jest całkowicie bez sensu z uwagi na jej zachowanie względem głównego bohatera na przestrzeni całego sezonu. To, czego potrzebuje drugi sezon, to dobrze zarysowany i ciekawy przeciwnik z uzasadnionymi motywacjami, który może stanowić realne zagrożenie dla protagonisty. Davos może stać się kimś takim, jeśli poświęci się mu odpowiednio dużo czasu i zostanie lepiej przedstawiony w drugiej serii.

Co Waszym zdaniem można by jeszcze poprawić lub dodać w drugim sezonie „Iron Fista”? Jakie macie ogólnie zdanie o pierwszej serii? Napiszcie w komentarzach!

Artykuł Jak naprawić „Iron Fista”? pochodzi z serwisu FLARROW.pl.